Ok Atma Denemeleri

Kulübemde Lucy, Sere, Helen ve ben oturmuş, kahvaltı ediyorduk. Kardeşlerimle kahvaltı etmek benim için gerçekten de çok keyif vericiydi. Kahvaltımızı ederken kah koyu sohbetlere dalıyor kah kulübeyi kahkahalarımızla inletiyorduk. Uyuyan kardeşlerimiz için bu kahkahalar cenaze marşı gibi geliyor olmalıydı o ayrı mesele... Kahvaltımızı bitirdiğimizde sıra masayı toplamaya gelmişti. Kulübenin kızları olarak el ele verdik ve yine kahvaltıdaki neşemizi sürdürerek masayı toplamaya başladık. Çok kişi olduğumuz için masayı kısa sürede toplamıştık. Geriye ise bulaşıkları yıkamak kalıyordu. "Bulaşık yıkama sırası kimde ?" diye sordu Lucy. Bunun üzerine herkes bakışlarını Lucy'den kaçırmaya başladı. Doğrusu sıranın kimde olduğunu hatırlamıyordum ama ben de olma ihtimali vardı. Bu yüzden hemen Lucy'ye dönerek "Imm, şey, aslında benim biraz Okçuluk Alanı'na uğrayıp ok atmada kendimi geliştirmem gerekiyor." dedim. Lucy bana kötü kötü bakınca "Ama sana söz, yarın bulaşıkları ben yıkayacağım." dedim. Bunun üzerine Lucy biraz ikna olmuş gibiydi ve bıkkın bir ifadeyle içini çekerek "Peki, ama unutma: Söz verdin !" dedi. Ben de hemen onun yanına gittim ve yanağından öperek "Merak etme, unutmam canım kardeşim." dedim. Bir koşu kulübemden çıkarken son duyduğum Lucy'nin "Umarım..." lafı olmuştu. Şimdi Okçuluk Alanı'na gidecektim ama önce kendime bir arkadaş bulmam gerekliydi. Hermes Kulübesi'nde her zaman bir arkadaş bulunabileceğini düşünerek o kulübeye yöneldim. Kapıyı bana daha önceden tanışmadığım bir kız açtı. Ona gülümseyerek elimi uzattım ve "Merhaba, ben Summer." dedim.

Kulübede kimse yoktu. Yatağıma uzanmış, elimde kitabım yanımda bitki çayım gayet mutluydum ta ki kapı çalana kadar. Bir an bekledim belki gider diye ama sonra bunun çok ayıp olacağını düşündüm ve kapıyı açtım. Karşımdaki kişiye rahatımı kaçırdığı için biraz sinirli baktım ama sonra sesindeki sıcaklığı hissedince bakışlarımı değiştirdim. '' Merhaba, bende Amy Summer, içeri girmek istemez misin ? '' diye sordum. Summer girerken birden durdu gözlerindeki ışıl ışıl bir ifadeyle '' Ok atışı yapmaya ne dersin ? '' diye sordu. Aslında böyle bir soruyu hiç beklemiyordum. İçimdeki ses hadi git diyordu ama bacaklarım kitap, yatak, bitki çayı üçlüsünü seçmelisin diyordu. Biraz düşündüm ve '' Tamam '' diye heyecanlı bir sesle bağırdım.

Okçuluk Alanına gelince sanki burayı Apollon Çocukları ele geçirmişti. Evet, farkındayım bu çok doğal bir şey ama sanırım buraya ilk kez gelişimi belli etmemeliyim. Gerçi şimdi belli etmesemde ok atma sırasında bas bas bağırıyor olacağım. Gözlerim Teo'yu aradı ama bulamadı. Sonra Summer'e döndüm çünkü o ne yaparsa bende onu yapacaktım.

