Elveda.

Son kalan bir kaç parça eşyasını da valizinin içine attı Adreanna. Gidiyordu, bir daha dönmemek üzere. Nasıl yapacağını bilmiyordu, ama gidiyordu. Gitmek zorundaydı, başka yolu kalmamıştı.
Valizini eline alıp odasının kapısına ilerledi genç kız. Ses çıkarmamaya özen göstererek açtı kapıyı, ve kulübesinin çıkışına yürüdü. Kimseyi uyandırmak istemiyordu, yüz yüze vedalar istemiyordu, arkasından üzülmelerini istemiyordu.
Son kez çıktı kulübesinden. Hızlı adımlarla yürüdü kamp çıkışına. Bir yandan da düşünüyordu burada geçirdiği on yıl boyunca yaşadığı acı tatlı günleri. Bir süre sonra vardı çıkışa. Ayakları duraksadı bir kaç saniye için. Döndü, ve son kez arkasına baktı. Tek bir kelime döküldü dudaklarından; Elveda.

***

Bu kaçıncı veda edişim, kaçıncı bir daha açmamak üzere siteyi kapayışım bilmiyorum. Sadece size daha resmi bir biçimde veda etmek istedim. Belirttiğim gibi rp'yi bırakacağım, bu aslında tamamıyla bir veda.
Öncelikle içinizden kırdığım, üzdüğüm, yanlış bir davranışımın olduğu birileri varsa özür dilemek istiyorum. Elimde olsa hiç birinizi üzmezdim, üzdüysem de en içten özürlerimi kabul edin.
Bu site benim için çok ayrıydı. Rp'ye başladığım site olmasa bile, bitirdiğim site olarak kalacak. Sadece aklımda bazı keşkeler kaldı. Keşke daha çok görev yapıp kulübeye fayda sağlasaydım, keşke daha az insanla düşman olsaydım, keşke size daha çok zaman ayırsaydım...
Bu yazıyı belki kardeşlerimden başkaları da okuyacak, onun için hepinizi, özellikle kardeşlerimi ve yakın arkadaşlarımı, dostlarımı çok özleyeceğim. Hepinizi yürekten sevdim ve seviyorum.
Bu başlığa bütün kardeşlerimi bekliyorum online olabilecek, son kez konuşmak, varsa dertlerimizi halletmek, birbirimizden özür dilemek için. Ama benim özür dilemem gereken birileri olduğuna inanıyorum. Bana verdiğin tek tavsiyeye de uymadığım için; özür dilerim Zack. Sen neden bahsettiğimi biliyorsun.

Sebastian ve Claoud Zack'in valizlerini toplamış ve kulübe kapısının önünde dikilmişlerdi. Zack onları görüyordu ama odasından kopmak zordu onun için. Son kez yatağına baktı. Koltuğuna,çalışma masasına... Burada bir çok kez acılar çekmiş bir çok kez intikam planları kurmuş bir çok kez de eğlenmişti. Artık kampı bırakmasının zamanı gelmişti. Kılıcı Rebellion'u sırtına astı ve bir kez daha odasına baktıkdan sonra odasından çıktı. Salon'u bir kaç adımda geçtikden sonra kapıya vardı. Zack'in geldiğini gören Sebastian ve Claoud saygı ile önünde eğilirken Zack'de anlayışlı bir ifade ile ikisine baktı ve '' Bugüne kadar bana çok iyi hizmet ettiniz. '' dedikten sonra Sebastian'ın Zack'in giymesi için uzattığı pardösüyü giydi ve kulübeden kendine güvenen bir tavır ile çıktı. Sebastian ve Claoud arkasından kafalarını eğerek yürürken kulübenin yanından bir kıkırdama sesi geldi. Sakin bir tavırla kafasını sesin geldiği yöne çevirdi ve kıkırdamanın sahibine baktı. Bu kişi Lucas'dı. Her zamanki gibi sarı saçları darmadağındı ve farklı renkdeki gözlerinin önüne düşüyordu. Lucas Zack'e bir kez daha sırıtarak baktıkdan sonra '' Bizi bırakıp nereye gidiyorsun lider? '' dedi ve etrafındaki yaklaşıık 3 metre boyunda olan kaplanları buharlaşmasını sağlayarak Zack'in yanına geldi. '' Bensiz bu dünya da iki dakika bile hayatta kalamazsınız siz. '' dedikten sonra gözlerini kulübenin çatısına kaydırdı. Zack Lucas'ın baktığı yere doğru gözlerini yönlendirdi ve çatıdaki kişiyi gördü. Lucifer'dı bu. Her zaman ki gibi italyan bir takım elbise giymiş ve katanasını eli ile sıkıca tutmuştu. Lucifer çevik hareketler ile çatıdan inip Lucas ve Zack'in yanına geldikten sonra ikisine de anlamlı bakılar atarak konuşmaya başadı. '' Bir söz vermiştik hatırladınız mı? Ölüm denen varlık bizi buluncaya kadar beraber savaşacağız! '' Cümlesini tamamladıktan sonra kafasını başka bir yöne çevirerek yine içine kapandı. Zack en yakın arkadaşlarının söylediği sözler üzerine yüzüne hafif bir sırıtış koyu ve elini kılıcına yönlendirirken '' Sanırım sizden kurtulamayacağımı bilmeliydim. '' dedi. Lucas hafif bir kahkaha koyverirken Zack kılıcı Rebellion'u ortaya çıkarmış ve havaya kaldırmıştı. Lucas'da aynı hızla ruhunun derinliklerindeki siyah renkli kaplanı ortaya çıkarmış ve bir kılıca dönüşmesini sağlamıştı. Lucifer ise katanasını kınından hızlıca çıkararak kılcını gökyüzüne saplamıştı. Üçünün de kılcı ortak bir noktada buşuşmuş ve birleşmişti. Zack hepsine cesaret verecek bir şekilde '' Ölüm denen şey bizi buluncaya kadar dünyadaki tüm canavarları öldüreceğiz! '' dedi ve Lucifer ile Lucas'ın arkasından yürüdüğünü bilerek kampın çıkışına doğru yürümeye başladı.


