Yine mi biz?

Claire'nin o ani girişinden sonra gerçekten çok afallamıştım ama emir büyük yerden nede olsa.Kendimi toparlayıp Lara ile Claire'nin eşliğinde Kherion'un yanına gidiyorduk.Bu anlamsız acelenin sebebini daha çözememenin de verdiği sıkıntıyla Claire'ye sitemi yerleştirdim diyebiliriz."Claire,bu acelenin sebebi nedir?Gerçekten çok merak ettim."dedim."Sanki sizi ben çağırıyormuşum gibi gelip bana sitem ediyorsun".dedi.Ve bu yorumunu haklı bulmadım diyemem bu sitemi aslında Kherion'a yapmam gerekirdi ama oda biraz sıkardı.Sonunda Büyük Ev'e gelmiştik ve Kherion tekerlekli sandalyesine oturmuş bizi bekliyordu."Evet,çocuklar sonunda gelebildiniz.Size vermem gereken çok önemli bir görev var tabii eğer sizde bunu kabul ederseniz."dedi.Lara söze atıldı ve."Aslında,şuanda pek görev havamda değilim."dedi.Ve Kherion'un o sert bakışlarını gördükten sonra sanırım kararını değiştirdi."Iı,şey tamam görevin ne olduğunu öğrenebilir miyiz acaba?"dedi ve Kherion biraz heyecanlı birazda tedirgin bir vaziyette görevi anlatmaya koyuldu."New York'ta çok büyük bir Furia istilası olduğunu öğrendik.İnsanlara gözükmeselerde havada uçuşan otomobiller ve görünmeyen cisimlerin insanlara çarpması sonucunda millette tedirginlik baş göstermekte,sizin göreviniz ise bu yaratıkları daha fazla kaos yaratmadan bulup öldürmek."dedi.Şimdiye kadar sesimi hiç çıkarmayan ben konuya atıldım."Biz mi?Sadece ikimiz mi yani?Burda bahsi geçen furilardan çokça bulunduğu açıkça ortada sizce ikimizin o kadar furiaya karşı şansı var mı?"dedim.Ve Kherion kararlı bir tavırla."İkinizin bu görevin üstesinden geleceğine emin olmasam sizi bu göreve göndermezdim Percy.Sende kendine gel ve bu görev için cesaretini topla."dedi.Ve Lara ile çıt bile çıkarmadan görev için hazırlanmak üzere odadan çıktık.

"Harika." Diye mırıldandım odadan çıkarken.Uçuşan saçlarımı takmadan Percy'e döndüm. "Daha yeni tanıştık ve tehlikeli bir görev.Süper ya!" Dedim tehlike kelimesini vurgulayarak.Gülümsedi bu sinirime.Bakışlarımı ondan yere çevirdim.Sevmiyordum işte devasa yaratıkları.O iğrenç gülümsemeleri midemi bulandırıyordu.İğrenç kokuları,yüzümü buruşturmama neden oluyordu.Hiç moda olmamış tarzları,onlardan kaçmama yol açıyordu.Kötülerdi işte! Zihnimde onları canlandırınca yüzümü buruşturdum.Onları yenemezsek gerçekten çok kötü olacaktı.Ölecektik belki de.Gözlerimi devirdim bu düşüncelere karşılık. "Kulübeme giderek hazırlanmam gerek." Dedim yere bakarak düşünürken.Kafasını salladığını gördüm bakışlarımın ucuyla.Korkuyordum.O da korkuyordu,özel gücümden anlayabiliyordum bunu.Koşarak kulübeme gittim.Onunda kulübesine girdiğinden emin olduktan sonra içeriye girdim.Kardeşlerimden bazıları kitap okuyor,bazıları kavga ediyor, birbirlerine makyaj yapıyordu.Erkekler ise,salonda koltuklara yayılmış,Dionysos çocuklarından,güzellik ile aşk iksiri karşılığında aldıkları içkileri başlarına dikiyorlardı.Gözlerimi devirdim tekrardan ve odama hızlı adımlarla yöneldim.Küçük bir spor çantası aldım önce.İçine birkaç şişe suyu,parfüm ve diğer makyaj malzemelerini,soğuk olma ihtimaline karşı bir tane de ceket aldım.Çantamı omzuma atarak kapıya yöneldim.Ayağımın,ayakkabıya çarpması sonucu,düştüm. "Lanet." Diye tısladım nefretle.Koltuktan yardım alarak ayağa kalktım ve ayağımla topuklu ayakkabının tekini yatağın altına attım.Temizlik yaklaşıyordu nasıl olsa.Bulurdum o zaman.Derin bir nefes alarak kalktım kulübemden dışarıya çıktım.Thalia ağacına ilerleyerek orada bekledim,Percy'nin gelmesini bekledim.Kısa süre sonra o da gelmişti zaten.Saçlarımı geriye atarak,Percy'nin arkasından pegasus ahırlarına ilerledim.Nala'yı karşımdan bulmuştum.Beni beklediği açık gibiydi.Cebimden bir hafta öncesinden kalma olan şekerimi verdim pegasusuma.Percy'e baktım o da gitmek için hazır gibi görünüyordu.Bende pegasusumun üstüne bindim ve başını okşama başladım.Havalanırken,tek düşündüğüm geri gelme ihtimalimin ne kadar olduğuydu.Percy'nin "Geldik." Sesiyle irkildim.

