Çamurdan pasta?! Hayır, çömlekmiş.

Hermes'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 479 Kayıt tarihi : 05/09/10

Herzamanki sıkıcı kamp günlerinden biriydi. Şuanlık hiç ekşın yoktu kampta. Aynı şekilde görev falanda almıyorduk... Durgunduk yani. Zaten yeni geçmiştik ki yenı yıla pek kimsenin hareketlenesi yoktu. Herkeste kışın getirdiği bir yorgunluk vardı. Bende adeta kış uykusuna yatmışçasına uyuyordum.
Kapı çalıyordu. Gözlerimi açmamla kendimi yerde bulmam bir oldu. Yataktan düşmüştüm, sık sık yaptığım gibi. Kapı hala ısrarla çalınıyordu. Bense turuncu ve tavşan desenli pijamalarımı çıkarmadan paytak adımlarla kapıyı açtım. Karşımda uzun boylu, kıvırcık saçlı sarışın bir kız duruyordu. Onu tanımak için gözlerimi birkaç kez ovalamam gerekmişti.
"Ahahah, bebek gibi görünüyorsun!" dedi sevimli sesiyle gülerek.
Omuzlarımı düşürdüm ve -aman ne komik- der gibi gülümsedim. Yeni yeni beynim yerine gelmişti. Bu kız, Artemis avcılarından Veronica'ydı.
"Sana da günaydın Veruş." dedim hafifçe kıkırdayarak. "Eh, sabahın köründe ne istiyorsun kulübemizden?" dedim kapıya bakarak. Veruş dememe aldırmamış, ama yinede garipsemiş gözlerle bana bakıyordu.
"Hı? Ah, şey. Saat öğle 12'ye geliyor Aleda. Bence toparlansan iyi olur." Gözlerimi kocaman açıp Veronica'nın kolundaki saate baktım. "OMO! Athena beni böyle görürse Tanrılara adak niyetine sunar!"
Veronica biraz kıkırdadıktan sonra ciddileşti.
"Benim canım sıkılıyordu bugün. Belki bir Hermes çocuğuyla günü geçirmek eğlenceli gelir diye düşündüm. El işleri alanına gitmeye ne dersin?"
Kafamı sevinçle salladım. Sat'ten sonra yeni bir avcı arkadaşım olacaktı. Veronica'ya kapıda beklemesini söyledim ve 5 dakika içinde hazırlanıp dışarı çıktım. Oradan da sohbet ederek el işleri alanına yürüdük.

Artemis Avcısı Mesaj Sayısı : 261 Kayıt tarihi : 24/12/10

Her zamanki gibi, günün monotonluğu canımı okuyordu o gün de! Sabah, eğlenceli bir Hermes çocuğu ile günümü geçirmeye karar vermiştim. Dolayısıyla saat on ikiye gelirken, onbir numaralı kulübenin kapısını vurdum.

"Benim canım sıkılıyordu bugün. Belki bir Hermes çocuğuyla günü geçirmek eğlenceli gelir diye düşündüm. El işleri alanına gitmeye ne dersin?"

......................

İnanın bana, çok sanatsal biri değilimdir. Eğilimim yoktur hani. Ama o gün, içim fokur fokur sanat aşkı ile kaynamaktaydı! Dolayısıyla Aleda'yı kaptığım gibi elişi alanına gittik.

Envai çeşit melez ve dört satir, alanda çeşitli sanatsal işlerle meşguldü. Satirler bir Pan heykelinin son dokunuşlarını yaparken, melezler ise resim, çamurdan heykel ve diğer sanat fasafisoları ile uğraşıyordu.

Aleda ile boş iki sandalyeye geçtik ve çamurdan heykel yapmaya başladık! Ayağımızla alttaki pedala basarken elimizle üstteki çamura hakim olamıyorduk. Dolayısıyla etraf büyük ölçüde çamur oluyordu! Kendini beğenmiş Apollo çocukları mı? Onlar sadece bize güldüler....

