Annemle tartışma

Bugün gelen haberlere karşı çok öfkeliydim. Büyük bir sinirle Mitchie'nin yanından ayrıldım ve hızlı hızlı yürümeye başladım. Öfkemi nasıl dışa vursam bilemiyordum.
''Aghh!'' diye bağırarak önümdeki bir taşa tekme attım. Hızla yürümeye devam etti. Zaman geçtikçe öfkem azalıyordu. Öfkem katlanabileceğim bir sınıra gelince etrafıma baktım. Sanırım Long Island kıyısındaydım. Bir kayaya oturup biraz düşündüm. Sonra annemle konuşmaya karar verdim. Öfkemin tekrar geri geleceğinden korkuyordum.
''Anne!'' diye bağırdım havaya doğru. Onun beni duyduğunu biliyordum. Zaten iki saniye sonra karşımda annem belirdi.

Kızım beni çağırıyordu. Her zamankinden sinirli görünüyordu benim narim kızım. Onu izlediğim 16 yıl boyunca her şeyi seven benim kızım,ilk defa birine kızmıştı. O kişinin ben olmamasını diliyordum ama olanları duyduktan sonra da kızlarımın tepkisini bekliyordum. Ne yapayım,çok ısrar etmişti. Kızım Persephone'den sonra dağılmıştım ben,başka çocuk beklemiyordum nitekim babasına kendimi kaptırıvermiştim işte. Maya'ya asla bir hata demiyorum,sonuçta biz 3 büyükler gibi yasaklı değildik. O yüzden Maya ve Mitchie benim için ayrıydı. Onların bana kızması beni çok üzüyordu. Gerekirse onlar için tüm doğayı bırakırdım. Daha fazla meraklanmamak ve kızımı sinirlendirmemek için endişeli bir ses tonuyla konuştum.

-Maya,sorun nedir?

Annemi gördüğüm zaman bütün öfkemi onu kusmayı planlamıştım ama olmadı işte... Onun o beni üzgün görmenin üzüntüsüyle bana baktığını görünce bütün öfkem geçmişti. İçimden anneme sarılıp teselli etmek geliyordu. Ama bir melez ile bir tanrıların arasında mutlaka bir duvar vardır. Bu bir kural gibidir.
Sonunda annemi neden çağırdığıma odaklanıp anneme bakabildim. Sözcükler ağzımda zorlukla çıkıyordu.
''Anne, sadece bir şey sormak istiyorum. A-Apollon'la sen,yani neler oluyor? Mitchie'yle ben haberi alınca çok şaşırdık. Ben belki fazla tepki verdim ama... İnsan annesini 16 yıl görmeyince şu aşk konularında biraz hassas oluyor. Afrodit birini bulamadım diye bana kızdı da o yüzden bu başımıza geldi sanki...''
Birden bütün duygularım dökülmüştü. Neredeyse ağlıyordum. Başımı eğip annemin cevabını bekledim.

Maya kulübeden hışımla dışarı çıkarken ben de arkasından gittim.O kadar sinirliydi ki beni görememişti.Ne olduğunu aslında tahmin edebiliyordum ama açıkçası ben o kadar kızmamıştım.Sonuçta annemin de sevgilisi olabilirdi ama Maya'nın hassas olduğu konu da haklıydı.Neden durup dururken böyle bir şey ortaya çıkmıştı ki?Ama benim kızma hakkım bulunmadığı için Maya benim yerime kızmıştı zaten.Ben ise biraz ötede ağaçların arasında annemin Maya'ya söyleceklerini bekliyordum.

Annelerine kızan iki kızı görebiliyordum.Biri gizlendiğini sansa da benden mi gizleniyordu?Hem ben onlara kendi aşkları konusunda kızıyor muydum?Ben o Hephaistos oğlu ve Hermes oğluna bir şey yapıyor muydum?Hayatları bir elime bağlı olabilir,ama ben onlar mutlu olsunlar diye hiçbir şey yapmıyordum.İkisi de gayet mutlu bir yaşam sürüyordu,hem Apollon kötü biri mi ki?Değil,istedi çıktık işte.Ve çıkıyoruz.

