Kampımıza İzinsiz Girenler Dışarı Çıkamaz! (Toplu kamp savunma Rp’si)

Kheiron bizi toplantı için büyük eve çağırdı. Bu toplantı acilen olmuştu. Kamptaki çoğu melez bu toplantıda vardı. Acaba konu neydi? Herkes farklı, farklı şeyler düşünürken sessizliği bozan kapı gıcırtısı duyuldu. İçeri Kheiron girmişti. “Kampçılar ! Bu sıralar kampımıza doğru yaklaşmakta olan canavarlar olduğu bilgisini aldım. Birkaç gündür canavar sayısının artmasındaki neden budur. Fakat çok büyük bir sorunumuz var ki… Canavarlardan oluşan büyük bir saldırı ordusu kampımıza doğru geliyor. Birkaç saate burada olurlar.” Kheiron cümlesini bitirir bitirmez odanın içinde konuşma sesleri yükseldi. Herkes şaşkındı, böyle bir olay ilk defa oluyordu. Oda sessizleşince Kheiron konuşmasına devam etti “Biliyorum heyecanlandınız, söyleyecek fazla bir şeyim yok. Sizi daha kolay savaşabilmeniz ve daha kolay taktik yaratabilmeniz için gruplara ayırdım. Böylelikle daha iyi savunma yapabileceğiz ve savaş alanında oluşabilecek karışıklığı önlemiş olacağız. Şimdi size grupları ve grup başkanlarını söyleyeceğim. Onlar da bu kağıtta yazıyor. Kheiron bize kağıtlar dağıtmaya başladı. Kağıt elime geçince şok oldum, 3. Grubun lideri bendim! Her an şuracıkta bayılabilirdim. Canavarlardan oluşan bir saldırı ordusu buraya geliyordu bir de bu yetmezmiş gibi savaştaki gruplardan birinin lideriydim. İşte bu iki şey heyecandan bayılmama neden olabilirdi. Belli bir süre şaşkınlığımı atamadım. O sırada Alex’in omzuma hafif bir yumruk atması ile kendime geldim “İyi şanslar kardeşim, başarılı olacağını biliyorum”. Alex’in desteği iyi gelmişti. Toplantı bitmişti ve herkes hazırlanmak için kampa dağıldı. Çok az vaktimiz vardı…

Kheiron'un bizi gerçekten önemli bir şey için çağırdığını o daha konuşurken ileride kampımıza doğru gelen canavarları görünce bile anlayabiliyordum. Elimdeki kağıda bakınca birinci grubun lideri olduğumu gördüm. Bu durumda biraz hızlı olmam ve diğerlerini teşvik etmem gerekiyordu. Bütün birinci grup üyelerini bağırarak biraraya topladım. Claire büyük bir heyecanla yanıma gelmişti, Alex de biraz sonra gelmişti ilk gelmesini beklediğim insandı halbuki. Biraz ileriden de Alex'in kardeşi Tyler gözüktü. Bir süre daha bekledikten sonra en hevesli kardeşim Alexis'i gördüm ve el salladım. Son olarak da yeni Ares oğlu aramıza katılınca altı kişi olduğumuzu farkederek artık grubun tamamlandığını anladım. Bana yüklenen bu sorumluluğu kaldırabileceğimi düşünmüyordum ama denemek zorundaydım. Bir grubuma baktım, bir de hızla gelen canavar sürüsüne. Derin bir iç çektikten sonra herkesin işlevlerine bakarak ağzımı açtım. "Lexi, biz okçuyuz zaten işlevimiz belli. Zac, sen de koskoca Ares'in yani Savaş Tanrısı'nın oğlusun. Yeni gelmiş olsan bile doğuştan gelen bir yeteneğin vardır illaki. Alex ile Tyler Hephaistos çocukları olarak en gelişmiş silahlar sizde. Yaptıklarınızın hepsini eliniz çabuk tutarak getirin. Kaybedecek vakit yok." dedikten sonra ilerideki canavarlara baktım. Gerçekten çok yaklaşmışlardı, altın posttan çok biz melezlerin kampı koruması gereken bir andı bu an. Önümüze set görevi görecek her türlü malzemeyi koyuyorduk, arkadaşlarımdan hiçbirini kaybetmek istemiyordum. Gerekli savunma önlemlerinin çoğu bu kısa sürede alınabileceği kadar alınmıştı. Alex ve Tyler da bir süre sonra ileride gözüktüler. Ellerinde ağırlığı oldukça büyük gözüken silahlar vardı. Dağıttıktan sonra kısa bir süre için kullanmayı gösterdiler. Arkamı döndüğümde de canavarların birkaç adımının kaldığını gördüm ve diğerlerine baktım. Sanırım artık başlama zamanı gelmişti.

