Mini Olimpiyat (73/2)

Cirit Sahası'ndaki hararetli rekabetimiz berabere sonuçlanmıştı.Aklım almıyordu açıkçası, ciriti ilk atışında 64 metreye isabet ettiren biri şimdi nasıl oldu da 79 metreye atmıştı ? Her ne kadar kuşkulansam da aramızda bir kavga çıkmaması için sessiz kalmayı tercih etmiştim.Belki de gerçekten yetenekliydi ya da gerçekten bir sahtekar.

Mini olimpiyatımızda şimdiki durağımız da Tırmanma Duvarı'ydı.Tırmanma Duvarı açıkçası gözümü korkutuyordu.Oraya daha önce birkaç defa gitmiş ve sonuna kadar tırmanmıştım.Ama hasar almadan kurtulabildiğim pek söylenemezdi.Ya yukarıdan düşen kaya parçaları üzerime geliyordu ya da duvar üzerinden fışkıran lavlar saçımın bir kısmını yakıyordu.Ama yine de mücadele etmeye kararlıydım.Tırmanma duvarına vardığımızda Will'i gözlemlemeye başladım.Will de en az benim kadar telaşlı görünüyordu.''Hemen başlıyor muyuz tırmanmaya ?'' diye sordum.'Biraz dinlenelim ya, gerçekten yorulduk' cevabını vermesini umuyordum ama Will gerçekten hırslanmış olmalıydı ki ''Zaman kaybetmeye gerek yok değil mi ?'' diyerek sinsice sırıttı.Elimle alnımı sildim ve yeterince terlemiş olduğum için üzerimdeki hırkayı çıkararak tırmanma duvarına doğru ilerleyen Will'in arkasından yürümeye başladım.Aşağıdan bakınca tırmanma duvarı daha da bir uzun gözükmüştü gözüme.Derin bir iç çektikten sonra tekrar Will'e baktım ve ''Üç deyince tırmanmaya başlıyoruz.ADİL bir yarış olsun lütfen.'' diyerek gözlerimi devirerek Will'e ima yapmaya çalıştım. 'Adil' kelimesine yaptığım vurgudan ne demeye çalıştığımı anlamış olmalıydı herhalde.Will ''Tabi ki.Evet başlayalım o zaman.Biiir...'' dediği zaman devam ettirdim ve ''İkiiii...''.Heyecan doruktaydı.Beraber koro şeklinde ''Üüüç !'' deyince tırmanış büyük bir hız ve hırsla başlamıştı.Will güçlü fiziğiyle tırmanmakta zorlanmıyordu.Ben de yeterince esnek olduğum vücudumla fena değildim.Neredeyse aynı gidiyorduk.Üzerimize düşen kayalara aldırış etmezken saçıma doğru gelen bir lavla ''Hayıııır !'' diye bağırmaktan alıkoyamadım kendimi.Will kafasını çevirip bakmıştı.Ben de fırsattan istifade ederek tırmanmaya devam etmiştim.Hızlı ve büyük mesafelerle ilerliyordum.Biraz daha temkinli olmam gerekirdi ama buna vaktim yoktu.Will'in bana fark takması an meselesiydi.Oflaya puflaya tırmanırken Will psikolojik baskılara başlamıştı bile.''Ne oldu Andy yoruldun mu yoksa ?'' diyerek muzipçe gülmeye başladı.Ona yapmacık bir kahkaha attıktan sonra ''Senin kadar yorulmadım Will.Yakında ağlayacak mısın, yoksa anneni mi özledin ?'' diye gülmeye başladım.Beni kışkırtmasına izin vermemeliydim ama bu laflarının altından kalabilecek kadar da sakin bir yapım yoktu.Son sürat tırmanmaya devam ederken aramızdaki tatlı rekabet git gide savaşa dönüşmekteydi.

