Zıtların Maçı

Kampta yapacak hiçbir şey bulamıyordum. Derslikler şu anlık kapalıydı, sürekli antrenman yapmak da çok sıkıcıydı. Hypnos kızı olmadığımdan tüm günümü uyuyarak da geçiremiyordum. Kısacası çok sıkılıyordum. Ben de bu nedenle kampı gezmeye çıkmıştım. Tabii bu gezi sırasında birkaç melezle dalaşmış, hepsine de haddini bildirmiştim. Düşman edinmeden duramıyordum, ne yapaım!
Voleybol sahasının oraya geldiğimde "Ben bu kampa sıkılmak için mi geldim?" diye mırıldandım. Eski dostlarımdan -melez olanlardan- biri beni görse kesinlikle Fleur zannederdi. Ben hiçbir zaman bu kadar pasif olmamıştım, sürekli başıma bela alırdım, sürekli canavarları buharlaştırırdım, sürekli birilerine sataşırdım. Bu kesinlikle ben değildim.
Ben düşünceli düşünceli yürürken birinin bana çarpmasıyla kendime geldim. Kızgın bakışlarımın eşlik ettiği kızgın ses tonumla "Önüne bak dikkatsiz şey!" dedim. Kız da sinirli sinirli "Asıl sen önüne bak! Dikkatsiz olan sensin!" dedi. Pardon?! Kıza biraz daha yaklaştım. Afrodit'in güzellikten başka bir şey düşünmeyen kızlarından biriydi kesin. "Bana bak güzelim, ben kolay kolay dikkatsizlik yapmam. O nedenle sözümü dinle ve benden özür dile." dedim. Tanrıça Hestia sevgi dolu biri olabilirdi, ama ben kesinlikle öyle değildim. En azından bu kıza karşı. Hem suçluydu hem de güçlü! Hestia'ya layık olmaya çalışsam da içimdeki psikopatı susturamıyordum.

Sırtarak "Ölüm Tanrısı Thanatos'un kızıyım canım. Peki ya sen?" dedim. Kız bir an için korkusunu blli etse de hemen toparlandı ve "Okyanuslar ve Depremler Tanrısı Poseidon. Üç büyükler yani." dedi. Ben korkmak yerine şaşırmıştım. Poseidon mu? İyi bari, en azından Hades değildi. Hades olsaydı fena halde fırça yiyebilirdim babamdan. Sonuçt Hades babamın patronu sayılırdı. Ya da iş ortağı... Her neyse işte!
Durduk yere başına iş alan küçük deniz kızına gününü zehir edecektim. En azından öyle umuyordum. Babam ve Kader Tanrıçaları iş ortağı sayılırdı ve umarım bana biraz kıyak geçerlerdi. Oyunuma güveniyordum, ama sırf Tanrıçalar yenilmemi istediği için yenilenilirdim de. "Pekâlâ deniz kızı, umarım voleybol oynayabiliyorsundur." dedim. "Sen beni düşünme zombi, kendine bak." dedi. Sinirimi belli etmeyerek gülümsedin ve biz atışırken yanımıza gelen ve tanımadığım bir kıza "Maça katılmak ister misin?" diye sordum. Kız birdenbire ona dönmemle şaşırsa da sorumu hemen cevapladı.

Dalgın dalgın yürüyordum. Boş boş gezinirken iki kızın
tartıştığını fark ettim. Meraklı yanlarına yaklaştım. Bir voleybol maçı
yapıcaklardı. Birbirlerine ilk karşılaşmalarında bu kadar kızmaları
şaşırtıcıydı.Aralarından biri "Ölüm Tanrısı Thanatos'un kızıyım canım.
Peki ya sen?" diye diğerine cevap verdi. Diğer kızsa önce biraz korktu ama
sonra hemen cevap verdi. "Okyanuslar ve Depremler Tanrısı Poseidon. Üç
büyükler yani." Üç büyüklerden birinin kızıydı. İlginç olacağa benziyordu.
İlgimi çekmişti. Sessizliği Thanatos’un kızı bozdu. "Pekâlâ deniz kızı,
umarım voleybol oynayabiliyorsundur." Poseidon kızının ondan aşağı kalmaya
niyeti yoktu. "Sen beni düşünme zombi, kendine bak." Thanatos kızı
sinirlendiğini belli etmedi ama insanların duygularını iyi anlardım.
Sinirlendiğini ve bunu sakladığının farkındaydım. "Maça katılmak ister
misin?" diye cevap verdi kız bana. Şaşırmıştım bir anda bende dahil
olmuştum.Ama hemen cevap verdim. “ Elbette. Oynamak isterim.” Kızın benim onu kabul edeceğimden çok emin olduğunu emindim. Poseidon kızının bana baktığını fark ettim. Hafif bir küçümsemeyle. Kendini beğenmişlere alışıktım ama bu kız pek onlara benzemiyordu. Diğer kıza döndüm. " Merhaba. Ben Liliana. Ne zaman başlıyoruz. Sabırsızlanıyorum."

Küçük deniz kızına sinsi bir bakış attım ve Lilliana'ya dönerek "Selam. Ben de Marcela. Deniz kızı da takım arkadaşı bulunca başlarız, eşitlik olsun." dedim. Yüzümdeki gülümsemenin sevimli olması için uğraşmama gerek kalmamıştı, çünkü bu kızdan garip bir elektrik alıyordum. Deniz kızından da buna benzer bir elektrik almıştım, ama ondan zıt bir elektrik geliyordu. Sanki ateş ve su ya da ölümle yaşam gibi. Bundan doğal bir şey olmazdı, Hestia rahibesi ve Poseidon kızının zıt olmasından başka ne beklenirdi ki zaten? Lilliana'ysa bana daha yakın geliyordu. "Kimin kızısın?" diye sordum merakla.
"Demeter." dedi. Ah, tam tahmin ettiğim gibi, yakınlık normaldi, ne de olsa ölüler çürüyüp toprak olurdu. Yani bu döngü bir tür ittifak sayılabilirdi. Gerçi Poseidon'la daha önemli bir ittifağı vardı bitkilerin ama neyse.
Deniz kızına döndüm ve "Senin adın ne peki deniz kızı?" dedim. Benim kavgayla başlayan ilişkilerim genelde karşımdakini başına ördüğüm çorabın onu yutmasıyla biterdi, ama bu kıza karşı daha dostane duygular hissediyordum. Eğer öyle olmasaydı saha yerine arenayı tercih ederdim ve yılın dövüşünü falan yapardık herhalde.