Küçük bir kaçamak

Tarlalara kadar koştura koştura gelmiştim. Biraz meyve, sebze yiyip dersten kaytarmak çok iyi bir fikirdi. Tabi hayatta kalma derdi olan bir melez için kötü bir şey. Saat ikindi vaktiydi. Gökyüzünde harika bir manzara vardı. Kuş seselerinden başka ses çıkmıyordu. Tarlada bitkilere çarpmadan onları kırmadan ilerliyordum. Onlarda bu konudad bana baya yardımcı oluyordu.Yanımda bir sepet getirmiştim. İlerlerken bir yandan da onu doldurmaya başladım. Meyvelerle dolu özellikle çileklerle dolu sepetimle tarlaların etrafındaki ağaçların yanına gittim ve birinin yanına çöktüm. Yanına oturduğum ağaç çok geçmeden konuşmaya başladı. Şu meleze bak oturmuş çilek yiyor. Gülmeme engel olamadım. Neye gülüyor bu kız? Diyordu diğer ağaç. Elime bir çilek daha aldım. Tümünü yedikten sonra ağaçlara döndüm. “Asıl siz kendinize bakın. Asıl siz oturmuş yatıyorsunuz.” Sonra omuz silktim. İki ağacın şaşkınlıklarına ve konuşmalarına kulak asmadım. Bitkilerle konuşmaya başladım. Ne güzel bir manzara öle değil mi? “Evet,öyle.” Güneş bulutların arasında gözden kaybolmuşken sadece gökyüzünde bıraktığı renk kümesi duruyordu. Çilekleri sevdin mi? “Evet, çok leziz. Kimseye bir şey söyleme olur mu?” Bir diğer bitki Söylemeyiz.Her gün bizimle sohbet eden olmuyor. dedi. Gülümsedim ve “Teşekkür ederim.”dedim. Sonra çiçekler birden irkildi. Biri geliyor. Ahh… hayır. Yakalandım. Umarım Bay D. Değildir. Bitkilere kim olduğunu soramadan omzumda bir el hissettim