-Ben size hiç kendi aşklarınız konusunda bir şey diyor muyum?İstesem Tom'u da Eduard'ı da mahvedebilirim.Biliyorsunuz değil mi?Bu yüzden bizi rahat bırakın.Lütfen kızlarım.Persephone'ye ben sözümü geçiremedim,size de aynısını yapmaya zorlamayın beni.Sayenizde 3 tane kış olmasın.Mitchie ve Maya.

Ardından Mitchie de yerinden çıkarak yanımıza geldi.Ama ben ondan ziyade Maya'nın tepkisini merak ediyordum.

Anneme cevap vermek için ağzımı açacaktım ki Mitchie yanımıza geldi. O ne zaman gelmişti ki buraya? Ne zamandır dinliyordu? Eduard'ı duymuş muydu?
Yine heyecandan kızardım, ama iyiki Mitchie görmedi. Tabii ki de annem anlamıştı.

''Ama,anne...Yani, bu farklı. Düşünsene biz meleziz, siz ise ölümsüzsünüz. Bir Tanrıça olarak bu kadar kolay mı bu işler?'' dedim. Sonra da da çok kardeşime hitaben ''Ayrıca Eduard'la aramızda birşey yok.'' Henüz. Tabii bunu söylemedim.

Mitchie hemen hazırdı tabii ''Ya, kulübede altınmış gibi sakladığın papatyayı görmedim sanki.''

Yine kulaklarım yanmaya başladı. Bu aşk işleri ne zordu ama. Şu anda anne ve iki kız olarak aynı durumda gibiydik. Bu arada annem bizi izliyordu. Bakışlarından bizimle ilgilendini anlayabilirdiniz. Bir melezin annesi Demeter olunca nasıl hissettiğini hiç biliyor muydunuz? Tabii cevap hayır. Ama ben söyleyeyim: Anne sevgisi tanrıçası olarak sizi bir kere bile görmeyen anneniz, kampta ortaya çıkıyor. Ve sevgisi o kadar yoğun ki,siz asla geçmişin hesabını soramıyorsunuz. İşte bu da öyle bir durumdu. Bir an durdum.

''Anne,ama bizimkisi farklı. Bir düşün ,biz senin çocuklarınız, biz, biraz..Bilmiyorum...'' Sözümü yarıda kesmiştim aslında.

Asıl konu hepimizin arasında asılı kalmıştı, herkes bunu biliyordu. Her melez ölümsüz ebebiyininin, hala ölümlü ebebeyinini sevdiğini umut eder. Ve bir şekilde tekrar beraber olacaklarını. Biz kıskanıyorduk. Bu anlaşılır bir şey olmalıydı.
Sözlerimi tamamlasın diye Mitchie'ye baktım. O kesinlikle benden daha kararlıydı.

-Anne üçümüzün durumları farklı.Maya'nın babası var,benim babam var.Peki onların duyguları yok mu?Sen Apollon'u gerçekten seviyor musun ki?Hiç,sanmıyorum.Yakışıklı Tanrı sana çıkma teklif edince hemen kabul etmişsindir tabi.Böyle bir şey ne kitapta var,ne tarihte.İlk kez bu dönem oluyor ve...

Daha fazla devam edemedim ve sustum.Bu kadar hakaret ona yeterdi herhalde.Ardından Maya'nın yanına çekildim ve ona baktım.Maya da bana baktı ve göz kırptı.İyiydik şimdilik.Ve biz haklıydık.Üçümüzün de sevgilileri vardı ama farklıydı işte.Hem bizim onun kadar itibarımız yoktu,kaybedecek bir şeyimiz de.Biz çıkınca itibar kazanıyorduk ama Demeter çıkınca kaybediyordu işte.Bunu anlayabiliyor muydu acaba annem?

Ben bir tanrıçaydım ve kızlarımdan emir almazdım.Onlar haklı olabilirlerdi,ama ben onlara laf etmezken onlar bana,Demeter'e bağırıyorlardı.

