İyi Ölüler

Bu seferki yeraltı gezime diğer bir Hades çocuğu Robynn'le çıkmıştım.Bu sefer yeraltında gezmediğim son yeri,Ellisyum Tarlaları'nı gezecektik.Robynn'in bildiği yoldan,gölge yoluyla Ellisyum Tarlaları'na vardık.Etrafta şimdilik hiç ölü yoktu.Sanırım çok az iyi ölü vardı.Biraz ilerledikten sonra iyi bir ölü bize doğru yaklaştı.
"Merhaba yeni ölüler,bu taraftan."
Robynn tam ağzını açacaktı ki onu susturdum.
"Peki hanımefendi."
Bu maceranın eğlenceli olacağını düşünüyordum.Ne de olsa ölülerle o kadar kaynaşmıştım ki Hector'un inmediği kadar yeraltına indiğimi iddia edebilirdim.
Biraz sonra gencecik bir kız yanımıza geldi ve sordu.
"Burası neresi,ben neredeyim?"
Kıza acıyarak baktım ve Robynn'e açıklaması için döndüm.

Ahh şu ölüler! Küçük bir kız henüz başına gelenlerden -yani öldüğünden- habersiz gelmiş bize nerede olduğunu soruyordu. Elisyum Tarlaları'na gelmeyi başardığına göre, iyi kalpli biriydi, elimden geldiğince nazik bir şekilde ona durumu açıklamaya çalıştım...

"Şey... ııı, nasıl desem... yani, açıkçası... of! Sen öldün ve iyi bir insan olduğun için Elisyum'a gelerek ödüllendirildin. Sonsuz hayatında mutluluklar."

Sonra kızın şoke olmuş bakışlarına tahammül edemeyeceğimi fark ettiğimden, kolundan çekiştirdiğim Sat ile birlikte oradan uzaklaştık. Elisyum yeraltında benim en sevdiğim bölümdü, hele ceza tarlalarına kıyasla, anlatılamaz bir cennet gibiydi.

Arada gözüme birkaç eski dost takılıyordu ama uzaktan selam vermekle yetinmeye kararlıydım, babam ölülerle muhabbeti ilerletmemi pek istemiyordu. Zaten ben de onlara uzun süre bakamıyordum, aklıma bir hafta önce az daha ebediyen yeraltında yaşayacak olan, son anda kurtardığım sevgilim geliyordu.

"Ee Sat, sevdin mi buraları?" diye sordum sırıtarak. Birkaç ruh bizi de kendilerinden sanmıştı, Artemis avcısıysa halinden çok memnun görünüyordu.

Tabi ki de Ceza Tarlaları'na kıyasla burayı daha çok sevmiştim.

"İyi gibi görünüyor.Ölülerle ilgili bir yer nasıl böyle oluyorsa.."

Biraz daha ilerledikten sonra top oynayan üç dört çocuk gördük.Daha çocuklardı bunlar,ölümü hakketmemişlerdi.Yanlarına koştum ve Rob'u da yanımdan çekiştirdim.İn cin top oynuyor böyle bir şey olmalıydı.

Yanlarına gittiğimiz çocuklar bize acayip acayip baktıktan sonra oyunlarına devam ettiler.Tam ağzımı açacaktım ki biri oynamak isteyip istemediğimizi sordu.

"Tabi ki de oynarız." diyip Rob'a baktım.

Yeraltında birkaç ölü ahbapla top oynuyorduk, ne kadar banel, değil mi? Sat halinden çok memnun görünüyordu, ben de ortama uyum sağlamaya çabalıyordum. Ölülerin gözünde babam bir çeşit kral falandı ama bana asker arkadaşlarıymışım gibi davranıyorlardı, sanırım onların gözünde prens olan bizim Hec'ti. İyi bir atış yaptığı için hızla ölü çocuklardan birinin sırtına çakmaya hamle ettim. Tabii çocuk saydam gibi birşey olduğundan, elim hızla içinden geçti ve ben de dengemi kaybedip yüzüstü yere yapıştım. Sert bir düşüş olmuştu ama beni asıl kızdıran, katıla katıla gülmekte olan Sat'ti.

"Komik olan ne?!" diye sorup bir hışımla ayağa kalktım ve üstümü çırpmaya başladım. Tabii bu sırada Sat'e diğer çocuklar da katılmıştı ve dayanamayıp ben de kahkaha atmaya başladım. Sanırım Ölüler Diyarı'nda ilk kez bu kadar eğleniyordum.

