İkilem...

Her şeyin kendini yavaş yavaş tekrar etmesi gibi. Sessiz sakin geçen her şeyin üzerine çöken karanlık ve yıkıcı fırtına misali. Kalbi yumuşak, sevgi dolu. Ancak kalbine ulaşmak imkansız. Çünkü etrafını yıkıyor. Karanlıkta yolunu arayan küçük, korkmuş bir kız misali. Yada güneşin arkasında kalan küçük fakat parlak ve güzel bir yıldız gibi. Her şeyin ötesinde olmaması gereken her şey yada olması gereken her şey neden ters giderdi ? Onun burada olmaması gerekiyordu. Sokaklara aitti. Çatlamış asfalt yollara, tozlu binalara, parıltılı tabelalara. Mitolojik yaratıklarla dolu bir arazide olmamalıydı o. Bir yere ait olmak... Bir şeylerin parçası olmak ona göre değildi. Yapamaz kendini kaybeder kim olduğunu unuturdu belkide. Fakat böyle şeylerin olmamasını nasıl sağlayacağını biliyordu. Burası onun için hem cennetten bir köşe hemde dünyanın en iğrenç hapisanesiydi. Nasıl oluyordu bu. Böyle bir şeyi akla getirmek bile imkansız düşüncesi bile çılgıncayken o bunu yaşıyordu. Hiç durmadan kanayan ve tuz basılmış gibi acıyan bir yara, fakat aynı zamanda cennetten getirilmiş bir bahçe kadar özel...

Yavaşça gözlerini açtı. Hiç kıpırdamadan nefes dahi almadan. Sadece gözlerini açtı ve açtığı gibi gözleri beyaz tavana kitlendi. Gördüğü tek şey boş ve anlamsız tavandı belki. Ama beyni çoktan bir filozof edasıyla felsefe yapmaya başlamıştı. O tavan tıpkı Miria gibiydi. Boş ve anlamsızdı şu andan itibaren. Bu kampta yapacak bir şeyi yoktu. Boş bir insan olacak ve boş bir insan olarak yaşayacaktı bu kafeste. Ancak bir yandan da kendisini çok iyi hissediyordu. Uzun zaman önceki bir şey geri dönmüştü. Tam kalbinin ortasına yerleşen bir şey gibi. Tam unutmak üzereyken geri dönmüştü bu his. Tekrar hissedemeyecek gibi düşünürken kalbini dolduran sıcaklık. Bedeninin titremesi. Hepsi unutulan bir parçanın geri dönmesiyle yeniden kazanılan şeylerdi. Peki neydi bu ? [color:ed11=orange]'' Sevgi...'' diye fısıldadı kendi kendisine.

Üzerindeki pikeyi yavaşça kaldırdıktan sonra çıplak bedenine çarpan soğuk havayla irkildi ister istemez. Aslında soğuk havadan kaynaklanmıyordu bu. Sıcak teni daha soğuk bir havayla temas edince oluşan gariplikti bu. Ayaklarını da soğuk zemine bastığı anda inledi sessizce. Ama vakit geçirmeden ayaklarını yün terliklerine soktu ve gardolabın yolunu tuttu. Bu sırada fark ettiği bir şey bembeyaz teninin bir bukalemunu andırırcasına renk değiştirmesine sebep olmuştu. Perdesi örtülmeyen camdan içeriye bakan bir erkek çocuğu kızın iç çamaşırlı bedenini iyice süzmüştü. Fakat kız ona öyle bir bakış atmıştı ki. Çocuğun altına kaçırdığını hissetmesi hiçte zor olmamıştı. Yeni bir gün başlıyordu. Diğer adıyla hapishanedeki işkence, cennet bahçesindeki huzur...