Robot İçin ...

Çok özel ve güçlü bir robot yapmak istiyordum ama elimde gereken malzemeler yoktu. Bunun için cephaneliğin yolunu tuttum. Kısa bir süre yürüdükten sonra cephaneliğe vardım ve içeri girdim. Burada bin bir türlü silah ve malzeme vardı. İstediğim malzemin burada olacağını sanmıyordum ama yinede aramaya başladım. Saatler geçtikten sonra her yere bakmıştım ve tam düşündüğüm gibi bulamamıştım. Çaresizlik içierisinde cephanelikten çıktım ve yürümeye başladım. Bu malzemeyi nerede bulabilirdim? Aklıma babam geldi. Zaten ondan özenip robot yapmak istemiştim. Babamda kesin bu malzeme vardır. Hem de bana tam olarak nasıl yapılacağını da gösterebilir. Babam kesin labirentteki yerindeydi. Benim oraya gitmem lazımdı ama yanız başıma gidemeyeceğimi çok iyi biliyordum. Ben, nasıl gideceğimi düşünürken kahkaha sesleri duydum. Seslerin geldiği yöne baktığımda Troy, Tiff, Calvin ve Claire'i kahkaha atarken gördüm. Onlar benimle labirente gelebilirdi. Büyük bir sevinçle yanlarına gittim. Hal hatır sorduktan sonra asıl konuya geldim. En şirin halimi takındım ve konuşmaya başladım.

"Benimle labirente gelir misiniz?"

Bugün arkadaşlarla güzel bir yere oturmuş sohbet ediyorduk. Daha doğrusu Claire'le ben konuşmuyor, gülmekten ölüyorduk. Çünkü Calvin ve Troy kamptaki herkesin taklidini yapıyorlardı ve inanın bana aynısının tıpkısıydı. O kadar komiklerdi ki gerçekten gülmekten ölebilirdim. Artık gülmekten karnım ağrımaya başlamıştı ve nefes nefese kalmıştım. Troy, bu sefer Claire'in taklidini yapmaya başladı. Süperdi ya. Ben kahkaha atarken Claire ben böyle değilim diye itiraz ediyordu. Tabi kimseyi ikna edemiyordu. Tam bu sırada Elena geldi ve yanımıza oturdu. Gülmeyi bırakıp adam akıllı sohbet etmeye başladık. Elena sanki bizden bir şey isteyecekmiş ve bizim reddetmemizden korkuyor gibi bir hali vardı. En sonunda azındaki baklayı çıkardı. "Benimle labirente gelir misiniz?" diye sorduğunda büyük bir sessizlik oluştu. Bu sessizliği bozan kişi ben oldum. En psikopat halimle "Ben gelirim." dedim. Labirente birkaç kez daha gitmiştim ve hepsinde de sağ kalmayı zor başarmıştım. Her şeye rağmen canım her zamnki gibi macera, aksiyon, heyecan... istiyordu. Ben niye böyleyim ya?

Sanki Elena, Tiff'e 'benimle sinemaya gelir misin' diye sormuştu. Hiç düşünmeden cevap vermiş gibi görünüyordu. Kendisi de buna şaşırmıştı. Biraz önce kahkahalarla gülüyorduk ve şimdi ciddi bir işten söz ediyorduk. Tiff'in bu şekilde hemen cevap vermesi garipti. Çünkü o bir Apollon çocuğuydu. Yani ışığı daima karanlığa tercih ederdi. Labirente daha önce hiö inmemiştim ama çok karışık ve neredeyse içinden çıkılmaz bir yer olduğunu biliyordum.

