Bir Son.~

Konu: Bir Son.~ Salı Ağus. 16, 2011 5:44 am

Yeşil gözlerini son kez odasında gezdirdi Evelynn. Onun için bir bitiş anı idi şüphesiz bu. Yıllarca tek Iris kızı olarak anılmıştı. Sonra kardeşi Sienna gelmişti ve onun için her şey değişmişti. Hayata sımsıkı tutunmuştu kardeşi için. Hayattan soğuduğu anlarda bile aklına kardeşi gelir, hemen toparlardı kendini. Üç yıl Hermeste başıboş kaldıktan sonra en nihayetinde Iris kulübesi açılmıştı. İlk Karen, sonra Abella ve en son Thomas gelmişti, kulübemizin direği. Kısa sürede harika ilişkiler kurmuştu kardeşleri ile Evelynn. Onlara sıkıca bağlanmıştı kopmamak üzere. Kimin aklına gelebilirdi ki kampın kapanacağı? Yatağının kenarına geçip gözyaşlarını akıttı. Bu kamp onun her şeyi idi. Şimdi ne yapacağını bilemez bir haldeydi. Abella’yı, Sienna’yı nasıl unutacaktı? Kimselerin onu görmesini istemiyordu ağlarken. “Ağlamak zayıflar içindir” dedi kendi kendine. “Ben zayıf biri değilim, hiç olmadım” Aklına kamptaki ilk günü geldi. Annesinin sesi… Kafasında beliren gökkuşağı sembolü. Bir kez daha anılar ile kendini dağıtmıştı. Şimdi ne yapacaktı? Hayatına nereden devam edecekti? Nereden tekrar başlayacaktı? Valizlerini son kez kontrol ettikten sonra en üst kata çıktı. Iris melezlerinin gizli bölümüne… Oradaki her şey aklına kazınmıştı. Arada sırada İris gelir orada dinlenirdi, beraber sohbet ederlerdi orada. Aşağıdan çağrıldığını duyunca gözlerinden sel olup giden yaşlarını elinin tersi ile sildi. Valizlerini alıp odadan çıkacakken buraya bir daha uğrarsa diye bir kağıt aldı eline üzerine kırmızı bir kalem ile “16.08.11” yazdı altına ise kardeşleri ile çekilmiş bir fotoğrafı bantladı. “Hiçbir zaman unutulmayacak zamanlardı… Özellikle de son zamanları.” dedi iç geçirerek ve valizleri ile salona ilerledi. Salondaki atmosferi görünce gözlerine inanamadı. Sienna, ağlıyordu. O hep en sertleri gibi görünürdü. Böyle biri olmadığını bilirdi Evelynn ama onun ağladığını görmek saklı tutmayı denediği duygular yine boşalmıştı. Yutkundu ve kardeşlerine sımsıkı sarıldı. Her birinin kokusunu içine çekti. Abella, Karen, Thomas, Sienna ve kendisi. Muhteşem bir beşli olmuşlardı ama artık veda vaktiydi. Her şeyi bırakma vakti idi. “ Aradan yirmi sene bile geçse, her ne olursa olsun biz kardeşiz. Bizi kimse ayıramayacak” dedi Sienna. Kafasını salladı Evelynn. Abella ise gözleri hafifçe dolmuş bir şekilde "Bir rüya mıydı bunlar"dedi. Evelynn ise ağlamaklı bir sesle "Her zaman aklımızda kalacak bir rüyaydı" dedi, yüzüne hafif bir gülücük kondurarak. Valizler ile çıkmaya başladı herkes kulübelerinden, evlerinden. Son çıkan Evelynn oldu ışıkları kaparken kulübesine bir öpücük gönderdi sessizce kapıyı kapar iken ağzından çıkan tek kelime “Elveda…” oldu.

***

Elveda Kardeşlerim... Hepinizi Kocaman Seviyorum...[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]