Ece Giriş Rp'si

Okuldan eve doğru giden yolda en yakın arkadaşlarımla yürüyor şakalaşıp gülüyorduk. Okul harikaydı. Arkadaşlarım harikaydı evim ailem her şeyi herkesi seviyordum. Ailem zengin sayılmazdı. Ailemle birlikte güzel bir apartmanda yaşıyorduk. Herkesi severdim ama en çok abim severdim sanırım. Apartmanın önünde arkadaşlarımdan sonraki gün görüşmek üzere ayrıldım. Eve girer girmez çantamı koridora fırlattım ve içeri koştum. Pek düzenli biri sayılmazdım ama bugün farklı bir sebepten içeri öylece daldım. Canım abim o sene üniversiteye gitmişti aylardır görmemiştim onu ve o bu sabah ben okuldayken kısa bir tatil içinde olsa gelmişti. Odasına girdiğimde uyuyordu. Uyandırdım sarıldık. Birbirimizi ne çok özlediğimizi filan söyledik. Sanırım çok mutluyduk sonra formamdan kurtulmak için odama gittim. Bir süre sonra annem seslendi zaten. Yemek hazırdı. Babam gülümsüyordu. Oğluyla gurur duydu her halinden belliydi. Gelişi kutlamak için bir şarap açmıştı. Yemek yerken abimin anılarını ye arkadaşlarını filan dinliyorduk keyifle. Telefon çaldı içeri koştum açmaya. Arayan en yakın arkadaşım Gizem ‘di abime hoş geldin demek için aramıştı biz konuşurken içerden ailemin konuşma sesleri geliyordu. Sonra abimi istedi telefona içeri seslendim ama abim cevap vermedi zaten tuhaf bir şekilde sesleri gelmiyordu artık. Mutfağa girdiğimde onları göremedim ama sandalyelerinde korkuyla bakan üç buzdan heykel vardı. Ne olduğunu anlayamıyordum. Sanki beynim de o heykeller gibi donmuştu. Öylece bakakalmıştım.. Pencerenin önünden gelen kahkaha sesiyle kendime geldim karşımda çok güzel bir kadın duruyordu. Kahverengi gözleri delice bir zevkle parladı ve “ kar tanrıçası Khione ‘ın önünde eğil melez! “ dedi. Bu anlamsız sözleri tabiî ki hiçbir işe yaramadı. Arşımda delirmiş bir bilim adamı olduğunu düşünmeye başlamıştım ve artık pek sakin değildim. Ona doğru bir adım attım ve bağırmaya başladım. Pek kendimde değildim sanırım ailemin donmuş olması deli bir kadının bundan sorumlu olması.. “ ne yaptın onlara kaçık kadın kimsin bırak onları hemen seni öldürürüm bırak” tabi ki sözlerim pek etkili olmamıştı kadın sadece gülüyor annemin yüzündeki ifadeyle dalga geçiyordu. Nasıl yaptığımı anlamadığım bi hızla tezgahtaki bıçağı aldım kadına doğru savurdum ama kadın bi anda odanın karşı tarafındaydı. Ah melezler asla pes etmeyi bilmiyorlar. Küçük aptalla gibi şeyler söyleyerek gülmeye dewam ediyordu. Şaşkındım ama tekrar üstüne atlamayı denedim. Ama daha ona doğru yönelmiştim ki bi buz kütlesini karnıma doğru fırlattı. Kendimi yerde sürünürken buldum elimdeki bıçaksa benden önce yere düşmüştü. Bense bıçağın üstüne… Bıçak bacağıma saplanmıştı sanırım. Ani acının ardından gelen uyuşuklukla tem olarak ağrıyan yeri kestiremiyordum. O an kapı gümbürdemeye başladı. Birileri evin kapısını kırıyordu bu kadın yetmezmiş gibi yeni birilerinin daha saldırısına uğrayacaktım. Kapı gümbürdeyerek kırıldığında işim biti diye düşünüyordum. Bilincim kapanırken son kez donmuş aileme baktım. Ne kadarda mutluyduk…
Gözlerimi tekrar tanıdık olmayan bir yatakta yatıyordum. Etrafıma baktım tanıdık hiç bir şey yoktu. Bir kız bana baktı kapıyı açtı ve uyandı diye seslendi. Burası hastane olmalı diye düşüntüm etrafa göz atınca tuhaf bir hastane dekoru dedim kendi kendime. İçeri turuncu tişörtlü bi kaç insan girdi. Biri karşıma geçip bütün mitolojik hikayeyi anlattı. Deli kadının melez derken neyi kastettiğini yeni anlıyordum. Ama bunlar bana çok mantıksız geliyordu. Her şeyi dinledikten sonra söyleyebildiğim tek şey saçma oldu. “bakın siz melez olabilirsiniz ama benim annemde babamda tanrı değil öğretmen “ dedim. Rahatsızca bakıştılar içlerinden biri “aileni çözdükten sonra onlarla konuştuk” dedi. “Sen küçük bir bebekken seni evlat edinmişler, şimdi gerçek annen yada baban hangisi tanrıysa seni sahiplenecek, sonunda gerçek aileni bileceksin” gülümsüyorlardı bi tanrının çocuğu olmak güzel bişeymiş gibi. Ama ben kızgındım sadece benim tek bir ailem vardı. Başka bi anne baba istemediğime kesinlikle emindim.