Odesse Michelle West -2-

Yağmurdan, toprak çamur olmuştu. Bu sinir edici bir hal alıyordu. Kamptan birkaç dal toplamak için ayrılmıştım fakat artık yönümü bulamıyordum. Bu büyük koskoca ormanda artık yalnız mıydım? Belki beni bulmaya gelirler diye düşünerek sakin olmaya çalıştım. Büyük ağaçlardan bir tanesinin gövdesine yaslandım ve telefonumu cebimden çıkardım. Çekmiyordu. Hep böyle olmaz mıydı zaten? İlk önce güzel bir ortam, daha sonra bir şeyler ters gider. Kaybolursun, telefonun çekmez. Tam o sırada kötü adam ya da canavar ortaya çıkar seni yer. Güzel senaryolar doğrusu… Etrafıma baktım, kimsecikler yoktu. İçim ürpermişti. Yoksa beni izleyen biri mi vardı? Saçmalamayı kes tatlım diye yatıştırdım kendimi…

Çamurdan perişan olmuş yeni aldığım sevimli çizmelere baktım. Onları seviyordum. Fakat artık bir daha kullanamayacaktım sanırım. Ellerim ise çoktan kapkara olmuştu. Sinirle yerimde zıpladım. Sakin ve sessiz adımlarla her yeri kontrol ederek, yola devam ettim. Omzumda ise bir el hissettiğimde çığlık atmıştım. Bu Dean’dı. ‘‘Senin ne işin var burada Dean? Ben kaç saattir burada kafayı yiyorum. Beni izleyen sendin değil mi? Yanıma neden gelmedin. Of Dean!’’ sinirle ne dediğimi bilmiyordum. O ise sakince bana sarıldı ve saçlarımı okşamaya başladı. Yoksa kokluyor muydu? Yüzümü gövdesinden geri çektim ve ona baktım. ‘‘Sen iyi misin Dean?’’ dedim. Pek konuşmak ister gibi hali yoktu. ‘‘İyi değilim Melanie…’’ cırtlak bir ses tonuyla cevap verdi. Bu hiçte onun sesi değildi. Sanki ses kulağı tırmalayan bir şeydi. O kadar sinir bozucuydu ki, Dean’dan kaçmam gerektiğini ancak fark edebilmiştim.

Fakat o hiçte kaçmamı istemiyordu. Gözlerinin yeşili siyahlaşmaya başlamıştı. Yüzündeki şaşın ifade silinip, yerini sinsi ve alaycı bir gülümseme almıştı. ‘‘Şimdi tatlım, gel bakalım benim yanıma…’’ dedi. Şekil mi değiştiriyordu o öyle? Parmakları uzamaya başlamıştı. Göğüs ve karın bölümü ise kasla kaplanmıştı. Yüzünü görmek istemiyordum bile… Kafası uzuyor, büyüyor, küçülüyordu. Nasıl bir şey olduğu belli değildi. Tek gördüğüm gözlerindeki net olan siyahlıktı. O kadar siyahtı ki… Sanki içine beni hapsetmiş gibiydi. Uzun parmaklarıyla boğazımdan tuttuğu gibi beni en yakın ağacın gövdesine fırlattı. ‘‘Ah!’’ diye bir inilti duydum. Bu bendendi. Canım o kadar çok acıyordu ki… Gözlerimi zar zor açtım ve ona baktım. ‘‘Hadi durma öldür. Beni oradan oraya savuracağına öldür!’’ diye bağırdım. Kafasını yana eğdi. Anladığı bir şey yoktu. Bir kukla gibiydi sanki… Onu bir şey yönetiyordu belki de diye düşündüm. Eline aldığı dal parçalarından bir tanesini bana doğru fırlattı. Karnıma saplanmıştı. ‘‘Lanet olsun seni pis ucube! Canın cehenneme!’’ diye bağırdım. Gözlerim bu sefer tamamen kapanıyordu. Canavar olan Dean bana yaklaştı ve ortadan kayboldu. Gözlerimi açtığımda hastane odasındaydım. Karnımda bir yara ile çok kötü bir biçimdeydim. Benim uyandığımı gören ailem sevinmişe benziyordu. Ama bu olaydan sonra sevineceğimizi pek sanmıyordum. Çünkü bu daha başlangıçtı. Hemen yakın dostum Michael yanıma koştu. Yüzü çok endişeliydi. ‘‘Odessa, haydi gitmemiz lazım. Buradan çıkmamız lazım.’’ Anlamamıştım. Gözlerimi kocaman açarak ona baktım. Anlamadığımı anlamıştı. ‘‘Özel bir yere gidiyoruz. Senin gibi özel melezlerin olduğu bir yere.’’ Melez mi, o ne demekti ki? ‘‘Melez mi?’’ diye sordum. ‘‘Evet, melez kampı...’’ Daha sonra Michael beni kucağına alıp koşmaya başladı. Artık korkmaya başlamıştım.

-Bu rp'yi sitedeki arkadaşım Serena ile yazmıştık. Umarım sorun olmaz. Ondan da izin aldım. Sadece rütbemi değiştirmek için puanımı yükseltmek istiyorum.-

Yeni rp puanı: 85.


/Admin.


(Tamam, yeni başvurunu bekliyorum Odesse )