Zeus Çocuklarının Macerası [74/2]

Pegasuslarımızla uçarken Marcus'un keyfi fazlasıyla yerindeydi. Öyle ki,Adya'ya ve bana laf atmaktan geri kalmamıştı. Aslında, bana 'süt çocuğu' denilmesine pek de bozulmaya fırsatım olmamıştı çünkü Adya'nın kilosuyla ilgili esprilere gülmekten, gözümden yaşlar geliyordu. Tabii ki kız kardeşimizin çöp gibi olmasına rağmen kilo konusunda takıntılı olduğu bir gerçekti. Bu nedenle Marc gibi açık açık kahkaha atmak yerine, aldığım zevki gizlemek için kendimi tutmaya çabalıyordum. Adya'nın suratında kesinlikle cehennemden çıkma bir ifade oluşmaya başlamıştı, şansımızı daha fazla zorlamamamız yararımıza olurdu fakat Marc hiç de duracak gibi görünmüyordu. Onun "Drake, senin her zaman güçlü olduğunu düşünmüşümdür fakat bugünkü yaptıklarından sonra artık senin Herkül kadar güçlü olabileceğinden şüpheleniyorum! Yani Adya'yı taşımak!..." sözlerinin ardından arkamı Adya'ya dönüp bir süre kendimi kontrol etmeye çabaladım ve sonra tekrar ona dönüp kulağına doğru eğilerek ''Tüy gibi hafiftin." dedim ve yüzümü uzaklaştırdıktan sonra tatmin edici bir şekilde göz kırptım. Bunun üzerine bana gülümseyen Adya'nın suratına bakarken, aslında şu anda belimin ağrısından yürümekte bile zorlandığım gerçeğini ondan hayatım boyunca saklamam gerektiğini düşündüm. Marc'ın oturmamızı teklif etmesi üzerine, neredeyse sevinçten ağlayacaktım. Adya ''Bana uyar." dedikten sonra yakınlarımızdaki büyük bir ağaca doğru ilerlemeye başladık. Ağaca doğru yürürken Marc'ın omzuna şakasına bir yumruk atıp ''Biz süt çocukları için problem yok ama Bay Yorulmaz'ın biraz dinlenmeye ihtiyacı var sanırım." diyerek ona takıldım. Sözlerim üzerine üç kardeş de bir süre güldük, o sırada da yaşlı ağaca varmayı başardık. Üçümüz de ağacın gölgesindeki çimlere çöküp yan yana dizildik ve bu güzel günün tadını çıkarmaya koyulduk. Hayatta en çok değer verdiğim sayılı birkaç kişiden ikisi yanımdaydı, hafif esintili güzel bir hava etrafımızda yelleniyordu ve karşımızda en bilindik ve güzel yapılardan biri olan Hoover Barajı uzanıyordu. Eh, Gateway Kemeri'nde yaşadığımız maceraların yorgunluğuna rağmen, üçümüz de kesinlikle harika vakit geçiriyorduk. ''O çirkin kuşların bir ara beni öldüreceğini sandm." diye mırıldandım, orada yaşadığımız bir macera aklıma geldiğinde. Marc ve Adya aylardır, belki de yıllardır Melez Kampı'ndaydılar fakat ben aralarında daha yeniydim ve böyle şeylere pek de alışık değildim. Kardeşlerimle 3-4 gezme daha yaptıktan sonra bu düşüncelerimi hatırlayıp kahkahalarla güleceğim de bir gerçekti. Yine de, ortamdaki en tecrübesiz kişi olmak, fazlasıyla rahatsız edici geliyordu.