Lucy bu labirentten çok bahsetmişti. O ve diğer Athena çocukları için bu labirent bir mucizeydi. Ama bana göre bu tip yapılar o kadar da güzel değildi. Yani sonuçta bir labirentti, karışık olması gerekiyordu zaten. Çok iyi inşa edilmişti ve Batı Medeniyeti'yle birlikte hareket ediyordu. Oraya girip de çıkan melez sayısı o kadar da çok değildi. Ve biz de şu an bu labirente girmekten bahsediyorduk. Elena'nın neden labirente girmek istediğini anlayamamıştım. Tam bunu soracakken yüzündeki neşeyi ve biraz da endişeyi gördüm. Tabii ya, nede daha önce düşünememiştim ki. O bir Hephaistos kızıydı ve Hephaistos'un Tamirhanesi de labirentteydi. İşte labirente iniş nedenimiz ortaya çıkmıştı. Bu hem eğlenceli, hem de zor olacaktı. Bı labirentte neler olcağını asla tahmin edemezdiniz.

En sonunda "Tamam, ben de varım..." dedim. Elena'nın yüzündeki neşe neredeyse tüm yüzüne yayılmıştı.

İnanamıyorum, bunlar ne diyordu? Labirente gitmek intihar etmekle eş değerdi. Ömrümde hiç labirente gitmemiştim ama namını çok duymuştum. Oraya giden dönemeyebilir; delirebilir hatta ölebilirdi. Yani bu çok tehlikeliydi. Tiff’e 'Sen ne yapıyorsun?' bakışı attım. Tiff de bana 'yapma' der gibi baktı. Bu haliyle çok şirin görünüyordu. Elena'ya baktım. Bana 'Lütfen' der gibi bakıyordu. Of! Ben deliriyor muydum! Yoksa gerçektende mi herkesten baskı yiyordum. Troy da gitmeyi kabul etmişti. Benim etmeme gibi bir ihtimalim kalmamıştı. Ben giderdim ama Tiff’in gitmesini istemiyordum. Tabi ona söz dinletemeyeceğimi çok iyi biliyordum. Mecburi "Ben de geliyorum." dedim. Tiff ve Elena çok sevindiler. Birbirlerine baktıktan sonra Claire’e döndüler. Hiçbir şey söylemeyen bir tek Claire kalmıştı. Claire iki arada kalmış gibi bakıyordu. E, kız haklıydı. Sırf arkadaşları için ölümü göze alacaktı ne de olsa. Tereddüt etmesi doğaldı. Tabi şunu çok iyi biliyorum, Claire kesinlikle labirente gitmeyi kabul edecekti. Çünkü; hepimiz kabul etmiştik ve Claire cesur bir Afrodit kızıydı. Bütün gözler Claire’in üzerindeydi. Herkes cevap bekliyordu.

Herkesin gözleri benim üzerimdeydi. Tiff ve Troy hemen kabul etmişlerdi. Ne kadarda çok meraklıymışlar meğer labirente. Calvin ise Tiff'i yalnız bırakmamak için geliyordu. Hiç değilse onun mantıklı bir sebebi vardı. Mecburdu. Ama ben hiç gelmek istemiyordu. Sonunda ölüm olabilirdi ve ben hayatımdan gayette memnundum. Hayatımı riske atmaya ne gerek vardı ki? Peki gelmek istemediğimi herkese nasıl söyleyecektim? Söze nasıl başlayacaktım? Kafamdaki düşüncelerden sıyrılarak cesaretimi topladım ve konuşmaya başladım.

" Eee. Şeyy. Aslında diyorum ki ben gelmesem? Nasılsa siz işinizi halledebilirsiniz. Ben size ayak bağı olurum. O yüzden en iyisi ben kalayım. Boşuna sizi riske atmayayım. "

Saçmaydı ama güzel şeyler düşünmüştüm. Yalnız bakışlar ok gibi hizlı bir şekilde direk gözüme işliyordu. Elena hadi beni kırma dercesine gözlerini gözlerimden ayırmıyordu. Tiff ise çok kızgınca bakıyordu. Calvin bana cesaret veriyor beni gaza getirmeye çalışııyordu. Troy'da ben seni korurum merak etme diye bakıyordu. Ne gerek vardı ki labirente inmeye şimdi. Ne güzel gülüp eğleniyorduk. Tiff " Sen gelmessen bide gidemeyiz sensiz olmaz. Ayrıca sen bize ayık bağı olmuyorsun ki tam aksine çoğu kez bizi sen kurtardın. " dedi. Tiff'in söylediğini herkes onayladı. Kendimi kabul etmeye çok mecbur hissediyordum. Sanırım gaza gelmiştim. Kısık sesle;

