Beklenmedik ihanet

Kardeşlerimi de sonunda gidecekleri yere yolladıktan sonra sofrada kalan son yiyecekleri toparlayarak mutfağa yöneldim. Bugün kahvaltıyı toplamak bana kalmıştı ama bunu sorun etmiyordum. Zaten çoğu kardeşimin işi vardı ve bugünü kendime boş gün ilan etmiştim. Ne derse girecek, ne de temizlik yapacak halim yoktu. Aksine sofrayı toparladıktan sonra çıkıp gezecektim. Son olarak masayı sildikten sonra kısa bir göz attım salona. Salon oldukça topluydu ve dağınıklıklar toparlanmıştı. Odama doğru ilerlerken bugün ne yapacağımı düşünüyordum. Sydney ile uzun süredir gezmiyor, hatta konuşacak süre bile bulamıyorduk. Belki bugünü birlikte eğlenerek geçirebilirdik. Dolabımı açıp içindeki kıyafet yığınına kısa bir süre göz attıktan sonra mavi kot şortumu ve kırmızı tişörtümü giydim. Ardından aynaya yönelerek saçımı tarayarak açık bıraktım. Hafif bir makyajın ardından son olarak parfümümü sıktım. Bugün ne yapacağıma daha emin olmadığım için kılıcımı bilekliğe dönüştürerek bileğime taktım. Kolye olarak babamın verdiği dalga çeklindeki, taşlarla süslenmiş kolyeyi bulmak adına makyaj masasının üzerine kısa bir süre göz attım. Önce takı kutumu, ardından çekmeceleri tek tek boşaltarak kolyemi aramaya başladım. O kolye benim için çok değerliydi, ne de olsa babamdan aldığım bir hediyeydi ve çok güzeldi. Derin nefes aldım ve nerede olabileceğini düşünmeye başladım. Genelde makyaj masamda olurdu ama yoktu. Yatağıma yönelerek yanındaki dolaba göz attım ama orada da yoktu. Artık iyice sinirlenmeye başlamıştım. O kolyeyi çok uzun zamandır boynumda taşıyordum ve hiç kaybetmemiştim. Şimdi de kaybetmediğimi, hatta en son takı kutuma koyduğumu hatırlıyordum. Birden kardeşlerimin alabileceğini düşünsem de almayacaklarına emindim. Ne de olsa onları babamın verdiği hediyeler konusunda daha öncede uyarmıştım. "Of! Nerede bu kolye!" diye sinirle söyledim sanki kulübede benden başka biri varmış gibi. Sakinleşmek için yatağa oturdum ve en son ne yaptığımı hatırlamaya çalıştım. Dün kolyeyi en son kutuya bırakmıştım ve dersliklere gitmiştim. Anlaşılan o ara birisi kulübeye girip kolyemi çalmıştı. Buna inanamıyordum! Kim, nasıl bizim kulübeye girmeyi becerip o kolyemi alırdı ya! Bir an ne yapacağımı şaşırsam da ardından ağabeyime haber vermenin en mantıklı yol olduğuna karar verdim. Kardeşlerimden hiçbiri kulübede olmadığı için şu an bana en çok yardımcı olabilecek oydu ve o benim için benimle arayacağını düşündüğüm kişilerden biriydi. Hızla yataktan kalkarak kapıya ve oradan da Zeus kulübesine doğru ilerlemeye başladım. Aklımdaki tek şey şu an Drake'yi bulmak ve ona olanları anlatmaktı...

Gördüğüm korku dolu kabusun ardından güne benim için erken bir saatte, neredeyse sabahın köründe başlamıştım ama bunu dert etmek yerine yüzümü yıkayıp üzerime siyah kot pantolonumla lacivert tişörtümü geçirmiştim ve mutlu olmak için sebep aramaya koyulmuştum. Aslında yaşadığım hayatta bunu yapmak epeyce zordu ama yine de her zaman gülümsememi sağlayacak bir şeyler bulmayı başarırdım. Mesela şu anda kulübede altı kardeşimle birlikte yaşıyor olmam, benim için bir mutluluk kaynağıydı. Onlar mışıl mışıl uyurken bir kabus yüzünden uykumun kaçmış olması, bu mutluluğumu gölgelemek için yetersiz kalıyordu. Bugün yapılacak hiçbir işim yoktu, boş zamanlarımı değerlendirmek için her zaman başvurduğum kitaplar ve filmlerse, kesinlikle böyle bir sabah için can sıkıcı kaçıyordu. Aslında istediğim şey biraz macera yaşamaktı, kamptan çıkıp yeni yeni anlaşabilmeye başladığım Procella'yla birlikte hiç bilmediğim bir yeri keşfetmek gibi çılgınca bir şey yapmayı zihnimde tasarlamaya koyulmuştum. Ben hayallere dalmışken çalan kapı, irkilmeme yol açtı. Bu saatte kimin kulübemize gelebileceğine kafa yorarak alt kata indim ve kapıyı açtım. Karşımda öz kardeşim olarak gördüğüm Lia'yı bulunca fazlasıyla mutlu oldum. Sırıtarak "Selam ufaklık! Seni de mi uyku tutmadı yoksa sen zaten her sabah böyle hava yeni aydınlanırken mi kalkıyorsun?" diye sordum ve içeri girmesi için ona yol verdim. Nedense şakasına sorduğum soruya cevaben kahkaha atmak yerine, sessizce salonun yolunu tutmayı seçmişti. Bu da bana onun moralinin pek iyi olmadığını kanıtlar nitelikteydi. Ben de onun arkasından salona girdiğimde merakla "Sorun ne?" diye sordum. Lia sıkıntılı bir şekilde nefes aldıktan sonra "Sorma ağabey. Babamın hediyesi olan ve çok değer verdiğim kolyemi kaybettim." cevabını verdi. Kaşlarımı kaldırıp şaşkınlıkla "Her yere iyice baktın mı peki?" diye sordum. Lia üzüntüyle başını salladıktan sonra, "Aslına bakarsan kaybolduğunu değil, biri tarafından çalındığını düşünüyorum." dedi. Kaşlarımı çatarak kimin böyle bir şey yapmaya cesaret edebileceğini ve bulduğumda o kişiye neler yapabileceğimi düşünmeye başladım. Ben Lia'yı teselli etmek için bir şeyler saçmalarken arkamızdan tanıdık bir ses yankı yaparak "Tüm erkencilere günaydın! dedi. Arkamı dönüp Marcus ile göz göze geldiğimde, ona fazlasıyla mutsuz görünen Lia'yı işaret ettim. Kardeşim yanımıza gelip bir koltuğa çöktükten sonra tıpkı az önce benim yaptığım gibi meraklı bir şekilde "Ne oldu?" diye sordu. Lia'ya bana anlattıklarını tekrar etmesi için bir işaret verdim ve o konuşmaya başlayacağı sırada kimin böyle bir hırsızlık yapabileceğini düşünmeye devam etmeye koyuldum.