Harpyalarla Dövüş *75.Görev*

Benim şu macera tutkumun başıma açmadığı dert kalmamıştı. O gün de her zamanki gibi gece yatağımda dönüp durmuştum ve kulübe sakinlerine baktım, mışıl mışıl uyuyorlardı. Onları rahatsız etmek istemiyordum, bu yüzden kalktım ve çantamı kaptığım gibi kulübeden dışarı çıkarak ilerlemeye başladım. En son bunu yaptığımda olanları hatırlamak istemiyordum, yani bir drakonla dövüştüğümü. Ama o zaman durum farklıydı, kamp sınırlarının dışına çıkmıştım. Şimdi ise kamp içinde dolaşacaktım, yani ormanda. Etrafa baktım ve birkaç konuşan melez gördüm. Koşarak yanlarına gittiğimde hepsini tanımaya çalışıyordum. Gece karanlığında insanları seçmek kolay olmuyordu çünkü. Kaşımı kaldırarak herkesi süzerken biri adımı söyledi ve kim olduğunu anladım.

Emily'le birlikte kulübemizde oturmuş konuşuyorduk. Anna müziği sonuna kadar açtığı için Emily çok zor duyuyordum. Hatta hiç duyamıyordum. Emily'i bana çok önemli birşey anlatıyordu. En heyecanlı yerinide duyamayınca çok sinirlenmiştim. Kardeşime ;

" Anlaşılan burda konuşamayacağız. Daha sakin biryerlere gidelim mi? "

" Tamam bu saatte ormanda kimse yoktur. Oraya gidelim "

Olur diye başımı salladım. Hazırlanmaya başladık. Anna'ya da haber verdikten sonra kulübemizden çıktık. Saat biraz geç olmuştu. Ama bizim hiç uykumuz yoktu. Ormana geldik. Orman çok sessizdi. Yanımda kardeşim olmasa çok korkardım. İyiki kardeşim yanımdaydı. Emily'le konuşmaya, dertleşmeye başladık. Tam o sırada birinin ayak seslerini duydum. Emily'de duymuştu. Emily bana sessiz ol işareti yaptı. " Kim geliyordu acaba? " diye içimden geçirdim. Çok karanlık olduğu için kim olduğunu seçemiyorduk. Sonunda Emily gelen kişiyi tanıdı. Gelen kişi Sat'tı. Bizi korkutmuştu. Bize doğru iyice yaklaşınca " Sat! Burdayız " dedim. Sanırım onuda uyku tutmamıştı. Yanımıza oturdu ve niye bu saatte burda olduğunu anlatmaya başladı.

Beni de uyku tutmamıştı, yani sebebim o kadar muhim değildi ama sordukları için anlatmaya başladım. "Bakın şimdi, ben uyuyamıyorum ama kulübem uyuyabiliyor. Ne kadar rahatsızlık verici bir durum değil mi?" Bir an bu kadar saçma konuşabildiğime inanamadım ve kendimi sarsarak gülmeye başladım. Ormanda tahmin ettiğimden çok daha fazla melez vardı, gecenin bu saatinde dışarı çıkmak serbest mi, onu bile bilmiyordum. Karşıdan bize doğru gelen birilerini daha gördüm ve Emily ile Claire'yle beraber tahmin oyunu oynamaya başladık. Çok eğleniyorduk. Ayrıca kış olduğu için de üşüyorduk, melez tepesine kar yağdığından haberimiz yoktu.

Esnedim ve yatağımdan doğruldum.havada yağmur yoktu ve kulübemiz her zamaki gibi sıcaktı.Ve ben uyuyamıyordum!Homurdanarak yatağımdan kalktım ve üstüme uzun montumu geçirdim botlarımıda giyerek pijamalarımla dışarı çıktım.Zaten bu havada dişarda melez olacağını da sanmıyordum.Şu anda tek ihtiyacım olan biraz hava ve ağaçtı.Ve buna uygun tek yerse,ormandı.Ayaklarımı ormana yönlendirip yürümeye başladım.Ağaçlara yaklaştıkça gözüme karartılar takılmaya başladı.Melez mi?Bu saatte?Hem de ormanda?aşımı salladım.''Tanrım!Deliriyorum!'' dedim ve gözlerimi kısarak bakmaya başladım.Gözlerim karanlığa alışıpta beynime yeterince oksijen dolduğuna emin olunca karatıları seçmeye başladım.Sat,Emily,Claire'di.Ellerimi sağlayarak onlara doğru koşmaya başladım. ''Hey,sizin bu saatte ne işiniz var?'' diye koşarken bağırıyordum.arkadaşlarımın yanına vardığımda üstümde pijama olduğunu hatırladım ve uzun montumu hafifçe çekerek gülümsedim. ''eee napıyorsunuz?''

