İşte bundan söz ediyordum.

Melez kampından önceki yaşamım gayet sakin geçmişti ve hep bir şeylerin eksikliğini yaşamıştım.Melez kampına geldikten sonra bana yardımcı olmaya çalışan melezlerden birisine:
"Peki buralarda şöyle eğlenceli bir şey var mı?Hani aksiyon filminden fırlamış gibi..." dedim.Çocuk önce bana bu kız iyi mi acaba diye baktı.Sonra eliyle ilerideki kayalıkları gösterip: "Tırmanma duvarına gidebilirsin.Sanırım aradığını orada bulursun." dedi.Bir tırmanma duvarımı evet ne aksiyon ama dedim, yine de tırmanma duvarına doğru yürümeye başladım.Oraya vardığımda "İşte bundan söz ediyordum." diye çığlık attım.3-4 kampçı bana deli mi ne der gibi baktı ama umursamamıştım.Bu tırmanma duvarı mükemmeldi hareket eden kayalar dökülen lavlar yani burada ölebilirdim bile.Düşününce korkmaya başladım ama aklımdan bütün kötü düşünceleri çıkarıp tırmanmaya başladım.Tırmanan bir tek ben vardım belki de bunun sebebi "total heart eclipse" söylüyor oluşumdu sanırım 3. söyleyişim de kayalıklarda yalnız olmadığımı farkettim.Aşağıdan bir kız bana bir gülerek bakıyordu ve bir yandan da tırmanıyor"Özür dilerim.Yalnızım sanıyordum.Seni rahatsız etmek istememiştim" dedim kıza.Gülümsedi , tam cevap verecekti ki bulunduğum kaya hareket etmeye başladı ve bende düşüyordum eğer düşseydim ölebilirdim ama aşağıdaki kız elimden tutmuştu."Hayatımı kurtardın çok teşekkür ederim,ben Briseis." diyebildim.

Ben de kıza gülümsedim. ''Ben de Adyali. Morfeus kızıyım.'' Tabii ki Morfeus kulübesi yoktu. Bunu niye söylemiştim ki? ''Yani... Artemis Avcısıyım.'' dedim ona. Briseis'in gözleri büyüdü. ''Ben de avcıyım!'' dedi bana. Şaşırmıştım. ''Sahi mi? Benim niye haberim olmadı ki?'' dedim ona. Bu arada Briseis bir kayaya tutunabilmişti. ''Daha dün geldim, haberin olmaması normal.'' Dün deliksiz uyuduğumu hatırlıyordum. Onu kesin görmemiştim. Ben bir yarasa gibi geceleri ayakta olur, gündüzleri de çoğunlukla uyurdum. Biliyorum garipti ama ben Düşler Tanrısı'nın kızıydım, o yüzden bütün kulübe uyku saatlerimi ezberlemişti. Tam Briseis bir şey söyleyecekken yukarıdan bir kaya yuvarlanmaya başladı. ''Kenara çekil!'' diye bağırdım. Briseis anında yana çekildi ve ikimizin arasından dev gibi bir kaya yuvarlandı. ''Teşekkürler! Tekrar!'' dedi Briseis.

Bir avcıyla dışarıda tanışmak hoşuma gitmişti.Ki aynı avcı 2 kez hayatımı kurtarınca daha da ısınmıştı içim Adyali'ye.Sonra Morfeus'un kızı olduğunu hatırladım."Rüyaların tanrısının kızısın demek.Ben ebeveynlerim hakkında hiçbir şey bilmiyorum.Sadece melez olduğumu öğrenebildim.Sen çok şanslısın." Sonra düşüncelere daldım.Artık kayalara dikkat ediyordum çünkü üçüncü kez Adyali hayatını kurtaramayabilirdi.Sonra ailesimin artık Adyali ve diğer avcılar olduğunu farkettim, ve "Ama artık benim de bir ailem var değil mi?" dedim.

Gülümsedim. ''Tabii ki! Artık melez ailesindensin! Hiç yanlız kalmayacaksın.'' dedim ona. Burası hakkında bildiğim tek bir şey varsa, o da, burasının geldiği en sıcak ve dostcanlısı melezler ve mitolojik yaratıklarla dolu olduğuydu. Melezinden satir ve nemfine kadar. Tırmanmaya devam ederken bile gülümsüyordum -ki tırmanma duvarı tırmanılırken pek gülünecek bir yer değildi. Bu sefer de elime değen bir sıcaklıkla ilkildim. Lav akıyordu! Şimdi ne yapacaktık? ''Briseis! Lavlar!'' dedim ona. O da fark etmişti ve sığınacak bir kovuk arıyordu.

Artık duvara alışmıştım.Gelen lavları görünce biraz uğraştıysam da sonunda bir kovuk buldum ve tehlikeyi atlattım."Sağol Kardeşim.Artık alıştım.Umarım bir daha hayatımı kurtarmana gerek kalacak bir tehlike yaşamayız." dedim.Artık duvarda eğleniyorduk.Adyali ile birlikte atlayıp zıplayarak yukarı tırmandık ve en tepede artık başımıza inecek lavların yada düşecek kayaların kalmadığı yerde durduk ve kampa baktık."Kamp buradan çok sakin gözüküyor." dedim.Aşağıda koşuşan,dövüşen,oyun oynayan bir çok melez olduğundan emindim. "Görüntülere aldanmamak gerek" dedi Adyali.Sonra aşağıya doğru inişe başladık.Umarım çıkmak kadar zor olmaz diye düşündüm.

Bazı yerlerden ayağımız kayıyıor ve 1-2 metre aşağı kayıyordu ama bu benim için sorun olmuyordu. Yüksekten korkumu beş yaşındayken yenmiştim zaten. Annem korkumu öğrendikten sonra beni Londra'nın Gözü'ne* bindirmişti ve o günden beri yüksekliğin pek korklacak bir şey olmadığını öğrenmişti.
Briseis yüksekte biraz şaşkınlaşıyor gibiydi ama yine de korkusuz davranıyordu. Beraber yarıya kadar indik. ''Off... Çok yoruldum ya!'' diye mızmızlandım. Briseis güldü. ''Eh, haksız değilim ama!'' diye homurdandım. ''Zaten az kaldı Adyali! Biraz dayan. Sonra kulübemize gidip biraz çene çalarız, ne dersin?'' dedi gülümseyerek. İnsana iyi moral veriyordu doğrusu. ''Tamam o zaman.'' deyip onunla beraber yola devam ettim. Bu kızı sahiden çok sevmiştim, iyi anlaşacağımdan hiç şüphem yoktu.

Spoiler: