Asabiyet

Konu: Asabiyet Cuma Şub. 11, 2011 3:35 pm

Çalar saatimin gürültüsüyle uyanıp sinirle yatağımdan kalktığımda gözlerimi ovuşturdum ve yüzümü yıkamak için banyonun yolunu tuttum. Yolda giderken Sel'in yerinde olmadığını fark ettim. Her tarafa baktım ama hiçbir yerde yoktu. Zaten yatağı da hiç açılmamıştı. O bana sarılıp kulübeden çıktıktan sonra uyumuştum. Bütün bir gece boyunca kulübeye dönmemiş miydi? O halde, bu kız geceden beri neredeydi? Yüzümü yıkayıp üstümü yeni giyinmiştim ki kulübenin kapısının açıldığını işittim. "Ben de tam seni aramaya çı-" derken Sel'in halini görerek birden sustum. Saçı başı dağılmıştı, giysileri yırtıktı ve üzerinde ona birkaç beden büyük olan bir mont vardı. Sinirden ellerimin titremeye başladığını hissettim. Onun suratındaysa yalnızca saf bir korku vardı ama beni sakinleştirmeye yetmezdi. "Dün gece neredeydin ve bu halin ne Sel?!" diye kükreyip üzerine doğru yürümeye başladım. Fazla sesli bağırmıştım ve büyük ihtimalle yakınımızdaki kulübelerde bile sesim çınlamıştı. Sinirle kardeşime baktım ve "Derhal anlat ne olduğunu!" diye tekrar bağırdım. Aklımdan geçen düşünceler çok ama çok kötüydü ve karşımdaki manzaraya başka bir açıklama bulamıyordum. Sel derhal konuşmaya başlamazsa her an boğazına yapışabileceğimden emindim.

Konu: Geri: Asabiyet Cuma Şub. 11, 2011 3:46 pm

Kapıdan içeri girer girmez Robyn’in sinirli ifadesi ile karşılaştım. "Ben de tam seni aramaya çı-" Ah işte farkına varmaya başlamıştı. Korkuyla geriledim. Kapının açık durması benim için büyük bir şanstı. Üzerime doğru yürüyerek konuşmaya başlamıştı. "Dün gece neredeydin ve bu halin ne Sel?!" Nerede miydim? Eduard’la birlikte… Of. İnanamıyordum kendime. Üstümdeki deri mont çok mu belli ediyordu? "Derhal anlat ne olduğunu!" Tanrım! İşte şuan kaçmam gerekiyordu. Gülümsedim ve konuşmaya başladım. ‘‘Aaa abi şey Rose beni çağırıyor galiba!’’ Sözümü daha bitirmeden koştura koştura Poseidon kulübesine girdim ve kapıyı kapattım. Anlaşılan beni duymuştu kızlar. Şimdi tek çarem Rose ve Lia’ydı. Yüce Zeus bizi korusun!

Konu: Geri: Asabiyet Cuma Şub. 11, 2011 3:51 pm

Sel benim de onun gibi bir Hades çocuğu olduğumu bilmiyor muydu? Gölge yolculuğu yaparak ansızın Poseidon kulübesinin içinde belirdim. Rose, Lia ve Sel üçlüsü kurkuyla yan yana dizildiler. Rose bana uyarıcı birkaç bakış attı ama onu önemsemedim. Konu kız kardeşim olduğunda hiç kimse umrumda olmazdı. Sel'in kolunu tuttum ve tekrar gölge yolculuğu yaparak ikimizi de Hades kulübesine getirdim. Sonra da çarparak kapıyı kapattım. Gözlerimin şu anda kıpkırmızı olduğundan emindim. Sel hiçbir kaçış şansı olmadığını anlayınca gidip yatağının üzerine oturdu. Titriyor olduğunu fark ettim ve kendi yatağımdaki yorganı alıp üzerine örttüm. Sonra ben de yatağın kenarına oturdum ve öncekine göre daha sakin bir şekilde "Anlat." dedim. En azından neler olduğunu öğrenene kadar biraz dişimi sıkabilirdim. Sonradan üzülmeme neden olacak bir şey yapmak istemiyordum.

