Çözülmek İçin Bekleyen Gizem

Çok doyurucu bir yemek yemiştim. Üstelik mutluydum da. Çünkü uzun zamandır kardeşlerimle oturup şöyle güzel bir gün geçirmemiştik. Kılıç antrenmanına gitmek için kulübeme uğrayıp zırhımı almam gerekiyordu. Bu kadar yemeği sindirmek için bir şeyler yapmalıydım sonuçta. Ama kulübenin basamakları önünde oturmuş bir kız vardı. Sanırım bir Afrodit kızıydı çünkü tırnakları ojeliydi ve bir sürü takısı vardı. Yanına yaklaşıp "Merhaba, ben Theodor. Yardımcı olabilir miyim?" diye sordum. Kız ayağa kalkıp benimle tokalaştı ve "Ben de Claire, Afrodit kızıyım. Aslına bakarsan gerçekten de yardıma ihtiyacım var." dedi. Sonra da bana baktı. Sanırım bir şeyler söylememi bekliyordu. "Tamam o zaman biraz yürüyelim istersen. Yeni yemek yedim ve yürümezsem her an uyuyabilirim." dedim ve gülümsedim. Claire de gülümsemeyle cevap verdi ve yürümeye başladık. "Bu sabah uyandığımda yatağımın başında bir mektup buldum. Ama acelem olduğu için bakamadım ve ancak demin bakma şansını buldum. İşte mektup burada..." dedi ve bana mektubu uzattı. Üstünde hiçbir yazı yoktu. İçindeki kağıttaysa bir dörtlük vardı:

Herkes saklar sırlarını en derinlerde
Kimse açamaz, uğraşsalar bile
Güneşin oğlu yardıma geldiğinde
Son bulacak bu küçük gizem cephanelikte.

Bu dörtlüğü iki kere okuduktan sonra Claire'e döndüm. "Neden bahsettiği hakkında hiçbir fikrin yok değil mi?" dedim. O da cevap olarak kafasını iki yana salladı. Ben de gülerek "O zaman yeni bir maceraya atılıyoruz anlaşılan. On dakika içinde cephaneliğin önünde buluşabiliriz." dedim. Claire biraz utanarak "On beş dakika olsa? Hazırlanmam biraz uzun sürer de." dedi. Ben de kafamı sallladım. Arkamı dönüp kulübeme doğru yürümeye başladığımda biraz pişmandım. Çünkü bekletileceğime dair büyük bir his vardı içimde.

Mektuba baktığımda Apollon kulübesine gittim. Bu dörtlükten hiçbir şey anlamamıştım. Apollon kulübesinde merdivenlere oturmuş Apollon çocuklarından birini bekliyordum. Karşıma Teo çıkmıştı. Teo'yla geldiğim günden beri pek bi sohbet edecek zamanı bulamamıştım. O yüzden pek fazla tanımıyordum. Fakat Tiff, Teo'dan sık sık bahsederdi. Şimdi ise düzgünce tanışma fırsatı bulmuştum. Teo'ya mektubu gösterdikten sonra cephanelikte buluşmak üzere ayrılmaya karar verdik. 10 dakika demişti ama küçük bir ayrıntıyı unutmuştu. Ben bir Afrodit kızıydım. 10 dakikada asla hazırlanamazdım ki. 10 dakikamı anca 15 dakikaya çıkarabilmiştim. Umarım 15 dakikada hazırlanabilirdim ama bunu başarbileceğimi hiç zannetmiyordum. Kulübeme hızlı adımlarla gittim. Birkaç eşya da aldıktan sonra aceleyle çıktım.

Saatime baktığımda ise 20 dakika olmuştu. Olamaz 5 dakika geç kalmıştım bile. İlk günden Teo'yu bekletmek istemiyordum ama şuan bu imkansızdı. Kendiside geç kalmıştır umarım diye tanrılara dua ederek cephaneliğe geldim. Cephaneliğin önünde Teo beni bekliyordu. Lanet olsun ki 10 dakika geç kalmıştım. Yanına gidince " Eee şey aksillik oldu ondan geç kaldım. Yoksa normalde hiç geç kalmam. Çok bekledin mi? " kıvırmaya çalışmıştım ama bunu hiç becerememiştim. Neyse ki Teo anlayışlı davaranmıştı. Saatine bakarak ve gülümseyerek " Ben bilirim zaten o aksilikleri. 10 dakika geç kaldın ama önemli değil. Ben daha çok bekleyeceğimi tahmin etmmiştim. Yine erken geldin. " dedi. Anlaşılan Afrodit kızları tarafından daha önce çok bekletilmişti. Gülerek dörtlükte ki gizemi çözmek için cephaneliğe girdik. Bakalım şimdi ne olacaktı.

Cephaneliğe ilk defa geliyordum ve nasıl bir yer olduğunu hep merak etmiştim. Tanıdığım melezler burada ne ararsam bulabileceğimi söylemişlerdi. Hatta o kadar büyükmüş ki içinde kaybolabilirmişim bile. Claire'e dönüp "Hazır mısın?" dedim. O da heyecanlı bir şekilde kafasını sallayarak cevap verdi. Cesaret vermek için gülümsedim ve içeri daldım.