Hermes kızı Amy'nin teklifimi kabul etmesine çok mutlu olmuştum. Okçuluk Alanı'na tek başıma gitmeyi hiç istemezdim doğrusu. Okçuluk Alanı'na vardığımızda önceden tahmin edilebileceği gibi burayı Apollon çocukları kaplamıştı. Hepsi de hedeflerini tam 12'den vuruyorlardı. Gözüm korkmaya başlamıştı. Buraya ilk kez geliyordum ve Apollon çocukları kadar başarılı olamayacağım kesindi. Fazla rezil olmak istemediğimden Amy'ye kuytu bir köşeyi işaret ederek "Atışlarımızı burada yapmaya ne dersin ?" diye sordum. Amy bu teklifimden hoşlanmış gibiydi. Hemen başını sallayarak "Evet, burası tam bize göre." dedi. Yanımıza okları ve yayları aldıktan sonra Amy "Belki de atışlara başlamadan önce biraz Apollon çocuklarını izlemeliyiz." dedi. Başımı sallayarak ona hak verdiğimi belirttim. Evet, bu gerçekten de bizim için faydalı olabilirdi. Gerçi benim atışlarım ne kadar izlesem de bir facia olacaktı ama yine de izlemeye değerdi. Kaybedecek bir şey yoktu sonuçta. Bu karara vardıktan sonra bir yere oturup Okçular'ı izlemeye koyulduk. Apollon çocuklarını takip etmek gerçekten çok zordu. Bir rüzgar kadar hızlı hareket ediyorlardı. Hal böyle olunca da onlardan bir şeyler öğrenmek daha da zorlaşıyordu. Bir süre Apollon çocuklarını ve onların muhteşem atışlarını seyrettikten sonra birkaç taktik kapmıştım. Yani öyle olduğunu umuyordum. Böylece ayağa kalktım ve "Sanırım artık başlasak iyi olacak..." dedim tereddüt ve endişe dolu bir sesle.

Bir Apollon çocuklarına bir Summer'e bakıyordum. İçimden onlar gibi oklar atmayı diliyordum ama bu olmayacak bir şeydi. İlk kim atacak korkusuyla savaşıyordum ki teklif Summer'den geldi ve içim öyle bir rahatladı ki. Summer ayağa kalktı ve okları seçmeye başladı. Dikkatle ona bakıyordum. Oku gerdi ve attı. Evet tam da istediği gibi olmamıştı sanırım hüzünle bana dönünce '' Bence gayet iyi sen şimdi beni gör '' dedim gülümseyen bir suratla. Oklara bakmadan elime geleni aldı. Gerdim ve attım. Tanrılar aşkına nasıl beceriyordum hedef yerine incecik bir ağaca saplamayı. Arkamı döndüm ve Summer'e baktım gülüyordu ama ben dönünce yüzüne ciddi bir ifade takındı. ''Rahat rahat gülebilirsin gayet berbat bir atıştı '' dedim ve birlikte gülmeye başladık. Sıra Summer'daydı. Heyecanla okunu gerdi ve bana baktı. Sonra arkasını dönüp benim attığım ağaca okumun yanına attı. ''Yalnız kalmasını istemem '' dedi. Tekrar kahkalar atmaya başladık. Summer'ı ilk gördüğümde yüzümdeki kızgın ifadeden dolayı tekrar mahçup oldum çünkü o onu hiç hak etmiyordu.

