Yüzük İçin.

Sabahın ilk ışıklarıydı. Gözlerimi yavaş yavaş araladığımda etrafa göz gezdirdim. Saate baktım, yaklaşık dokuzu gösteriyordu. Ayaklandım ve odanın içinde gezinmeye başladım. Pembe pofidik terliklerimi ayağıma geçirdiğim gibi aynanın karşısına geçtim. Yine saçlarım karmakarışıktı. Sarı ve siyahlar birbirine karışmıştı. Tarağımı aldım, aynanın karşısında duran pembe sandalyeme oturarak saçlarımı taramaya başladım. Bu karmaşıklık bir an önce giderilmezse, çirkin bir avcı olacaktım çünkü. Saçlarımı tararken gözüm takvime ilişti. "17 Mart." yazıyordu. On yedi mart? Sanki bugün yapmam gereken bir iş var gibi hissediyordum nedense. Ama bu hissi içimden atıp aynada saçlarımı taramaya devam edecekken birden tarağımı elimden fırlattım ve kulübenin içinde bağırmaya başladım. "On yedi mart!" Sürekli bu tarihi tekrarlayarak odanın içinde geziniyordum. Bir süre sonra birkaç avcı odanın kapısında durarak bana bakmaya başladıklarında iyice tuhaflaştığımı fark ettim ve aynada saçımı düzelttikten sonra onlara döndüm. "Bugün on yedi mart!" dedim. Onlarsa suratıma bakıyorlardı, sadece bakıyorlardı. Oysa önemli olan bakmak değil görmekti. Yatağımın kenarındaki komidinden toka alarak saçlarımı bağladım. Üzerime birkaç parfüm sıktım ve bütün avcılara baktım. "Bugün ben labirentte Artemis'in yüzüğünü arayacaktım." dedim soğukkanlı olmaya çalışarak. Birkaç gün öncesine kadar Artemis'le konuşmuştum, bana yüzüğünü kaybettiğini ve muhtemelen yüzüğünün labirentte olduğunu söylemişti. Birlikte bir gün kararlaştırmıştık, çünkü her isteyen oraya öylesine giremiyordu. Bana Daedolus'un işaretinin bulunduğu kampta bir yer söylemişti, oraya gidecektim ve labirentte yüzüğü arayacaktım. Ayaküstü betimlemesini de yapmıştı, gümüş renginde ve üzerinde geyik olan bir yüzüktü bu. Emindim ki onun için önemli bir şeydi yoksa beni göndermezdi. Her ne kadar en sevmediği avcılardan da olsam, liderdim sonuçta. Diğer avcılara neden bunu söylediğimi bilmiyordum, birçoğu hemen atlayarak kendilerinin de gelmek istediğini söylediler. Bunun başıma geleceğini önceden tahmin etmeliydim, ne yazık ki muhteşem (!) özsezilerim burada da işe yaramamıştı. Fısıltılar arasında bağırdım. "Hiçbiriniz gelmiyorsunuz, haydi ava ve marş marş." dedim onlar oflarken. Ben de kendime minik bir çanta hazırladım, her zamankinden. Bir şişe su, nektar. Aslında genelde daha fazla oluyordu ama labirente daha önce de gittiğim için hemen kurtulabileceğimi düşünüyordum. Umarım şansım bu sefer de yaver giderdi. Kapının önünde sızlanan avcıları gördüm ve onları durdurdum. Onları kırdığımın farkındaydım, yanlarına gittim. "Özür dilerim kızlar. Sizi kırmak istememiştim. Bakın, bir ara karar verin hep beraber labirente gideriz." dedim göz kırparak. Benim de, onların da içi tam olarak rahatlamamıştı ama yapabileceğim fazla bir şey de yoktu. Onların ardından kulübenin kapısını çektim ve anahtarı alarak ilerlemeye başladım. Öncelikle nereye gitmem gerektiğini bilmiyordum. O işaretten nerede bulabileceğimi de. Kulübeden çıktıktan sonra kamp meydanındaki şelalenin yanına oturdum. Belki aklıma bir şeyler gelir diye beklemeye başladım. Kamptan önce mitoloji nedir bilmiyordum, ama kampa gelince mecburen öğrenmek zorunda kaldığımdan bir yığın kitap vardı odamda. Onlardan bir iki şey kaptığımı düşünüyordum. Düşünmeye başladım göğe bakarak. Ve aklıma Zeus'un Yumruğu geldi. Ben daha öncelerde de oraya gidip labirente girmiştim ama o zamanlar çaylak olduğum için beni peşinden sürükleyen tecrübelilerle bu işi yapmıştım, kısacası bilinçli değildim. Şelalenin yanından kalkarak koşmaya başladım. Zeus'un Yumruğu'na vardığımda etrafta delta işareti aramaya başladım. Bulduğumda üzerimden büyük bir yük kalkmışçasına gülümsedim. "Oh be." dedim sevinç içerisinde ve delta harfine bastığımda kendimi labirentte buldum.

Labirentte ilerliyordum, her yer karanlıktı. Önceki seferler gibi değildi. Sanki bilinçlenmenin bende yarattığı ağır bir sorumluluk duygusunu ve yükü taşıyordum. Etrafa bakınıyordum, elimde fener de yoktu, akıllı gibi getirmeyi unutmuştum. Yani karanlıkta sadece sezilerime güvenerek ilerliyordum, bir körden farkım yoktu şu anda. Gözlerimi kısarak ilerlerken, bir yerde yol ayrımı gördüm. O kadar uzun zaman ilerlemiştim ki, ayaklarıma kara sular inmişti. Etrafa baktım, hangi yolu seçeceğimi düşünürken birden karşıma çıkan iki kafalı yaratıktan dolayı bağırdım. "Hiya! Sen nesin be?" dedim korkmuş ve panik yapmış bir halde. İki kafalılar güldü. "Selam ben Janus. Seçimlerin Tanrısı Janus." dedi. Evet, adını duymuştum ama daha önce kendisiyle şahsen tanışmamıştık doğrusu. "Selam Janus. Ben nereden gidebilirim?" diye sordum. Bir kafa öne atladı. "Sağdan git kız." diğeri ise sinirli bir ses tonuyla konuşmaya başladı. "Kandırıyor kızım bu seni, soldan git." Apışıp kaldım, afalladım. Ben hangi kafaya inanacaktım şimdi? İkisi de beni kandırmaya meyilli gibi duruyordu. Onlara bakıyordum, ikisi kendi aralarında tartışıyorlardı. Artık iyice beynim sulanmaya başlamıştı, iki kafalıyı kenara ittim ve soldan ilerlemeye başladım. Biraz ilerledikten sonra canavar görmekten ürkmeye başladım,çünkü kendi kendime bir seçim yapmıştım ve ilerliyordum şu anda. Yürüyordum, korkudan ayaklarımın titremeye başladığı anda yere kapaklandım. Tam ayağa kalkacakken parıltısı buradan bile görünen yüzüğün yanına gittim. Evet, üzerinde geyikli desenler de vardı. Bu kesinlikle Artemis'in yüzüğüydü. Gülümsedim. Artemis'in görevini yerine getirmiştim, yüzüğü bulmuştum ve bir ikikafalıyı atlatmıştım.