Tam Marcus'un yaptığı ciddi konuşmayı takdir edeceğim sırada o işi yine Adya'nın kilosuna bağlayınca, bu sefer kendimi tutamayarak kahkaha attım. Kız kardeşimiz artık bu duruma iyiden iyiye bozulmaya başlamıştı fakat, böyle güzel bir günde o da birkaç ileri gitmiş espriyi dert edecek değildi. Üç kardeş ağacın gölgesinde yere uzandığımız sırada, Marc'ın sonradan şakaya bağladığı sözlerini düşünüyordum. Aslında tam da o anda, mensubu olduğum kulübenin ciddiyetinin omuzlarıma çökmüş olduğunu hissetmiştim. Bu benim gibi zaten normalde de ciddi bir üsluba sahip olan biri için gerçekten de can sıkıcı bir durumdu ama kardeşimin dediklerine harfi harfine katılıyordum. Jüpiter, yani Yunan Kampı'ndaki ismiyle Zeus, Tanrıların Tanrısı'ydı ve biz de onun çocukları olarak diğerlerinden farklı birtakım sorumluluklara sahiptik. Ortada bir mesele olduğunda, bir şeyler ters gittiğinde, herkes duruma el koyacak bir Jüpiter çocuğunun liderliğini beklerdi. Bizler doğuştan yönetici ve yönlendiriciydik, bu da her zaman daha fazla sorumluluk anlamına gelirdi. Düşüncelerim Marc'ın "Adya, senin elinde bugün savaşırken bir kırbaç vardı. Zeus aşkına söyler misin, o kırbacı nereden buldun?!" sorusu üzerine dağıldı. Sahiden, o esnada bu benim de aklımı kurcalamıştı fakat Nemea Aslanı'yla uğraşmaktan onu sormaya fırsat bulamamıştım. Kafamı çevirip merakla Adya'ya bakmaya başladığım sırada o da cevap vermeye hazırlanıyordu. Avcılığı bırakıp tekrar Zeus kulübesine dönmüş olmak, onun için hala hassas bir konuydu. Büyük ihtimalle ok ve yay kullanmaya son vermiş olması da henüz çok yeni olduğundan içini acıtıyordu. Fazla aldırış etmemeye çalışır bir tonla ''Zeus gönderdi. Şey... Artık başka silahım olmadığı için." cevabını verdi. Bunlardan bahsetmenin onun için tahmin ettiğimden de zor olduğunu fark edince hemen konuyu değiştirme çabasıyla ''Ama orada çok artist görünüyordun." dedim. Marc da bunu yapmasa onu yadırgayacakmışız gibi "Kilolu bir artist gibi." eklemesini yaptı. Bunun üzerine üç kardeş yine kahkahalarla gülmeye başladık. Adya'nın sınırda olduğunu ve birkaç kilo esprisine daha dayanamayacağını fark ediyordum fakat aslında o patladığında yaşanacakları görmek istediğim de bir gerçekti. Pekala, bunun ne kadar yanlış olduğunu bilsem de iki kardeşimin tatlı atışmalarını izlemek her zaman hoşuma gitmişti ve bundan sonra da beni eğlendirmeye devam edecekti. Tabii Adya'yı kendime yönlendirmemek için kiloyla ilgili hiçbir espriye karışmama politikamı hala istikrarla sürdürüyordum. Eh, minik cadaloz sinirlendiği zaman gerçekten de tehlikeli olabiliyordu doğrusu.

Marc'ın Adya'ya takılmaya ısrarla devam etmesi yüzünden gülmekten düşüp bayılabilirdim. Aslında kız kardeşimiz bugün mutlu ve espri kaldırır bir gününde olduğu için oldukça şanslıydık, yoksa bu ufak şakalar günümüzü çok başarılı bir şekilde berbat edebilirdi. Bir süre daha ağacın gölgesinin altında dinlenip şakalaşmaya devam ettikten sonra Marc "Evet süt çocukları, yeterince dinlendiğimize göre baraja biraz daha yaklaşabiliriz. Burası süt çocuklarına göre olmadığını daha önceden de belirtmiştim. İsterseniz gelmeyebilirsiniz." dedi ve yeni bir kahkaha nöbetini atlatmamızın ardından ayağa kalkarak baraja doğru ilerlemeye başladı. Adya'yla birbirimize 'hiç şansı yok' bakışları attıktan sonra biz de ayağa fırlayıp kardeşimizi takip etmeye başladık. Kısa bir süre sonra Marc arkasında olduğumuzu fark ederek bize doğru döndü ve "Siz süt çocukları için büyük bir adım." dedi, ardından da yine kahkaha attı. Kendimi oldukça ciddiymiş gibi göstermeye zorladıktan sonra ''Bir kere sütün içinde demir ve kalsiyum var." dedim sertçe. Bir süre üçümüz de ters ters