Gereksiz bir çağrı

Akşam yemeğinden sonra kulübeme döndüm. Yine tek başımaydım ve kardeşlerim okulları yüzünden gelemiyordu. Bu durumdan çok sıkılsam da yapacak bir şey yoktu. Sakince iç çektim televizyonu açtım ve yatağıma uzandım. Aslında televizyon izlemeyi sevmezdim ama tek başıma yapacak bir şeyim olmadığı için bu aralar akşamları televizyon ve kitaplara sarmıştım. Hatta artık şiir yazmaya yeniden başlamıştım. Derin nefes aldım ve televizyonu kapatıp uzandım. Dalgaların sesini dinlemek bana çok iyi geliyordu. Ben tam uzanmış hayallere dalmışken Lia yanıma gelin, hemen! demesiyle irkildim. Bir an bunun kim olduğunu anlamasam da bunun amcam Hades olduğunu fark ettim. Beni daha doğrusu kim benimle gelecekse onu neden yanına çağırıyordu ki? Kamptan çıkmam oldukça zordu. Ne de olsa yatma saati gelmişti ve Harpyalar dışarıda dolaşıyordu. Yine de Amcamın yanına gitmeliydim. Ona karşı gelmek pek akıllıca olmazdı.

Dolabıma yönelerek üzerime düzgün ve rahat kıyafetler geçirdikten sonra saçımı topladım. Kılıcımı ve kalkanımı yanıma alarak kulübemden sessizce çıktım. Thalia'nın ağacının oraya doğru ilerledim. Harpyalara yakalanmadan çıksam kamptan iyi olucaktı. Thalia'nın ağacının raya geldim. Çıkmama az kalmıştı ki arkamdan "Lia!" sesi gelmesiyle bilekliğimi hemen kılıca dönüştürdüm ve arkama döndüm. Karşımda Lucy'nin durduğunu göünce şok oldum. Onun ne işi vardı ki burada? "Ah Lucy korkuttun beni! Ee senin ne işin var bu saatte burada?"

Yine her zamanki gibi kulübemde oturmuş tarih çalışıyordum. İngiltere Kraliyeti'yle ilgili Martin'e soracağım çok fazla soru birikmişti ve en kısa zamanda bir Olimpos ziyareti yapmam gerekiyordu. İskoç kralların ülkeyi kötü yönettiğini söyleyemezdim ama onlardan çok daha iyi hükümdarlar tanımış olduğumdan emindim. Aklım tamamen yüzlerce yıl öncesine kaymış olduğundan, içimden bir sesin "Acilen yanıma gelmeniz lazım." demesine ilk etapta anlam veremedim. Sonra, bu kan dondurucu tınıyı daha önce nerede işitmiş olduğumu hatırladım; ürkerek yerimden kalktım ve zihnimde canlanan yeraltı hatıralarından kurtulmak istercesine başıma sağa sola sallamaya başladım. Kendime bir süre toparlanmak için müsaade ettikten sonra korkarak zihnimden "Tanrı Hades?" sorusunu yönelttim. Hiçbir cevap almamış olsam da doğru noktaya parmak bastığımın farkındaydım. Sıkıntıyla, duymamazlıktan gelsem Tanrı'nın ilerleyen günlerde başıma açacağı felaketlerin neler olabileceğine kafa yordum ve istemeyerek gidip yolculuk için hazırlandım.

Gecenin köründe bu, yaptığım saçmalıkların alasıydı ve bunu biliyordum ama ahırlara doğru giderken uzakta seçtiğim bir gölge, onu takip etme dürtümü harekete geçirdi. Yönümü değiştirerek kampın sınırına doğru ilerlemeye başladım. Altın Post'un saçtığı parıltılar üzerine vurduğunda o gölgenin Poseidon kızı Lia'dan başkası olmadığını anladım ve "Lia!" diye seslendim. "Ah Lucy korkuttun beni! Ee senin ne işin var bu saatte burada?" diye soran arkadaşıma sıkıntıyla, "Hades'ten çağrı aldım desem, inanır mısın?" şeklinde bir başka soruyla karşılık verdim. Evet, surat ifadesinden anladığım kadarıyla Lia bana inanırdı.

