Adrian Black

"Bir dahaki sefere teşekkürünü dersten sonra söyle!" diye bağırdım kardeşimin arkasından. Bir erkekle ders yapmam çok hoşuma gidiyormuş gibi tam kendime kabullendirdiğim sırada dersi bölüyordu. Beni duymayıp giden Apollon'un arkasından bir süre baktım. Sonra benim gibi bu işten memnun olmayan Adrian'a döndüm. "Evet, benden saklamana gerek yok ikimiz de birlikte ders işlemekten hoşlanmıyoruz. O yüzden dediklerimi iyi dinle ve uygula, işimiz çabuk bitecektir." der demez gidip ona yay ve oklar verdim. "Yeteneğini görelim." dedim. Yaptığı atışları görmek için geri çekildim. Sonuç pek de iç açıcı değildi. "Evet yeteneğin olmadığını gördük, o zaman sana baştan ders vermem gerekecek. Hedefi tam ayarlayamıyorsun aslında atışların iyi bunu kolaylıkla da yapıyorsun, Ares'in çocuğu olmandan öyle sanırım. Dik duruyorsun o da tamam." bir süre onu inceledim. "Daha önce hiç alıştırma yaptın mı?" diye sordum. Sonra da başından beri merak ettiğim şeyi ekledim. "Aslında ben Ares çocuklarının okçuluktan çok yakın dövüşlerle ilgilendiğini düşünürdüm." sorumun ardından Adrian'a meraklı gözlerle bakmaya başladım.

"Bazen kılıçlar yeterli olmuyor Adrian. Labirentte yaşadıklarınız buna en iyi örnek sanıyordum" diye cevapladım düşüncelerini. Bu melezler ne zaman onları düşüncelerini duyabildiğimizi anlayacaklardı. "Aslında bu işi yapmak o kadar da zor değil.. Evet ben bu işi yüzyıllardır yapıyorum. Ama herkes bilir ki Apollon'dan daha iyi bir okçuyum. O kız peşinde koşarken ben bu işi yapıyordum" diye devam ettirdim sözlerimi. Gerçi ne kadar uğraşırsam uğraşayım Adrian'a pek bir şey öğretebileceğimi de sanmıyordum. Neyse ki en sabırlı bir Tanrıçaydım. "Tekrar dene. Çoğunlukla diğer melezler atışlarını yaparlar ve tuttururlar. Alınma ama Afrodit kızları bile senden daha iyi atış yapıyor." dedim eğlendiğim belli olan bir sesle. Bunun karşısında Adrian öfkelendi ve atışını yaptı.

Şaşırmış bir şekilde tahtaya bakarken konuşmaya çalıştım. "Anlaşılan birileri öfkelendiğinde iyi atışlar yapıyor" ok ortayı vurmasa da ortaya çok yakındı. Yalan söylemekten hoşlanmazdım "Evet, etkilendim ama sadece öfkelendiğinde bunu yapabiliyorsan işin zor söyleyeyim." yine öfkelenmesini sağlamaya çalışıyordum. İşe de yarıyordu. Kendini ne kadar kontrol etmeye çalışırsa çalışsın öfkeleniyordu. Bunu atışlarından anlıyordum çünkü hedefe çok yakın atışlar yapıyordu. Hatta bir ara tam ortasından bile vurdu. "Bu kadar yeter. Şimdi hedef tahtası hareket ederken neler yapabileceğini görelim" dememle hedef tahtası hareket etmeye başladı. "Yerinde olsam yine karşıyı hedef alırdım, nasıl olsa ortayı hiç tutturamıyorsun şansın varsa ok hedef tahtasına isabet eder." dedim alaycı bir şekilde. Amacım yine öfkelenmesini ve iyi atışlar yapmasını sağlamaktı.

Bir anda oklarını ve yayı yere atıp gürnüzü çıkarında "Hey, ne yapıyorsun sen?" diye bağırdım. Ok atması gerekiyordu gürz değil. Yine de beni umursamadı, hatta gürzünü fırlatıp hedef tahtasının devrilmesine sebep oldu. Ortasından vurduğunu görmüştüm ama umursamamaya çalıştım. Ben hedef tahtasını eski haline getirirken Adrian bana dönüp, gülümseyerek "Ee, nasıldı?" diye sordu. Bir anda öfkelendiğimi belli eden gümüş bir ışık sardı etrafımı. Kendimi sakinleştirmek için derin nefesler aldım. Böyle rahat davranması sinirlerimi bozuyordu. Gümüş ışık yavaş yavaş kaybolurken "Okçuluk konusunda berbat, diğer silahlar konusunda umut var" dedim kendimi gülümsemeye zorlayarak. Sonra yere attığı okları ve yayı yerlerine gönderdim. Onun ne kadar ders alırsa alsın bu konuda asla iyi olmayacağı sonucuna varmıştım. Anlaşılan o da öyle düşünüyordu. "Dürüst olalım, sana bundan sonra bir şey öğretmemin bir anlamı yok, nasıl olsa öğrenemeyeceksin" bunu söylerken sesimdeki alaycılık rahatlıkla anlaşılıyordu. "Ders bitmiştir, gürzünü almayı unutma" sonra bir kediye dönüşüp alanı terk ettim.

(Rp bitmiştir. Teessüf ediyorum tanrıçam size, benim gibi öğrenciyi nasıl dersten atarsınız ya )