Hermes'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 479 Kayıt tarihi : 05/09/10

Ellerim, kollarım hatta yüzüm dahil her yerim çamura bulanmışken Apollon çocuklarını çekmek çok zordu. Bir yandan elimle önümdeki çamurla oynuyor, bir yandanda sessizce homurdanıyordum. "Eğer bir kez daha bize gülüp kendi aralarında fısıldaşmaya devam ederlerse içinden birinin suratına bir tane indireceğim." dedim fısıltıyla Veronica'ya. Kahkahasını tutmaya çalışıyordu. Tırnaklarımın arası tamamen çamurla dolmuştu. Sanırım o da benimle aynı sıkıntıyı çekiyordu. "Of tırnaklarıma daha yeni bakım yapmıştım." dedi somurtarak. "Üzülme, geri dönünce ben sana yardım ederim hatta annemin Kore'den yolladığı pembe küçük stickerlardan bile yapıştırırız!" dedim kıkırdayarak. Heyecanla kafasını salladı. Ayaklarım pedala basmaktan dolayı gerçekten yorulmuştu. Yaptığım -daha doğrusu yapmaya çalıştığım- çömlekimsi şey hiçte fena gitmiyordu.

Artemis Avcısı Mesaj Sayısı : 261 Kayıt tarihi : 24/12/10

Aleda ile zaman geçirdikçe, onun ne kadar neşeli biri olduğunu anlıyordum. Apollon çocukları tarafından göz hapsindeyken bile bana gülümseyebilecek tek kişi odur herhalde....

Ufak bir aradan sonra, yaptığımız - daha doğrusu yapmaya çalıştığımız - çömleksi ve vazomsu şeylere geri döndük. Benim cebelleştiğim şey, bittiğinde bir vazo olacaktı. - kimi kandırıyorum, hiçbirşeye benzemiyor bu şey! -

Ben vazomla uğraşırken, Aleda'nın yaptığı şeye göz ucuyla baktım. Kız gerçekten iyiydi! Oysa ben tam bir felakettim. Ok atmak için yaratılmış bu kollar, sanat için değil!

.......................

Apollo'nun çocuklarının egoistliğini anlamam. Hani okçuluk alanında olsak, onlara günlerini gösterebilirdim fakat burası, onların bölgesiydi resmen! Sanat konusunda - baba kıyağı ile - çok iyiydiler ve bunu her geçen dakika bizim başımıza kakmaya bayılıyorlardı. İkimiz ise arada bir onlara delici bakışlar atmaktan başka bir şey yapamıyorduk. Taa ki...

Hermes'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 479 Kayıt tarihi : 05/09/10

Veronica'yla beraber gerçekten çok eğleniyorduk. Tabi Apollon çocuklarından bir oğlanın alaycı sözleri neşemizi bozana kadar. Onu kampta pek görmemiştim, hatta adını bile bilmiyordum ama cidden bardağı taşıran son damlaydı o sözler. "Hahah, Adela mıydı pardon? Neyse, birkaç çilek toplayıp getireyimde tam olsun pastan! Hey dur, burda çamurdan ancak çömlek ya da vazo falan yapılır ama değil mi?" dedi itici sesiyle. Arkadaşlarıda onun bu beceriksiz esprisine kahkahalarla güldüler. Apollon'u severdim -doğrusu biraz aptaldı, özellikle babamın ineklerini çalmasından sonra bunu kanıtlamıştı- ama bu fazla gelmişti işte. Burada bukadar patavatsızlığı ancak ben yapabilirdim. Hiçbir şey olmamış gibi bir nefes aldım ve Veronica'ya kısa bir bakış attım. Derin bir nefes alıp pedalımı çevirmeyi durdurdum. Yavaşça az önceki oğlanın yanına gittim. Hala gülmekle meşgullerdi tabii. Omzunu çamurlu parmağımla hafifçe dürttüm. "Ne?" dedi alaycı gözlerle tekrar. Sakince gülümsedim ve dediği gibi yaptım. Suratına tüm gücümle bir yumruk yapıştırmıştım. Uzun zamandır kavga etmememe rağmen kaslarım hiç zayıflamamıştı. Çocuk boydan boya yerde yatıyor ve elleriyle yüzünü tutuyordu.

