Adrian Black-Veda

Kapının tokmağını sağ elimle kavradığımda amacım arkama dönüp bakmadan gitmekti, ama bunu yapamayacağımı içten içe biliyordum. Nasıl yapabilirdim ki o iç çekmeleri, o hıçkırıkları duyunca? Benim de gözlerim dolmuştu, bunu başkalarına göstermekten nefret etsem de o lanet olasıca arkamı dönme isteği tüm ruhumu kaplamıştı artık. Dönüp yüzlerine baktım son bir kez; sonra ise bir anda kendimi kulübeden dışarı attım. Onların o yaşlı gözlerini daha fazla görmek amacımdan sapmama, vazgeçmeme sebep olabilirdi...
Bu yüzden koştum, koştum tüm gücümle. Beni asla yakalayamacakları bir hızla, gerçi onların peşimden gelmeyeceğini, kararımın değişmeyeceğini bildiklerinin farkındaydım ama yine de çok mantıklı düşündüğüm söylenemezdi. Bir daha asla geri dönmeyecektim, burası artık benim ait olduğum dünya değildi çünkü. Sevdiklerimi bırakmak her ne kadar acı verse de, bunu yapmak zorundaydım.
"Adrian!" diye bir ses geldi arkamdan. Kim olduğunu biliyordum, onun sesi normalde durmama sebep olabilirdi, ama bu anda değil. Hiç durmadım, koşmaya devam ettim. "Elveda." diye fısıldadım Thalia'nın ağacını geçerken. Nefes nefese kalmıştım.


(Elveda arkadaşlar )