Emilia DARLİNG :)

Sabahın altısında alarmım çalmıştı . O gece olanların hepsinin rüya olmasını dileyerek gözlerimi açtım . İlk başlarda kararsız kaldım annemin odasına gidip gitmemekle. Belki de göreceklerime hazır değildim. En sonunda tüm cesaretimi toplayarak yatağımdan çıkıp annemim odasına doğru ilerledim.Kapı her zamanki gibi kapalıydı bu konuda bir sorun yoktu biraz olsun rüya olduğuna ya da kötü bir kabus olduğuna inanmıştım diyelim. Kapının kolunu sıkıcıa tuttum ve yavaşça çevirdim . Anın büyüsünü bozmamak çin gözlerimi de kapamıştım .Kapı gıcırdayarak açıldı , artık tüm gerçeği öğrenmek için tek yapmam gereken gözlerimi açmaktı . Yapmam gereken belki size çok kolay gelecekti ama hayatımda yapacağım en zor işte diyebilirim. Zaten gerçeği öğrenmek her zaman zor olmamış mıdır ? Ben şimdi kendimi kandırıp her şey normalmiş gibi düşünebilirdim , evet bunu yapabilirdim . Ama yapmadım.Her neyse kapıyı sonuna kadar açtım ve yavaşça gözlerimi de açmaya başladım . Hemen karşımda bir yatak yanında büyük aynalı bir dolap , pencerenin önünde iki koltukla küçük bir masa vardı . Odada bu eşyaların dışında kimse yoktu . Annem de ...

Belki mutfakta bana o güzel kahvaltılarından hazırlıyordur diye düşündüm . Tek umudum buydu . Merdivenleri ikişer üçer atlayarak indim . Mutfağa doğru koşarken "Annnee ? " diye seslendim . Cevap gelmedi aceleyle mutfağa girdim burda da değildi . Evdeki tüm odaları gezdim .Hayır hiç birinde yoktu. Sonunda dayanamayıp kendimi yere attım ve ağlamaya başladım . Hıçkırıklardan nefes bile alamıyordum . Birkaç saniye sonra sesimi duymuş olsa gerek anneannem geldi.Beni kaldırmaya çalıştı ama ne mümkün? Kendimi nerdeyse yere çivilemiştim.
Birden aklıma dün gece geldi . Aslında o gece benim için özel olmalıydı çünkü doğum günümdü . Evde annemle tek yaşıyorduk pek de tanıdığımız olmadığı için ikimiz kutlayacaktık. Ben heyecanla onun eve gelmesini bekliyordum . Çoktan hazırlanmıştım evde neşeli bir şekilde koşturuyor şarkılar söylüyordum. Telefon çalmıştı yine koşarak telefonu açtım ve o acı haberi aldım . Annem bir kaza sonucu hayatını ka... Daha fazla devam edemeyeceğim.O an yıkılmıştım şimdi de sanki yine o anı yaşamış ikinci yıkılışım olmuştu . Ağlayarak anneanneme sarıldım.

Anneannem bize çok uzak oturuyordu çok görüşemiyorduk hatta bu olay olmasa belki yine yıllarca görüşemeyecektik.Ama yine de bu olayın olmasını istemezdim. Sonra aklıma babam geldi , bu sanki kalbime büyük bir hançer saplanmış gibi oldu.En büyüğüydü sanki . Çünkü hep baba hasretiyle yaşamıştım birçok kez dalga konusu bazen de acınılması gereken biri olmuştum . O yüzden çok fazla gerçek dostum yoktu bana iyi davranıyorlardı ama sanki buna mecburlarmış gibi. Bunları düşündükçe bir anda gözlerim karardı ve gerisini hatırlayamıyorum.

" Benim Emilia'nın yanında kalmam veya onu yanımda götürmem mümkün değil . Evdeki durumları biliyorsun . Leonard'ın Emilia'dan haberi bile yok zaten Emilia'nın Laura'nın çocuğu olduğunu bildiği anda onu öldürmeye çalışır. Ve burada kalmam söz konusu bile olamaz. "

" Ben de bu sorumluluğu alamam . Çok yoğun çalışıyorum bu evde tek başına kalsa daha iyi olur benimle kalmasından . "

" Evde nasıl yalnız kalsın ? O daha 15 yaşında . "

" Ben bilemem , buraya sadece siz nasılsınız diye bakmaya geldim işimi bırakarak. Şimdi de gitmem lazım . Bu arada maddi ihtiyaçları ben karşılarım. "

" İşin bir çocuğun annesini kaybetmesinden daha önemli mi ? Hem onun annesiyken senin de kardeşindi . Ona senin de destek çıkman lazım. "