Artemis Avcısı Mesaj Sayısı : 261 Kayıt tarihi : 24/12/10

Aleda... Mmmh... Ne yaptığını biliyorsunuz işte....

O saftirik Apollon çocuğuna hakkını vermişti yeni dostum! Genç, yerde iki seksen yatarken Aleda ile ben de sevinç nidaları çıkartıyorduk. Bu, diğerlerine de ders olmuş gibi gözüküyordu. Çünkü bizimle uğraşmayı kestiler....Aleda'ya bakıp ikide bir gülümsüyordum. O yumruk, aklımdan hiç gitmeyecek gibiydi. Kendisi çelimsiz görünebilirdi, ama inanın içinde bir aslan var onun!Şaheserlerimiz neredeyse tamamlanmıştı. Artık benimki de bir vazoya benziyordu. Oradan zaferle ayrılacağımız için mutluydum.

Aklıma takılan bir soruyu, sessizlikten faydalanarak sormaya karar verdim. Ve ona " Söylesene, Hermes'in kızı olmak nasıl hissettiriyor?" diye sordum. Cevabını beklerken gözlerinin tam ortasına bakıyordum.

Hermes'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 479 Kayıt tarihi : 05/09/10

Çocuk gıkını çıkaramadan, arkadaşları onu revire taşımışlardı. Büyük ihtimalle önemli bir şeyi yoktu ama Apollon kulübesi işte... Abartıya bayılıyorlardı. Yerime oturdum ve vazolarımıza devam ettik. Veronica'nınki de çok hoş olmuştu. Sanırım kapmıştık biz bu işi evet... Sonra pedalımı durdurdum ve tırnağımın ucuyla adımı yazdım çamura. Şimdi sadece fırınlamak kalmıştı geriye. Birden Veronica'nın sesi sessizliği bozdu. "Söylesene, Hermes'in kızı olmak nasıl hissettiriyor?" bunları söylerken gözlerimin içine bakıyordu. Yavaşça gülümsedim ve cevap verdim. "Hermes'in kızı olmak... Her zaman her şeye pozitif bakabiliyor ve eğlenceli bir sonuç çıkartabiliyorum. Çoğu melez böyle değildir. Ayrıca babam sayesinde çok hızlı koşabiliyorum ve anlarsın ya... Bu eller vazo yapmaktan çok başka şeylere de yarıyor. Etrafımdaki herkesi esprilerimle güldürebiliyorum, sanırım bu doğuştan gelen bir özellik. Genelde hep mutluyum işte, çok az şey moralimi bozar benim. Hep içimde kural tanımaz biri var ve bu özelliğimi dışarı vurmaktan çekinmiyorum." dedim kıkırdayarak. Veronica'da aynı şekilde kıkırdadı ve kafasını salladı. "Eh, sen söyle bakalım. Avcı olmak nasıl bir şey? Hep aynı yaşta kalmak, erkek arkadaşa sahip olmamak?"

Artemis Avcısı Mesaj Sayısı : 261 Kayıt tarihi : 24/12/10

" Ölümsüzlük iyi hoş da, sevdiklerinin ölümünü görmek bence hiç hoş olmayacak... Erkeklere gelince, çok takmıyorum açıkçası. Çünkü zaten güzellik açısından vasat bir kızım ve erkeklerin beni pek aldırdığı yok." dedim ona. Bunları kendimi acındırmak için söylememiştim. Gayet kararlıydım ve söylediklerim doğruydu...