-Kızlar!Ben Tanrıça Demeter'im.Bana böyle bağıramazsınız.Annenize saygı gösterir misiniz?Herkes kendi yoluna.Siz de Ange'lerle üvey kardeş olursunuz fena mı?Lütfen üzmeyin annenizi.Ayrılmamı istiyor musunuz?Sizin için belki...

Apollon buna çok kızacaktı.Ama kızlarım vardı benim.Apollon'u da seviyordum doğrusu.Bu kadar hakareti de hakkettiğimi düşünmüyordum.

Annemin bize bağırmasına hem üzülmüş hem de biraz kızmıştım.
Ama ayrılmaktan bahsedince mantıklı yanım beni rahat bırakmıyordu. Mitchie'yle birbirimize bakıştık. İkimiz de aynı şekilde düşünyorduk, biraz fazla ileri gitmiştik. Hele Mitchie yerin dibine girmek üzereydi. Ayrıca annem bize Apollon'dan ayrılacak kadar değer verdiğini de kanıtlamıştı. Bizim de istediğimiz bu değil miydi aslında?
''Asıl soru senin gerçekten Apollon'u sevip sevmediğin anne.'' Mitchie'nin kolundan tuttum ve anne biraz daha yaklaştık. ''Eğer onu gerçekten seviyorsan, biz de çocukların olarak bu kararına saygı göstereceğiz annecim.'' dedim. Mitchie de bana katılırcasına başını salladı. Annemin ne tepki vereceğini çok merak etmiştim doğrusu. Ama bakalım Mitchie ne diyecekti, umarım ağzından kötü birşey kaçırmazdı. Annemi üzmeyi istemiyordum ve onun da istemediğine emindim.

Annem gözlerini bizden kaçırıyordu.Ve bu beni korkutuyordu.Apollon'la ilgili olduğunu sandığım bir şey düşündü ve ardından ellerini birleştirdi.Bize sarıldı.Ben korkuyordum ama annem bir şey söylemeden önce ben konuşmak istiyordum.Annem tam söze başlayacakken Maya bana baktı ve annemin sözünü kesmek zorunda kaldım.

-Anne,seni seviyoruz.

Annem ikimize de gülümsedi ve gözlerinden yaşlar damlamaya başladı.Maya'ya daha da yaklaştım,çünkü korkuyordum.Annem bir aşk uğruna ağlamamalıydı,ağlayamazdı.

Kızlarım beni tercihe zorluyordu.İkisine de baktıktan sonra sarıldım.Onları kaybetmek istemiyordum ve Apollon'u da kaybetmek istemiyordum.Şiirleriyle beni etkilemişti,ne yapabilirim ki ben şimdi?Kızlarıma baktım,bir süre sonra ılımlı yaklaşmaya başladıklarında ben de onlara güvendim.Artık onlarla bir sorunum olmasını istemiyordum ama Apollon'dan da ayrılmak istemiyordum.

-Üzgünüm kızlarım.Sizi üzdüğüm için.Ama anlayışınıza ve affınıza sığınıyorum.Lütfen...

Kızlarıma sarıldım ve Maya'ya baktım.O son sözünü söyledikten sonra buradan gitmem gerekiyordu.Yeni bir konsey toplantısı çağrısı almıştım.

Annemin aceleci bakışlarından gitmesi gerektiğini anlamıştım, malum tabii o bir Tanrıça'ydı, ölümsüz işleri vardı ve bütün gününü iki kızıyla geçiremezdi. Mitchie başını kaldırıp anneme baktı ve ikimizde aynı anda geriye çekildik. Annem anlamamıza sevinmiş bir halde gülümsedi ve:
''Şimdi gitmeliyim kızlar, sorunumuzu çözmemize sevindim. En yakın zamanda tekrar görüşelim.'' dedi.
Annem buharlaşırken Mitchie'yle gözlerimizi kapadık. Sonra, kıyıda yanlız kalınca Mitchie'yle bakıştık ve kulübemize doğru ilerlemeye başladık.

Rp Bitmiştir