Aslında bende çok korkuyordum bu furia denen lanet olası kaos canavarlarından.Ama yanımda bir kız vardı ve korktuğumu belli etmemek için yarılıyordum.Belkide o bunu anlamıştı ama biz yinede işimizi garantiye alalım.

Ahıra geldiğimizde Asil'i hoplayıp zıplayarak ahırın kapısını tekmelerken buldum.Aslında haklıydı onu bu aralar çok ihmal etmiştim ve o bu ihmallerden hiç hoşlanmaz.Cebimden çıkardığım bir kaç küp şekeri ona ikram ettikten sonra bu gecikmeden dolayı ondan özür dilemek için başını okşadım.Sanırım o mesajı almıştı ve sorun değil der gibi kişnedi.Lara ile birlikte pegasuslarımızın üzerinde havada süzülürken bir şey dikkatimi çekmişti Lara gerçekten çok korkuyordu.Belki de korkunun çıkabileceği doruk noktasındaydı ve çok dalgındı.Onu yeni tanımama rağmen hemen bir göreve çıkmamız bana çok acaip gelmişti.Kherion neye dayanarak bizi özellikle ikimizi seçmişti anlayamamıştım ama belkide bu görev bizim yakından tanışmamıza yardımcı olacaktı.Belki de birlikte ölecektik.Böyle acıklı sahnelere dayanamam konuyu değiştirelim.Olay yerine yani New York'a geldiğimizde ortalık gerçekten çok karmaşıktı.İnsanlar bağırışıyor kaçışıyor ve tahminde edebileceğiniz gibi küfürler ediyorlardı,zaten halkın yarısından çoğu evinden çıkmamış belkide korku içinde küçük bir kız gibi yataklarının altına gizlenmişlerdi.Lara'ya baktığımda yarı ölü misali etrafa bakınıyordu.Duyması için biraz bağırarak "Geldik" dedim.Bağırmama sinirlenmiş olucak ki sitemi en ağırından yedim diyebiliriz."Off,tamam anladık neden bağırıyorsun sanki karşında sağır var."dedi.Bayağı alındım diyebiliriz.Pegasuslardan indik ve Asil'in arkasından bakakaldım ta ki göklerde kaybolana kadar.Çok fazla oyalanmadan hemen görevimize başlamamız gerekiyordu,ama bunu ne ben nede Lara istemiyorduk daha doğrusu korkuyorduk daha önce furia gibi yaratıklarla sık karşılaşmadığımızdan olsa gerek çok tedirgindik.Lara'ya döndüm ve "Ne düşünüyorsun?"dedim.

Ona dik dik bakmaya başladım. "Sence?" Diye tersledim.Gözlerini devirdi.Haksızlık yapıyordum belki onu tersleyerek ama,şuan bunu düşünecek halim yoktu.Ne kadar korksam da her günümün tehlikeli olmasına rağmen yaşamam,benim tek direncimdi.Derin bir nefes aldım,her zaman şanslı olamazdım.Belki bu benim son anım olacaktı.Kafamı iki yana sertçe sallayarak kurtulmaya çalıştım bu düşüncelerden.Hiç birşey düşünmeyecektim,oraya gidecek,var gücümle savaşacaktım.Hançerimi sıkıca kavradım,Percy'e baktım.O da benim aynı durumda gibiydi.Ancak o bir erkekti,benden daha vahşi olabilirdi.Yine de ben kampa ondan önce gelmiştim,ondan daha fazla maceraya atılmış,daha çok çalışmıştım.Canavaları daha çok tanıyordum.O büyücüydü,tabii büyü biliyor mu orası muamma.Etrafa baktım.Çığlıklardan eser yoktu,canavalarlardan da öyle.Yerlerde uçuşan gazeteler,yol kenarlarında duran son model arabaların göz alıcı parlaklıkları ve kenarlara atılan karton kutuları,su şişeleri...
Burada ters birşeyler oluyordu.Tabii tam olarak şehrin ortasında değildik. "Ne oluyor?" Diye sordu Percy meraklı bir şekilde benim gibi etrafa bakarken.Demek ki bu garipliği farkeden tek ben değildim. "Burayı geçmiş olmalı." Diye tahmin yürüttüm.Kafasını salladı o da.Daha New York'un tam ortasında olmasak da,burası da dolu olurdu.Burada yaşamıştım,burada doğmuştum.Tanıyordum burayı.Fısıltılar geliyordu şimdi kulaklarımıza.Bu fısıltı,biz yaklaştıkça bağırışa dönüştü.Arkadan birisi çarptı bana.Hançerimi çekip arkamı döndüm.Çocuk,aniden bana sarıldı.Ani refleksle onu kendimden ayırıp hançerle boynunu tuttum.Gözleri iri iri açılmış olan çocuk ağzını açtı bağırmak için.Ama olmuyordu,korkuyordu.Korkusu,ağzından birşey çıkmasını engelliyordu.Biliyordum bu duyguyu.Çocuk olduğunu farkettiğimde,şimdi bendede aynı duygu oluşmuştu;şaşkınlık.Hançeri seri bir hareketle yerine koyduktan sonra çocuğu karşıma aldım. "Adın?" Diye sordum fısıltıyla. "Charles." Diyerek baktı bana,gözleri iri iriydi yine.Mavi gözleri,gözlerimi delip geçiyordu adeta. "Benimle gelmelisiniz." Dedi ve bizi New York'un içlerine sürükleyerek götürmeye başladı.


Devamı New York'ta...