" Bir şartla gelirim. Psikopatça bütün canavarların önüne atlamayacaksınız. Kendimi hiç tehlikeye atamam haberiniz olsun. "

" Tamam sen yeter ki gel biz de kendimize hakim olmaya çalışırız canavarların üstüne atlamamak için. "

" Bir saat sonra burda buluşalım. Hazırlanmaya kulübeme gidiyorum." Eşyalarını toplamak için herkes kulübelerine dağıldı.

Claire'i en sonunda ikna etmiştik ve hazırlanmak için kulübelerimize dağılmıştık. Çok mutluydum. Babamın yanına gidicektim ve robotu yapabilicektim. Çok şükür ki arkadaşlarım beni yalnız bırakmamışlardı. Onlara nasıl teşekkür edeceğimi hiç bilmiyordum. Hızlıca kulübeme gittim ve bir sırt çantası aldım. İçine gereken tüm malzemeleri koydum. Demir, alet falan. Diğer ihtiyaçları birileri alır diye ben almamıştım. Tamamen hazırlandığımda kulübemden çıktım ve buluşma yerine doğru yürümeye başladım. Olabildiğince hızlı gitmeye çalışıyordum. Kısa bir süre sonra oraya vardım. Sadece Tiff vardı. Orada oturmuş bizi bekliyordu. Yanına gittim ve oturdum. Tiff'e döndüm ve "Teşekkür ederim." dedim. Tiff, "Ne için?" diye sordu. Ona yapma der gibi baktıktan sonra "Benim için canını tehlikeye attığın için." dedim. Tiff güldü ve "Biz arkadaşız." dedi. Büyük bir mutlulukla gülümsedim ve Tiff'i başımla onayladım. Ben gerçekten çok şanslıydım. Böyle arkadaşlara çoğu kişi sahip değildi. Benim ise böyle bir sürü arkadaşım vardı.

Hazırlanmak için ayrıldığımızda kulübeme gidip gereken tüm eşyalarımı aldım ve tekrar buluşma noktasına geldim. Hiç kimse yoktu. Anlaşılan ilk hazırlanan her zamanki gibi ben olmuştum. Banka oturdum ve beklemeye başladım. Gökyüzüne bakıp babamı izlemeye başladım. Her zamanki gibi müthiş görünüyordu. İster istemez tebessüm ettiğimi fark ettim. Sanki oradan babam da bana gülümsüyordu. Babamı izlemeye o kadar çok dalmıştım ki Elena yanıma otururduğunu hiç fark etmemiştim. Anca "Teşekkür ederim." dediğinde farkına vardım. Tabii birazda korkmuştum ama hemen toparladım. Elena'yla biraz sohbet ettikten sonra Calvin ve Troy geldi. Claire hala ortalıklarda görünmüyordu. Anlaşılan labirente gitmemize rağmen yine de süsleniyordu. Bu Afrodit kızları beni öldürecekti. Calvin ve Troy yanımıza oturdular ve Elena'yla robot hakkında konuşmaya başladık. Daha doğrusu Elena bize hangi malzemeleri kullanacağını, nasıl yapıcağını anlattı ama ben hiç bir şey anlamadım. Calvin ve Troy birbirlerine şaşkın bir ifadeyle baktılar. Anlaşılan onlarda hiçbir şey anlamamıştı. Çok şükür ki Claire en sonunda gelebildi.

