Puzzle'ın Tamamlanan Parçaları

Nyks'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 34 Kayıt tarihi : 19/03/11

‘’Bugün zorlu bir gündü. 16 yıldır yaşadığım hayatın kandırmaca olduğunu öğrenmek beni derinden sarstı. 16 yıldır sahip olduğun her şey-baban, arkadaşların, okulun, evin- her şeyin boş olduğunu görmek o kadar kötü bir his ki. Hele annen 16 yıl boyunca bir kere bile yanında olmamışsa. İnsan ister istemez senden yanında olamadığı için özür dilerken samimiyetinden şüphe duyabiliyor. Sonuçta 16 yıl boyunca 1 kez bile seni merak etmeyen birine nasıl güvenebilirsin ki? Neredeyse sınırsız güçlere sahip olan bir tanrıça olması da hiçbir şeyi değiştirmiyor. Tanrıça olsun veya olmasın umrumda değildi. Ben sadece bana sevgisini verebilecek bir anne istemiştim. Geç de olsa verdiği güçlerle telafi etmesi zor olacaktı geçen yılları. Ben onun babasına bıraktığı savunmasız kocaman mavi gözlü saf kızı değildim artık. Değişmiştim. Ve o beni tanımıyordu bile. En sevdiğim yemeği, rengi, ilk erkek arkadaşımın adını… Hiçbir şey bilmiyordu. Annem beni tanımıyordu bile. Ama ben ona kendimi tanıtacaktım. Ve ona ne kadar güçlü olduğumu kanıtlayacağım!’’

Günlüğünü gün boyunca sırtından çıkarmadığı yanındaki, ona evini hatırlatacak tek şeye, çantasına koydu. Uzun bir günün sonuna gelmişti. İlk tanışmalar, uzun bir süreden sonra yeni evi. Ve en önemlisi annesi. Onu görünce mutlu olacağını düşünmüştü fakat şimdi aklında cevaplanmamış bir sürü soru belirmişti. Ne yapacağını bilmiyordu. Burdan kaçmalı mıydı? Yoksa geçmişi bir kenara atarak geleceğine mi bakmalıydı? Gerçekten kafası çok karışıktı. Ondan 16 yıldır yanında olan babasını bir kenara atması, kendisini bir kere bile görmek istemeyen hiç tanımadığı annesinin yaşamına ayak uydurması istenmişti. Oysa o yeniliklere açık biri bile değildi. Ama bu gün kardeşleriyle tanışınca içindeki his burada olmanın eğlenceli olabileceğini söylemişti. Hem düşünüyorum da kamptaki ilk günümde hangi tanrının veya tanrıçanın ebeveynim olduğunu merak etmek gerçekten çok heyecanlıydı. İlk başta inanmak istememiştim fakat bir tanrıçanın çocuğu olmak güzeldi. Diğer çocuklar duygularını saklamakta o kadar iyilerdi ki. Sanki 15-16 yıldır onları bırakan annelerini veya babalarını çoktan affetmiş gibi gözüküyorlardı. O da her şeyi kolayca affedebilmeyi çok isterdi. Fakat bu umduğundan da zor olacaktı.
Her neyse, her şeyi bir kenara bırakırsak annesiyle tanışmış, yeni dostlar edinmiş ve en önemlisi ona her zaman arkadaşlık edecek pegasusuyla tanışmış ve her şeyin o kadar da korkunç ve zor olmadığını görmüştü. En azından burada yaşamayı başarabileceğine inanıyordu. Hayat güzeldi.

» Puzzle'ın Tamamlanan Parçaları