Canavarların fazlaca yaklaşmış olması nedeni ile geç kalan 2. gruba yüksek sesle '' Yon sen biraz daha arkada oklarınla dur umarım güçlerini kullanarak ışık hızında atışlar yaparsın''Yon kafa sallayıp güneş gözlüğünü çıkardı ve ve bir kayanın üzerine çıkarak yerini aldı. ''Lara sende bulduğun her titan tarafındaki melezlerin aklını karıştırıp çorba yap ne bileyim bir birini aşık et kavga ettir. Hançerini kullan onlara afrodit kızlarının yapabileceklerini göster'' Lara bundan hoşlanmıştı. Gülümsüyordu ama bir o kadar da korkuyor gibiydi. '' Leo Lucy ve sere sizde benimle gelin bize ayrılan şu bölge den dışarı çıkmayacağız hattı bozmak yok. Bir yerden açık verdiğimiz anda içeri girerler ve onları dışarı çıkarmamız imkansızlaşır.''

Herkes gülmek istesede bu çok zordu. Hepimiz kılıçlarımızı kuşanmıştık. Hazır olarak bekliyorduk. Kalbimin atışları çoğalmıştı. Belki bu savunmada bir çok melez yitirip hades'in yanına gönderecektik ama sonuçta bir çok canavarıda tartarus'a atmış bulunacaktık. Diğer tarafta kandırılmış melezleri düşündüm ve hatalarını...

Okçuların menziline giren tüm canavarlar toz olmaya başladı. Artık başladı diye düşündüm. Kılıç olan elimi kaldırıp diğerlerine baktım. ''Olimpos için! '' diye bağrırak hücuma geçtik. Önüme gelen bir telekine'i öldürmek için önce bir tekme attım kolayca yere düşünce kılıcımı göğsüne batırıp toz olduktan sonra tekrar bir canavara saldırdım. Kılıç eğitmenimiz Lucy oldukça hızlı ve pratik olarak kesiyordu canavarları biraz daha ötede serede aynı şekilde saldırıyordu. Leo biraz kılıçla alıştırmaları bitirmişte şimşek topları için kollarını sıvamışa benziyordu. Bu şekilde daha hızlı ve daha verimli sonuçlar alıyordu. LAra hançeri ile bir çok melezi ve canavarı bayıltmıştı. Hatta bir çok canavar birbiri ile kavga ediyordu. Aralarında bir birine iltifat eden telekineleride görmek mümkündü. Yon ise yayına taktığı okları üstaca ve hızlı hızlı seri bir biçimde atıyordu. Büyük ihtimal ışık hızında olduğundan 1 saniye içinde 10 küsür canavar yaralanıyordu.

Sonra bir canavar gördüm en kötüsününü...

Savaş başlamıştı. Burada olmak istediğim söylenemezdi ama kimse de benim kampımı işgal edemezdi. Bunun için çok sinirliydim ve bütün canavarları bin parçaya ayırmak istiyordum. İlk ateşe başlayan okçulardı. Oklar adeta havada uçuşuyordu ve canavarların ön safları hallolmuş sayılırdı. Canavarlar yeterince yaklaşınca bizde saldırıya geçtik. Kılıcımı sıkıca tutuyaordum. Bir canavara saldırmaya başladım. Bu karşımdaki canavar bir Laistrygoniaydı. Dolayısıyla da gerçekten çok güçlüydü. Bununla tek başıma baş edebilir miyim bilmiyorum ama hiç düşünmeden dalmıştım. Canavar kılıçla yaptığım hamleleri kolaylıkla savuruyordu ama bende hiç pes etmeden atağıma devam ediyordum. Canavara göre daha küçük bir şey olduğumdan ondan daha atiktim ve bu benim lehime işliyordu. En sonunda kılıcımı Laistrygoniaya saplamayı başardım. Canavar ölmedi ama bir anlık canı acıdığından dikkati kayboldu. Bende bundan yararlanarak kılıcımı birkaç kez daha sapladım. En sonunda da canavarın boynunu kesmeyi başardım. Canavar buharlaşıp yok oldu.