Önüme gelen saçlarımı geriye attım.Ayağa kalktım ve arkadaşlarıma baktım.''Sanırım herkez biliyor ama ben yine söylemek istiyorum.'' Dedim ve arkadaşlarımdan gözlerimi ayırıp ağaçlara bakıp insana huzur veren kokusunu koklamaya başladım.Tekrar arkadaşlarıma baktığımda ise hayla beni merakla beklediklerini farkettim.Birden saçlarımı gösterdim.''Tanrım!Saçlarım gerçekten çok berbat değil mi?'' Herkez kahkaha atmaya başladı.Ama ben hiç gülmüyordum.Zeus aşkına bu ciddi bir durumdu!Kısa süre sonra sustular ve kendi kendime ''Hermes çocuklarından fön makinesi çalmalarını isteyeceğim.'' Diye mırıldanarak yerime oturdum.Kısa bir süre sessiz kaldıktan sonra ellerimi birbirine çarpıp arkadaşlarıma döndüm.''Eee,ne yapacağız?''

Arkadaşlarımdan cevap gelmeyince kendi fikrimi söylemeye başladım.''Bence gerçek mi? cesaret mi? oynayalım.'' Herkezden sızıltılar başlayınca elimle onları susturdum ve onlara laf atmaya başladım.''Ne buna cesaret edemeyecek kadar cesur değil misiniz?'' Bunun için boş bir şişe lazımdı.Ama nereden bulacaktık ki?Kısa süre göz gezdirdikten sonra yerde bir tahta parçası gördüm.Tahtayı aldım ve yanlarına gittim.''Ben başlarım.'' Dedikten sonra tahtayı çevirdim.Uzun süre döndükten sonra Claire'ye geldi.''Evet kardeşim,cesaret mi? Doğruluk mu?''

Şişe çevirmece oynamaya başladık. Gerçi bizim oynadığımıza daha çok tahta çevirmece denirdi. Emily tahtayı çevirdi. Tahta döndü döndü döndü sonunda bende durdu. Olamaz bana gelmişti. Emily gülerek sabırsızlıkla beklenen soruyu sordu. ''Evet kardeşim,cesaret mi? Doğruluk mu?'' Cesaretlik desem göz gözü görmüyordu. Ormanda birşeyler yaptırırsalar korkudan biterdim. O yüzden doğruluk demeliydim. Ama doğruluktan da ya zor bir soru gelirse o zaman ne yapacaktım? Fakat hiç değilse korkudan ölmeyecektim. Bu yüzden " Doğruluk " dedim. Sanki işim bitmiş gibi kardeşim bana baktı. Soru bulmak için düşünürken Ange'nin sarı pijamasına gözü takıldı ve gülerek soruyu sordu.

" Hiç pijamayla dışarı çıktığın oldu mu? "

Çok rahatlamıştım. Biraz güldükten sonra cavapladım.

" Olmaz mı. Bir keresinde gece kulübemizin kapısı çalındı. Tek uyanık ben olduğum için kapıyı ben açtım. Karşımda Ed ile Maya vardı. Maya beni kolumdan çekip buraya -ormana- getirdi. Bende aceleyle sadece montumu alabilmiştim. Pembe pijamalarımla buraya gelmiştik. "

Biz kahkahalarla gülerken yanımıza Ed geldi. Sanırım kahkahalar bütün ormanda yankılanıyordu ki Ed yerimizi bulabilmişti. " İyi insan lafın üstüne gelirmiş. Gel Ed bizde tam senden bahsediyoruk. " dedim. Ed şaşkınlıkla olup biteni anlamaya ççalışıyordu.

Ed başımızda dikilmiş, tahta çevirmeceye bakıyordu. Bir süre sızlandıktan sonra yanımıza oturdu. Ormanda kızların kahkahaları yankılanırken etraftaki tek erkek olmak ona rahatsızlık veriyor olmalıydı. "Gel, Ed otur." Ed otururken üzerini ilikliyordu. "Sen de bizlerle tahta çevirmece oynamak ister misin?" diye sorunca tüm kızlar gülmeye başladı. Ed kısa bir süre rahatsızlığını bildirse de sonra yapacak daha iyi bir işi olmadığını tahmin ettiğimden yanımızda kaldı. Tahtayı çevirdim, fakat karanlık olduğu için kime geldiğini göremiyordum. Öylesine sordum; "Doğruluk mu, cesaretlilik mi?"