Konu: Geri: Asabiyet Cuma Şub. 11, 2011 4:01 pm

Titriyordum. Bunu nasıl yapabilirdi? Gözleri kıpkırmızı olmuştu. Ne anlatabilirdim ki? "Anlat." Kendi yatağındaki yorganı üzerime vermişti. Şuan tek korkum Robyn’di. Beni üzgün görmek istemiyordu. Belki de kardeşlerimden en yakın oydu bana ve ne yapacağını gerçekten çok iyi biliyordum. Lia ve Rose’un burada olmasını diledim kendi kendime. Fakat Robyn sabırsız gibiydi. Gözleri daha da kızarıyordu sonunda derin bir nefes alıp sözlerime başladım. ‘‘Abi, bak… Bir şey olmadı aslında.’’ Bir şey olmamış mıydı? Tüm o yaşadıklarımız… Nefes kesiciydi. Beni mutlu etmişti ama Robyn’in sorun çıkarmasını istemiyordum. Belki de o beni benden bile iyi tanıyordu. Ne kadar üzüleceğimi biliyor olabilirdi. Gözlerimi sıktım ve devam ettim. ‘‘Gerçekten bir şey olmadı abi. Sadece çok içtim. O yüzden iyi değilim.’’ Bana inanmayacaktı. Fakat ona anlatamazdım. Bir yandan Lia ve Rose’u düşünürken Stell’i de düşünüyordum. Neredeydi benim güzel kardeşim? Ona fazlasıyla ihtiyacım vardı.

Konu: Geri: Asabiyet Cuma Şub. 11, 2011 4:08 pm

Bana hiçbir şey olmadığını söylerken perişan haldeydi. Karşısındaki üç yaşında bir çocuk olsa, onu bile kandıramazdı. Seslice derin bir nefes aldım ve "Sel, boşuna yalan söyleme. Bir şeyler olmuş, çok açık." dedim. 'Hayır' anlamında kafasını hızlıca iki yana salladı. Dişlerimi sıkarak "İstediğim sadece bir isim. Hangi cehennemdeydin bilmiyorum ama yalnız değildin." dedim. Sözlerim soru anlamı taşımıyordu, Sel yine de son bir umutla "Hayır, yalnızdım." dedi. Üzerindeki montun yakasını çekiştirerek "Bu gökten mi indi o zaman?" diye sordum. Yine bağırmıştım. Sabrım taşıyordu artık. Sel bir an önce gece her ne yaşadıysa bana anlatmalıydı yoksa ya kardeş katili olacaktım ya da kulübeyi falan ateşe verecektim. Bir Hades çocuğu olarak her zaman tehlike arz ediyordum ama sinirden gözüm dönmüşse ve sinirlenmemin sebebi kız kardeşimle ilgili bir meseleyse, çok ama çok daha tehlikeli olabilirdim. Bakışlarımdaki bir şey Sel'in pes etmesini sağladı. Gerçekten sinirimi dışıma iyi yansıttığımdan olacak, yavaşça "Tamam." dedi. Sonunda anlatmaya başlayacaktı.

Konu: Geri: Asabiyet Cuma Şub. 11, 2011 4:19 pm

Cevap vermiştim fakat o sırada Rose ve Lia’yı karşımda buldum. Robyn’i takmayarak Rose’a sarıldım. Belki de beni sadece o kurtarabilirdi. Lia’ya da sımsıkı sarıldıktan sonra ikisinin arkasına geçtim. ‘‘Rose ne olur koruyun beni. Aklı yerinde değil gibi…’’ Rose tamam der gibi kafasını salladı ve Robyn’e yaklaştı. ‘‘Hayatım biraz sakin olur musun?’’ Fakat Robyn hala bana bakıyordu. Lia ise bana sarılmıştı. Üzerime baktı ve anlamadığını ifade etti. Ben ise kulağına fısıldayarak olayları anlattım. O sırada Rose ise Robyn’i bizden uzak tutmaya çalışıyordu. Kısaca her şeyi birkaç cümlede anlatınca Lia kafasını salladı ve Robyn’e doğru yaklaştı. İki Poseidon kızı yani kuzenlerim beni korumaya çalışıyordum. İçimden de Stell’in gelmesini diliyordum Ne zaman gelecekti ki bu kız? Aniden kapı çalındı. Pencereden Stell’in olduğunu görmüştüm. ‘‘Oh Yüce Zeus! Şükürler olsun!’’ Çok sesli konuşmuştum galiba. Robyn bakışlarını bana çevirip cevap verdi. ‘‘Hiç sevinme kardeşim.’’ Galiba kötü olacaktı.