Bende hiç vakit kaybetmeden başka bir canavara daha saldırmaya başladım. Ancak bu canavara tam kılıcımı saplayacakken bir ok saplandı ve canavar toz olup yok oldu. Okun geldiği yöne bakınca avcılardan Alexis'i gördüm. Gülümserken bir şey beni ittirdi ve yere yapıştım. "Ah!" diye bağırdım. Canım çok acımıştı. Zar zor arkamı görüp baktığımda bir dev gördüm. Tam beni tutup daha ileriye atacakken hemen yana kaydım ve devden kurtuldum. Sonra kılıcımı yerden alarak canavara saplamaya çalıştım. İlkini ıskalasam da sonra ki darbem işe yaradı ve deve kılıcımı sapladım. Tam yerine saplamıştım. Dev daha fazla dayanamadan yok oldu. Bir canavarı daha öldürmüştüm. Sat'a baktığımda durmadan ok attığını ve bu oklarının hepsinin de o pis canavarlara isabet ettiğini gördüm. Bizim kampımız çok iyi savaşıyordu.

Kamp tehlikedeydi ve bazı melezlerin liderliğinde gruplara bölünüp kampı bölüm bölüm koruyacaktık. Aslında basit bir görev sayılır diye düşünüyordum taa ki gelen yaratıkları görene kadar. canavarlar 3 yerden saldıracağı için 3 Gruba ayrılmıştık. Bizim gruba gelen taarruz birliğinin ön saflarında Drakonlar ve saçma bulduğum bir şekilde telekineler vardı. Safların sağ kısmından gelenler ise Dev boyutlarlarda Laistrygonialı devlerden oluşuyordu. En arkada sizi dikkatsiz yakalamak için gelen sinsi Cehennem Tazıları vardı. Bunlar ilk Taarruz grubuydu ki desteği olacağından adım gibi emindim.

Bizim Liderimiz Mia idi. Onun sesini duydum ve saldırıya geçtim."Olimpos için!" Bu ses cesaret korkunun ve heyecanın damarlarımdan bir anda geçmesiyle titrememe yol açmıştı. Güneş gözlüğümü çıkardım ve yayımı elimde hissedince ardı ardına kesilmez oklarımla canavarları 2'şer 3'er indirmeye başladım. Mia canavarlara korku saçıyor inanılmaz bir hızla savaşıyordu. Lucy kılıçta ki ustalığı ile zekasını birleştirmiş daha önce hiç görmdiğim kılıç oyunları yaparak canavarları birer birer avlıyordu. Bazıları tanımadığım bazılarıysa yakın olduğum diğer melezler ise canını dişine takmış savaşıyorlardı. Biz bu umutla savaşırken yenilmeyecektik.

Sadağımda ki oklarım bittiğinde sırtımdan Katanamı çekip saldırıya geçtim. İlk gördüğüm Drakon'u gafil avlıyarak rahatça öldürdüm. Onu öldürüp ileriye baktığımda Canvarların neden savunmatik bir şekilde geldiğini anladım. Drakonlar ve Cehennem Tazıları ile etrafa dağılan birliğimizin acilen toplanması gerekiyordu. Çünkü canavarların ortasında Canavarların Anası Ekidne yanında da sevgi pıtırcığı Kimera duruyordu. Etrafındaki dev yılan Basiliski saymıyordum bile. Emir vermek benim görevim değildi ama bunu yapmalıydım hiç bir melez onları tek başına yenemezdi bağırmaya başladım.

"Toplanın. TOPLANIN !! Safları koruyun ve düzene girin. Gelenleri ancak böyle yenebiliriz. Birlik halinde saldıralım." Ben bunları söylerken ilk yanıma gelenler Lara ile Lucy'ydi.

