Neden hayatım bu kadar zor olmak zorunda ki anlayamıyorum. Durmadan hiç anlam veremediğim sözler söyleyen bir annem var. Beni çok sevdiğinden hiç şüphem yok ama bazen o gözlerinin yeşili parlıyor ve sanki bir başkasının sesiyle konuşuyor. Ürkmüyor değilim ama annem. Onun yanı sıra hayatım tüm gariplikleriyle yolunda sayılır. Okula gitmiyorum. Annemin garip olduğunu söylemiştim ve pek dışarıda çıkmaz ama bu evin geçinmesi gerek. Bende son iki senedir çalışıyorum. Bir kahve dükkânında ortalığı temizleyip haftalık yüz elli dolar alıyorum. Daha öncesinde nasıl geçiniyorduk bilmiyorum. Annemin söylediğine göre babam ben çok küçükken gitmek zorunda kalmış ama ben buna pek inanmadım. Ve daha fazla da soramıyorum çünkü babamdan her bahsettiğimde yine anneme o garip şey oluyor. Son birkaç günüm iyice garipleşti. Annemin ise bu garip gözlerinin parlaması olayı günden güne artıyor. Bunu kimseye de anlatamıyorum. Ya benim deli olduğumu düşünürler ya da annemden ayrılmama sebep olurlar. Bu arada okula gitmek istememe nedenlerimden biri de okulda hep dışlanmış ve ucube olmaktı.
Ve okuldan ayrıldığım o gün çok kötüydü. Yine rehberlik servisine gönderilmiştim ve sinirlendirdiğim öğretmen babamın bir pislik torbasından ibaret olduğunu ve korktuğu için bizi terk ettiğini söyledi. Devamını hatırlamıyorum. Adam sadece kafamın döndüğünü ve gözlerimin parladığını söyleyebilmiş. Ve ardından da şu sözleri söylemişim:
‘’Eve gideceksin çok kişi taşıyan bir araçla
Bir kişi dönüşecek başka bir canlıya
Sonsuz bir uykuya dalacaksın pençelerin altında! ‘’
Ama inanmıyorum. Hakaretini saklamak için uydurduğu bir zırvalıktan ibaret. İşte bu yüzden okulu sevmiyorum.
Bu gün izin günüm. Annem yine odasına kapanmış durumda ve yine o garip sesle konuşuyor. Ama hiç bu kadar uzun sürmemişti. Gitgide merak etmeye başladım. Kesik kesik birkaç kelime duyuluyordu. Annem: ‘’Bu onun kaderi, ama olmamalı, hak etmiyor, ölüm…’’ gibi bir şeyler söyledi. Dayanamayıp kapıyı açtım ve bir anda annem normale döndü. Bana: ‘’Kaçmalıyız!’’ dedi ve beni kolumdan tuttuğu gibi dışarı sürükledi. Ardından camın kırıldığını ve bir inleme sesi işittim. Ama önüme baktığımda çoktan hurda diye tabir ettiğim kamyonete binmiştim. Annem son hızla gidiyordu. Artık şehrin dışındaydık. Anneme: ‘’Nereye gidiyoruz? ‘’ dedim ama bana sadece: ‘’Daha sonra.’’ dedi. Ve bir anda durduk. Annem: ‘’ Albus koş! ‘’ dedi. Kütüklerden yapılmış dört metrelik dev çitlerin ortasında küçük bir kapı vardı. Koştum ve içeri girdim. Ardımdan annem el salladı. ‘’ Anne gelsene.’’ dedim ama bana: ‘’ Olmaz. ‘’ dedi. O an fark ettim. Bir şeyden kaçıyorduk. Annemi peşimizden gelen şeyden kurtarmalıydım. Yanına gittim ama bir şey bana son hız çarptı. Bu bir kuyruktu. Hemen kendimi topladım ve annemin yanına gittim. Ağlıyordu. Annemi kolundan çekerek o kapıya götürürken o kuyruk beni sardı. Bu dev cüsseli ve kuyruğunu kamçı gibi kullanan bir yaratıktı. Aldığım kütüğü ona savurdum ve bir inilti geldi. Bir anda üstüme bir şeylerin yağdığını hissettim. Bunlar dikendi. Ama büyük dikenler. Annemi bileğinden yakaladım ve koşmaya başladık. Bir şey bacağıma deydi ve bir anda yürüyemez oldum. Kapıya sadece iki adım kalmıştı. Annem beni kapıya doğru çekmeye çalışıyordu. Zar zor bir adım attım ve bacağımdan aralıksız kan akıyordu. Son gücümle bir adım daha attım daha doğrusu süründüm. Ve kapıdan geçmiştik. Canavar durdu ve bir anda insana dönüşüp kayboldu.
Ağır ağır gözlerimin kapandığını ve yanımıza insanların geldiğini hatırlıyorum. Son hatırladığım ise kaldırılıp taşındığımı ve birinin: ‘’ Yaraları ağır; hemen revire götürmeliyiz. ‘’ dediğiydi…
Konu: Albus Dumbledore 
Ptsi Nis. 11, 2011 8:42 am
