Macera zinciri

Konu: Macera zinciri Ptsi Ağus. 08, 2011 5:34 am

Sabahın erken saatlerinde kalkıp kaçmıştım kulübeden. Evet kaçtım diyorum çünkü bu aralar biricik ağabeylerim benimle fazlaca ilgilenip sorguya çekiyorlardı. Onlar uyanmadan bir an önce kendimi dışarı atmam iyi olmuştu. Aslında sabahın erken saatlerde kamptaki herkesin uyuduğunu düşünsem de yanıldığımı geç olmadan fark ettim. Hiç beklemediğim kadar çok melez vardı ayakta. Bankların birinde oturmuş bunu düşünürken, bir yandan da kimin yanına gitsem diye düşünüyordum. Aklıma ilk gelen isimler Luna, Kate, Esmerelda ve Lie olsa da henüz uyanıp uyanmadıklarından emin olamıyordum. Bankta bir sürü daha oturmaya karar verdiğim sırada, gelip geçen melezlere selam verip duruyordum. Evet, Jupiter kızı olmanın özelliklerinden biri de tanınmaktı işte. Gerçi bundan şikayetçi olduğum söylenemezdi, bende bütün üç büyüklerin çocukları gibi tanınmayı severdim. Aklımdan geçen düşünceler ile etrafı seyrederken birden karşıdan bana doğru gelen Daisy'i görüp ürperdim. Güp güneşli olan hava sanki kapamış, rüzgarda esmeye başladı. Sanki zaman giderek ağır çekime alınıyor ama ben bundan etkilenmiyordum. Ah tabi bir de kimsenin Daisy'i fark etmemesi de başka bir olaydı. Yine her zamanki gibi olayların başıma geleceğini fark ederek iç çektim ve bu sefer olacağı merakla beklemeye başladım. Daisy bana bakarken bende etrafa bakınmaya başladım. Benim dışımda bir kızın daha Daisy'i fark ettiğini görerek şaşırdım. Kızı tanımıyordum ve o da daha yeni fark ediyordu beni. Daisy biraz uzakta kızla tam ortamızda durdu ve nefesini verdikten sonra ağzından şu kelimeler döküldü.

Neredeyse aynı ruhu paylaşan iki kişi,
Hem özellik, hem davranışları benzer sanki,
Tanışma zamanları artık geldi.
Kaybolan ortaya çıkıyor,
Bunu sadece onlar bulabiliyor.
İnsan artık insan değil,
En bilgenin dışında kimsenin mantığı yetecek gibi değil.
Ölüm kalım savaşı arasında,
Dalgınlıklar araya kaynadığında,
Bir son geliyor onlara, hem kötü hem iyi.
Her şey feda edildiğinde mantık onlara oyununu oynuyor,
Gülmek mi ağlamak mı?
Bunu sadece yapacakları belirliyor.

Daisy'nin ağzından bu kelimeler dökülmesinin ardından ben ona bakarken, kız gözümün önünde yere düştü ve sanki zaman tekrar akmaya başlamışcasına herkes Daisy'i fark ederek onun yanına koşturmaya başladı. O an tek düşündüğüm söyledikleriydi. Onları sadece ben ve biraz ileride duran kız duymuş gibiydi. Anlaşılan o benim diğer yarım gibi bir şeydi, en azından kehanet öyle diyordu. Yada yine yanıltıcı kısmını anlamıştım ve sadece saçmalıyordum. Hangisinin doğru olduğunu bilmesem de o kızla tanışmam ve bu kehaneti yerine getirmemiz gerektiğini biliyordum. Bunun üzerine kıza doğru ilerlediğimde kız bana döndü ve gelişimi izlemeye başladı. Yanına vardığımda kız da benim gibi gayet normal, hiçbir şey olmamış gibi gözükse de, arada bir gerginlik vardı. Tam konuşacağım sırada kızda üzerindeki o son gerginlik kırıntılarını atarak benden önce davrandı ve konuşmaya başladı.