Ok atma denemelerimiz başarısızlıkla sonuçlanmıştı ama bu bizim umurumuzda değildi. Sadece gülüyorduk. O sırada yanımıza bir Apollon çocuğu yaklaştı, o da hafiften gülüyordu. Onu görünce Amy ile kahkahalarımızı bastırmak zorunda kaldık. Apollon kızı ise "Selam çocuklar ! Demin uzaktan sizi izliyordum ve ok atışlarınızı gördüm ve onlar çok..." "Berbattı !" diye tamamladık kızı. Apollon kızı bir şey demeden eline bir yay aldı ve "Evet, öncelikle yayın ve okun nasıl tutulması gerektiğini öğrenmelisiniz." dedi. Bu sırada da bize nasıl tutulması gerektiğini uygulamalı olarak gösteriyordu. Sonra biz de ellerimize yaylarımızı aldık ve Apollon kızının yaptıklarını yapmaya başladık. Sanırım elim git gide alışıyordu. Bir süre tutuşu çalıştıktan sonra kız "Şimdi de sıra ok atmaya geldi." dedi. Evet, işin zorlu kısmı asıl şimdi başlıyordu. Apollon kızı yine ilk önce kendisi birkaç atış yaparak bize işin inceliklerini anlattı. Sonra bize yaylarımızı ve oklarımızı tekrar uzatarak "Haydi, şimdi de sizi görelim bakalım." diyerek göz kırptı.

Apollon çocuğunu atışlarını takip etmek mi ? Aaah imkansız. Öyle kusursuz öyle hızlıydı ki hayranlıkla izliyordum ve neleri nasıl yaptığını bir bir aklıma kazıyordum tabi kaçını ne kadar mükemmellikle yapabileceksem. Hep böyle kalsın istedim, o atsın biz izleyelim ama böyle bir şey olmayacaktı. Şimdi sıra bizdeydi ve o kusursuz atışların yanında çuvallayacaktık. Summer'e bakıyordum ama hiçde oralı değildi tüm cesaretimi topladım ve ''Ben başlamak istiyorum'' dedim, cümlemin sonlarına doğru sesim git gide azaldı ve yutkunarak noktamı koydum. '' Merak etme yardımcı olacağım sana '' diye bana cesaret yüklemeye çalıştı ama ne kadar başarılı oldu emin değildim, aklım daha önceki atışımdaydı ya yine aynısı olurdu diye korkmakla meşguldüm.

Apollon çocuğu bana oklardan birini seçti ve ilk önce tutuşu gösterdi sonra bana verdi aynısını yapmayı denedim, küçük bir kaç hatam vardı ama hiç kızmadan yardımcı oldu. Sonra duruşunu gösterdi yine aynısı yapmayı denedim ve duruşum kusursuzdu. Sıra en beceriksiz olduğum ana gelmişti: Atış. Apollon çocuğu tutuş ve duruşunu ayarladıktan sonra bir gözünü kıstı, hedefe odaklandı ve puf tam on ikiden, bana döndü ve kendinden emince gülümsedi. Kekeleyerek '' Aynısını yapmamı beklemiyorsun değil mi ? '' diye sordum, hayır anlamında kafasını salladı ve ekledi '' Benzeri '' diye. Tekrar duruşum ve tutuşuma baktıktan sonra eliyle hedefimi işaretledi. Tıpkı onun yaptığı gibi gözümü kıstım ve hedefe odaklandım. Sonra bir çığlık ve Summer'ın üstünde bir adet ben. Apollon çocuğunun hedeflediği yere okumu atmıştım ve bu heyecanla Summer'e sarılmıştım.