Ed'in gelmesi ve yüzündeki o şaşkın ifade benim daha çok eğlenmeme sebep olmuştu.Üstelik sarı pijamalarım bile bugün moralimi alt üst edemezdi.Emily'in sorusu bile öyle.Sat tahtayı çevirdi ve bana gelince el çırptım.sat kime olduğunu karanlıktan seçememiş gibi boşluğa sordu."Doğruluk mu, cesaretlilik mi?" Elimi çırparak cevap verdim. ''Doğruluk!'' sat gülümsedi etrafına bir göz gezdirdi ve bana baktı. ''Hiç ağaçtan düştün mü?'' Yüzümü buruşturdum.Bir çok kez düşmüştüm ve canım çok yanmıştı. ''Evet ve gerçekten acıtıyor!'' Güldüm ve tahtayı aldım ve elimi döndürerek çevirdim.Tahtanın durmasını beklerken soracağım soruyu düşünmeye başladım.

Tamam, Doğruluk ve Cesaret oyunlarını pek sevmezdim ama katılmaktan başka bir çarem yoktu sanırım. Üstelik bunu ormanda oynuyorduk ! Karanlıkta Apollon'un kızı Ange'nin tahtayı çevirdiğini görebiliyordum. Tahta, tahmin ettiğim gibi benim üzerime geldi. Aslında, kendimi rezil edecek bir şey söylemek istemiyordum. Ama Ange sordu."Doğruluk mu Cesaret mi ? dedi. Açıkçası hiç bir fikrim yoktu. İtiraflarda bulunmayı pek sevmezdim ama cesaret deme havamda da değildim. "Doğruluk." dedim gülümsemeye çalışarak. Ange de bana soracağı soruyu düşünüyor gibiydi. Sonunda sordu. "Hiç Maya'dan ayrılmayı düşündün mü ? diye sordu. İçimden yalnızca bunlar geçiyordu : Neee ? hayırr. Öyle bir şey olur mu ? Yüzümün kıpkırmızı kesildiğini fark ettim. Neyse ki karanlıkta görünmüyordu. Tabii burada yalan söyleyemezdim sanırım. "Ee, şey.. aslında bir kere. O da labirentteydi. Yani önemsiz bir şeydi." dedim. Yüzümün kıpkırmızı olduğuna yemin bile edebilirdim. Sonra gülmeye başladım diğerleri gibi. Kendime hakim olduğum ve Maya'nın buna sinirlenmeyeceğini tahmin ederek tahtayı çevirdim ve rast gele sordum. "Doğruluk mu Cesaret mi ?

Ed çeviriyordu.Bende bana çıkmaın diye dua ediyordum.Yüzümü masaya çevirdim.Bana doğru duruyordu.Ve herkez bana bakıyordu.Bir an için cesaret demeyi düşündüm.Ama ben Afrodit kızıydım.Yaprak yememi istiyorlarsa bile kabul etmezdim.Ah,tabi yaprak çilek tadında değilse...''Doğruluk.'' Dedim isteksizce.Ed kısa süre bekledikten sonra yüzünü sinsi bir gülümseme aldı.Dudağımı ısırdım. ''Hiç makyaj yapmadığın oldu mu?'' Ben mi? Elbette her zaman makyaj yapardım.Geceliğin yatarken bile...Ama tamam.Kabul etmeliyim ki yapmadığım zamanlarda olmuştu.''Evet,biraz garip ama makyaj yapmadığım da oldu elbette...Tabi sadece bir kere.'' Dedim ve gülümsedim.Arkadaşlarıma baktım.

Emily'nin itirafından sonra kıkırdamaya başladık, bu gerçekten iyi bir itiraftı. Bu Emily şişeyi çevirdi. Soru sorma sırası yine bendeydi. Kıkırdadıktan sonra onlara döndüm. "Peki ala, kime geldiğini göremesem de soruyorum, doğruluk mu cesaret mi?" Ses geldi. Bir kız sesiydi. "Cesaret." Yüzümü sinsice bir gülüş ve bakış kapladı, içlerinden gelen hiii sesleri dışında. "O halde, gecenin bir yarısı, yani şimdi, ormanda bağır. Ben dünyanın en çirkiniyim diye." Gelen kızın Claire olduğunu, yani Afrodit kızı olduğunu hissettiğim için öyle demiştim, bu gerçekten komik ve zor olacaktı. Diğerlerinin yanına geçerek oturdum ve gelecek sesi dinlemeye koyuldum.

"O halde, gecenin bir yarısı, yani şimdi, ormanda bağır. Ben dünyanın en çirkiniyim diye."

