Beni anlayan birileri var.

Sirius Marvin Winchester x Alexandra Galibina

--------------------------------------------------------------------------------------

Yaşamaktan bezmek, sıkılmak.

Her zaman aynı şeyleri yapmak bozmazdı beni. Sıkılmazdım. Umudumu hiçbir zaman yitirmez, yaşamak için yaşardım. Üzerimdeki sorumlulukların altında yaşayan birisiydim her zaman. Tıpkı şimdiki gibi. Bir taraftan afrodit kızı gibi güzelliğime önem verir, fakat bir taraftan da benden beklenmeyen bir taraf ile asiliğimi kullanırdım. Bu defa. Neler düşünebileceğimi ya da ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Küçük tanrıça olmaktan ilk defa sıkılmıştım. Aynı şeyleri yapmak, aynı sorumlulukları haftada bir yerine getirmek ve pek bir gözetim altında olmamak beni fazlasıyla sıkıyordu. Bunu düşünürken bile aklımda duran en önemli bir detay vardı. Ya babam Tanrı Poseidon bunu öğrenseydi? Kızının böyle bir şey yapacağını tahmin etmediği için düşünmek bile istemiyordum. Eğer babama artık herşeyin değişmesini istediğimi söyleseydim, büyük ihtimalle hayal kırıklığına uğrayacak ve benim basit bir kızı olduğumu düşünecekti. Ama ben istemiyordum. Benim istediğim şey,babamın herşeye rağmen benimle gurur duyması ve göğsünü gere gere tanrı ya da tanrıçalara taş çıkartması. Hepsinin arasında en gururlu ve mükkemmeli olması. Ben babamdan bunu bekliyorum. Ama benim katkılarımla. Olacağına da inanıyorum. Tabi eğer ben su tanrıçası olmaktan vazgeçmezsem.

O günlerden birisiydi yine. Aynı sorumluluğu yerine getirmiştim. Koca evrendeki suları yönetmekten bir anlık daha da olsa bezmiştim. Hissediyordum aslında hissetmek istemediklerimi. Sanki benim bir karakterim yoktu. Herşeyi suya bağlamış, onları yönetsem olur zaten gibisinden yaşıyordum. Ama hayattan büyük bir zevk almıyorum. Eğlenemiyorum. Hızlıca oturduğum tekli parlak koltuktan kalktım. Long Island kıyısına gidip az bir süre de olsa başımı dinleyecektim. Ya da dinleyemeden geri dönecek, aynı şeyleri yapmaya devam edecektim. İnsanların arasına çıkmak için farkedilmemeye çalışıyordum. O yüzden üzerime herkes gibi normal bir çiçekli elbise giymiştim. Tam tamına hazırlandıktan sonra boy aynasının karşısına tekrar durdum ve kendimi süzdüm. Hemen çaprazımda duran beyaz tarağı aldım ve uzun sarı saçlarımı fırçalamaya başladım. Ben fırçaladıkça, zamanı önemsemiyor, mavi gözlerimin derinliklerinde kaybolup duruyordum. Kendime geldikten sonra tarağı hızlıca kenara bıraktım ve dışarı çıkmak için yeltelendim. Long Island kıyısına geldiğimde ise yavaş yavaş yürümeye başladım. Birkaç kişinin gözünün üzerimde olması beni gereğinden fazla rahatsız ediyordu. Yani farkedilmemek şu an isteyebileceğim ilk şeylerden birisiydi. Güneşin etkisiyle gözlerimi kıstığımda kıyıda duran tanıdık birisinin olduğunu görüyordum. Yaklaştıkça yüzünü daha da anımsıyordum ve bu benim için bir avantajdı. Yavaş adımlarla yanına yaklaştığımda dikkatlice baktım. Bu Sirius idi. Uzun zamandır işlerim yüzünden görüşemediğim dostum. Hızlıca arkasından ismini söylemeyi denedim kısık sesle. “Sirius.” Etrafta pek insan yoktu aslında. Ama ben yine de tedbirli olmalı ve kimseye kendimi farkettirmemeliydim. Arkasını dönen adam, gülümseyerek bana baktı. Her zaman tanıdığım dostum Sirius, yüzündeki tebessümle gözlerime bakıyordu. Tebessüm ettim ve mavi gözlerimi ona diktim. Ardından yavaşça yanına sokuldum ve yanına oturdum. Gülümseyerek “Selam.” Dedim. Aslında bazen özlediğimde bu şekilde aptallaşabiliyordum. Neden buraya geldin ya da görüşmeyeli uzun zaman oldu demek yerine selam demek benim için hayatı daha cazip kılıyor gibiydi.