İason DiabloSlayer

O gün hayatımın dönüm noktasıydı. kurtuluş, ceza, mutluluk ve hüzün günümdü. Ne hissetmeliydim? Acı? Hüzün? Sevinç? Nefret? Aslında hepsini aynı anda hissedebiliyordum. Babam denen o zavallının babam olmadığını öğrendiğimde çok sevinmiştim.
Annemle birlikte babamın(!) kaprislerinden uzak kalabilmek için sahile gitmeye karar vermiştik. Arabasını alacağımızı anladığında kurtuluşa ermiş gibi görünen yüzü öfkeyle doldu. "Kim size arabamı alın dedi ki! Gidemezsiniz! Eğer gidecek olursanız polisi arar ve arabamı çaldığınızı söylerim!" Neyse ki annem ortalığı yatıştırma konusunda çok becerikliydi. "Tamam Mat. Sakin ol. Arabana zarar verecek değiliz. Hem oraya gitmek dışında arabaya dokunmayacağız bile." Aslında ona o zavallı arabasına muhtaç olmadığımızı söyleyip suratının ortasına bir güzel geçirip gitmek isterdim. Ancak -her ne kadar inanmasam da- o benim babamdı ve bunu yapamazdım. Annemin sözleri karşısında cevap veremeyen Mat öfkeden kudurarak "Tamam. Öyle olsun." dedi. Ardından çantalarımızı ve bir iki kıyafet koyduğumuz valizimizi alarak yola çıktık. Annem yol boyunca dikkatini yola verdiğinden düşünme fırsatım olmuştu. O adam neden benim babamdı? Hayır. Bu saçma bir soru. Aslında "ben" neden onun oğluyum? Ne suçum vardı ki benim? Afrodit -eğer varsa- neden bu kadar saçma bir şey yapmıştı ki? Ya da -varsa- kader tanrıçalarının işi neydi de böyle saçma şeyler yapıyorlardı? Hayır! Bu adam babam olamazdı! Öyleyse-
-Geldik!
-Tamam anne.
Arabadan birlikte çıkıp çantalarımızı kiraladığımız kulübeye taşıdık.
-Anne.
-Efendim.
-Benim babam kim?
-Tabikide Mat. kim olabilir ki? Bunu söylerken sesinin titrediği gözümden kaçmamıştı.
-Hayır anne o adam benim babam değil. Ona benzemiyorum bile.
-Bak o-
-Hayır anne! daha fazla saçmalama. Biliyorum mazeretler üretip duracaksın ve bana bu konuda hiçbir şey anlatmayacaksın.
Annem derin bir nefes aldı
-Bak tatlım, doğru o senin baban değil ancak gerçek babanın kim olduğunu söylemenin zamanı değil.
Bunu duyduğumda çok rakatlamıştım ancak biraz sonra duyacaklarımı bilseydim zerre kadar rahatlamazdım.
-Peki kim? 15 yaşındayım anne ve sen benden hala bir şeyler gizlemeye çalışıyorsun.
-15 değil mi. İki sene gecikmişiz bile.
-Ne için geciktik?
-Bak İason, şimdi anlatacaklarımı iyi dinle. Senin baban bu dünyada değil.
-Öldü mü yani?
-Hayır. demek istediğim bu dünyadan değil.
-Nasıl yani uzaylı falan mı?
-Hayır. O bir...Tanrı.
-Ne!
-Dediğim gibi.
-Tamam, ben sakinim, şimdi etrafım ışıklarla çevrilecek ve uçucam dimi. Ya da saçma sapan şeyler olacak.
-Hayır. Seni melez kapmına götürmeliyim. Orada kendin gibilerle tanışacaksın.
-Dahası da var yani.
-Bak İason ben-

-Hey orda mısın dostum. Kamp ateşi yakılacak. Büyük ihtimalle az sonra sahiplenileceksin.
-Ne yani köpek gibi bir şey miyim ben!?
-Sadece beni izle....

Rp puanı: 75.


/Admin.