Olamaz ki şişe bana gelmişti. Keşke dilim tutulsaydı da cesaretlik demeseydim. Artık bu keşkeler için çok geçti. Ama kendimi tutamıyordum bir türlü. Sanki ne vardıda cesaretlik dedim. Kimse cesaretlik demiyor hep doğruluk diyiyordu. Oyuna azcık renk gelsin diye demiştim. Sanki başka kimse yok gibi niye bu görevi ben üstlenmiştim. Artık Sat ve herkes benim ormamda bağırmamı bekliyordu. Ama ben bunu asla yapamazdım. Ya bir Afrodit kızı nasıl ben çirkinim diyebilirdi. Olmazdı. Asla bağıramazdım. Bağırırsam bir daha kimsenin yüzüne bakamazdım. Sat'a yalvarır bakışları attım, başka bir şey yapmamı istesin diye. Ama başını bir sağa bir sola hayır anlamında sallıyordu. Mutlaka bunu değiştirtmeliydim.

" Ya Sat lütfen. Biliyorsun ben bir Afrodit kızıyım bağıramam öyle. Lütfen değiştir başka birşey söyle. "

" Ne olcak ki zaten bizden başka kimse duymaz. "

" Olmaz yarın bir gün dedikodum çıkar hem lütfen ya. "

Sat, yüzümdeki ifadeyi görünce daha fazla dayanamayıp " Tamam. " dedi. Çok rahatlamıştm. Diğerlerleri biraz itiraz etti ama onlarıda ikna etmeyi başarmıştım sonunda. Yüzüme bir gülücük kondurdum ve Sat'ın yeni sorusunu sabırsızlıkla bekledim. Umarım bu sefer yapabileceğim bir şey isterdi.

''Hım..Sat,bence zorlamayalım Claire'ı'' dedim.

Sat yine bireyler düşünüyordu.Claire'a küçük bir gülümseme attım.''Bence.'' dedim ve Sat'ın kulağına eğildim.Aklımda hiç birşey yoktu ama uydurmakta zor değildi hani.Hemen gözüme ilk takılan şeyi söyledim.Ağaçlar. ''Bence'' diye mırıldandım tekrar. ''Sat,Claire şu ağaca tırmansın mı?'' dedim en uzun olan ve karşımızda duran ağacı işaret ederek.Sat bir süre ağacı süzdü ve başını salladı.Eliyle ağaçı işaret ederken diyer yandan istediği şeyi anlatmaya koyuldu.

''Claire,şu ağaca tırmanacaksın.Baş bu,en uzun olan ve bize en yakın olana.'' Sat sözünü bitirdiğinde karalığa lanet okudum.Çünkü Claire'ın surat ifadesini göremiyordum ki bu bence şu anda en kötü şeydi.Belki çıkabilirdi ve belki çıkamazdı ama kesinlikle izlemeye değerdi.

''Claire,şu ağaca tırmanacaksın.Baş bu,en uzun olan ve bize en yakın olana.''

Ama bu haksızlıktı. Neden bana hep en zor şeyleri yapacaksın diyiyorlardı. Sıra bana gelince bunların hepsini ödetecektim ama onlara. Önceki soruyu değiştirttiğim için bunu değiştirtemezdim. Hem en azından bu öncekinden daha iyiydi. Karanlıkta bana avantaj sağlıyordu zaten. Bunları düşünürken kardeşim gülerek; " Hadi kardeşş ama seni ağaça görmek istiyoruz. " dedi. Kardeşime şöyle ters ters baktım ama sanırım yapacak bir şey yoktu. Ağacın önüne gittim. Ağacı şöyle bir süzdüm. Bu ağaç çok uzundu. Üstelik nasıl çıkacağımıda bilemiyordum. Fakat bir şekilde çıkmalıydım. Kollarımı sıvadım ve ağca tırmanmaya başladım. Güzel gidiyordum. Kendime şaşa kalmıştım. Ağacın bir dalından tutunup yanındaki dala oturdum ve aşağı baktım. Herkes bana bakıyordu. Gülümseyerek el salladım. Ama sanırım karanlıktan dolayı kimse gülümsediğimi görmedi. Sonra " Bu kadar yeter miii? " diye bağırdım.

" Biraz daha yukarı. " dedi Ange. Şçyle bir yukarı baktıktan sonra bağırmaya devam ettim.

" Hadi ama bu kadar acımasız olmayın bunun birde inişi varr. " Hiç taviz vermiyorlardı.

" Konuşmada tırman. Çenen değil elin çalışsın hadi. " dedi Sat. Biraz daha yukarı tırmandım ve dala oturdu. Yere bakınca çok yüksekte olduğumu farkettim. Neyseki yükseklik korkum yoktu. Ama burası yinede beni korkutmuştu. Bu etrafın çok karanlık olmasından kaynaklanıyordu. Kardeşim bağırarak " Hadi tamam yeter bu kadar in artık aşağıya. " dedi.

Tamam iyi hoş demiştide. Acaba ben burdan nasıl inecektim? Burası çok yüksekti.