Korkular tüm bedenimi yavaş yavaş sararken artık direnmeye çalışmaktan yorulmuştum. Yüzü koyun yere düştüğümde etlerimi ısıran küçük kurtların varlıkları eskisi kadar acıtmıyordu sanki. Kabusların gerçek olması böyle bir şey miydi sahi? Bilmiyordum, ama Lucy'nin benim için söylediği kehanet her saniye aklımda yankılanıyordu;
Gökyüzünde zekasıyla parlayan yıldız,
Zorlu bir mücadeleye başlayacak.
Ölümün eşiğine gelecek ve kaderi,
Kanından yaratılmış eşyalara bağlı olacak.
Bilge kahraman yok olacak veya
Sonsuz bir bağ sayesinde hayatta kalacak;
Neticede en değerli hazinesinin farkına varacak.
Ölümün döşeğinde olduğum doğruydu, ama hayatta kalabilecek olacağıma inancım gittikçe zayıflıyordu galiba. Acı gittikçe yok oluyordu, bu öldüğümü mü gösteriyordu? Athena... Üzgünüm tanrıçam, kardeşlerim... Sizi gerçekten çok sevmiştim ama şimdi...
Yardımıma gelebilecek kimse yoktu, herkes görevdeydi ve bir başıma kalakalmıştım. Ne yapabilirdim ki? Fazla kalabalıktı her yer, her şey...Ama neden sonra içimde bir sıcaklık hissetmeye başlamıştım. Bu Hades'in beni almak için yolladığı yardımcıları mıydı? Oh yo... Henüz ipimin kesilmesini istemiyordum. Henüz yapacak... Çok şeyim vardı. İtiraflarım vardı, sevdiğimi söyleyemediğim çok kişi vardı ve şimdi. Bir şekilde yaşamam lazımdı. Gözlerimi kaldırdım hafifçe... Thalia'nın ağacı, yanımda olduğunu söylercesine hafifçe sallıyordu dallarını. Ona inanmalıydım. Athena'nın beni ölüme terk etmeyeceğine inanmalıydım.
Ve inanıyordum da.
Birdenbire inandığımı kendime çok net bir şekilde belirttiğimde, bileklerimde bir sıcaklık hissetmeye başlamıştım. Gözlerimi hafifçe o tarafa doğru çevirmeyi başarabildiğimde, bileklerimde durak iki kan kırmızısı halhalın birdenbire bacaklarımı saran kırmızı bir sıvıya dönüştüğünü görmek beni şoka sokmaya yetmişti. Üstelik bu katımsı sıvı yavaş yavaş belli bir şekil alıyordu. Şey gibi... Çizme?
Bir anda içime dolan ilahi güç, neler olduğunu yeterince açıklar nitelikteydi sanki. Bacaklarımdan başlayıp tüm bedenimi saran enerji, üzerimdeki pislikleri silkeleyip beni ayağa kaldırmaya yetmişti. İnanılmaz derecede güçlü hissediyordum ve bu beni o kadar mutlu ediyordu ki. Yüzüme, bilgeliği yansıtacak derecede mükemmel bir gülümseme yerleştirmiştim şimdi. Üzerime gelen birçok hayvanı basit dans hareketleriyle tekmeleyerek başka yönlere savuruyordum. Bu çok tuhaftı, normalde böyle bir şeyin onlara zarar vermemesi gerekirken onlar tekmelerin etkisiyle uzaklara savruluyordu. Ama bu tekmeler öyle sert, kaba tekmeler değildi. Bir balerinin bacağını savurmasında ki nezaketi bizzat taşıdığını hissedebiliyordu. Belki de saatler süren bu tekmeleme işleri esnasında süper bir hıza sahip olduğunu fark etmişti ve daha keşfedemediği bir çok gücün kendisini beklediğini hissedebiliyordu.
En nihayetinde saatler süren tekmeleme işlemleri bittiğinde, hayran hayran dizlerinin üzerine kadar çıkan, zırhlı gibi duran çizmeleri incelemeye başlamıştı. Üzerinde çeşitli desenler vardı, ve en arkasında da bir çift kelebek motifi. Merak ediyordu, Athena'nın kelebeklerle de bir ilgisi var mıydı? Derin bir nefes bıraktı, sonrasında gözleri kararmıştı. Gülümseyerek çimenlerin üzerine düşüverdi, kendisini bulan birilerinin kulubesine götürmesini umarken çizmelerin tekrar halhal haline geçtiklerini hissedebiliyordu.
[Rp bitmiştir]
Konu: Ölümün Döşeğinde Duyulan Kehanet 
Paz Kas. 07, 2010 3:22 am