İlk gün...

Uzun araba yolculuğumuzun sonunda kampa varmıştık. Etraftaki insanlara baktım.. Hiçbir farklılıkları yoktu normal insanlardan. Ben ne beklemiştim ki? Aslında ne beklediğimi kendim bile bilmiyordum. Hatta bir ara bir değişime uğrayacağımla ilgili hayaller bile kurmuştum. Kampa girdiğimizde Adelpha arabayı durdu ve indik. Nereye gittiğimiz hakkında bir bilgim yoktu tam Adelpha'ya soracakken Persephone'nin klübü yazan yeri gördüm. Heyecanlanmıştım... Adelpha'ya döndüm.
" Oraya mı gidiyoruz?" dedim fazlasıyla gergindim. Adelpha gülümsedi ve kolumu sıvazladı.
" Evet Glau. Biraz rahatlar mısın? Sana işkence yapmayacaklar.."
" Buna emin misin? Bilirsin yeni gittiğim ortamalarda pek arkadaşlık kuramam..." dedim. Adelpha gülümsemeyi sürdürdü.
" Onlar senin arkadaşların değil Glau. Kardeşlerin... Arkadaştan da fazlası onlar. Hem sana çok iyi davranacaklardır buna eminim.." dedi. Bunun üzerine bir şey söylemedim ve yürümeye devam ettik.
Persephone'nin klübünden içeri girdik. Bir çok kulübe göze çarpıyordu. Adelpha her bir kapıya göz gezdirdi ve sonunda " İşte burası..." dedi.. Onu takip ettim. Tahta kapının üstünde ismim yazılıydı.. ' Dryope Glauce Charon.' Adelpha bir anahtara gerek duymadan kapıyı açtı ve içeri girdik. Elimdeki iki bavulu kapının girişine bıraktım ve odayı incelemeye koyuldum. Oda sade bir şekilde döşenmiş ve fazla bir eşya yoktu. Bir yatak, kahverengi orta büyüklükte bir dolap, yatağın hemen yanında meşe ağacından yapılmış bir çalışma masası, üzerinde bir masa lambası vardı. Bu aynı zamanda gece lambası olarakta kullanılıyordu. Pencereden yansıyan güneş ışıkları odanın temizliğini ortaya çıkarıyordu. Ben gelmeden önce oda temizlenmişti. İşte bu hoşuma gitmişti. Küçük bavulumu yerden aldım ve masanın üzerine koydum. İçinden resimleri, kitapları ve gereksiz birkaç kağıdı çıkardım. Babamla ve Adelphayla olan fotoğraflarımı masanın üzerine yerleştirdim. Sonra pencerenin altında duran koltuğa çöktüm.
" Buraya kısa zaman içerisinde bir kitaplık aldırmalıyım. Bu odanın çok fazla eksiği var. Minderler de olmalı..." dedim ben konuşuyordum ama Adelpha tepki vermiyordu ona döndüm ve " Hey Adel. Noldu?" dedim. Adelpha bana döndü. Elinde beyaz bir zarf tutuyordu. Bana uzattı ve " Sana." dedi. Zarfı açmadan masanın üzerine bıraktım ve ayağa kalktım.
"Adel, neyin var?" dedim..
Biraz düşündü ve sonra konuştu.
" Glau, babanın durumunu biliyorsun. Son zamanlarında onun yanında olup bu korkunç gerçeğe onu hazırlamalıyım. Çünkü seni koruma görevim şu anda sona erdi Seni güvenli ve sağsalim bir şekilde Melez Kampı'na getirdim. Artık Yunanistan'a ailemin yanına dönmem gerekiyor. Ayrıca bu bedenden de sıkıldım. Gerçek halime dönmeliyim. 18 yıldır bu bedendeyim, gerçek bedenimle yapabildiğim hareketleri unutmaya başlıyorum..." dedi. Ne olduğunu anlamıştım artık beni terk ediyordu. Bu kadardı. Bu sondu... Gözyaşlarımı tutmak istemedim ve Adel'in boynuna sarıldım.
"Adel sana gitme diyemem. Bunu engelliyemem. Ama bu kadar çabuk olmak zorunda mı? Neden burada durmuyorsun? Burada yaşayamaz mısın?" dedim. Gözyaşlarım her ne kadar konuşmamı engellese de, kelimeler boğazımda düğümler oluştursa da Adel beni anlamıştı. Boynuna doladığım kollarını çözdü. Onunda gözleri ıslaktı. Başını iki yana salladı ve son bir kez daha bana sarıldı.
"Kendine iyi bak Glau. Seni özleyeceğim..." deyip kulübenin kapısını kapattı. O anda kulübe gözüme o kadarda boş ve çıplak gelmemişti. Yavaş yavaş benim sesim ve hüznümle doluyordu.