" Anne sen fark etmesende kardeşim için ben de çok üzgünüm. Ama beni anlamıyorsun, aksatmamam gereken bir işim var ve uçağı kaçırmak zorundayım" Konuşma kesilmişti sadece merdivenlerden inen ayak sesleri duydum . Az önce konuşan sesler tanıdıktı . Biri anneannem diğeri de teyzemdi. Ne kadar da seviliyordum , benimle bile konuşmadan gitmişti . Maddi ihtiyaçlarımı karşılayacakmış , aman ne güzel . Zaten bunları duydum ya onun 1 kuruşuna bile el sürmezdim. Peki anneannem neden bahsediyordu? Neden onunla kalamıyordum ? Bu soruları ona sorcaktım, yataktan yavaşça kalktım ,bedenim ağırlaşmıştı sanki . Merdivenlerden güçlükle inebildim . Anneannem salonda oturmuş ağlıyordu. Hayır bu sahneye tanık olduğumu bilsin istemedim ve odama doğru gitmeye başladım. Yanağımdan yavaşça akan gözyaşına da hakim olamamıştım. Aslında odama gidiyordum ama gözüm annemin odasına ilişti ve yön değiştirip annemin odasından içeri girdim.Oda annemin bıraktığı gibiydi. Olanları bilmesem her şey normalmiş gibi yaşayabilirdim.Dolabı açtım , giysileri duruyordu , birini alıp sarıldım kokusunu içime çektim. Gözyaşlarımı durduramıyordum ki anneannemin sesi geldi . " Emilia canım nerdesin ? " Elbiseyi aceleyle yerine koydum , dolabın kapağını kapattım ve odadan hızlıca çıktım . " Burdayım anneanne" diyerek odama girdim . Anneannem bana gülümsedi ." Zaman geldi , cenaze törenine gideceğiz tatlım " dedi gülümsemesi kaybolmuştu . Of hayır daha hazır değildim ama itiraz edemezdim . Etsem de hiçbir şeyi değiştiremezdim ki . Giyindim ve anneannemle evden çıktık.
Olaydan sadace 1 hafta geçmişti . Odamda yatağıma oturmuş geçmişe dalıp dalıp gidiyordum.Kapı tıklandı hiçbir şey söylemedim. Anneannemden başkası olamazdı .

" Nasılsın?" bu arkadaşım Mary'nin sesiydi. Kafamı ona doğru çevirdim. Kapıdan kafasını uzatmış onu içeri almamı bekliyordu.

"Ah sen miydin ? Gelebilirsin ,dalmıştım öyle . " dedim sesim titrek çıkıyordu. Annemden ilk defa ayrı kalmıştım çünkü . Hem de sonsuz bir ayrılık .

" İyi misin diye bakmaya gelmiştim. " dedi . Her gün yanımdaydı ,beni bir an olsun yalnız bırakmamıştı . Ona bu yaptığından dolayı minnettardım. Mary ' i 1 yıldır tanıyordum ama bana akrabalarımdan bile yakın davranıyordu.

" Aynı . Ama sen geldin ya biraz daha iyi oldum . Teşekkür ederim her şey için ."

" Ben senin her zaman yanında olacağım . " dedi güven veren bir sesle . O sırada kapı açıldı. Anneannem elinde bavuluyla beraber karşımda duruyordu. Yüzünde de küçük bir tebessüm vardı .

" Tatlım ben eve dönüyorum . Sen ne yapacaksın ? Yanımda gelmeni ben de çok isterim ama olmaz . " dedi üzgün bir şekilde .
Ne yani beni gerçekten böyle yalnız bırakıp gidecek miydi ? O an gerçekten çok büyük bir hayal kırıklığı yaşamıştım. Ama belli etmedim .

" Ben Maria ile birlikte yurtta kalacağım. Sen beni merak etme . Leonard kim bilmiyorum ama beni istemiyormuş sen de ona duygular karşılıklı der misin ? Tek ricam bu . "sinirlenmiştim .

" Ne ? Bunu nerden öğrendin sen ? " dedi gerçekten şaşırmıştı . Nesi garipti ki bunun ?Bunları teyzemle benim odamda konuşmuşlardı ve duyabilme gibi bir özelliğim de vardı .Onlar da duyabilme olasılığımı göz önüne alarak konuşsalardı . Benim suçum ne ?

" Unuttun mu ? Sen söylemiştin . Hem artık bir önemi yok. " dedim sitemli bir şekilde. Yatağımdan kalktım , anneanemi öptüm ve onu kapıya kadar geçirdim .

" Bak Emilia durum sandığın gibi değil. Leona..." diye konuşmaya çalıştı.

"Görüşürüz anneanne " diyerek sözünü kestim ve o da gitti. Evet bu kadar . Odama çıktım . Kapıyı kapattım ve ağlamaya başladım. Maria yanıma geldi , ona sarıldım. Bir kaç dakika öyle sessizce kaldık. Maria sessizliği bozdu :

