2. Kehanet

16- Kampın güç sınırlarıyla alakalı bir rp yazacaksın.
Mekan: Kampın Giriş-Thalia'nın Ağacı
Katılacaklar: Lucy, Stell, Jenny, Rose.

Kehanet (ismi: Dört Melez)

Havanın kızı soyuna baş kaldırıp şimşeklere ihanet edecek
Dalgaları yöneten tüm bağlılığıyla denizi Olimpos'un önüne serecek
En hırslı olan karanlıktan fazlasına hükmetmek isteyecek
Bilgeleri en sonunda mantığına güvenip doğruyu seçecek
Karanlık ve zeka sonunda Titan'ı yenecek
Olimpos'un kaderine de yine onlar karar verecek
Sonunda ikisi en mükemmele sahip olmaya erişecek.

Not: Bu rp hem güç sınırlarıyla alakalı görevimiz, hem de büyük kehanetimizin ilk durağıdır.

**************************

Arenadan çıkıp akşam yemeği için gazinonun yolunu tuttum. Bütün gün çaylak kahramanlara kılıç eğitimi vermiştim ve çok yorgundum. Etrafıma baka baka ilerlerken, kampın girişindeki ağacın yanında en yakın üç arkadaşımı gördüm, hemen yolumu değiştirerek yanlarına gittim. Gördüğüm tablo gözlerimin fal taşı gibi açılmasına neden oldu: Rose ve Jenny birbirlerine bağırıp çağırıp duruyorlardı, Stell de aralarına girmiş, onları durdurmaya çalışıyordu.

"Sorun ne Stell, 'benim babam senin babanı döver' kavgası mı yapıyorlar?" diye sordum gülerek.

Jenny'nin babası Tanrıların Tanrısı Zeus'tu, Rose'un babası da Deniz Tanrısı Poseidon. Eh, onlar için mantıklı bir tartışma konusu olabilirdi bu. Ama sonra Stell'in bana 'Hayır, durum çok daha vahim' diyen bir bakış attığını gördüm, Jenny'nin sözleri de bu bakışları doğrular nitelikteydi:

"Babamın da babasının da canı cehenneme! Tüm Olimpos'un canı cehenneme!"

Sonra iki tane güçlü şimşek art arda çarptı hemen yanı başımızda. Bunu şimşeklerin kızı mı onun babası mı yapmıştı bilmiyordum ama, acilen çözmem gereken bir mesele olduğunu anlamıştım. Tam Stell'e Jenny'nin neden çıldırdığını soracaktım ki, Rose'un bağrışı hepimizi dondurdu.

"Sen soyuna ihanet ediyorsun! O senin baban!"

"Tamam, biri derhal bana burada neler oluyor açıklasın!" diye bağırdım ben de. Eh, ortama uyum sağlama konusunda üstüme yoktur.


(Stell-Jenny-Rose biriniz devam edin)

"Ah, bir şey olduğu yok! Sadece Zeus beni Stell'le takas etmeye karar vermiş! Lanet Zeus'unda, Olimpos'un da canı cehenneme! Ve Rose'da kalkmış bana Olimpos'u savunuyor! Olimpos'u yakacağım! Tüm tanrılardan nefret ediyorum!!" diye haykırdım. Yanımda 5 adet şimşek çaktı.

"Saçmalıyorsun Jenny. Olimpos olmasa bizler olabilir miydik?" dedi Lucy. Ağlamaya başlamıştım. Lucy'ye döndüm.

"Annenle kaç kere konuştun Lucy? Sana bir kez sarıldı mı? Seni seviyorum kızım, yanımda olduğun için çok mutluyum dedi mi? Belki de o da senin arkandan seni takas etmeye uğraşıyordur." dedim. Sonra da Stell'e döndüm.

"Senin babanla aranın iyi olduğunu biliyoruz. Ama diğer tanrıların babana yaptığı haksızlık değil mi? Onu yeraltına yollamak nasıl bir adalettir? Babanı kurtarmak, onu yüceltmek istemez misin?" dedim. Stell'in yüzünde kararsız kaldığına dair bir ifade yerleşti. Haklı olduğumu biliyordu.

Tanrıları yok edecektim ve gerekirse bunu tek başıma yapacaktım. Kesin kararımı vermiştim.

"Kes artık saçmalamayı Jenny!" diye bağırdım. Buna daha fazla dayanamayacaktım. Hem... Lucy'yi bilmem ama Stell ona hak vermiş gibi görünüyordu.