Labirentin içi tam düşündüğüm gibi kapkaranlıktı. Tiffany yüzüğündeki ışığa açtı. Şimdi her yeri görebiliyordum. İlk dikkatimi çekne şey duvardaki delta işareti oldu. Bu Deadulus'un işaretiydi. Herkes labirente girince ilerlemeye başladım. Çok dikkatli olmalıydık. Şunu söylemek isterim ne tarafa gideceğimizi hiç bilmiyordum. Arkadaşlarıma baktım. Anlaşılan onlarda bilmiyoru. "Şansımıza mı güveneceğiz?" diye sordum. Tiffany "Evet." dedi. Elena'ya baktım. Bir şeyler mırıldanıyordu. Sanırım babası Hephaistos'tan yardım istiyordu. Bu işe yarar mı hiç bilmiyordum ama ummaktan başka çaremiz yoktu. Belki Tanrı Hephaistos kızıa acırdı ve sağ salim onun yanına varmamızı sağlardı. Claire uzun süren sessizliği bozdu ve "Burası çok kötü." dedi. Ben gülmekle yetindim ama Troy "Ne bekliyordun?" diye sordu. Claire sadece "Off! Size de bir şey söylenmez." dedi. Troy'la beraber daha çok gülmye başladık. Tiffany "Claire'le uğraşmayın." dedi. Troy "O zaman biz kiminle uğraşacağız." dedi ve daha çok gülmeye başladık.

İçimden babama bize yardım etmesi için dua ediyordum. Calvin'le Troy esprilerine aldırmadan yürümeye başladım. Beni far eden Tiff oldu. "Hey, Elena gidiyor." dediğini duydum. Peşimden geldiklerini biliyordum. Bana nereye gittiğimi sordular ama cevap vermedim. Konsantre olmalıydım. Tamamen iç sesimi dinliyordum ve hala babama dua ediyordum. Arkadaşlarım en sonunda bana soru sormayı bıraktılar ve sessizce beni takip etmeye başladılar. Labirent daracık koridorlardan oluşuyordu. Yada en azından şimdili böyleydi. İleride daha büyük odalara çıkacağımızı biliyordum. Daha doğrusu hissediyordum.

Elena hiçbir şey söylemeden yürümeye devam ediyordu. Biz de onu takip etmeye. Daracık yollardan ilerliyorduk. Buralar çok dar olduğu için ikişer ikşer gidiyorduk. Elena en önden, Calvin'le Tiff hemen Elena'nın arkasından ben de Troy'la en arkadan ilerliyordum. Elena tüm konsantrasyonuyla baasına ulaşmaya çalışıyordu. Yani işimiz tamamen Elena'ya kalmıştı. Labirentte yürürken etrafı inceliyordum. Burası gerçektende iğrenç bir yerdi. Hiç bana göre değildi. Bir elimle burnumu kapatıyordum pis kokular yüzünden. Troy bana baktıkça gülme krizlerine giriyordu. Sanki bu kokuyu kaldıramayan tek kişi ben gibiydim. Biraz daha yürüdükten sonra geniş koridorlara çıktık. Şimdi ise biz dördümüz ilerliyor. Elena ise her zamanki gibi önümüzde bize yol gösteriyordu.

" Daha ne kadar yürüyeceğiz böyle? " Bu soruma kimse net bir cevap veremedi. Sessizce yürümeye devam ettik.

Claire'in sorduğu sorunun bir cavabı yoktu. Çünkü burası labirentti. Belki bir dakika sonra varırdık, belki de bir gün sonra. Kim bilebilir ki? Elena bile nereye gittiğinden emin değildi. En azından öyle görünüyordu. Bazen karşımıza yol ayrımı çıkıyordu ve Elena uzun uzun düşünüp bir karara varıyordu. Yani işimşiz aslında şansa kalmıştı. Troy tekrar Claire'e gülmeye başaldı. Tam da bir yol ayrımına daha gelmişken. Elena'nın dikkati dağılıyordu. Troy'a baktım ve "Sessiz ol. Elena'nın dikkati dağılıyor." dedim. Tory Elena'ya baktı. Elena da başıyla beni onayladı. Troy elini ağüızına götürüp fermuarı kapatıyormuş gibi yaptı. Claire "Oh be, sonunda." dedi. En çok rahatlayan o olmuştu.

