Aaron Barker

Önümde dört yıllık eski bir televizyon... Sağ tarafımda bir paket yarısı yenmiş cips ve sol tarafımda en az iki aydır buz dolabında durduğu her halinden belli olan çoğu yerinden içeri göçmüş bir Ice Tea şişesi... Saat sabahın 6 sı, okuldan döndüğümden beri yerde oturmamak adına altıma koyduğum yastık iyice gömülmüş. Cebimde babamdan bana kalan tek şey, paslı bir anahtar. Şuan içinde bulunduğum duruma ne denebilir diye düşünüyorum, herşeyden nefret etmek... Sevdiğin, gerçekten yakın olduğun tek insanın geçen hafta "nedeni saptanamayan" bir şekilde ailesiyle yaşadığı dairede ölü bulunması...

"Jody!" annem beni çağırıyor. Kalkmaya çalışıyorum ama kalkamıyorum sanki, televizyonun karlı ekranı beni kendisine çekiyor, sonunda uğraşa uğraşa kalkmayı becerebiliyorum. Sanki çılgınca bir parti verilmişçesine mahfolmuş gibi duran evimize bakıyorum, ağlamak istiyorum ama ağlayamıyorum. Badanası sökülmeye başlamış gri duvarlar üstüme üstüme geliyor sanki, dün gittiğim psikoloğun verdiği ilaçları düşünüyorum... Televizyondan gelen o tiz sesin haricindeki zifiri sessizliği annem adımı sayıklayarak bozuyor bir kez daha...

"Jody," aynaya bakıyorum bir an, "Jodey bugün okulun son günü, giyinmen lazım!" aynada gördüğüm soluk tenli, gözlerinin altı uykusuzluktan morarmış, sanki hayatında bir kez bile gülmemiş gibi bir suratı olan çocuk bana bakıyor. O an anlıyorum, kim olduğunu, benim bu... "Giyiniyim anne..." sesim çıkmıyor sanki, annemin beni duyduğunu umuyorum, "Gene mi kıyafetlerinle yattın?!" cevap vermiyorum, yutkunuyorum sadece, transa geçmiş bir şekilde aynaya bakarken, kapıya doğru yöneliyorum, yürürken ayağıma yerden dün kırılan bardağın bir parçası batıyor, umursamıyorum bile, yürümeye devam ediyorum, sanki herşey bitmişçesine...

Geçen yılın bu zamanlarında yazmıştım. Ahem, teşekkürler.

Üzgünüm Aaron, Olimpos'ta sadece PJO kurgusuyla alakalı olan giriş rp'leri kabul edilir çünkü üyelerimizin kurguya yatkınlığını da bu ilk rp'ler ile ölçeriz. Yeni bir tane yazmanı bekliyorum.

Gözlerini açtığında kendini bulduğu karanlık, ruhunun sürüklendiği bataklığın yanında güneşli bir günden daha aydınlıktı. Ruhundaki tüm güzel duygular, bir anda saklambaç oynamaya başlamış ve kazanan taraf olmuşlardı. Ölümlülerin dünyasına bir kez daha gelmiş, onların çığlıklarıyla, kâbuslarıyla besleniyordu sanki. Geldiği çıkmaz sokağa bir göz attı, yıkık dökük duvarlar ona insanların acısını hatırlatıyordu, her şey bundan ibaret değilmiydi zaten, haykırdı, "insanlar". Öyle tiksinç bir şey gibi söylemişti ki, oradan bir an önce gitmemek için kendini zorluyordu sanki. Arkadan gelen ayak sesleri kendisine gelmesini sağlamıştı, bir kez daha eylence için birilerinin hayatını mahvedebilirdi belki, ölümlü ruhların hayatlarını... Onlardan nefret etmiyordu, hayır, o iğrenç yaratıklardan nefret etmiyordu. Kıskanıyordu onları, onların hislerini, masumluklarını. Ayak sesleri giderek yaklaşıyordu, derince iç geçirdi, onu kendilerinden biri sanıp gece yarısı soymayı planlayan ölümlülere baktı, tek elini kaldırdı ölümlülerden birine gerçekten de ölümlü ismini hakettiğini hatırlattı. Ölümlünün kana bulanan arkadaşları bağırarak kaçışmaya çalıştılar, ne olduğunu anlamadan, çığlık çığlığa, ölmemek için yalvarırcasına...

Herhangi bir mitolojik yaratığın ağzından düşünülebilir.

Rp puanı: 50.


/Admin.