"Fevri davranışlarına daha fazla tahammül edemeyeceğim!"


Ve sonra Hades kulübesine gitmek için yürümeye başladım, beni sadece Robyn sakinleştirebilirdi. Ama, gidemedim! Jenny tam önümde bir şimşek çaktırdı, kıyafetlerim is olmuştu! Bu gerçekten de bardağı taşıran son damlaydı!


Hışımla ona doğru döndüm ve aklımdan tek bir emir verdim: "Su!".



Yeterli olmuştu. Jenny baştan aşağı sırılsıklam oldu. Durmaya niyetim yoktu, bu sadece on hazırlıktı. Tam onu tekrar ıslatacakken Lucy geldi ve iki elimi sıkıca kavradı.


"Siz gerçekten delirmişsiniz!" diye bağırdı. Bu sırada Stell de Jenny'nin yanına gitmiş, onu zaptetmeye çalışıyordu.

Ah, biz kendi kendimize kapışır dururduk... ama ne mümkün! Bir duman bulutunun ardından Tanrıça Athena yanımızda belirdi. Hepimiz kibarca önünde eğilirken, Jenny oralı olmadı. İyice sinirlerimi bozmaya başlamıştı. Hepimiz merakla Tanrıça'yı dinlemeye başladık...

Evet... kehanet gerçekleşmeye başlıyordu. Artık yapacak birşey yoktu, kızlara görevlerini vermek için kampa geldim. Tam tahmin ettiğim gibi Poseidon kızı ile Zeus kızı kavga ediyorlardı. Onlara sert bir bakış attım ama içimden kızmak gelmedi, sonuçta herşeyden habersiz iki piyonlardı sadece...

"Hepiniz beni dinleyin." dedim.

Bu sırada aceleyle Lucy'ye selam vermiştim. Şu olaylar bir bitsin, kızımla uzun uzun görüşecektim hatta onunla sinemaya bile gidecektim, yeterki görevi başarabilsinler.

"Siz dört kahramana yeni bir görev veriyorum. Sabahtan beri burada olmanıza rağmen fark etmediğinize eminim, kampın güç sınırlarını koruyan altın post çalındı. Çalan kişi kamptaki bir melez, Kronos'un tarafına geçmiş de... Herneyse, hiçbir ipucunuz yok ama sizden beş gün içinde postu bulup kampa geri getirmenizi istiyorum."

Sonra, en sevdiğim şeyi yaptım: Pat! diye ortadan kayboldum. En azından, iki kuzenin bir süre kavga etmeye vakti olmayacaktı.

"Pekala, artık kavga etmemeliyiz. Şu görevimizi bitirmeliyiz" dedim. Jenny omuz silkti.

"Umrumda bile değil. İsterseniz bu görevi yapın isterseniz yapmayın. Athena'da en az diğerleri kadar gaddar. Neden onun verdiği görevi yapayım? O da Zeus'un kızı. Bu yüzden umrumda bile değil" dedi ve arkasını döndü. Rose çılgına dönmüştü. Jenny'nin kolunu tuttu ve bağırmaya başladı:

"Tanrılardan nefret bile etsen sende Melez Kampında yaşıyorsun Jennifer! O postu kurtarmak senin de görevin!" dedi. Jenny kolunu sertçe çekti ve Rose'a nefretle baktı. Sanki gözlerinin içinde şimşekler çakıyordu.

"Bu lanet görevi yaparsam tanrıları sadece memnun etmiş olurum. Ben melezlerin kaybettikleri itibarlarını geri kazanmalarını istiyorum. Ailelerimizin bizi değersiz eşyalarmış gibi alıp satmamalarını istiyorum. Bu görev bana bunu sağlayabilir mi?" dedi. Bu sefer ben atıldım.

"Bu görev senin biraz düşünmeni sağlar. En azından sonraki adımda ne yapacağına karar vermeni sağlar. Göreve lütfen gel Jenny" dedim. Jenny biraz düşündü. Sonra da başını salladı.

"Tamam, geleceğim. Ama bunu ne tanrılar için, ne de sizin için yapıyorum! Bunu kamp için, evim için yapıyorum" dedi. Rose sakinleşmişti.

"Peki baban olmasaydı bu evini bilecek miydin?" dedi. Jenny bir an duraksadı ama kendini çabuk toparladı. Hiçbir cevap vermedi. Bu karmaşada bende düşünmeye başlamıştım. Jenny'nin sonuna kadar hakkı vardı. Ayrıca benim babamla ilgili söyledikleri de doğruydu. O çoktan tarafını seçmişti. Sanırım şimdi sıra bendeydi...

