Babam ve Onun Ailesi

6- Kamptan kaçıp New York'taki evine gideceksin.
Mekan: New York
Katılacaklar: Lucy & Sherry.

Artık benim için de, pegasusum Sherry için de bayağı bir durumdu kamptan kaçmak. Kendimi bazen işinin ehli bir seri katil gibi hissetmeme neden oluyordu bu konudaki uzmanlığım. Tabii, bunu kafaya taktığım yoktu. Bu sefer, adrenalin yaşamak için değil, babama hala yaşadığım haberini vermek için kaçıyordum hem. Sherry ile göklerde süzülürken, kendimi aylardır olmadığım kadar mutlu hissettim. Bir pegasusla seyahat etmeyi gerçekten çok özlemiştim.

Kamp, New York'taki evime yakın olduğu için yolculuğumuz haliyle kısa sürdü. Kendi kendimi teselli ettim: bir bu kadar da dönüşte uçacaktım. Sherry'den şimdi gitmesini ve ıslık çaldığımda beni almak için tekrar gelmesini istedim. Bu sırada da kampa dönmek yerine, gökyüzünde gönlünce süzülmesine müsaade ettim. Yokluğumda o da en az benim kadar sıkıntılı günler geçirmişti.

Derin bir nefes alarak cesaretimi toplamaya çalıştım. İnanın, benim için devasa bir iskelet adam ordusuyla savaşmak -gerçekten savaştım da söylüyorum- kesinlikle babamla konuşmaktan daha kolay. Neden mi? Çünkü benden en az Tanrı Ares kadar nefret eden bir karısı var. İşte bu nedenle, kamptan kaçış saatim sabaha karşı 4'tü. Delirmemiştim, sadece üvey annemle karşılaşmak istemiyordum.

Kapıyı babamla aramızda geliştirdiğimiz şifrenin doğrultusunda çaldım: bir güçlü ve iki zayıf tıklatış. Birkaç dakika boyunca kapının önünde dikildikten sonra, en sonunda babam beni karşılamak için geldi. Beni gördüğüne çok sevinmişti, son karşılaşmamızda bir drakonu haklamaya çabalarken kolumu kırmıştım. Şimdi... sadece boğazımda büyük bir yara vardı, onun dışında sağlamdım.

"Ah, Lucy! Senin için ne kadar endişelendim bilemezsin!"

"Alış artık, baba. Ben hayatı maksimumlarda yaşamayı seviyorum."

Sonra dostça babamın omzuna bir yumruk attım, birlikte sessizce oturma odasına doğru yöneldik. Karısının uyanmasından korktuğum için, ışıkları yakmasına müsaade etmemiştim.

"Anlat bakalım neler geçti başından?" diye sordu babam.

"İnan bana aylardır birinin bana bu soruyu sormasını bekliyordum..." diyerek başımdan geçenleri bir bir anlattım, kaçırılışımdan, Poseidon'un sarayına, revirde gözlerimi açışımdan, Robyn ile yaptığımız düelloya kadar herşeyi.

Konuşmam bittiğinde tatmin olmuş şekilde derin bir nefes aldım. Babamın şoku atlatması nereden baksam birkaç dakika sürecekti...

"Yani sen, 5 gün boyunca boynunda korkunç ve durmadan kanayan büyük bir yarayla mı yaşadın?"

Bunun üzerine sadece kafamı sallamakla yetindim. O anları hatırlamak bana acı, daha çok da öfke veriyordu.

"Herşeyi anlattın ama bir detayı atladın Lucy, kim kaçırdı seni?"

"Baba, tam olarak kaçırıldım denemez. Sadece, bir şekilde oyuna getirildim, boşver sen." dedim endişeyle.

Bir süre klasik ebevyn-çocuk muhabbeti yaptıktan sonra sıkıldım ve tam kalkmaya hazırlanırken, odanın ışıkları yandı. Gelen babamın eşi ve benim üvey annem Melinda Fackrell'dı.

"Senin ne işin var burada? Hem de gecenin bu saatinde?" diye sordu bana bakarak sinirle.

"Ben de tam kalkı-"

"O da ne demek öyle Melinda? Lucy benim kızım, elbette istediği zaman evime gelebilir!"

"Unuttun sanırım ama beş yaşında da bir oğlun var ve onun canavarların akşam mezesi olmasını istemiyorum!"

Evet, Melinda doğru bir noktaya parmak basmıştı. Bunun üzerine benim de babamın da söyleyebileceğimiz bir söz yoktu. Babamla vedalaşarak oradan ayrıldım ve Sherry ile kampa geri döndüm. Hava aydınlanmaya başlamıştı, uyuyabileceğimi sanmadığım için arenaya gidip çuvallarla biraz antrenmam yapmaya karar verdim.