Serious Rıck John

...Aslında güzel bir güne başlamak için gayet güzel bir sabahtı.Her sabahki gibi New York gene dimdik ayakta ve yorucu bir güne başlamıştı.
Okula yemek yemeden gitmemem için annem her sabahki gibi kahvaltı hazırlardı.Kahvaltımı yapıp apar topar çıkmak zorunda kaldım aslında biraz daha kalmak isterdim ama annem gene okulda ve dışarda yarattığım sorunlardan bahsetmemesi için birşeyler atıştırıp dışarıya fırladım.Ama tek sorun annemin beni sıkan konuşmalar yapması değildi, ben gittiğim yerlerde pek sevilmezdim.Kendi evimde bile burası benim yuvammı diye yatmadan önce kendime sorardım.Neredeyse annem tek konutuğum insandı.New York sokaklarına kendimi kaptrmış boş boş etrafıma bakarak ilerliyordum.Zaten, bunu hergün yapıyordum.Sürekli garip canavar tarzı birşeye benzetemediğim türden yaratıklarmı desem ney desem bilmiyorum, onlardan görüyorum.Artık bana göre bu benim yaşamımın parçası olmuş ve alışmıştım.Onların KIRMIZI ALEV ALEV yanan gözleri beni korkutmuyordu ama gün geçtikçe bana yaklaşıyorlardı.Hepsinin yüzünde sinsi bir gülümseme vardı.Buna bir anlam verememiştim.Sanki bana ''Ölüm günün geldi ufaklık!'' der gibi bakıyorlardı.İlerlerken yanımdan geçen insanlar bana gözlerini dikip beni adeta süzüyordu.Sanki bunlar insan değilde bir,
zombi gibiydiler.Bu başıma ilk kez geliyordu.Hadi canavarımsıları anladım, pekiya insanlar? Sanki suratıma biri gelip makyaj yapıp beni paylonçoya benzetmiş gibi bakıyorlardı en sonunda dayanamadım.Hemen ilk gördüğüm bir dükkana daldım.Burası hırdavatçı gibiydi.Sahibi masasında oturuyordu gazetesini okuyordu.Masada bir yazarkasa ve masanın ortasında duran bir not defteri vardı.Tabi birde kalem.Masasında oturan orta yaşlarda olan adama ''Merhaba'' dedim.Adam gazeteyi indirip gözleriyle beni süzdü.Süzdükten sonra o da zombi oldu gözleri bana boş boş bakmaya başladı içimden, ''Ben bukadar komik mi görünüyorum'' dedim.Daha sonra adama ''Lavabonuzu kullanabilirmiyim?'' dedim.Adam cevap vermeden hayla bana bakıyordu.Korkmaya başlamıştım.Ordaki büyük çekiçlerden birini alıp kafasına indirmemek için resmen kendimi zor tutuyordum.Daha sonra '' Tamam lavaboya girmesemde olur!'' dedim.Adam gene hiç birşey dememişti.Ama Birden ayağa kaltı en yakındaki testereye benzeyen birşey aldı ve bana doğru yürümeye başladı.Gözlerinden '' Seni liğme liğme edecem evlat! '' der gibi bakış vardı.Dışarıya baktım dışarıdaki bana bakan insanlar bu sefer dükkanın kapısında hilal şeklini almış bekliyorlardı.Kendi kendime bunlar '' Neyi bekliyor? '' diye sordum.Dayanamadım artık korkmuştum birkere ve sanki yandanda onlarla dövüş manasında bir cesaret fışkırıyordu ama bu güzelim cesaret korkuyla birleşince.. hiç bir işe yaramyordu.Ozaman korkuyla başa çıkmam gereken en kötü duygu olduğunu hissettim.Bu tür durumlarda Kontrolsüz davranırdım ve evet gene kontrolsüz davrandım.Gözüme kestirdiğim o büyük çekici elime alır almaz hırdavatcının üstüne fırlattım adam yere yığılmıştı.Bu seferde adam ölmüşmüdür diye bir korkuya kaplandım.Tüm zombiler üstüme doğru gelmeye başladı ve dükkanın camlarına vurmaya başladılar.Son olarak tek hatırladığım '' Yardımına geldik dostum!'' diye kükreyen delikanlı elinde bronz bir kılıçla zombileri korkutmaya calışıyordu...
Uyandım.Ama evde değildim, anlaşılan yaşadıklarım gerçekti! Yanımda bir grup genç bana gözlerini dikmiş bakıyordu.Bakışkarı beni o zombiler gibi yiycekmiş gibi değilde, benim için endişelenmiş gibi bakıyorlardı.Beni kurtaran çocuk 16, 17 yaşlarındaydı ve bana bakıp gülümsedi ve '' Hoşgeldin! Burası Melez Kampı.'' beni süzdü sanki nasıl hissettiğimi düşünüyordu ''Korkma.'' dedi.'' Biz o zombilerden değiliz.'' deyip yüzünde bir gülümseme belirdi ve Melez kampındaki ilk arkadaşımı edinmiştim.....

Rp puanı: 55.


/Admin.