Konu: Geri: Macera zinciri Ptsi Ağus. 08, 2011 10:33 am

''Neredeyse aynı ruhu paylaşan iki kişi,
Hem özellik, hem davranışları benzer sanki,
Tanışma zamanları artık geldi.
Kaybolan ortaya çıkıyor,
Bunu sadece onlar bulabiliyor.
İnsan artık insan değil,
En bilgenin dışında kimsenin mantığı yetecek gibi değil.
Ölüm kalım savaşı arasında,
Dalgınlıklar araya kaynadığında,
Bir son geliyor onlara, hem kötü hem iyi.
Her şey feda edildiğinde mantık onlara oyununu oynuyor,
Gülmek mi ağlamak mı?
Bunu sadece yapacakları belirliyor.''

İsyan eder gibi bir hali vardı, başını öne eğmiş, sinirle hesap yapıyordu. Hoş, burası Melez Kampı'ydı. Hesap yapmak vakit öldürmekti denebilir, çünkü her an ne olacağı belli olmuyordu. Bir anda kendinizi ölümün yakınlarında bulabiliyordunuz. Şimdi, Daisy onu şok eden sözler söylemiş ve gözlerinin önünde yere düşmüştü. Tuhaf olan sadece bu değildi, onun söylediklerini bir tek kendisi ve ileride oturan başka bir kız duymuştu. Bunu anlayabiliyordu, çünkü o kız da onun gibi gergin duruyordu. Aynı zamanda şok olmuş gibi bir ifade vardı yüzünde. Yavaş yavaş ona doğru geliyordu. Başını tekrar öne alıp, düşüncelerini toparlamaya çalıştı Caroline. O kehanette geçen kişi, ona doğru gelen kızdı. Fakat kim olduğunu bile bilmiyordu henüz, tanınan biri olmasına rağmen gördüğü yüzleri çabuk unutan biriydi Caroline. Daha doğrusu, pek umursadığı söylenemezdi. Kafasını kaldırdığında, kızın ona baktığını gördü. Bir şeyler söyleyecek gibi duruyordu. Ancak, Caroline önce davranmıştı. ''Pekala, biraz önce olanlar gerçekten tuhaftı. Fakat, bu bir kehanet ve ona uyacağız.'' Çarpık bir gülümseme yerleşti yüzüne. ''Madem aynı ruhu paylaşıyoruz, tanışalım o zaman.'' Karşısındaki kızın da gerginliği gitmişti bu sözün üzerine. Aslında bu gibi şeylere şaşırmamalıydı artık, çünkü o Ölüler Tanrısı Hades'in kızıydı. Günü gelecek, daha tehlikeli şeyler de yaşayacaktı. Çünkü Üç Büyükler'in melezlerine aynı gözle bakılmazdı. Haklarında ürkütücü kehanetler çıkmasının yanında, tehlikeyi peşinde sürükleyen melezlerdi onlar. Hele ki Hades'in çocuğuysanız, ölümle kapı komşusu olmak kaçınılmazdır sizin için. Caroline için tuhaf değildi aslında bu durum, çünkü korkunç bir çocukluk geçirmiş ve ölümle büyümüştü adeta. ''Ben Diona, Zeus'un kızıyım.'' Bir an dalıp gitmişti ve kızın cevabı üzerine irkildi. Bir Zeus kızı.. Aslında babalarını Olimpos'tan kovdukları için amcaları Zeus ve Poseidon'dan ölesiye nefret ederi Hades çocukları, ancak Caroline'in pek öyle bir sorunu olduğu söylenemezdi. Bu kıza karşı da gerçekten iyi şeyler hissediyordu. ''Memnun oldum, Diona. Ben Caroline, Hades'in kızıyım.'' Şimdi durmuş, kehanete göre ruh ikizi olan Zeus kızına bakıyordu. Tepkisini merak etmişti doğrusu.