birbirimize baktıktan sonra Marc benim surat ifademden dalga geçmekte olduğumu anladı ve "O zaman bol bol süt iç ki, Adya'yı taşımayı başarabilesin!" dedi coşkuyla. Bunun üzerine ben de ciddi ifademi daha fazla koruyamayarak kahkaha atmaya başladım, son olarak Adya'nın gülüşü de bizim seslerimizin arasına karıştı. Nihayetinde tekrar baraja doğru ilerlemeye başladığımız sırada, Adya bize barajın tarihiyle ilgili gereksiz bilgiler aktarmaya koyuldu. Gözlerimi devirdikten sonra ''Tüm bunları nereden biliyorsun?" diye sordum. Marc bana tam önümüzde duran bilgilendirme tabelasını işaret ettiğindeyse, yüz rengimin mora çalmaya başladığını hissettim. Elbette bu durum yeni bir kahkaha krizinin baş göstermesine neden oldu. Artık gülmek bana acı veriyordu çünkü çene ve karın kaslarım iflas etmişti. Kısa bir yürüyüşün ardından barajı rahat bir şekilde görebileceğimiz bir yere vardık. Marc bize artist birer bakış attıktan sonra "Siz süt çocukları sakın peşimden gelmeyin." dedi ve önümüze koruma amaçlı çekilmiş olan duvara tırmanmaya başladı. Pekala... O artistliğin nasıl olduğunu şimdi görecekti! ''Uçamayanlar gelmesin!" diye bağırdıktan sonra insanlara etki eden sisin gücüne güvenerek kartala dönüştüm ve baraja doğru hızla fırladım. Düşüş hissinin keyfini uzunca bir süre yaşadıktan sonra, suya çakılmama az kaldığını fark ederek kanatlarımı kullanmaya başladım ve tekrar yükselişe geçtim. Bu hareketimin iki kardeşimin de ödünü kopardığından ve Marc'a güzel bir ders olduğundan fazlasıyla emindim. Devasa barajın üzerinde özgürce uçmak gerçekten de harika bir duyguydu. En sevdiğim hissi yani özgürlük hissini, doruklarında yaşıyordum ve bu beni çok mutlu ediyordu. Kartal dilinde mutlu olduğumu haykırmak için neşeyle öttüm ve havada süzülmeye devam ettim. Bunu sonsuza kadar yapabileceğimi düşünüyordum.

Zaten ağaç altında rahat rahat yatmama izin vermezlerdi! Kilomla ilgili berbat yorumlarının ardından bir rahat duramayarak baraja tırmanmaya başlamışlardı. Tabii Drake şanslıydı, hemen kartala dönüşüp barajın üstünde süzülmeye başlamıştı. Her ne kadar barajı incelemeyi tercih etsem de, ben her Zeus çocuğun sahip olduğu bir şeye sahiptim: Kibir. Buna sadece ben değil onlar da sahipti, o yüzden onların övünmelerini dinleyecek değildim. Hızla Marcus'un yanına koştum. O tırmana dursun -aslında gayet de hızlıydı- ben farklı bir yöntem deneyecektim. Şimdi göreceksin Drake, diye düşündüm. Belime doladığım kırbacımı çıkardım. Biraz geri çekilip birkaç kere deneme için şaklattım. Drake ve Marcus ne yaptığımın farkında değildi. Birazdan onları çok şaşırtacağımın farkındaydım.
Bütün gücümle kırbaça asıldım. Havayı yırtan bir ses duyuldu ve bütün vücudumu alacak kadar büyük bir hortum oluşmuştu. Marcus sonunda farkıma varmıştı. Tek söyleyebildiği, minik bir 'vay' oldu. Yüzümde kibirli bir gülümseme oluştu. Kırbaçı ayaklarımın altında bir kere şaklattım. Minik bir hortum beni havaya kaldırdı. Ondan atlayarak dev hortuma geçtim. Bana hiç zarar vermiyordu. Gülümseyerek göğe yükselmeye başladım. Drake kadar yukarı çıkamasam da, Marcus'u geçmiştim. Drake'in kartala dönüşebildiğini varsayarak, bayağı iyi bir iş çıkardığımı düşündüm. Tam, bakalım şimdi nasıl hava atacaklar, diye düşünürken birden gözüm altıma kaydı ve aniden başım döndü. Ne kadar yüksekteydim ben böyle? Başım deli gibi dönerken sakin kalmaya çalıştım. Çünkü eğer dikkatim dağılırsa hortumun üzerindeki kontrolümü yitirebilirdim. Nitekim bir dakika sonra tam da düşündüğüm gibi oldu. Beni saran o sıkı tabaka rüzgarda kayboldu ve ayaklarım boşlukta çırpınmaya başladı. Öyle çok korkmuştum ki çığlık bile atamıyordum. Sesim boğazımda düğümlenmişti.
Düşüyordum.