İlk Şafak..

Tanrıça Mesaj Sayısı : 284 Kayıt tarihi : 30/06/11

Yatağımın üstünde oturuyordum. Sökecek şafağın parıltıları etrafa dağılıyordu. Havada bir grilik vardı. Severdim böyle zamanları, çünkü uyumaya alışkın biri değildim. Hep sabahlardım, Manhattan'da sabahlara kadar eğlenirdim. Uyku aklıma bile girmezdi. Buna rağmen hep enerjik ve gösterişli olabilmiştim, nedenini yeni anlıyordum. Güzellik Tanrıçası'nın kızı olmak böyle birşeydi heralde. Babam küçükken anlattığı masallarda hep annemden bahsederdi, görmediğim annemden. Evrende görebileceğim en güzel varlık olduğunu söylerdi. O kadar güzelmiş ki, onu zor görüp, gördüğünüzde de unutamıyormuşsunuz. Unutmadığı her halinden belliydi Afrodit'i. O unutamadığı güzellik babama bir parçasını bırakmıştı, o bendim. Şimdi bende ait olduğum yere gelmiştim işte... Geçen gün Afrodit'in kızı olduğumu öğrenmiş, buraya gece ulaşmıştım. Her zamanki gibi, uyumamıştım. Şafağın çoktan söktüğünü fark etmem uzun sürdü, o görmek istediğim gri hava karşımdaydı. Mutlu olmam gerekmiyor muydu ? Güzellik Tanrıçası bir annem vardı, aynı zamanda birbirinden iyi kardeşlerim. Yoksa hayatımda bir dönemi kapatmak mı burukluk yaratmıştı içimde ? ''Adriana ? Şafağı mı izliyorsun ?'' Arkamdan gelen sesle irkildim. Lara oradaydı, bu saatte ne işi vardı ? Uyuması gerekirdi. Aslında benim de, ama... Uyumama nedenim sadece alışkanlıktan değildi bu sefer. ''Ben pek uyumam. Şafak vaktini severim, izlemesi hep huzur verir.'' Alışamayıp kendimce bunalımlara giriyorum desene Adriana ! Ama o anlamış gibi görünüyordu. ''İlk günler bana da şafaklar hep güzel gelirdi. Alışınca huzurla uyuyorsun. Seni çok iyi anlıyorum kardeşim, zaten bunun için yanına geldim. Uyumadığını ve şafak sökene kadar oturup düşüneceğinin farkındaydım. Sana iyi bir merhabaya geldim...'' Hiç düşünmeden koşup sarıldım kardeşime. O an ne kadar şanslı olduğumu anlamıştım. Gözlerimden birkaç damla yaşın süzüldüğünü hissettim. Ancak uzun sürmedi. Ben buraya aittim, ve daima neşe saçan yüzüm de...

Konu: Geri: İlk Şafak.. Çarş. Tem. 06, 2011 4:55 am

Yeni kardeşlerimiz geliyordu.Onları gördükçe,kendimi hatırlıyordum.En az beş bavul ile kulübeme gelmiştim.Hiç kimse yoktu o zamanlar.Ancak,son yaşadıklarımızı atlatmak için gerek duyarız birisine.Gece yarısı,uyku tutmamıştı bir türlü.Yerimde kıvranıp duruyordum.Yeni kardeşim aklıma geldi birden,kendimi onun yerine koydum.Bir zamanlar onun gibiydim zaten.Ailesinden ayrılması,her saniye ölme tehlikesinin verdiği endişe...Onu anlayabiliyordum.Yatağımdan doğruldum hemen.Etrafıma baktım önce.Daha sonra ayağa kalktım.Ses çıkarmamak parmak uçlarımla yürüyordum.Kardeşimin yanına gittikten sonra onu,şafağı izlerken yakaladım.Eski günleri hatırladım.Yalnızlık,en büyük düşmanımdı o zamanlar.Birisinin beni avutmasına o kadar ihtiyacım oluyordu ki! Adria'nın da böyle hissetiğine kalıbı basardım. "Adriana? Şafağı mı izliyorsun?" Diye sordum merakla.Aslında izlediğini biliyordum ama,sorma ihtiyacı hissetmiştim bir an. "Ben pek uyumam. Şafak vaktini severim, izlemesi hep huzur verir." Ahh,onu o kadar iyi anlıyordum ki! Tüm kardeşlerim anlıyordu çünkü,hepimiz o yollardan geçmiştik. "İlk günler bana da şafaklar hep güzel gelirdi. Alışınca huzurla uyuyorsun. Seni çok iyi anlıyorum kardeşim, zaten bunun için yanına geldim. Uyumadığını ve şafak sökene kadar oturup düşüneceğinin farkındaydım. Sana iyi bir merhabaya geldim..." Bana sarıldı birden.Hıçkırdı birkaç kere Adria.Daha sonra sessizleşti.Gülümsedim kendi kendime.Saf bir gülücüktü bu.Biricik kardeşime daha çok sarılarak sırtını sıvazladım. "Herşey geçecek Adrişş.Baksana,sana Adrişş diyeceğim." Dedim gülerek.O da kıkırdadı.

Tanrıça Mesaj Sayısı : 284 Kayıt tarihi : 30/06/11

-Rp bitmiştir !-

Devamı Canavarlar Denizi'nde.

» Şafak Vakti