Tırmanış tam anlamıyla başabaş gidiyordu. Kaç metre yukarıda olduğumuzu bilmiyordum. Ancak aşağıya bakacak kadar zaman kaybedemezdim. Andy tüm gücüyle tırmanmaya devam ediyordu. Ben de aynısını yapmalıydı. Üzerime doğru dökülen taşlardan birisi sol elimi kesmişti. Ağır bir şekilde kanamasına aldırmadan tırmanmaya devam ediyordum. Eğim açısı gittikçe dikleşiyor, tutunacak yer sayısı azalıyordu. Uzun bir süre tırmanmaya devam ettik. Küçük taşlar arada bir kafama çarpıyor ve yüzümde çizikler oluşmasına neden oluyordu. Sonunda duvar yapacağını yaptı ve patladı. Çıkan lavlar hızla üzerimize doğru geliyordu. Kaçacak hiçbir yerimiz yoktu. Aşağıya göz gezdirdim atlayamayacağımız kadar yüksekteydik. Andy korku dolu gözlerle bana bakıyordu. Ben de ikimizi kurtarmak için bir yol arıyordum. Aptalca bir rekabet başımızı büyük belaya sokmuştu. Lavlar ile aramızda sadece birkaç santimetrelik bir mesafe kalmıştı. Birden derin bir ferahlık hissi içimi sardı. birkaç damla su yüzüme çarptığınıda ne olduğunu anlamadan kafamı kaldırdım. Sağdan sola doğru hızla geçen bir su dalgası lavları söndürmüştü. Andy'de ne olduğunu anlayamamıştı. Aşağıya döküle sular tutunduğumuz yerlerin kayganlaşmasına neden olmuştu ikimizde gerisin geri düşmeye başladık. Gözlerimi kapatıp çarpışma anını bekliyordum. Biranda yatak gibi yumuşak bir zemini sırtımda hissettim. Gözlerimi açtım. Etrafım su ile çevriliydi. Birsüre sonra sular akıp gitti. Üzerimdeki kıyafetler kupkuruydu. Ayağa kalktığımda karşımda duran ise Tanrı Poseidon'dan başkası değildi. Yüzünde muzipçe bir gülümsemeyle konuşmaya başladı. "Az daha ölüyordunuz." Andy'de yanıma gelmişti. Poseidon hayatımızı kurtarmıştı. Ancak eminim bunu sadece yüzümüze çarpmak için yapmamıştı. Gülümsereyerek konuştum. "Sağol Tanrı Poseidon." Andy şüpheci bir biçimde bakıyordu. Daha sonra konuştu. "Buraya sadece bizi kurtarmak için gelmedin(iz) heralde." Poseidon'un gözünde biran için bir parlama olduğunu gördüm. Net bir tonla cevap verdi. "Hayır. Biran önce Olimpos'a Tanrılar konseyine gelmelisiniz sizin için bir görev var. Sadece ikiniz." Yine mi görevdi lanet olsun. Konseye çağırıldığımıza göre büyük bir görev olmalıydı. Ancak neden sadece ikimizdi? Tam konuşacakken buharlaşıp yok olan Poseidon. Bizi kafamızda sorularla başbaşa bırakmıştı. Andy'le soran gözlerle birbirmize bakıyorduk.

Tırmanma duvarında tırmanırken bir anda kendimizi Tanrı Poseidon'un karşısında bulmamız gerçekten çok garipti.Daha az önce başa baş bir mücadele verirken şimdi Poseidon'un verdiği görevle bir takım olmuştuk.Tanrı Poseidon bizi lavlar yüzünden erimekten kurtardığı için ona borçlu sayılırdık ve bu onu daha da keyiflendiriyordu.Aslında Tanrı Poseidon'a olan saygım ve hayranlığım sonsuz ama annem Athena ile olan kavgaları benim de ona kin duymama sebep oluyordu.Yine de bu ona saygısızlık yapacak kadar ya da verdiği bir görevi reddedecek kadar büyük bir nefret değildi.Ayrıca Medusa'yla yaşadıklarından dolayı ondan iğreniyordum da.
Tanrı Poseidon'un ''Bir an önce Olimpos'a Tanrılar Konseyi'ne gelmelisiniz.Sizin için bir görev var.Sadece ikiniz." demesi üzerine şüphelenmeye başlamıştım açıkçası.Neden bizi çağırıyordu ki ? Kampta ikimiz de Lucy ya da Serena kadar tecrübeli değildik.Hatta onların yanında çaylak kalırdık.Biraz kuşkulu bir şekilde ''Peki neden biz ? Yani bizden daha cesur ve yetenekli olan birçok melez var bu kampta.'' diyerek Poseidon'un cevabını beklemeye başladım.''Karşıma ilk çıkan sizdiniz.Hem bana borçlusunuz.'' diyerek sinsi sinsi sırıttı ve göz kırptı.Baştan anlamalıydım.Biz sadece onun rastgele karşılaştığı kurbanlardık.Haklı olduğu bir tek konu vardı ve o da ona borçlu olduğumuzdu.Bu görevi reddetmemiz ona karşı büyük bir saygısızlık ve küstahlık olurdu.Zaten vereceğimiz yanıtı beklemeden ortadan kaybolmuştu Poseidon.Şaşkın şaşkın Will'le birbirimizi süzerken Will sessizliğini bozdu ve ''Sanırım yarışımız burada bitiyor ha ?'' diye konuyu tamamen değiştirdi.Ona gözlerimi devirerek 'Sırası mı şimdi' şeklinde bakarken Will ellerini iki yana açtı ve ''Ne ? Sadece bir soruydu.'' dedi.Ona gevrek gevrek sırıttıktan sonra görev hakkında düşünmeye başladım.Acaba ne hakkındaydı.Tekrar Will'e bakarak ''Merak etme görevden döndüğümüzde seni yenmeye devam edeceğim.'' dedim ve küstahca bir kahkaha attım.Will ise elini 'boş versene' dercesine sallamakla yetinmişti.Kulübemize doğru giderken hala işe neyle başlayacağımız hakkında düşünüyordum.