Eh, sanırım birinin bize bir dur demesi gerektiğini düşündüğünden, gölgelerin arasında tüm ihtişamıyla babam Tanrı Hades belirdi. Seslice yutkundum, Sat'i buraya kaçak olarak sokmuştuk ve işler yolunda gitmezse -yani babam tüm yalvarmalarımıza rağmen bizi affetmezse- sanırım Sat hayatının geri kalanı boyunca ölülerle top oynamak zorunda kalacaktı...

(biraz ekşın olsun dedim )

Tam ne güzel eğlendiğimizi düşünürken,Rob'a Rob'la gülerken Hades belirivermişti.Bu onu ikinci görüşümdü.İlk gördüğümde Stell'le beraber Ceza Tarlaları'na gitmek için izin almıştım ama bu sefer kaçaktım ve açıkçası tir tir titriyordum.

Hades'i görünce herkes sus pus olmuştu.Ölüler önünde eğiliyorlardı ve bana yazık oldu sana bakışı atıyorlardı.Utanmıştım,kızarmıştım ama ondan öte korkmuştum.Gerisin geriye adımlarımı atmaya başlamıştım ki Hades boğuk sesiyle bana durmamı söyledi.Öyle çok korktum ki yerimden hareket edemiyordum.Rob'a baktım;şimdi benim yüzümden Rob'a da kızabilirdi.Bu hiç iyi değildi.Başkasına benim yüzümden kızılmasını pek sevmezdim.Ve Rob'a kızdığı gibi beni de sonsuza dek burada bırakabilirdi ki bu gerçekten hiç mi hiç iyi olmazdı.Ağzımı bile açmaya korkar bir şekilde Hades'e bakmaya başladım.Yüzümü kaldırmaya bile utanıyordum,ama zar zor kaldırabilmiştim.Ardından Hades söze başladı.

"Burada ne işiniz var?"

"Sana da merhaba baba..." diye mırıldandım. Kırk yılda bir görüşüyorduk, onda da bana hesap soruyordu genelde! Ah şu tanrılar...

Sat yanımda korkudan titremekteydi, ben de onun için endişeleniyordum. Yüksek bir sesle babamın sorusuna cevap verdim: "Biz... şey... sadece, geziyorduk. Yani tamam, yaşayan insanların buraya girmesi yasak ama Sat çok merak ediyordu, hem ne zararı var ki-" derken babam sözümü kesti.

"Zararı olup olmaması önemli değil, kurallarıma karşı geldiniz."

Derin bir nefes alarak şansımızı denemeye karar verdim, "Bu seferlik bizi affedebilir misiniz Tanrı Hades?" diye sordum. Babam sağ elini çenesine koyarak düşünüyormuş gibi yaptı, sonra ölüm saçan gözlerini doğdoğru Sat'e çevirdi. Sanırım bir şansımız olabilirdi ama gerçekten dikkatli davranmamız gerekiyordu...

Hades birden bire gözlerini bana çevirince ben de gözlerimi eğdim.Çok korkuyordum,tir tir titriyordum ve merhametli Hades (!) 'in merhametini bekliyordum.Düşünüyormuş gibi yapıyordu ama eminim ki zaten kararı belliydi.Burada sonsuza dek ölülerle beraber kalacaktım.En azından iyi ölüler..Belki de beni Ceza Tarlaları'na yollardı.Kendi kendime senaryolar yazmaya başlamıştım.Hades'in sesiyle ürküldüm.

"Karşımda saygılı durun."

Evet bu iyi sayılmazdı.Kötü de sayılmazdı.Saygılı duruyorduk zaten önünde mi eğilmeliydik?Birden sesim çıktı,bunu yapmamayı dilerdim.

"Lütfen tanrım.Bu seferlik..."

"Sana soracak değilim avcı parçası.."

Ardından ortalığı derin bir sessizlik kapladı.

Sinirle babama doğru döndüm, arkadaşıma bir paçavra gibi davranamazdı. Kendime hakim olamayarak bağırmaya başladım, belki de tek şansımızı kaybediyordum bu yüzden ama... yine de içimdekileri söyledim.

"Ona avcı parçası diyemezsin! O Tanrıça Artemis'in lider avcısı ve çok yetenekli bir melez! Kamptaki yardımcı kılıç eğitmeni ve savaşırken en az Lucy kadar iyi! Hatta, biliyor musun? İstese düelloda seni bile yener!"