Savaş varsa orada Kevin vardır... Kevin varsa orada savaş vardır. Sesli bir kahkaha attım ve önüme gelen herşeyi devirmeye başladım. Elinizde 2 tane kılıç olunca bayağı havaya giriyorsunuz. Herneyse savaşa dönelim... detaylı anlatılacak birşey yok. O kadar canavar öldürmeye başlamıştım ki artık toz yutup öksürüyordum. Eğer ciddi olmamız gerekiyorsa bence asıl canavarlar önce ezik olanları gönderiyordu.
Ben kılıcımla önüme geleni kesmeye ve melezlere vurmamaya gayret ederken yandan bir darbe geldi ve yere yığıldım. Üstüme doğru gelen kılıçtan yana kaçarak kurtuldum ve ayağa kalkarak beni öldürmek üzere olan canavarın kafasını kestim. Anında buharlaşması iyi birşeydi. Daha zırhımı yeni cilalamıştım da ondan. Arada bir tabiki darbeler alıyordum. Bu beni sinir etsede sakin kalıyor ve savaşa devam ediyordum. Tamam yalanın lüzümu yok. Beni sinir eden bir tanesinin kafasını kendi ellerimle koparmış olabilirim. O kadar da hakkım olsun ama.
Ahh bu arada bizim grubun lideri Pers olmuştu. Tabi ki grubumdan birini lider olarak görünce gururlandım. Neyse hemen yumuşamayın bana karşı. Bu arada yandan Yondaime'ın sesini duydum. Sanırım toplanın diye bağırıyordu. Bu duraksamadan etrafımda çok fazla canavar olduğunu gördüm ve onlara saldırırken Yon'a bağırdım ''eğer canavarlara diyorsan bu işe yarıyor kardeşim !'' etrafımda toplanan canavarlarıda kestikten sonra her zaman yaptığım şeyi yapmaya devam ettim... kes , biç , gıcık et.

Etraftaki savaş o kadar büyüktü ki oklarımın hangi yaratığı toza dönüştürdüğünü ya da birini vurup vuramadığımı göremiyordum bile. En sonunda yay ve oklarımı tekrar kolyeye dönüştürüp cephanelikten yürüttüğüm hançerimi elime aldım. Birkaç canavarı pataklama vaktim gelmişti. Karşıma çıkan ilk yaratık bir drakondu. Arkası bana dönüktü ve üç canavarla uğraşan bir meleze arkadan saldırmak üzereydi. Üzerine atlayıp hançerimi sapladım. Yılan kadın anında toza dönüştü. Tanımadığım meleze saldıran canavarlardan biri onu bırakıp bana saldırdı. Bu bir minotordu ve cidden güçlüydü. Öyle bir saldırıyordu ki, gören kırk yıllık düşmanıyım sanırdı. Bu sırada bana neden bu kadar nefretle saldırdığını anladım: Melez olduğumu öğrendiğim gün evimize dalan minotordu bu!
Sinirlerini iyice bozmak için sırıtarak "Vay vay vay! Kimleri görüyorum, sonunda uyanabilmişsin." dedim. Böğürdü ve boynuzlarıyla saldırdı. Sağa kayıp saldırısından kurtuldum. Kendimi matador gibi hissediyordum. Kırmızı giymemiş olsam da bu sevimli (!) boğayı kendime çekiyordum. Tekrar saldırıya geçti, yine boynuzlarıyla saldırıyordu. Beni şişlemeyi kafasına koymuştu belli ki. Tekrar sağa kaydım ve tam yanımdan geçerken hançerimi sırtına sapladım. Acıyla haykırdı ve toza dönüştü. Tam başka bir canavara saldıracakken arkamdan yediğim bir darbeyle yere düştüm.
Döndüğümde kılıcını bana saplamaya hazırlanan bir drakonla karşılaştım. Bu durumdan kurtulmak zorundaydım, göz göze geldik ve vakit kaybetmeden "Dur!" dedim. Yılan kadın göğsüme saplamak üzere olduğu kılıcı durdurdu. Kılıçla bedenim arasına 10 santim kalmıştı.
Drakona baktım. Gözleri boş boş bakıyordu. Anlaşılan hipnoz yeteneğim canavarlara da etki ediyordu. Gözlerimi gözlerinden ayırmayarak "Kampa saldıranlar senin düşmanın. Kampı koru." dedim. İşe yarayacağını düşünmüyordum, ama drakon en yakınımızdaki canavara saldırdı.
Sırıtarak ayağa kalktım. Drakon eski müttefiklerini tek tek toza dönüştürüyordu. Üzerindeki hakimiyetimi kaybetmemeye çalışarak ilk gördüğüm yaratığa saldırdım. Bir yandan savaşıyor, bir yandan daha çok yaratıkta hakimiyet kurmaya çalışıyordum.