Gerçekten, ama o kadar gerçekten ki, hayran kalmıştım. Bir köşede ilahi bronzdan yapılmış kılıçların göz kamaştırıcı ışıltısı, başka bir köşede her türlü ağaçtan yapılmış yaylar, uçları parıl parıl parıldayan mızraklar, yarısı olmasa da ihtişamlı kalkanlar, hançerler, topuzlar... Daha neler neler vardı, çoğunu ilk defa görüyordum, çoğunuysa kullanmaya cesaret bile edemezdim. Ayrıca cephaneliğin ne kadar büyük olduğuna bakmak için ayak ucuna yükseldiğimde buranın sonsuz olduğunu düşünmeye başladım. Bir yerlerden başlamamız gerekiyordu ama ben nereden başlayacağımızı bilmiyordum. Claire'e dönüp baktığımda onun benim kadar etkilenmemiş olduğunu, hatta biraz sıkılmaya başladığını gördüm. "Burayı beğenmedin galiba?" diye sordum. "Ben silahlarla o kadar çok ilgilenmiyorum. Buraya geliş amacımız farklıydı hatırlarsan." dedi. Ben de biraz daha düşündüm ve kafamı kaldırıp ne yapacağımı düşünerek cephaneliğe baktım. Biraz ileride kolye, saat, kalem ve bunun gibi bir sürü şeyden oluşmuş bir yığın gördüm. Sanırım bu farklı silahlara dönüşen eşyaların yığınıydı. Claire'e dönüp "Sen şuraya bakmaya başla istersen. Biraz daha ilgi çekici ha ne dersin?" diye sordum. Claire parlayan kolyeleri görünce kafasını çabucak salladı ve o tarafa yöneldi. Ben de yayların ve hançerlerin bulunduğu yere yöneldim.

Çok geçmeden kendimi bu yayları denerken buldum. Hedef olarak üzerinde insan figürü olan bir kalkan seçmiştim. Bir süre sonra kendimi iyice kaptırdım. Claire heyecanla bana seslenince yerimden sıçradım ve ona döndüm. Bir kılıç kapıp o tarafa koştum ama korkulacak bir şey yoktu. Claire bir kolye bulmuştu ve onu bana doğru sallıyordu. Yüzünde kocaman bir gülümseme vardı. Biraz sıkılmış bir şekilde "Hadi ama Claire, buraya bir görev için geldik. Kolye beğenmenin sırası değil." dedim. Claire heyecanını hiç kaybetmeyerek "Onun için bağırıyorum ya zaten. Sanırım şiirde geçen kimsenin açamadığı gizem bu. Ben bu kolyeyi buraya geldiğim zaman kaybetmiştim ve şimdi tekrar karşıma çıktı. Kimsenin açmayı beceremediği bir silah olmalı!" dedi. Ben de biraz coşkuyla yanına gittim ve kolyeye baktım. Gayet sıradan bir kolye gibi duruyordu. "Peki şimdi ne yapacağız? Başkaları açamadıysa biz nasıl açacağız?" diye sordum.

"Peki şimdi ne yapacağız? Başkaları açamadıysa biz nasıl açacağız?"

" Bilmiyorum. " Birlikte beyin fırtınası yapmaya başladık. Düşün düşün benim aklıma hiçbir şey gelmedi ama Teo'nun aklında harika bir fikir vardı. Bunu sinsice gülümsemesinden anladım.

" Şimdi ben ışık gücümü kolyene tutucam belki işe yarar. Dörtlükte Apollon çocuğu yardım edecek diyordu. Benimde en iyi özelliğim ışık gücü olduğuna göre kesin böyle çözülecek. Kolyeni tut. "

Kolyemi sımsıkı tuttum. Teo ışık gücünün hepsini kolyeyi açabilmek için harcadı. Fakat hiiçbir şey olmadı. Kolye açılmadı. Sinirle başımı yandaki duvara çevirdim. Teo'nun ışık güzünün yansıması duvarda bir şifre oluşturmuştu.

" Yaşasın bulduk. Duvarda şifre çıktı bak. " dedim sevinçle.

Başım dönüyordu. Neredeyse bütün gücümü harcamıştım sanırım. Ama değmişti de, çünkü şimdi kolyenin üzerine yansıttığım ışık sayesinde bir şifre çıkmıştı ortaya. Şifre ilk başta gözüme çok garip şekillerle dolu gibi gözüktü. Ama sonra bu harflerin Antik Yunanca olduğunu fark ettim ve düzelmelerini izledim. Tam Afrodit'e uygun bir şifreydi bu: Aşkın Gücü!

Claire de benim gibi Antik Yunanca şifreyi okumuştu ve gülümsemesine engel olamamıştı. Bu durumu bozmak istemezdim ama bir sorunumuz vardı. "Hey Claire, şuan mutlusun, biliyorum ama bir sorunumuz var. Bu şifreyi küçücük kolyeye nasıl geçireceğiz? Bana pek tuşu varmış gibi gözükmedi de." dedim. Daha sonra yine düşünmeye başladık. Bütün gücümü harcadığım için beynim düzgün çalışmıyordu. Bu yüzden umutla Claire'e baktım ve onun bir fikri olmasını umdum.