"Ah, harika!" dedim öfkeyle. Şimdi de başımıza yeni bir görev mi çıkmıştı? Annem bizi ne sanıyordu, çizgi filmlerdeki süper kahramanlardan falan mı?

En azından yeni görevin şokuyla Rose ve Jenny kavgayı bırakmışlardı. İkisi de öyle komik duruyordu ki, gülmemek için kendimi zorluyordum. Jenny, sırılsıklamdı ve Rose simsiyah bir yüze sahip olmuştu!

"Bir planı olan var mı millet? Bugün hiç Athena kızı günümde değilim de..." dedim ve yere oturdum.

Altın postun bu kamp için önemini biliyordum, o olmadan hiçbirimiz başımızı yastığa koyup güvenle uyuyamazdık... Heyecanla Stell'e bakmaya başladım, söyleyecek şeyleri var gibiydi.

Bu arada Jenny'nin söylediklerini düşünüyordum. Annemin de Zeus gibi acımasız olduğunu çok iyi biliyordum, Medusa'ya yardım edeceğine onu bir gorgona çevirmişti. Tanrıların hepsi kendi istekleri için bizi kullanıyorlardı, doğru. Ama nedense onlara cephe alamıyordum. Çünkü... şunu biliyordum: Tanrılar giderse yerlerine Titanlar geçecekti. Titanlar da korkunç ve bencillerdi. En azından bize böyle öğretiyorlardı.

"Tam da sırasıydı bir görevin!" dedim. Sanki hayatımızda herşey harika gidiyordu, bir tek ekşın eksikti. Tanrıça Athena'ya da sinir olmuştum, ne olurdu sanki biraz açıklama yapsaydı?

Kalktım ve kulübemin yolunu tuttum. Lucy bana 'nereye?' der gibi bakıyordu, Jenny'nin tarafına bakmamaya çalışarak şöyle dedim:

"Gidip duş alacağım, demin neredeyse ızgara oluyordum da. Bir de çantamı hazırlayacağım çıkacağımız yolculuk için, Tanrı ve Tanrıçaların istekleri benim için emirdir."

Asla itaatkar bir kız olmamıştım ama içinde bulunduğum durumda babamı ve ailesini haklı buluyordum. Hem... Tanrı Poseidon iyi biriydi. Herşeyden önce o annemin hayatını kurtarmıştı. Sonra, yasak olmasına rağmen benimle ilgilenmiş hatta bana çok değerli bir hediye vermişti.

Tanrıça Athena, her daim bizim iyiliğimizi istiyordu. Bizim onun planlarına aklımız pek ermese de, en sonunda ne yaptıysa iyiliğimiz için yaptığı ortaya çıkıyordu. Bir önceki görevimizi hatırladım ve düşüncelerimin doğruluğundan emin oldum. Eğer Athena bu göreve çıkmamızı istiyorsa, çıkacaktık. Jenny gelmese de olurdu, onunla bir süre görüşmesem süper olurdu hatta!

Aklımda bu düşüncelerle kulübemin yolunu tuttum. Ah, daha gidip Robyn'e veda edecektim.

"Postun nerede olduğuna dair bize hiçbir ipucu vermediler. Nasıl bulacağız peki?" diye sordu Jenny.

"Sanırım bir fikrim var" dedim. Herkes bana baktı.

"Hades yardımcı olabilir. O Ölüler Tanrısı, altın postta hayat saçıyor. Belki de babam bundan yola çıkarak bir şeyler yapabilir" dedim.

"Ne duruyorsun, babanı çağır" dedi Lucy.

"Baba, beni duyuyor musun? Sana ihtiyacım var" dedim.

"Elbette kızım. Ama postu bulmanıza ben yardımcı olursam kaderi değiştirmiş olurum. Sadece şunu bilsen yeter, kehanet artık başladı. Onu öğrenmelisiniz. Belki size yardımı olur" dedi ve ses kesildi.

"Kahretsin! Lucy, babam kehanetin gerçekleşmeye başladığını söyledi. Bence artık kehaneti öğrenmemizin vakti geldi" dedim.

"Kahretsin! Lucy, babam kehanetin gerçekleşmeye başladığını söyledi. Bence artık kehaneti öğrenmemizin vakti geldi"

İşte bunlar, hayatımızın akışını değiştiren o sözcüklerdi. Stell'e 'tamam' anlamında başımı salladım ve büyük eve koştum. Kahinle ufak bir işim vardı. Artık kahinimizin o iskelet kadın değil, Rachel olması çok hoşuma gidiyordu. Hızla yanına gittim ve ona vaktin geldiğini söyledim, bana hiçbir şey söylemeden cebinden buruşuk bir kağıt parçası çıkardı ve oradan gitti.