Sonra, Aleda'ya avcılığın güzelliklerinden bahsetmediğim aklıma geldi. Ve " Avcı olmanın bence en havalı yanı iz sürme. Gerçekten çok zevkli ve avantajlı. Ayrıca her zaman disiplinli, mantıklı ve akılcı olmalısın. Tıpkı Athena'nın kızymışsın gibi..." dedim.

Bir süre Aleda'nın yüzüne baktım ve sonrasında vazoma döndüm. Ona bir sanat eleştirmeni edasıyla bakmaya çalıştım. Bir gözümü kıstım ve başımı hafif yana eğdim. Hala çamur renginde olması dışında, idare ederdi.... Tıpkı Aleda'nın yaptığı gibi tırnağımın ucuyla "Veronica" yazdım eciş büçüş harflerle üstüne....

Hermes'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 479 Kayıt tarihi : 05/09/10

Hadi fırına verelim dedim sırıtarak. Vazolarımızı alığ koşarak fırınların olduğu bölgeye gittik ve vazoları attık içine. Sonra, ellerimizi yıkamaya giderken aniden Veronica'ya döndüm.
"Bakarsın belki ben de avcı olurum... Şu erkek meselelerinden uzak durmak için birebir sanırım. Nasıl olsa hoşlandığım kişi benden hiç hoşlanmayacak. Daha önce de olduğu gibi... Hem dediğin gibi çekik bir avcı havalı olur hem ne dersin?"
dedim son anda toparlayarak Veronica yavaşça gülümsedi.
"Aslında yakışır bilemezsin... Ama seninle iz sürmek eğlenceli olurdu." dedi kıkırdayarak.

Artemis Avcısı Mesaj Sayısı : 261 Kayıt tarihi : 24/12/10

Aleda gibi kıkırdayarak " Haklısın. " dedim. Ve sonra ekledim " Hem anladığım kadarıyla sen zıpır bir kızsın, avcılara renk katarsın!"

Birlikte vazo ve çömleği beklerken Aleda'nın demin dediği birşey aklıma takıldı. "Seni hiçbir zaman sevmeyecek mi? Kimden hoşlanıyorsun? " dedim. Aslında meraklı değilimdir. Kimsenin etlisine sütlüsüne karışmak istemem, ama ben o konulardan mahrum olduğum için mi bilemem, aşk konularını diğerleri ile konuşmak zevkli gelmiştir bana hep....

Aleda'ya sorduğum soru acaba çok mu özel kaçmıştı? Ondan cevap gelmeyince, utanarak başımı öne eğdim ve içimi çektim. Ne diye sormuştum ki?

Hermes'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 479 Kayıt tarihi : 05/09/10

Veronica'nın sorduğu soru karşısında bayağı kızarmıştım. Sadece önüme döndüm ve sustum. Aslında suç benimdi. Cevabını veremeyeceğim bir şeyden neden söz etmiştim ki? "Ah, belki daha sonra..." dedim ve geçiştirdim. Birden hüzün çökmüştü. Ah ne yapıyordum ben? Böyle olmamalıydım... Sonra birden kocaman gülümsedim ve Veronica'nın koluna girdim. "Hadi gidip vazolarımıza bakalım!" dedim heyecanla. Geldiğimizde çoktan pişmişlerdi. Sonra beraber bir masa bulduk ve istediğimiz gibi boyadık. Ben her renge yer vermiştim, gökkuşağı çizmiştim. Veronica ise lacivert bir gecenin üstüne zarif bir ay çizdi ve ince el yazısıyla 'Biz avcıyız' yazdı. İkimizde yaptığımız işten çok memnunduk. Apollon çocuklarının pis bakışlarına aldırış etmeden sanki çok uzun zamandır tanışıyormuşuz gibi kol kola, elimizde vazolarımızla el işleri alanından çıktık.

RP Bitmiştir.

» Çamurdan eser.