Konu: Geri: Macera zinciri C.tesi Ağus. 13, 2011 1:09 am

Arsinoe bu kızı iyice merak etmeye başlamıştı. Kehanete göre ruh ikizi olan kişi aynı zamanda kuzeniydi ve Hades'i hiç sevmese de bu kızda Ars'ı çeken bir şey vardı. Sanki içindeki sıcaklığı hissedebiliyordu. Biliyordu ki Hades çocukları da çok yakınları hariç dışarıdaki herkese uzak davranırdı, aynı kendisi ve kardeşleri gibi. Üç büyüklerin çocukları kendilerinin özel ve güçlü olduklarını , bildikleri için böyleydiler belki de ama Ars'ın kardeşlerini ve kuzenlerini yargılamaya hakkı yoktu. Çünkü kendisine de dışarıdan bakan kesinlikle havalı ve kendini beğenmiş biri gibi görüyordur onu. Birden düşüncelerini hızla dağıttı ve kendi kendine saçmalamayı kesmesini mırıldandı. Ardından sözde ruh ikizine tuhaf bakışlar atmayı bırakıp "Bende memnun oldum. Seninle uzun uzun tanışıp sohbet etmeyi çok isterim Caroline ama şimdi kehanet başladığı için derhal onu çözmeliyiz, ne de olsa ne kadar vaktimiz olduğunu bile bilmiyoruz." dediğimde kız ona hak verircesine başıyla onayladı. Banklardan birine geçip oturduklarında Ars aklından kehaneti tekrarlıyordu. Bu kehaneti çözmeleri ne kadar kısa zaman alırsa o kadar avantajdı onlar için. "İlkinde bizden bahsediyor. Ardından da kayıp... Kayıp ne var ki? Bir şey mi yoksa bir melez yada tanrı falan mı?" diye sorduğunda Caroline, Ars ona bir an odaklanamasa da ardından cümlelerini toparlayarak "Kayıp olanın ne olduğunu bilmiyorum ama onu sadece biz bulabilecekmişiz, tabi en bilgenin yardımıyla. En bilge, en bilge... Bunun kim olduğu hakkında bir fikrin var mı?" diye sorarak düşünmeye devam etti. En bilge Athena'ydı ama kehanet konusunda yardım etmeyeceğine emindi, babamın koyduğu kuralların arasında da yer alıyordu bu. Ama en bilgeden söz ediyordu, kimdi acaba bu? Athena çocukları mı? Hiç sanmıyorum. Aralarından düşünmeye başladı, Lucy? Sum? Hayır onlar olamazdı, ama vardı yani böyle biri. Okuduğu mitoloji kitaplarını aklından geçirirken Caroline'nin "Athena çocukları olabilir mi? Ama melezi demiyorum, Athena'nın başka çocuğu falan?" demesiyle sonunda kim olduğunu hatırladı ve sevinçle gülümsedi, işte buydu tabi ya nasıl aklına gelmemişti bu onun. Caroline ona şaşırmış bir şekilde bakarken "Tabi ki var, Nereus, en bilge kişi diyebiliriz ona, eminim ki o bize yardım eder, zorla da olsa yapar yani umarım." dedi ve ardından "Bir dakika bekle hemen geliyorum, vardığımız sonuç doğru." diyerek hızla oturduğu yerden kalktı ve kulübesine doğru ilerledi. Caroline ona şaşkınca bakarken o kulübesinde bulunan çantalardan birini alıp tam çıkacakken Drake'nin "Nereye gidiyorsun böyle Arsinoe?" demesi ile duraksadı. Evet, ona söylerse biliyordu ki gitmesine izin vermezdi bu yüzden yüzüne hızla sahte gülümsemesini yerleştirerek "Hiç ağabey, akşama kadar burada olurum merak etme." dedi ve koşarak kulübesinden çıktı. Çantasını omzuna astığı gibi koşarak ahırlara doğru ilerlerken Caroline'ye de gel işareti yaparak ahırlara doğru ilerlemeye başladılar. Evet, ağabeyi gelmeden kamptan ya çıkacaklardı yada cezasını döndüğünde değil şimdi çekecekti. Tabi öyle olursa kehanet ne olurdu tahmin bile edemiyordu.

Rp Bitmiştir. (Devamı Nereus'un Limanında.)

» İlk gün ilk macera
» Macera
» Zor bir macera. ~2
» Son Macera !
» Zorla Macera