Hemen Thalia'nın ağacının yanına geri döndüm ve Stell ile Jenny'ye korku dolu bir bakış attım.

"İşte kehanet kızlar..." diyerek okumaya başladım. O sırada Rose da geri gelmiş, merakla bana bakıyordu.

"Havanın kızı soyuna baş kaldırıp şimşeklere ihanet edecek
Dalgaları yöneten tüm bağlılığıyla denizi Olimpos'un önüne serecek
En hırslı olan karanlıktan fazlasına hükmetmek isteyecek
Bilgeleri en sonunda mantığına güvenip doğruyu seçecek
Karanlık ve zeka sonunda Titan'ı yenecek
Olimpos'un kaderine de yine onlar karar verecek
Sonunda ikisi en mükemmele sahip olmaya erişecek."

Bir an bayılacağım sandım. Kehanet gerçekten de gerçekleşmeye başlamıştı. İlk iki satır gerçekleşmişti bile! Ağlamamak için kendimi zor tutarak Jenny'ye döndüm.

"Benim beynim gerçekten durdu, plan işini size bırakıyorum. Lütfen birinizin nereye gideceğimizle ilgili bir fikri olsun!" dedim.

En hırslı olan karanlıktan fazlasına hükmetmek isteyecek.

Bu söz benim düşünmeme sebep olmuştu. İçimizde karanlıklara hükmedebilen sadece benim olduğumu göz önüne alırsak başka bir şeylere daha hükmetmek isteyecektim. Ama neye?

"Tartarus'a gitmeliyiz" dedim. Hepsi şaşkınlık içinde bana bakıyorlardı.

"Madem post Kronos için çalındı, o halde olsa olsa Tartarus'ta olur" dedim. Hepsi bana hak verdi. Üzerimizi değiştirmek üzere kulübelerimize yöneldik.

(Rpout: Devamı Tartarus'ta )

(Rpout: 4-5 saat sonrasından bir bölüm, kehanetin 2. ayağına başlarken...)

Stell ve kibar kardeşi Nico, beni ve Rose'u gölge yolculuğuyla kampa getirdiler. Hemen Thalia'nin Ağacı'na gittik ve postu yerine taktık. Kim bilir biz yokken buradaki kahramanlar kaç canavarla uğraşmak zorunda kalmıştı...

Artık daha fazla erteleyemeyeceğim konuşmayı yapmanın zamanı gelmişti. Rose'a döndüm ve anlatmaya başladım.

"Rose, Jenny yanımızda olduğu için orada sana gerçek planımı anlatamadım. Olimpos'a gideceğim evet ama annemden beni Kalipso'nun Adası'na göndermesi için yardım istemeye. Ondan önce de Titan Atlas'ı ziyarete gideceğim..."

"Yoksa sen de mi Lucy?" dedi karamsarca.

"Tabii ki hayır, sadece bazı bilgilerin gerçek mi yoksa yalan mı olduğunu öğrenmem gerekiyor. Endişelenme Rose, Tanrıların yanındayım ben." dedim.

Tatmin olmuşça başını salladı.

"Ama Jenny değil. Orada asıl amacı postu yok etmekti." dedi.

"Peki sen bunu nereden biliyorsun?"

"6. his, Lucy. Senin gibi düşünce okuma gücüm yok ama hislerim hep çok kuvvetli olmuştur ve beni hiç yanıltmazlar."

"Yani bu, benimle Titan'ı ve Kalipso'yu ziyarete geleceksin demek mi oluyor?"

Rose, 'evet' anlamında başını salladı ve sonra Robyn'e tekrar veda etmeye gitti. Tabii, ona başka bir hikaye uyduracaktı, bu gezinin ikimizin arasında gizli kalması gerekiyordu. Annemin zihnimdeki sesini işittim ve söyledikleri beni şoka soktu:

"Aferin kızım, doğru yoldasın. Her zaman sorgulayarak ulaştığın bilgi gerçek olandır."

Yani annem bana onun ve diğer Tanrılar'ın yaptıkları haksızlıkları öğrenmeye çabalıyorum diye kızmamıştı... Garip.

(Rpout: Rp Othyrs Dağı'nda devam edecektir.)