Konu: Geri: Asabiyet Cuma Şub. 11, 2011 4:26 pm

"Yeter! Sel hariç hepiniz dışarı çıkın!" diye gürledim. Kulübenin sarsılması kimsenin hayalgücünün ürünü değildi, sinirden güçlerimi zaptetmekte zorlanıyordum. Sel'i alıp yine gölge yolculuğu yaparak yalnız kalacağımız bir yere götürebilirdim ama bu kılıkla dışarı çıkmasını ve üşümesini istemiyordum. Böyle bir durumdayken bile onun iyiliğini düşünüyordum ama o benim kendisine zarar vermemden korkuyor gibiydi. Rose bana son bir bakış attı ve kaybettiğini anladı, Lia'yi da alıp Sel'e bol şans diledikten sonra kulübeden çıktılar. Stell neler olduğunu öğrenmek istercesine bize baktığında ona gitmesini işaret ettim. Gözlerimdeki ciddilik onun için yeterliydi. Zaten benim gibi Sel ile de pek iyi anlaştığı söylenemezdi. Sel arkasından Stell'in gitmemesine yönelik bir şeyler mırıldandı ama fayda etmedi. En sonunda kulübede tekrar Sel ile yalnız kaldığımızda kendimi eskisine oranla biraz daha sakin hissediyordum. Yaşadığım minik güç patlaması ve ne olmuşsa artık değiştiremeyeceğim gerçeği biraz durulmamı sağlamıştı. Sel'e yaklaştım ve gayet normal bir ses tonuyla bir kez daha "Anlat." dedim. Gözlerimde 'kaçmayı artık kes, sadece senin iyiliğini düşünüyorum' mesajı vardı. Köşeye sıkışmıştı ve yapabileceği tek şey gerçekleri söylemekti. Başka şansı yoktu.

Konu: Geri: Asabiyet Cuma Şub. 11, 2011 4:33 pm

Sonunda itiraf etmek zorundaydım. Gözlerimi kapadım ve derin bir nefes aldım. ‘‘Abi bak sinirlenmeni istemiyorum ve delilik yapmanı da. O yüzden beni dinlersen ikimizde rahat ederiz. Güzel hayatımıza da geri döneriz. Olur mu?’’ Robyn pek tepki vermese de kafasını sallamasını bekleyemeyecektim. Dün geceden kalan anı kırıntıları aklıma geldikçe çıldıracakmış gibi oluyordum. ‘‘Robyn, dün akşam çok içmiştim ve şarap şişesini birisinin kafasına doğru attım. Şansa bak ki o da çok içmişti. Bir an her şey oldu işte. Sabah uyandığımızda böyleydik ve benden defalarca özür diledi. Yani aramızda bir problem yok.’’ Robyn’in gözleri yavaş yavaş renk değiştiriyordu. Kolundan tuttum ve sarıldım. ‘‘Abi ne olur delilik yapma. Hiçbir sorun yok işte! Mutlu mutlu yaşayabiliriz. Üstelik oda sevgilisinden yeni ayrıldı ve ölümden döndü. Lütfen kötü bir şey yapma, lütfen… Beni seviyorsan.’’ Yalvarmam çok acıklıydı. İlk defa abime bu kadar yalvarıyordum. Neredeyse ağlayacak gibiydim.

Konu: Geri: Asabiyet Cuma Şub. 11, 2011 4:44 pm

Her şeyi öğrenmiş olmak beni rahatlatmak yerine iyice sinirlendirmişti. Kız kardeşim... O melez kimse onu bulacak ve yeraltının derinliklerine hapsedecektim. Tabii ki acısız ve kolay bir ölümle olmayacaktı bu. Ama şimdi Sel'in bana ihtiyacı vardı. Çok korkuyordu ve bu her halinden belliydi. Ben de sarılmasına karşılık verdim ve sakinleşmesi için saçlarını okşamaya başladım. "Tamam, merak etme." dedim, hep o yalan söyleyecek değildi ya. Farkında olmadan bana az önce o kişinin ismini vermişti. Öldüğü sanılırken kampa geri dönen ve sevgilisinden yeni ayrılmış olan birini tanıyordum. Bir zamanlar Manhattan'da omuz omuza hayatta kalma mücadelesi verdiğim Eduard, artık kara listemin en başında yer alıyordu. Olacakları önleyemeyeceği halde Sel'in üzülmesini istemediğim için ona açık açık sinirimi belli etmiyordum ama delice bir şey yapmamak için gözlerimi sımsıkı yummuştum. İlk başta perişan haldeki kardeşimi biraz kendine getirmeyi başarıp, sonra da Hephaistos kulübesini basacak ve Eduard'ı doğduğuna pişman edecektim. Sel'in acıklı sesine dayanamayarak "Tabii ki seni seviyorum, hem de çok fazla." dedim ve ona daha da sıkıca sarıldım. İşte bu söylediğim kesinlikle yalan değildi.

Rp de zavallı Eduard gibi bitmiştir.

» Asabiyet #2