Koşuyordum. Elimden koşmak dışında bir şey gelmiyordu. Az önce gördüklerime inanamıyordum. Oraya dönmek ve ne olduğuna bakmak istiyordum. Annemin ölüp ölmediğine bakmak istiyordum ama dönemiyordum. İç sesim uzaklaşmamı söylüyordu burdan. Ağladığımı albisemdeki ıslaklığı gördüğümde anladım. Koşmayı bırakmış bir bankta oturuyordum şimdi. Yüzümü ellerimin arasına aldım. Annemin öldüğünden emindim artık. Benim suçum neydi?! Neden o yaratık hiçbir neden yokken evime saldırmıştı. Hıçkırıklarımı tutamıyordum. Babam henüz işten dönmemişti ama ben ne zaman babamı sevmiştim ki! Hiç. Onu hiç sevmemiştim. O adamı asla babam olarak görmemiştim. Annem de yoktu artık. Benim babamla işim olmazdı. Üstümeki kotum gözyaşlarımla ıslanmıştı. Yeterince oturduğumu düşünerek tekrar kaltım. Lacivert t-shırt'ümün kırışmış yerlerini düzelttim ve conferselerimin bağcıklarını bağlı olup olmadıkları konusunda kontrol ettim. O sırada burnuma bir su damlası düştü. Ah harika! Hava bile benim ruh halime göre hareket ediyor yine de koşmaya devam ettim. Durmamam gerekiyordu. Az önce bile yeterince durduğumu düşünüyordum. Ben bu düşünceler içindeyken yağmur hızlanmış, yanaklarımdan süzülen tuzlu gözyaşlarımı siliyordu..
Bir süre koşmaya devam ettim. En sonunda karşıma bir orman çıktı. Kısa bir süre duraksadım. Geceleri ormanda dolaşmaktan nefret ederdim. Korkardım da diyebiliriz. Arkama baktım. Saat on ikiyi geçmiş olmalıydı. Sokak bomboştu. Hava da soğumaya başlıyordu. Başka çarem yoktu ormana girdim. Koşmaya devam ediyordum. Etraf çok sessizdi. Çıkan sesleri de ben çıkarıyordum zaten; yere her bastığımda oluşan çamura çarpan ayağımın, dallara ve çalılara çarpan kollarımın sesleri.. Normalde sessizliği severdim. Huzurlu bir ortam oluşurdu. Ama şimdi bu sessizlik beni korkutuyordu. Hiç doğal değildi çünkü.. Birden bir şeyin bana yaklaştığını hissettim. Yere eğilmemle bir okun başımdan geçmesi bir oldu. Küçük bir şokla çığlık attım. Atmamla beraber yanımda on beş yaşlarında bir kızın belirmesi bir oldu. Kızdan o kadar çok güç yayılıyordu ki bir an afalladım. Sarı saçları, kahverengi gözleri vardı. Elinde ok ve yayı bana endişeli bakışlar atıyordu. Bana yaklaştı. O yaklaştıkça ben uzaklaşıyordum. En sonunda sırtımı bir ağaca çarptım. Kız en sonunda yanıma geldi. Çalıların arkasından başka kızlar da çıkıyordu. Hepsinin elinde ok ve yay vardı. Gözlerim şaşkın bir şekilde açılmış onlara bakıyordum. Yanımda duran ve çevresine inanılmaz güç yayan kız bana dönerek "Seninle konuşmalıyız" dedi. Normalde tanımadığım, ormanda birden karşıma çıkan ve elinde ok ve yay tutan kızlarla konuşmaz veya bir yere gitmezdim ama yine de kabul ettim.
--------
Şimdi oturmuş çadırı inceliyordum. Kız bir masaya oturmuş bana bakıyordu. Dizlerine başını koymuş hayvanı önce bir köpek sandım(!) bir geyik olduğunu anladığımda neredeyse yerimden fırlıyordum. Kız bu şaşkınlığımı fark etmiş ki gülümsüyordu. Kıza bakmayı kesip karşımdaki başında prenses taçlarına benzeyen bir taç takmış olan diğer kıza baktım. Bana gülümsüyordu. Tamam bu iş gerçekten tuhaflaşıyordu. En sonunda masanın başında oturan kız konuştu. "Artemis ismi sana ne çağrıştırıyor?" bir an düşündüm ve sonra aklıma ilk gelen şeyi söyledim. "Bunu neden soruyorsun bilmiyorum ama bana şu eski mitlerdeki yunan Tanrıçasını çağrıştırıyor. Hani şu Tanrıça Artemis.. Vahşi Doğa ve Av Tanrıçası.." kız gülümsedi. Bir an çok güzel olduğunu düşündüm. "Sana onun gerçek olduğunu söylesem ne yapardın?" bu salakçasoru üzerine gülsem de sonra cevap verdim "Galiba güler, sonra bana bunu söyleyen kişiye deli olduğunu söylerdim" bunu dememle iki kız da suratını astı. "Hey.. Neden böyle suratınızı astınız.... Yok artık! Yoksa onların gerçek olduğunu mu düşünüyorsunuz?!" başına taç takmış olan kız bana bakıp "Düşünmüyoruz, öyle olduğunu biliyoruz." dedi. Sesi oldukça sakindi. Ona delisin sen dercesine bakmaya devam ettim. Ama masada oturan kız kalktı ve birden parlamaya başladı. Şok olmuş bir şekilde ona bakarken taç kalkmış olan hem beniim hem de kendisinin gözlerini kapattı. Gözlerimi açtığımda az önceki kızın yerine gerçek olamayacak kadar harika bir varlık duruyordu. Bana yaklaştı. Dediklerini zar zor duymuştum. Sesi harika geliyordu bana "Bak kızım ben Artemis'im. Az önce o oku sana atan bendim. Bir av olduğunu düşünmüştüm. Buralarda çok olur da.. Şimdi. Ailene olanları bir şekilde biliyorum diyelim ve babanın yanına dönmek istemediğini de biliyorum. Sana bir teklifim var. Dinleyecek misin?" itiraf etmeliydim ki dikkatimi çekmişti. "Nedir?" diye sordum. "Avcı olmak. Ama şunu söylemeliyim ki bekaret yemini etmeli ve bana bağlılığını belirtmelisin. Yemini ben söyleyeceğim ve sen tekrar edeceksin. Kabul mü?" bir süre düşündüm. En sonunda "Kabul" dedim. Ve Artemis'in ardından tekrarlayarak yemini ettim.
Konu: Pacely Wandrof 
Salı Eyl. 28, 2010 4:54 am