***

Hepinizle kardeş olmak eğlenceliydi. Adrea öyle bir şey için seni asla yargılamadım ^^

Kendime inanamıyordum. Terk etmeye karar verdiğim kampın çıkış kapısından dönmüş, ve yatağıma uzanıp saatlerce ağlamıştım. Bunu ikizim olmadan yapamazdım, onu bekleyecektim. Bir kaç uykusuz saatten sonra, Leo'nun odasında bir şeyler haykırdığını duydum; ”Hey! Hades.Demek istediğin bu.Ya ben öleceğim ya da sevdiklerime zarar verceksin.Bu sefer olmaz.Bu sefer olmayacak." Ne? Ne Hadesi? Yatağımdan fırladığım gibi ikizimin odasına koştum, ancak geç kalmıştım. İkizimin intiharına, ancak son saniyesinde yetişmiştim. Kılıcını kalbine saplamıştı, istemsizce haykırdığımı fark ettim. Bir yandan da ağlıyordum. "Leo! Hayır, yapamazsın! İzin veremem! Yapamazsın!" Çığlıklarımı kontrol altına almaya çalışırken, belimden tutuğ beni ikizimin yatağına oturtan kolları fark ettim. İpleri kopmuş bir oyuncak bebek gibi yatağa otururken, elimin altında hissettiğim kağıt parçasını kavrayıp okumaya çalıştım. Bu da neydi? Yaşlı gözlerim yüzünden okumakta zorlanıyordum, ancak okuyabildiğimde bunun bir veda notu olduğunu anladım.
"Adreanna, ikizim. Yaptığımın sana yanlış geldiğini biliyorum, ama eğer bunu okursan, lütfen sana anlattıklarımı anlamaya çalış.
Hades yıllarca bana, bize düşmandı. Babamın, babamızın, Maria'nın ölmesini sağladı. Yapamadım, Rea. Hiç birini engelleyemedim. Sıra sendeydi, bana olan nefreti yüzünden sana zarar vermesine izin veremezdim. Savaşmak yerine kaçmayı seçtim, ama yemin ederim hepsini senin için yaptım. Umarım bir gün beni affeder ve hayatına devam etmeyi başarırsın." Notu okuyunca şaşkına dönmüş, resmen şoka girmiştim. Demek Leo, bunu benim için yapmıştı. Ağlamam daha da hızlandı. Bu sefer, bunu atlatabileceğimi düşünmüyordum.

***

7 yıl sonra.

İkizimin mezarının başında oturmuş, yedi sene önce bana yazdığı notu elimde sıkıca tutuyordum. Onu kaybettikten sonra hayatımdaki her şey değişmişti. Fransa'ya geri taşınmıştım, ikizimin kendi hayatı pahasına koruduğu lanet hayatımı canavar öldürmeye, ilerlemeye başlayan yaşıma rağmen bu dünyadaki bütün kötülüğü temizlemeye adamıştım. Sadece vazgeçemediğim tek bir alışkanlığım vardı; yapabildiğim sürece her gün ikizimin mezarıma uğramak, ve o küçük notu okumak. Aradan geçen uzun yıllar bıyunca, belki de artık saçma olan bir alışkanlık.

________________________
Umarım Leo ve Rea'nın elveda kurgusunu beğenmişsinizdir, kardeşlerim.

|Elveda. <3|