Herkes tüm gücüyle savaşıyordu. Bu savaş çok kanlı bir hale gelmişti, ilk gelen basit saldırı grubunun içindeki Drakolar ve Minatorlar yavaş, yavaş ölmeye başlarken onlar öldükçe daha güçlü canavarlar geliyordu. Her tarafım kan olmuştu, birçok yerimden de darbe almıştım fakat yaralanmamıştım. Savaş sahasını gözden geçirmek için bir tepeye çıkmalıydım. Kampın etrafında göz gezdirirken büyük bir kaya gördüm. Orası çok uygun gibiydi, hızla kayaya tırmandım. Buradan savaş sahası çok net görünüyordu. Bir yanda melez grupları büyük canavarlara saldırıyor, bir yandan da yaralıları revire taşıyorlardı. İyi ki Hektor revir bölümünde kampımıza yardım ediyordu, o iyileştirme konusunda çok iyi olduğu için melez kayıplarımız çok az dı. Savaş sahasında gözlerim arkadaşlarımı tarıyordu, hepsi belli bir grubun içinde savaşıyordu. Gözlerim Claire’ı arıyordu fakat onu göremiyordum, savaş alanına daha dikkatli bakınca Claire’ı bir Dev’in dibinde gördüm. Tam onu öldürmüştü ki yanında iki Dev birden belirdi. Claire bu iki dev ile aynı anda başa çıkamazdı büyük bir hızla ona yardım etmek için koşmaya başladım. Koşarken bir yandan zırh olan kolyemi diğer yandan da silah olan yüzüklerimi aktifleştirdim. Claire’ın yanına vardığımda iki Dev ona art arda darbe indiriyordu. O bu darbelerden kaçıyordu fakat yorulduğu belliydi. Kimse benim aşkıma saldıramazdı! Sinirim ile ateş yeteneğimi birleştirerek ateş yeteneğimi dışarı saldım. Etrafımı ateş kaplamıştı, kim olduğum belli olmuyor olabilirdi fakat umurumda değildi. Mor alevle yanmakta olan vücudumun alev kısmını büyüttüm. Şimdi bir Dev’in boyunda olmuştum, daha doğrusu onlar kadar iri bir ateş vücuduna sahiptim. İki Dev’e de art arda yumruklar indirdim, her vuruşumda Devlerin vücutlarından dumanlar çıkıyordu. Ateşim ne kadar acı çektirse de bu devleri öldürmüyordu. Kılıcımı kaldırdım ve hızlı bir vuruş yaptım. Kılıcımın etrafımda savrulmasıyla iki Devin de başları yere düştü. Bu canavarlar garip bir şekilde toza dönüşmüyordu, direk olarak ölüyorlardı. Bunları düşünecek halim yoktu, ateş bedenimi söndürdüm ve Claire’In yanına gittim. Onun iyi olup olmadığından emin olunca yanığından öptüm ve ön saflara doğru koşmaya başladım. Koşarken etrafımda canavarlar ölüyordu, melezle yaralanıyordu. Çığlıklar git gide yükseliyordu, bu savaş tam bir Kan Savaşı idi. Gerçi canavarlar azalmaya başlamıştı, bunun verdiği umut ile ilerlerken bir anda durdum. Önümdeki tüm melezler kas katı kesilmişti. Kafamı kaldırdığımda 6 metre boyunda kocaman bir dev gördüm ama bu normal devler gibi değildi. Kafasında boynuzu vardı, sırtından alevler çıkıyordu bu yüzden ateşten etkilenmediğini anlamıştım, bir insan gibi rahat hareket edebiliyordu ve en kötüsü ellerinde İlahi Bronzdan kılıçlar vardı. Bu kılıçlar yaklaşık 4 metre boyundaydılar. İkisi de kan kaplıydı ve etrafında daha önce görmediğim bir ateş türü olan kara ateş vardı! Sanırım bu ateş Yunan Ateşinin bir başka versiyonuydu. Bu canavarı buradaki melezler ile yenemezdik, yardım çağırmalıydık. Tüm gücümle bağırdım ve yardım istedim: “Bu ilk saldırı ekibinin en güçlü canavarı geldi! Herkes buraya toplansın, bu canavarı yenmeliyiz!” Sesimi duyan diğer liderler de aynı çağrıyı yaptılar, çok geçmeden canavarın etrafında bir sürü melez toplanmaya başladı.