Elimi salladıktan sonra "Hayal kurmaya devam et." diye cevap verdim. Göreveden sonra yarışmayı unutmasını umut ediyordum. İkimizde kulübrmize doğru yöenldiğimizde kafam hala çok karışıktı. Acaba ne göreviydi bu? Ayrıca bu tanrıların olur olmaz yerlerde bizi bulması çok sinir bozucuydu. Bir de yetmezmiş gibi ayağına çağırıyordu. Hayatımızı kurtarmış olmasa bu göreve gitmezdim. En azından ufak bir açıklama borçluydu bize. Kulübeye girdiğimizde kafam karışık bir şekilde etrafa bakınıyordum. Kardeşlerimizden hiçbiri kulübede değildi. Bu iyiydi durumu başkasına açıklamakla uğraşmak istemiyordum. Andy hızla kendi odasına gitmişti. Nasıl bir görev olduğunu bilmediğimiz için ne hazırlık yapacağımı da kestiremiyordum. Kemerim belimdeydi. Aklıma gelen tek şey biraz nektar almaktı. Acaba Andy ne yapıyordu. Bir kaç dakika içinde dışarı çıkmıştı. Bana bakarak kafasını salladı. "Ben hazırım." dedi. Bende şaşkın bir ifadeyle konuştum. "Sanırım ben de hazırım. Neye hazır olduğumu bilmesem de." Andy gülümsedi. "O zaman ahırlara gidebiliriz. En hızlı ve güvenli yol pegasusları almamız." Ben de onayladım. Pegasuslara güveniyordum. İkimiz de kulübeden çıkıp ahırlara doğru yol aldık.

Kulübemize girdikten sonra odalarımıza çekilerek hazırlanmaya koyulmuştuk.Öncelikle üstüme değiştirmek üzere dolabımın kapağını açtım ve giymemin en uygun olacağını düşündüğüm şeyleri dolaptan çıkardıktan sonra hazırlanmaya başladım.Dar bir kot pantalon üzerine de koyu mor bir bluz giydikten sonra yanıma alacağım çantamın içine koyacaklarımı çıkarmaya koyuldum.Klasik siyah görev çantamı yatağımın üzerine koyduktan sonra içerisine biraz para, drahmi, bir miktar ambrosia ve çeşitli tanrılardan aldığım hediyeleri sakladığım kutuyu çıkarıp içerisinden Tanrı Apollon'un bana verdiği altın renkli düdüğü aldım.Gerekli olabilecek her şeyi hazırlayıp çantama koyduktan sonra saçımı da basit, gevşek bir at kuyruğu yaparak odamdan çıktım.Ben odamdan çıktıktan bir iki dakika sonra yanıma gelen Will de hazır görünüyordu.Her şeyin tam olduğundan emin olduktan sonra "O zaman ahırlara gidebiliriz.En hızlı ve güvenli yol pegasusları almamız." dedim.Will de beni onaylayarak arkamdan gelmeye başladı.Kulübeden çıkıp hızlı bir şekilde ahırlara doğru ilerlemeye başladık.Bakalım bu görev esnasında başıma neler gelecekti ? Hiç değilse bir kardeşimin yanımda olması bana güven veriyordu.