Amy okunu hedefe isabet ettirince birden heyecan ve sevinç içinde bana sarılmıştı. Ona "Tebrik ederim Amy, çok başarılı bir atış yaptın." dedim gülümseyerek. Apollon kızı bana "Evet, şimdi de sıra sende. Senden de aynı başarıyı bekliyoruz." deyince birden gülümsemem dondu. Hafifçe yutkundum ve "Amy kadar iyi atamam ama yine de bir deneyelim bakalım." dedim tereddütlü bir ifadeyle. Okumu elime aldım. Apollon kızı bana tutuşu, duruşu vs. yeniden gösterdi. Bunları iyice kavradıktan sonra derin bir nefes alıp önce tutuşumu sonra da duruşumu ayarladım. Direk olarak kızın gösterdiği hedefe odaklanmıştım. O an başka hiçbir şey görmüyor, düşünmüyordum. Yalnızca hedef vardı benim için. Gözlerimi kıstım ve okumu fırlattım. 'Umarım fazla rezil olmam.' diye düşündüm. O sırada okumun hedefe çok yakın bir noktaya saplandığını gördüm. Evet, tam olarak hedefe isabet ettirememiştim ama bu da büyük bir başarıydı benim için. "Hiç fena değildi." dedi kız. Sevinmiştim. "Ama daha iyisini yapmalısın." diye ekleyince de sevincim kursağımda kalmıştı. Ben bu kadarını zor yaparken daha iyisini nasıl yapacaktım ? Ama zaten ok atmayı öğrenmek isteyen ben değil miydim ? Eğer bunu gerçekten istiyorsam yapacağıma inanmalıydım. Bunları düşünürken Apollon kızının sesini duydum: "Haydi, son bir atış daha yapalım."

Aynı acıyı tekrar mı duyacaktım ? Belki ilk başta güzel atmış olabilirim ama aynı şey tekrarlanacak diye bir kural yoktu. Sıra bendeydi ve biraz korkuyla yerimi aldım. Bu sefer Apollon çocuğu bize duruşu, tutuşu göstermeyecekti. Kendi hatalarımızı bulup kendimizin düzeltmesini istiyor olmalıydı. Önceki duruşumu yaptım ve önceden yaptığım hataları gözden kaçırmamak için özenle kendime baktım. Sonra tutuşu yaptım ve bu konuda bir usta olduğuma inanıyordum. Sıra atışa gelmişti ve şimdi hedefim orta noktaydı ama burayı hedef alıp hiç atamamaktansa başka bir yeri hedef alır atarım diye düşünerek biraz önceki atışımın iki iç noktasını hedef aldım. Gözümü kıstım, odaklandım ve attım. Tam istediğim yer değildi ama yakın olması bile beni mutlu etti. Atışımı bitirdikten sonra bana sordu '' Hedeflediğin yer miydi ? '' Başımı umutsuzca iki yana salladım ve yerime geçtim. Sıra Summer'daydı ve gitmeden önce ona '' Eminim yapacaksın'' dedim.

Amy bana giderken "Eminim yapacaksın." dedi. Bu biraz cesaretimi getirmişti. Ona gülümseyerek baktıktan sonra Apollon kızının uzattığı oku elime aldım. Tutuşu ve duruşu da elimden geldiğince yaptıktan sonra gözlerimi hedefe kilitledim. İçimden Bir-İki-Üç. diye saydım ve okumu fırlattım. Okun geldiği yer benim yerimde sevinçle zıplamama neden olmuştu. Ok, hedefin sadece bir milimetre dışındaydı. Bu da benim için büyük başarıydı. Atışımdan sonra Apollon kızı ile Amy beni tebrik ettiler. Sonra Amy ile birlikte Apollon kızına bize yardımlarından dolayı teşekkürlerimizi ilettik. Apollon kızı gidince "Sonunda ok atma konusunda biraz alıştırma yapabildim." dedim. Amy başını sallayarak "Ben de." dedi. "Ama daha iyi olmak için Ok Atma Teknikleri Sınıfı'ndan ders almalıyız." dedi. Haklıydı. En kısa zamanda o sınıfa uğramayı aklımın bir köşesine not ettim. Yürürken havadan sudan da biraz konuştuktan sonra ayrılma vaktinin geldiğinin farkına vardık. Amy'ye gülümseyerek "Seninle vakit geçirmek çok güzeldi Amy !" dedim. O da bana "Seninle de öyle. Bugün gerçekten çok eğlendim. Bunu kesinlikle tekrarlamalıyız." dedi ve bana el sallayarak kulübesine girdi. Ona hak veriyordum. Bunu kesinlikle tekrarlamalıydık.


Amy'nin ekleyeceği bir şey yoksa Rp Bitmiştir.