" Bizim yurtta yer yok ama bu seni bırakacağım anlamına gelmez . Seni gizlice oraya götürebilirim bu evde asla tek başına kalmana izin vermem. " dedi . Yurda gizlice girersem ve yakalanırsak Maria ordan atılabilirdi . Bunu göze aldığını görünce onun gerçekten en iyi arkadaşım olduğuna inandım. Sadece " İyi ki varsın" diyebildim.
Günlerim hep ağlayarak geçti . Maria hep yanımdaydı. Ama onunla yurda gitmedim. Onun böyle bir yükün altında kalmasına izin veremezdim . Teyzem geldi onunla kalıyorum dedim. Sabahları çalışıyor , akşamları evde oluyor dedim , inandı nasıl olsa akşam da Maria yurttan çıkamıyordu.Ama yalan atmıştım . Teyzem falan yoktu , tek başımaydım. Bu aralar yine içimdeki ses canlanmıştı. Bana "Ben senin yanındayım" diyordu hep. Çıldırmak üzereydim.
Bir gece yine odamda oturmuş ders çalışıyordum. Daha doğrusu çalışmaya çalışıyordum. Ama disleksim buna engel oluyordu . Çabaladıkça terlemeye başladım ve mutfağa inip bir bardak su içmeye karar verdim. Merdivenlerden inip mutfağa girdim . Suyumu içerken camda bir gölge gördüm. Sonrada bir insan yüzü .Ve içimdeki ses " Her şey değişecek , dikkatli ol !" diyordu. Gerçekten panik yapmıştım bardak elimden düştü . Birden elektrikler kesildi. Aynı anda çığlık atmaya başladım . Hemen kapıyı açarak dışarı doğru koşamaya başladım. Tamam şimdi " Neden evden çıkıyorsun ? " diyebilirsiniz ama o camdaki insan mutfak kapısını açmaya çalışıyordu. O an panikle evin güvenli olmadığını düşündüm. Bahçeden çıkarken kafama hafif bir şey düştü. Hemen yukarı baktım . Hiç bir şey yoktu . Yere ise büyük siyah bir yüzük düşmüştü. Elime aldım içimdeki ses bu seferse "O seni koruyacak sadece onun bir kılıca dönüştüğünü düşün . " dedi. Of bu ses benimle dalga geçiyordu. Bahçe kapısına sadece birkaç adım kalmıştı ki kapı bir anda kapandı arkamdan da kükreme sesi duyuldu. Hemen arkamı döndüm. Bu kanatları olan yaratık gibi bir şeydi ve yanlış söylemedim , kükrüyordu. Bana doğru hızla saldıraya geçmişti. Ama içimdeki ses ondan daha hızlıydı . "Sadece kılıç olduğunu düşüün "diye bağırdı.İnanın başka seçeneğim olsa yapardım ama başka seçeneğim yoktu. Gözlerimi kapattım ve yüzüğün kılıç olduğunu düşündüm. Gözlerimi açtığımda bronz bir kılıca dönüşmüştü. Ah hayır bu inanılmazdı.Kılıcımı yaratığa doğru savurdum. İlk defa kılıç kullanıyordum ama bir acemi için bence iyiydim , gurur duydum kendimle . Birkaç hamlemle beraber yaratık yere hareket etmeksizin düştü. Olduğum yerde donakalmıştım. Az önce yaptıklarımı daha yeni anlamaya başlamıştım. Tam sakinleşmiş gibiydim ki yaratık bir anda patlayarak toza döndü. Yerimden sıçradım bu daha ilginç değildi ama biraz ürkmüştüm.

"Emiliaa ! " diye seslendi Maria . Yanıma geldi ve elimdeki kılıcı ve yerdeki tozları görünce bir an felç geçirdiğini sandım . Çünkü hareketsiz bir şekilde kalmıştı. " Sen iyi misin ? " diye kekeledi.


" Hayır ne olduğu hakkında en ufak bir fikrim bile yok. " dedim tityererek. Tek bildiğim içimdeki sesin yardımıyla hayatta kaldığımdı.İçimden ona teşekkür edttim. Maria aceleyle kolumdan tuttu ve bir taksi çevirerek beni evden uzaklaştırmaya çalışıyor gibiydi . Ama sanki ulaşmamız gereken bir yer de var gibiydi. " Nereye gidiyoruz?" dedim bir süre sonra . Ona güveniyordum o yüzden pek fazla soru sorma ihtiyacı hissetmemiştim. Uzun bir süre sessiz kalmayı tercih etti . Bende bir şey söylemedim. En sonunda taksi durdu , yolun kenarında indik. Karanlık olduğu için etrafı pek net göremiyordum. Ama bir ormana doğru ilerlediğimizi anlamıştım . Bir süre yürüdük sonra ne olduğunu bilmediğim bir yere geldik. Kocaman kapı gibi bir yer vardı . Bizi kapının hemen yanında biri karşıladı. Yaşlı birine benziyordu. Onu süzerken birden bacaklarının yerine bir at gövdesi gördüm. Bu da zihnimin bana oynadığı bir oyun diye düşündüm. Ama buraya kadar olanlara inandıktan sonra buna inanmakta pek zorluk çekmedim. İhtiyar sevecenlikle" Melez Kampına hoşgeldin " dedi. Of hiç bir şey anlamamıştım. Beynim artık hiçbir şey üzerinde düşünemiyordu . Çok yorgundum. " Efendim ? Ne demek istediğinizi anlamadım ama şeyy sanırım ben iyi değilim " dedim çünkü başım dönüyordu ve sonra tekrardan gözlerimin yavaşça karardığını fark ettim.

Rp puanı: 80.


/Admin.