İç sesimi dinliyerek labirentte yol alıyorduk. Ancak Troy'un ve Claire'in sürekli didişmelerinden bütün konsantrem bozuluyordu. Çok şükür ki yardımıma Tiff yetişti ve gerekeni söyledi. Artık ikiside sessizdi. Rahatça ilerlemeye başaldım. İçimden bir ses babama çok yaklaştığımı söylüyordu. Hissediyordum. Sorun şu ki karşımıza sürekli yol ayrımları çıkıyordu ve ben hep kararsız kalıyor, sonra nereye gideceğimizi buluyordum ama bu kadar çok yol ayrımının çıkması garipti. Gerçi burası labirentti. Garip olması çok doğaldı. Labirentin duvarları değişti ve yerini tarihi duvarlar aldı. Bu yaklaştığımızı işaret ediyordu ama yine de emin olamadım.

Bu iş gerçekten can sıkmaya başlamıştı. Labirentte öylece yürüyorduk. Sürekli duvarlar, koridorlar değişiyordu ama sonuç yoktu. Hala Hephaistos'un tamirhanesini bulamamıştık. Geldiğime pişman olmaya başlamıştım. Çünkü El'in konsantre olması için hiç konuşmuyorduk. Troy'a baktım ve fısıltı halinde "Canım sıkıldı." dedim. Tiffany ve El beni duymamıştı. Sadece Troy ve Claire duymuştu. Çünkü Tiffany ve El önden gidiyordu. Biz ise arkadan gidiyorduk. Troy başıyla beni onayladı ve sıkıcı pozisyona geri döndük. Hala boş boş yürüyorduk. Derken istediğim an geldi. Karşımıza bir grup drakon çıktı.

Drakonları görmemle birlikte kolyeme basıp yay-ok takımımı elime almam bir oldu. Hemen ok çantamdan bir ok aldım ve yayıma gerdirerek fırlattım. Ok bir drakona saplandı ve drakon toz olup yok oldu. Çok hızlı davranmıştım. Arkadaşlar daha yeni kılıçlarını çekmişlerdi. Hepsi saldıraya geçti. Onlar kılıçla birebir mücadele verirken ben oklarımla uzaktan canavarlarıo bir bir haklayarak onlara yardım ediyordum. Klasik savaş sistemi işte. Okçu olmam süper bir şeydi. Bence kılıçtan daha etkili oluyordu. Onlar canlarını tehlikeye atarken ben hiç uğraşmadan yok ediyordum canavarları. Böyle birkaç canavar öldürdüm. Arkadaşlarımda bayağı canavar yok etmişti ama canavarlar hala bitmemişti.

Bu canavarların ne zaman biteceğini merak ediyordum. Ben öldürüyor, onlar karşıma çıkıyordu. Bu durum sıkmaya başlamıştı. Daha şiddetli biçimde saldırmaya başladım. Çok geçmeden iki canavar daha öldürdüm. Bir sonraki canavara da saldıracaktım ki dibimden bir ok geçti ve canavara saplandı. Canavar anında buharlaştı. Okun geldiği yöne dönüp Tiffany'e baktım ve "Bir gün beni öldüreceksin." dedim. Tiffany en masum halini aldı ve "Ben süper bir okçuyum. Asla hedef şaşmaz." dedi. Onun bu haline güldüm. Haklıydı. Her defasında ok bir minimetre yanımdan geiyordu ama şimdiye kadar hiç bana denk gelmemişti. Tabii bu gelmeyecek anlamına da gelmiyordu. Çok düşünmeden savaşa geri döndüm. İki drakona karşı savaşıyordum ama ikiside kolaydı. Artık canavarlarla savaşmak bana çok basit geliyordu. Tabii ki çok zorlandıklarım vardı ama bunlar drakonlar değildi. Ben bunları düşünüp savaşırken Claire'in sesini duydum. "Yeter!" diye bağırıyordu. Troy gülmeye başladı ve "Canavarları bağırarak öldüremezsin." dedi. Kopmaya başaldım. Claire de çok sinirlenmişti.

