İki Baskın.

Kampa geleli bir hafta olmuştu belki. Saymak pek bana göre değildi. Biraz yaramazlığın zamanı gelmişti. Kafedeyken duyduğum söylemler dikkatimi tarlaya yönlendirmeme yol açmıştı. Güneşin batışına doğru tarlaların yolunu tuttum. Kısa bir süre sonra meyve ağaçlarını görmeye başladım. Ağaçları biraz geçtikten sonra bir ağacın altına iliştim. Girişte durmam büyük tehlikeydi çünkü buraya gelmek yasaktı; duyduğuma göre. Böyle şeyler düşünmemeye çalışarak meyveleri toplamaya başladım. Böyle, meyveleri dalından toplamak ayrı bir lezzetliydi ama yıkamalıydım. Birkaç tanesini alıp cebime koydum. İşim kalmamıştı burada ama gitmek istemiyordum. Belki Tanrıça Demeter’in kızı olmamdan kaynaklanan bir çekim kuvveti vardı üzerimde. Kopardığım bir yaprağı yavaş yavaş yırtmaya başladım. Dalgalanan yaprakların arasından batmaya yüz tutmuş güneş tam anlamıyla büyüleyiciydi. Bir çıtırtı duydum. Hayır, sadece bir kuruntuydu, kulaklarım beni yanıltıyordu. Bütün dallar kıpırdıyordu zaten bir çıtırtıyı mı takıyordum?

Sırtımı ağaca yaslamadan önce döndüm ve ağaca baktım. Üzerinde bulunan bir böceği ezme düşüncesi… iğrençti. Güneşe geri döndüğümde yanağımın hemen yanında bulunan bir kılıçtı. Kalbimin durduğunu zannettim, nitekim nefes de almıyordum. Kılıcın sahibini görmeye çalışsam da güneş ışığından dolayı göremiyordum. Boğazımdan yükselen çığlığa engel olamadım, korkudan değil ama sinirdendi. Yüzünü gördüğüm çocuk, daha iki gün önce kafe kapısında laf dalaşına girdiğim çocuktu. Mavi gözlerinden tanımamam imkansızdı. Sinirle kılıcı ittim. Şans benden yanaydı; elimi kesmemişti. “Deli misin sen! Böyle…” Aniden ağzımı kapattı. Etrafı dinlemeye başladı. Tabi ya, burası yasak bir bölgeydi.

O gün kulübede kalkanım üzerinde çalışmayı bitirdiğimde kampta gezmeye başladım.Yapacak hiçbir şey yoktu.Belki de güne biraz çilek yiyerek keyif katabilirdim.Hemen kulübelerin arkasından gizlice ilerleyerek çilek tarlalarına geldim.Çilekler bulunduğum tarafta hiç güzel görünmüyordu.Biraz ilerlemeye başladım.Bir ağacın arkasında saklandıktan sonra bir diğerine saklanmak için atıldım,ama dur.Burda biri vardı,ani bir hareketle görünmez bir kılıcı kızın yanağına doğrulttum,o anda elimde Gama51 belirdi.Bu bir kızdı,hatta bu geçen gün kafenin girişinde kavga ettiğim kızdı.Bir çığlık attı,hemen susmasını işaret ettim.Çatırtılar ve toynak sesleri geliyordu,bu Kherion olmalıydı.Paniklemeye başladım,hemen dikkatini dağıtmalıydım.İlerde ki yaprak yığınına bir ateş topu yolladım.Yapraklar yanmaya başlayınca Kherion oraya koşmaya başladı.Kıza döndüm;''ne yapıyorsun sen burda?!''.Kıza gözlerini kısarak bana baktı ve konuşmaya başladı;''biraz çilek toplamaya geldim,sanırım senin amacında farklı değil''.Gözlerimi devirdim.''Ateşkes yapalım olur mu,ikimizde çilek istiyoruz.Onları alalım ve gidelim''.Kız başını aşağı yukarı salladı.''önce saklanmamız lazım,küpümde bir süre bekleyelim''.Kız anlamamış gibi bana baktı,bense çoktan onun küpüme girdiğini hayal etmiştim.Kız beyaz bir silüete dönüştükten sonra küpe girdi.Kendimi de küpe soktum.İçerisi bembeyazdı,burada bekleyeceğimi tahmin etmiş buraya bir kaç koltuk,küçük bir tamirhane ve bir erzak deposu kurmuştum.Bir süre sessizce bekledikten sonra çıkmaya karar verdik,önce kendimi sonrada onu küpten çıkardım.Etrafa baktım,ortalık sütlimandı.

Girdiğim yer, daha doğrusu ne olduğunu bilmediğim şey bembeyazdı. Etrafa dağılmış bir ev görünümü vardı. Ayrıca bir tamirhane vardı. Bunun mantığını anlayamamıştım. Belki de Tanrı Hephaistos'un oğullarından biriydi. Bu bana mantıklı gelse de dışarıda yaptığı ateşli saldırı kafamı kurcalıyordu. Nutkum tutulmuş bir şekilde etrafı izlemeye başladım. Çok geçmeden dışarı çıktı, yada ona benzer bir şey yaptı.

Öleceğiz, öleceğiz.

Düşüncelerime hakim olamıyordum. Hele de böyle karmaşık bir şeyin içindeyken. Aslında ölmekten çok, ceza alırdık her halde. Sonuçta çilekleri kopardık diye öldürmek mantıksızdı. Ama çocuğun verdiği tepkiye bakılırsa burayla ilgilenen kişi gerçekten sinirli biriydi. O çıktığında ben de hemen atıldım. Sonra kolyesini tekrar taktı. Az önce yanmakta olan ateş şimdi sönmüş, geriye siyah küller bırakmıştı. Şaşkınlıkla ona baktım. Acemi olduğum çok belli oluyordu ama böyle tepkilere engel olamıyordum. Yalanda değildi aslında, evet acemiydim. Bir haftalık bir acemi. Yüzümdeki ifade çok komik olacak ki sırıtarak kafasını çevirdi. Bir kaç çilek kopardıktan sonra bana baktı. Gözlerindeki ifade yeterinden fazla keskindi ve demek istediğini hemen anlamıştım. "Tamam, topluyorum." Gözlerimi kaçırıp çilekleri toplamaya başladım. İçimde hala huzursuz bir duygu vardı, sanki izleniyormuşuz gibi hissediyordum. "Adım Camillia bu arada." Yüzüne bakmadan söylemiştim. Bu yaptığım hareket yüz ifadesini kaçırmama da neden olmuştu. Gören de çok ilginç bir şey söyledim zannedecek.