Bir - iki dakika geçmemişti ki bu sefer aradığımız cevabı Claire buldu. "Buldum! Üzerine yazacağız tabi ki!" dedi. Ben anlamamış bir şekilde baktım ve "Tamam güzel fikir. Peki bunu nasıl becereceğiz? Bu oklardan biriyle mi? Ama onlar zarar verebilir." dedim. Claire bana şapşalmışım gibi baktı. Gülümseyerek "Bir Afrodit kızıyla beraber olduğunu unutma Teo. Eşyaları farklı amaçlar için kullanmakta üstümüze yoktur." dedi. Hala anlamamış bir şekilde baktığım için de cebinden bir şey çıkardı ve "İşte bununla!" dedi. Ben de "Peki o ne?" diye sordum.

"Peki o ne?"

" Allık fırçası ama bu onun katlanmış hali. Şimdi açacağım... Vee işte açtım. " gülümseyerek Teo'ya baktım. Teo'nun yüzünde ilginç bir ifade vardı. Bana uzaylıymışım gibi bakıyordu. " Vay be yüzyılın icadı bu olmalı. " dedi ve ekledi. " Peki bunnunla şifreyi nasıl yazmayı düşünüyorsun bayan süslü. "

" Bayan süslü mü? " " Cebinden allık fırçası çıkartan biri için başka ne denir ki. " diyerek güldü. " Neyse biz işimize bakalım şimdi bu kolyemi çok iyi tanırım. " elimde kolyeyi çevirdim. Doğru yeri bulunca ekledim: " Burayı allık fırçasıyla temizleyeceğim. Temizleyince şifre yazılcak yer çıkacak oraya da kalemle yazacağız. " Bunları söylerken bir yandanda temizleme işini yapıyordum. " İşte oldu. Şimdi bana bir kalem ver. " diyerek Teo'ya baktım.

Teo'nun üzerindeki şaşkınlık artık yoktu. Ceplerie baktı kaelmi aradı ama bulamadı. " Yok. " " Eeee neyle yazacağız o zaman bu şifreyi? " dedim umutsuzluk içinde. Birkaç dakika düşündükten sonra Teo " Göz kalemi. Senin kesin yanında vardır değil mi?" Gülerek cevap verdim. " Olmaz mı? " Çantamdan göz kalemimi çıkardım ve şifreyi yazmaya başladım. " Aşkın Gücü. İşte yazdım. Şimdi bekleyeceğiz. "

Beklemek mi? Bunun pek bana göre olduğunu söyleyemezdim. Ben yerimde durmaktan bile hoşlanmazken bir kolyenin zevkini mi bekleyecektik yani? Bu yüzden en yakın cehpane yığınına gittim ve orada bir topuz buldum. Onu inceliyordum ki birden garip bir şey oldu. Topuzu hemen bıraktım ve kapıya doğru yöneldim. İçimde çok garip duygular vardı. Hem adrenalinle dolmuştum, maceraya atılmak istiyordum, hem de Amy'ye olan aşkım gün yüzüne çıkmıştı ve ona sarılmak için koşmak istiyordum. Ama bir türlü hangisini yapacağıma karar veremiyordum. Bu sırada Claire arkamdan "Teo, bu kolye açıldı ve içinden parlak bir ışık süzülüyor. Hey nereye gidiyorsun? Daha bu kolyenin ne işe yaradığını bilmiyoruz." diye seslendi. Bense "Umurumda değil. Hemen Orman'a gidip birkaç canavar haklamak istiyorum. Ya da Amy'ye sarılmak. Hangisini yapacağıma yolda karar veririm." dedim. Kapının kolunu tuttuğum anda bu isteklerim kayboldu. Kafamı Claire'e çevirdim. Ani dönüşüm yüzünden korkmuş duruyordu. "Bir sorun mu var Teo?" dedi. Ben de "Sanırım ne olduğunu anladım Claire. Hemen kolyeyi kapat." dedim. O da dediğimi yaptı. O zaman güvenle Claire'in yanına gittim. O da anlamış duruyordu. "Bu kolye çevrendekilere yoğun duygular yaşatıyor ve onların kafalarına farklı düşünceler yerleştiriyor sanırım. Bununla canavarları kolayca haklayabilirsin." dedim ve kıskanmış bir şekilde kolyeye baktım. Daha sonra da "Ama neden sadece benim üzerimde işe yaradı?" diye sordum. Claire de "Çünkü kolye benim elimdeydi, yani benim dışımdakileri etkiliyor." dedi. O da hayran bir şekilde kolyeyi süzüyordu. Mutluluk dolu bir gülümsemeyle bana baktı ve "Çok teşekkürler Teo. Sayende çok güzel bir eşyam oldu." dedi. Ben de sırıtarak "Ne zaman istersen ben böyle maceralara katılırım Claire, benim için bir zevkti." dedim. Daha sonra da birlikte kolye hakkında konuşarak Cephanelik'ten çıktık.


Rp Bitmiştir!