Mercedes Selene'in yumuşacık yelesini okşadı ve onu indirdi. Ailesinin Mahattan'daki konağındaydılar şimdi. Pegasusundan yavaşça indi ve malikaneye bir göz gezdirdi. Kapıyı çaldı. Elleri titriyordu. Aklına babasının küçükken ona mırıldandığı ninni geldi. Şimdi herşey açığa kavuşmuştu. Babasının denizkızı Araminta değil, her zaman Ampritite olmuştu.
Gözlerini gördüm içinde ben.. Üstündeyse çözemediğim bakışlar ağır ağır
Sezdim aşkını dudakların kıpırdamadan bağır..Bağır ki hissedebileyim senden bana akan mutluluğu
Serp üstüme gülüşünü kalsın bende .. Kalbinse başkasında mı? Söyle!
Benim neyim varsa sende, ruhum avuçlarının içinde.. Aşkı kalbimden sökmeye çalışmam gerek
Ama heyhat! Okyanus tutmaz mengene.. ve imkansız diye bir şey varmış desene
Bak gördünmü çeliştim sonunda kendimle de.. Azarlayıp kovarım yansımanı o gelir işte yine
Gözümün önünde yüzün gitmek bilmez.. Karın boşluğumda sızın dinmez, sade benliğim inmez
Sanmıştım ama hafızamla bir olup terkedip gittiler.. Kitlediler yalnızlığı bana hah!
Hiç çıkmıyorsun ki ne zaman aklıma gelsen diye.. başlayayım söze, dinle konuşmak artık gölgenle
boğulurken denizinde, oksijen eşittir sen!
Hatırlama unut! Benden almasın aklın ben de kalmasın kalbin.. Ben deniz kızı sense gözlerimde boğulan inatçı bir çocuk bile bile.. Ben deniz kızı sense boğulmaya hevesli bir felsefe taşı bile bile..
Gözlerinde acı gördüm derin ve eski...Ufak tefek mutlulukların ötesinde belki
keski misali kesti ben de ettim pes ki, hem de ne pes, sesim soluğum kesildi aşkımı et test
bed rest çırpınışın inan ki net bi pres eşittir geçiçi sevincinin
sıkışmış dramatik rüzgarı, öylece dolanır durur... vücudunda kalbin hariç her yerin arasında mekik dokur
Gülücüklerin sahte, bunu cidden hissedebilirim... Güzelliğin yetmez bu dramı boğmaya
Kurtuluşun yok bu hapisanenden... Mecalin yok çıkmaya beni de sürükledin ikimizin
Bu filmden tek çıkışı aşkın, ama bekle!... Dur, bir daha düşündüm de asıl ben
zaten ordayım, seni de boğmak istemem suskunluğumda... Gemici düğümünü çözemedim ruhumda
Dizelerim belki boşa, belki hiç... duymayacak kulakların ama atamıyorum
saklı her soluğumda, ciğerlerimde bi ukde ki sorma... Oksijen eşittir sen!
''Küçük hanım!'' hizmetçileri üzerine atladı resmen. Mercedes gülümsüyordu.
''Kızım benim. Benim güzel kızım.''Babasının ona geldiğini gördü. Koşarak kollarına atıldı.
Onu öyle özlemişti ki. Uzun saatler boyunca birlikte oturdular, konuştular. Mercedes gitme saatinde babasının kollarından zor ayrılmıştı. ''Yine geleceğim baba. '' dedi. '' Söz veriyorum. ''
Konu: Once Upon A Time, A Home. 
Ptsi Haz. 27, 2011 7:28 pm