Gecede bir yıldız; Asta

Göğü delen beyaz kanatlar, güçlü at kaslarının üzerinde ihtişamla çırpınırlar gecenin maisinde. Kızları cezbeden şey aslında gökyüzünde atla süzülmek değildir, bunu yapabilen bir ihtişama sahip olmaktır.

Hayatı boyunca Yunan mitolojisine meraklı biri olarak bu yaşadıkları Amelia'nın kafasını karıştırıyordu. Kitaplarda yazanlardan, filmlerde oynananlardan, tablolarda resmedilenlerden çok daha farklı bir hayattı içinde olduğu. Tanrıçalar sadece güzel değil, resmedilen "tek" özellikleri hariç her biri farklı farklı birer kusuruzluktu. Burada herkes eşit yaratılışta değildi. Annesi veya babası aynı olan kardeşler, aynı kutsal kana sahip olmakla yetinemiyorlardı. Öne çıkmak, Tanrı ve Tanrıçaların gözüne girmek, en güçlü olmak için çaba sarf etmeliydiler. En azından Mia'nın düşünceleri böyleydi. Tabii bunun herkes için böyle olduğu söylenemezdi.

Yüzlerce farklı düşünce aklını kurcalarken, Pegasus ahırlarının kapısına gelmişti. Herkesin bir pegasusu olmalıydı. Peki ismi ne olmalıydı? Lea, Theo, Arene, Atropes... Güzel bir kıza güzel bir isim gerekirdi. Anlamlı, insanı düşüncelere daldıran, onu tam anlamıyla anlatan... İçeriye girdiğinde midesinin bulandığını hisetti. Pegasuslar güzel hayvanlardı fakat kesinlikle güzel koktuğu söylenemezdi. "Yeni Melez olmalısın sen" dedi arkadan bir ses. Amelia olduğu yerde sıçramıştı. "Ah, evet. Sen kimsin? Seyis mi?" diyerek gülümsedi. Dikkat çekerdi. Ama bunu sevdiğini kimse söyleyemezdi. Genelde gölgelerde gezinmek, sessizliğin sesi olmak ona daha çok uyardı. "Hayır, sadece eski bir melez." dedi genç adam gülümseyerek. Beyaz dişleri tüm yüzünü kaplamıştı. Boynundaki bir pegasus dövmesi hayvanına aşık olduğunu alenen belli ediyordu. "Edineceğin Pegasusu seçtin mi? İstersen yardım edebilirim. İsim düşündün mü? Ya da nasıl birşey olacağını?" Amelia derin bir nefes alarak baygın bir şekilde başını salladı. Çocuk hiç durmadan konuşmaya devam ediyordu. "Susmak bilmezmisin sen?" diye sordu kendinden emin bir tavırla. Sonra da biraz sert kaçmış olabileceğini düşünerekgülümsemeye başladı. "Hiçbir şeye karar vermedim." dedi ve yürümeye başladı. Atların hiçbiri birbirine benzemiyordu. Hepsi farklı farklı özelliklere sahipti ve içlerinden bir tanesi ben burdayım diye bağırıyordu. Amelia istemsizce o ata doğru çekildiğini fark etti. "Yerinde olsam ondan uzak dururdum. Oldukça aksidir." diye seslendi genç çocuk. Ama Mia onu duymuyordu. Dört beyaz toynak, gece siyahı tüyler, alnında beyaz bir leke ile gecede parlayan yıldızları andırıyordu. Gülümseyerek ata yaklaştı ve burnundan soluyarak huysuzlanan ata derin bir saygı ile baktı. Pantalonunun cebinden bir tane kesme şeker çıkardı. At hala muzurdanıyordu. Elini çantasına sokarak kırmızı bir elma aldı. Üzerinde "P" biçminde oyulmuş bir karalık vardı. Bu huzursuzlandığı zamanlarda yemek için büyülediği elmalardan biriydi. Elmayı pegasusa doğru uzattı. Tereddütler ve tedirginler içinde onu izleyen çocuk bu kızın ciddi sorunları olduğunu düşünüyor olmalıydı. Bunca güzel, şımarık atların arasında kim bu atı isterdi ki? "Adına karar verdim." dedi Amelia parmağını atın alındaki yıldız biçimindeki lekede gezdirerek. "Senin adın Asta..." dedi ve gülümseyerek arkasına döndü. Çocuk gülümseyerek "Sen kaşınıyorsun güzelim" dedi. "Bu atla kolay gelsin demekten başka birşey elimden gelmez..."