Kapı savunuyorduk.Aslında o kadar çok canavar vardı ki,hiç görmediğim türler uyanmıştı.İddiaya girerim mitoloji öğretmenimin bile unuttuğu canavarlardı.hemen saymadan ok kılıfımdan bir tomar ok aldım ve yayıma yerleştirdim.Herşey bir anda olup bitiyordu.Bir yandan savaşan melezlerin savaş çığlığı yükselirken öbür yandan toz olan canavarların kötü siyah tozu havada dolanıyordu.Ama canavarların bizim güzel kampımıza yaptıkları şeyleri saymıyorum bile.Bu iş bittikten sonra kampı temizlemek zorunda kalacaktık.Ve kulübemde olduğu gibi temizlikten hiç hoşlanmazdım.Gözlerimi kıstım ve oklarımı ileri fırlattım.Aslında nereye attığımı pek görememiştim ama her yer canavar kaynarken yanlış yere sapması biraz zor bir ihtimaldi.An ne diyorum ben!bir melezseniz her zaman kötü bir ihtimal vardır.Ölmek gibi.Oklarımın bir yere saplanma sesiyle havaya karışan bir siyah toz bulutu daha yükseldi.O kadar çok kişi çarpışıyordu ki ara sıra çığlıklar duyuyordum.Bu çığlıklar gerçekten acı doluydu.Ama kimden çıktığı bilmiyordum.Yardım isteyen bir melez yada toz bulutu olmadan önce çığlık atan bir canavar?Her ikisi de olağan bir ihtimaldi.Bir yandan da yere düşen bir melez var mı diye bakınıyordum.Kampta en iyi şifa veren bir Apollon Çocuklarıydık ve yardıma ihtiyacı olan bir melezin hemen yanına gitmeliydim.İyileştirmeyede en az savaş yapmak kadar ilgi duyuyordum.Birde babaamın bana verdiği iyileştiri özelliği olan kolyem sayesinde o kadar zor değildi.Birden elim boynuma gitti ve kolyemin orda olup olmadığına baktım.Ordaydı.içime bir rahatlama oturdu ve tam elim sırtımdan ok almaya gidecekken,mutluluğumu çökerten bir şey oldu.Bir canavar -nerden geldiğini çözememiştim-Önüme geçti ve elini yumruk yaparak karnıma bir tane indirdi. Okumu çekip ona fırlattım ve canavar aniden siyah toz bulutu oldu.Ama geç kalmıştım.Karnımdan yayılan acıyı o zaman hissediyordum ve havada uçtuğumu.Dalları uzamış çok fazla uzun bir ağacın dalına yaptıştım ve dala sürtüneek yere düştüm.başım ağrıyordu. "Lanet şey!" diye mırıldandım ve kafamı elimle tuttum ve aynı anda yere düşmem bir oldu.Asıl sorunsa kafamdan yayılan acı falan değildi.Arkadaşlarımla birlikte canavarları toza çeviremedim diye kendimden nefret ediyordum.Birde o koca canavarın bana vurmasına izin verdiğim için.