Söylediklerim bittiğinde, hiçbirini dememiş olmayı diledim çünkü resmen Sat adına Ölüler ve Yeraltı Tanrısı'na meydan okumuştum. Babam sözlerim üzerine o gür sesiyle koca bir kahkaha attı ve Sat'e döndü. Doğrudan ona bakıyordu, artık ben sahne dışı kalmıştım.

"Demek kılıç kullanmakta beni yenebilecek kadar iyisin, öyle mi avcı kız? Pekala, hünerlerini göster o zaman! Eğer beni yenmeyi başarırsan, buradan canlı olarak çıkmana izin vereceğim." dedi ve elinde simsiyah, devasa bir kılıç oluşmasını sağladı. Telaşla yutkundum, bu babamın yeni yaptırdığı o güçlü tanrı silahıydı. Sat'le gözlerimiz buluştu, bana korkunç bir kederle bakıyordu. Ben de ona masum bir 'tam bir ahmak gibi davrandığım için üzgünüm' bakışı attım ve çaresizlikle kendi kılıcını eline almış olan avcı arkadaşımla babama yer açmak için oradan birkaç adım geriledim.

Şimdi herşey Sat'in kılıçtaki başarısına bağlıydı, eğer kazanırsa buradan kazasız belasız çıkabilecekti ama eğer kaybederse... bunu düşünmek bile istemiyordum.

(Sat, senin şimdi yazacağın son olsun istersen, rp'yi bitirebilirsin )

Bu pek de harika sayılmazdı.Rob beni savunmuştu,bunun için ona minnettardım ama biraz fazla olmuştu.Hades'i ben mi yenecektim?Koskaca Ölüler ve Yeraltı Tanrısı'nı?Açıkçası yensem bile buradan canlı çıkacağıma şüpheliydim ki yenebilecek miydim?Lucy Ares'i yenmişti,onun kadar iyi olmayan ben Hades'i mi yenecektim?Tamam bu biraz zordu,ama imkansız değildi.Öyle umuyordum.

Rob'a baktım,hafif bir kendime geldim.Silkindim ve Hephaistos çocuklarına yaptırdığım kılıcımı çıkarttım.Henüz onu bu kadar büyük bir düello için kullanmamıştım.Sadece melezlere ders verirken,ama şimdi kullanmanın vaktiydi.

Hades bana bir sürü laf ediyordu,ezik gibilerinden,ama dediklerini anlamıyordum çünkü anlamak istemiyordum.Kılıcımı elime aldım ve Hades'e doğru savurdum.Rob ve tüm ölüler birkaç adım geriye çekildiler.

Hades'e karşı kılıcımı sallıyordum,ama birden onun savaş tanrısı olmadığını hatırladım.Yani yenebilirdim.Her ne kadar saygısızlık da olsa..

Kılıcımı savurdukça savuruyordum ama birden Hades karşıma ölülerini dizdi.Beni oyalayacaklardı.Onları halletmek kolaydı tabi,bir iki kılıç darbesiyle hepsi birer birer dağılıyordu.Hades'i tekrar gördüm.Yüzünde tatminsizlik vardı.Yüzüne bakarken kılıcımı düşürdü.Son duanı et dercesine bakarken eğilerek kılıcımı aldım.İşte buna ben bile şaşırdım.

Kılıcımı sallıyordum,artık bu düello çok uzamıştı.Öyle bir sinirlendim ki kılıcımla pat diye Hades'in kılıcına vurdum.Hades köpürdü,köpürdü.Yerden kılıcını alacakken hop ben kapıverdim kılıcını.Hades'in kılıcını elimde tutuyordum.Robert'e baktım.Diğer ölülerle beraber o da biraz şaşırmıştı.Ardından Hades bağırdı.

"Kılıcımı derhal bırak,buradan kovuldun!"

Ah kovulmanın böylesi..İnanamıyordum,Hades'i yenmiştim.Bunu kimlere anlatsam inanmazdı,ben avcıydım ama kimse beni güçlü yönümle bilmiyordu.

Hades'in kılıcını yere bıraktığım anda Robert ve ben kendimizi yeryüzünde bulduk.Kulübelerimize ayrılırken yüzümde aptalca bir gülümseme olduğunun farkındaydım.

Rp Bitmiştir!