Drakonları okarımla öldürüyordum. Ancak bir süre sonra Claire canavarlara çok sinirlendi ve bunun üzerine bağırdı. Troy da onunla dalga geçti. Bu Claire'in iyice çileden çıkmasına sebep oldu. Tory'la Claire canavarları unutup birbiriyle kavga etmeye başladılar. "Hey!" diye bağırdım. İkiside bana baktıktan sonra "Canavarlar." dedim ve arkalarını gösterdim. İkiside arkalarını döndü ve onlara saldıran canavarı gördüler ve otuz saniye sonra o canavar artık yoktu. Canavarların büyük bir kısmı yok olmuştu ve artık işimiz daha kolaydı. Claire de bunu fark edip sakinleşmeye başlamıştı. Sadece son bir gayret bu canavarlardan kurtulmaya yetiyordu.

Canavarları ustalıkla kılıcımla yok ettim. Arkadaşlarıma dönüp baktım. Hepsi sadece bir canavarla savaşıyordu ve yardıma ihtiyaçları yoktu. Bana canavar kalmamıştı. Buna üzüldüm ama sonra labirentte uzun zamandır olduğumuzu fark ettim. Herhalde bir gün olmuştur diye düşündüm. Bu arada tayfanın hepsi kendi canavarlarını öldürmüştü. Etrafa bakındım. Hiçbir canavar yoktu. Tiffany "İlerleyebiliriz." dedi. Onu başımla onayladıktan sonra yürümeye başladık. Elena her zamanki gibi konsantre oldu ve bize yol göstermeye başladı. Bir süre sonra "Çok yaklaştığımızı hissediyorum." dedi. İçimden 'umarım, haklıdır' diye geçirdim. Buradan bir an önce kurtulmak istiyordum.

Burada zaman nasıl aktığını hiç bilmiyordum. Demek istediğim Elena'nın son konuşmasından bir gün geçmiş gibi hissediyordum ama eminimki normal dünya da en fazla bir saat geçmiştir. En sonunda Hephaistos'un tamirhanesine geldik. Elena yanılmamıştı. Hissleriyle bizi buraya kadar getirebilmişti. Tamirhaneye büyük bir sevinç ve heyecanla girdik. İçeride sadece Hephaistos vardı. Elena babasıyla konuşup ona neden geldiğimizi anlatmaya başladı. Bende bu sırada etrafa göz gezdirdim. Bir sürü alet edavat ve adını bile bilmediğim bir şeyler vardı. Burası tam Elena'ya göreydi. Ee, kimin kızı! Hephaistos kızına yardım etmeyi kabuul etti ve robotu nasıl yapacağını göstermeye başladı. Elena cankulağıyla dinliyordu. Bizde şaşkın şaşkın bakıp Hephaistos'un ne yaptığını anlamaya çalışıyorduk. Kısacası süper saatler geçiriyorduk.

Hephaistos diğer tanıdığım hiçbir tanrıya benzemiyordu doğrusu. Elena'ya uzun uzun robotu nasıl yapacağını gösterdi. Kızının bu kadar becerikli olmasına da şaşmış gibi görünüyordu. Robotu tamamen öğrettikten sonra ayağa kalktı. Elena "Baba çok teşekkür ederim." dedi. Hephaistos "Bir şey değil kızım." dedi. Tiffany araya girdi ve "Tanrı Hephaistos izninizle biz artık gidelim yolumuz çok uzun." dedi. Labirenti dşününce tüylerim diken diken oldu. Aynı yolları bir daha mı çekecektik. Ben bunu istemiyordum. Çok şükür ki benim bir şey dememe gerek kalmadan Claire "Ne? Be o labirenti bir daha çekmem." dedi. Hephaistos Claire'in bu tavrına gülmeye başladı. Sonra da "Ben sizi direkt kampa gönderirim." dedi. Claire "Çok çok teşekkür ederim Tanrı'm." dedi. Hephaistos önemli olmadığını söyledikten sonra parmağını şıklattı. Görüntü bulanıklaşmaya ve değişmeye başladı. Görüntü tekrar netleştiğinde kampta olduğumuzu fark ettim ve içimden Hephaistos'a birkez daha teşekkür ettim.


Rp Bitmiştir!