Oradan oraya koşuşturmak değimini tam anlamıyla yaşamanın hiç de iyi olmadığı kanısına varmıştım. Üzerime bir canavar çekmeyip, zor durumda olanlara yardım ediyordum. Tamamen gruptan kopmuştum ama şu anda yardım ettiğim melezlere daha çok önem veriyordum. Kılıcımı oradan oraya savuruyordum, her tarafım toz, çamur ve kan olmuştu. Yaralanan melezleri hemen kampın revirine gönderiyordum, onların yerine geçip savaştıkları canavarı öldürüyordum. Çığlıklar ve canavarların korkunç sesi beni titretiyordu. O kadar çok canavar haklamıştım ki, terden bütün saçlarım yüzüme yapışmıştı. Bir drakona daha kılıcımı indirdikten sonra bir ağaca yaslanıp derin nefesler almaya çalıştım. Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki, onun sesinden başka hiçbir şey duyamıyordum. Ama o anda öyle bir çığlık duydum ki, içim parçalandı. Bunun nereden geldiğini araştırırken, bu çığlığın sahibini tanıdığımı hissediyordum. Ağaçtan uzaklaştım ve panikle çığlığın sahibini aramaya çalıştım. O arada kafama dank etti. Ange. Onun çığlığını daha önce duymuştum. Sanki asırlar önce, kampa bir saldırı olduğunda. Çok çaylak bir melezdim ama saldırıya katılmıştım. Beni az kalsın öldüren birinin elinden kurtarmıştı beni Ange. O anı hiç unutamıyordum. Bu da Ange'nin çığlığıydı. Bu sefer onu ben kurtaracaktım. ''Ange! Neredesin?'' Sesimi onca gürültünün arasından duyurmaya çalışıyordum. ''Ange!'' Deli gibi yerde sarı, kıvırcık saçları arıyordum. Onu kurtarmalıydım. Onu... ''Ange!'' Bu bir arama bağırışı değil, hayret bağırışıydı. Ange başını tutmuş, yere çömelmiş bir haldeydi. Hızla yanına koştum. ''Dayan Ange, dayan!'' Beni görmüştü. ''Maya...'' Şu anda çok kötü görünüyordu. Elbisesi dallar ve çamurla kaplanmış, yüzünün bazı yerlerinde çamur vardı. O güzelim saçları dolanmış ve kabarmıştı. ''Ange, dayan! Hatırlıyor musun? Sen de beni kurtarmıştın, uzun zaman önce.'' Onu oyalamaya ve acısını biraz hafifletmeye çalışıyordum. ''Benim de karnım yaralanmıştı.'' Onu karnına baktım. Acilen ona yardım etmeliydim. ''Evet... ha-hatırlıyorum. Seni revire götürürken de... onu yaralamıştım.'' Bana mavi, parıldayan gözleriyle baktı. Ama gözleri dolmuştu. Ben de sakinleşmeye çalıştım. Elimle bir sarmaşık dalını yanımıza getirdim ve enerjisini emdim. İlk önce Ange'nin karnını onarmam gerekiyordu. Çok güçlü bir şey vurmuş olmalıydı, iyi ki kılıçla vurmamıştı. Ama hamlesi böbreklerine zarar vermiş gibi gözüküyordu. İç organları onarmak çok daha zordu. Konsantre olup böbreklerini hayal ettim. Yaralı olanı bulup özü ona ilettim. Gözlerimi açtığımda gördüğüm mutlu yüz, çabamın karşılığı olamuştu. Ama işim daha bitmemişti. ''Başında da bir sorun var sanırsam.'' Ellerimi başına koydum ve konsantre oldum. Bir sorun görememiştim ama yine de bitkinin özünden biraz da beynine ve başındaki sinirlere ilettim. İşim bitince zaten yorgun olan bedenim yıpranmıştı, ama Ange iyileşmişti. Bana minnetle baktı. ''Çok teşekkürler, Maya. Bunu hiç unutmayacağım.'' Ona gülümsedim. ''Önemli değil Ange, sadece borcumu ödedim.'' Ona göz kırptım. ''Haydi, bizi bekleyen canavarlar var.'' Bana gülümsedi. Ona uzattığım elimi tutup ayağı kalktı. İkimiz de gözlerimizi canavarlara çevirdik.