Hades'in amacı neydi anlayamamıştım ama anlaşılan Lucy ile bir maceramız daha başlıyordu. Sıkıntıyla iç çektim ve gökyüzüne baktım sağ olsun gece gecfe uyumak yerine kamptan kaçıyorduk. Lucy'e baktığımda merakla beni süzüyordu. "Hiç şaşırmadım Lucy. Kendisi beni de çağırdı sağ olsun." dedim ve Lucy de neler döndüğünü anlamak ister gibi bana baktı. Ama benimde bu konuda fikrim yoktu. Sadece gitmem gerektiğini biliyordum ve gerçekten önemli bir şey için gidiyor olmamızı umuyordum. Ben bunları düşünürken arkamızdan gelen ses üzerine ikimizde kampa doğru döndük. Birden bize doğru yaklaşan Harpyaları görünce gözlerim büyüdü. Lucy'nin de benden farkı yok giiydi. İkimizde kılıçlarımızı çektik ve bekledik. Yanımıza geldiklerinde bir harpya'ya kılıcımla saldırdım. Onlara yem olmak gibi bir niyetim yoktu. Diğerini de Lucy aldı ve o da savaşıyordu. Ama bu savaş ne kadar çok uzarsa bizim için o kadar daha kötü oluyordu. Bunun fazlasıyla farkındaydım. Hele bunu bir de Kheiron duyarsa her şeyi açıklamak zorunda kalacaktık ve bize inanılmaması ihtimali bile vardı. Genelde Kheiron ile aram iyi olsa da böyle durumlarda kimseye açıklama yapmayı sevmezdim. Şimdi bir de bizi çağıran Hades olunca sinirlerim bozulmuştu. Hades yani amcamla iyi anlaştığımı söyleyemezdim. Lucy'nin de aralarının iyi olduğunu sanmıyordum. Ne de olsa bu Hades'ti ve genelde herkese ters davranırdı. Bir yandan bunları düşünürken bir yandan da Harpyalarla savaşıyordum. Sonunda Lucy'e dönerek "Şimdi ne yapıcaz?" diye sordum. O da karşısındaki Harpyadan dolayı fırsat bulup cevaplamaya çalışırken ondan gelecek talimatları dinlemeye başladım.

Tanrı Hades nasıl en olmadık zamanlarımı felakete çevirmek konusunda bu kadar başarılıydı? Lia'nın da bir çağrı almış olduğu haberini daha sindiremeden karşımıza ak baba ve çirkin kadın karışımı olan harpyalar çıktı. Yarasaları andıran kanatları, saç filesiyle tutturulmuş siyah topuzlu saçları ve tuhaf, gagalı suratlarıyla kesinlikle en sevdiğim mitolojik varlıklar listesinde sıralamayı zorlayacak tipte değillerdi. Hemen kılıcımı çektim ve onları yok etmeye başladım, Lia da aynısını yapıyordu ve o yanımda olduğu için gerçekten de çok şanslıydım. Harpyalardan fırsat bulduğu bir ara bana şimdi ne yapacağımızı sordu. Bir Athena çocuğu olmanın zor tarafı da, her zaman ne yapılması gerektiğini bilmemizin beklenmesiydi. İki buçuk yıllık kamp hayatım sağ olsun, kendimi pratik fikirler konusunda epeyce geliştirmiştim. İki tane daha harpyanın dehşetle yanımızdan kaçmasını sağladıktan sonra, Lia'ya dönerek "Ben güvenli bir yere ulaştığımda harpyaları halletmek için suyun basıncını kullan. Sonra derhal yeraltına gidelim." dedim. Lia sözlerimi onayladığını belirtmek için başını salladıktan sonra sevimli ejderhamız ile Thalia'nın ağacına doğru son sürat koşmaya başladım. Lia mükemmel bir savaşçıydı ama bu kanatlı iblisler de hiç kolay lokma değillerdi. Ağaca doğru attığım her adımda ejderhanın bakışları biraz daha sertleşti ama daha önceden tanıdığı bir melez olduğum için Altın Post'a zarar vermeyeceğimi düşünmüş olacak, ağaca yaklaşmama müsaade etti. Ağacın arkasına sığındığım zaman "Ben tamamım Su Perisi, şimdi top sende!" diye bağırdım. Kılıcım Nefesalan'ın tekrar eski halini almasını sağladım ve gözlerimi sımsıkı yumup iki elimle de kulaklarımı tıkadım. Daha önce de Poseidon çocuklarının su gösterilerine şahit olmuştum ve hiçbiri benim için hoş anlar değildi.

Lucy yerine geçtiği sırada suyu kullanmak için bir anlık durdum ve gözlerimi kapattım. Karşımdaki iki harpya da bana saldırmak yerine bir anlığına saldırmak yerine bana baktılar. Ardından gözümü açtım ve suyla onları Long Island kıyılarına kadar yolladım ve basıncı kullanarak öldürdüm. Evet, artık çoğu zaman suyu kullandığım için uzakta fa olsa yerini bildiğim sürece canavarı öldürebiliyordum. Bunu kendi gözlerim önünde öldürmekten iyiydi değil mi? Ben bunları düşünürken Harpyaların sesi kulaklarımda gibiydi. Harpyaların tekrar peşimden gelmeyeceğinden kısacası öldüklerinden emin olduktan sonra suyu kullanmayı bırakarak hızla Lucy'nin yanına doğru ilerledim. Lucy beni görünce öldüklerini anladı ama sanırım yanımızda öldürmediğim için mutluydu. O dehşet verici sahnelere ben bile zor katlanıyordum. "Hadi Lucy gidelim. Eh, ne de olsa Hades bizi bekler dimi?" dedim ve iç çektim. Hades tam da zamanında yetişmişti hani. Bu aralar hiç macera hele de yer altına incek durumda değildim ama işte elimizden gelen buydu. Lucy "Tamam, hadi bir an önce gidip, geri gelelim." dediğinde ben de başımı tamam anlamında salladım ve hızla ilerlemeye başladık.


RP BİTMİŞTİR! (Devamı NSÖ Plakçılıkta.)