İlk Görüş.

Konu: İlk Görüş. Perş. Haz. 16, 2011 12:34 am

Uyandığımda yataktan kalkmamak için değil, gözlerimi açmamak için bile binlerce sebebim vardı belki de. Son birkaç gündür bedenimi esir alan "sıkılmışlık" duygusu günden güne daha kötüye gidiyordu. Artık nedense bir sonraki günü görmek için içimde hiçbir istek yoktu. Birileriyle konuşmak için, hatta kardeşlerimle konuşmak için bile, bir nedenim yoktu. Benim için endişelendiklerini biliyordum fakat umurumda değildi. Birkaç ay önce olsaydı eğer yalnızlıktan patlayabilirdim fakat son zamanlarda yalnızlık bana garip bir huzur veriyordu. "Bu sonsuza kadar böyle gidemez.... Gidebilir mi acaba?" Hiçbir maceraya çıkmamak, canavar avlamamak, bütün herkesle irtibatı kesmek... Evet, bir melez için en iyi ölümü bekleme yoluydu. Belki de hayatımın sonuna kadar dolu dolu fakat yalnız başıma yaşayabilirdim. "Bunlara hiç gerek yok, biraz dışarı çıksam iyi olacak..." Birkaç dakika içinde üstüme bir şeyler giyip sessizce kendimi kulübeden dışarı attım. Nereye gidecektim ki, birileriyle mi konuşacaktım? Hayır, sadece biraz daha yalnız kalmak için çıkmıştım dışarıya. Rüzgar uğulduyordu ve saçlarımı süpürüyordu adeta. Kafamı öne eğmiş yürürken önüme çıkan taşları tekmeliyordum. Ormana girmeyi düşünüyordum. Belki orada sessiz bir köşe bulabilirdim. Ormana girdiğimde ise hiç alışılmadık bir hareketlilik vardı sanki. Her tarafta nemfler dolaşıyorlardı. "Bana göre değil..." diyerek rotamı plaja doğru çevirdim. Nedense plaja gitmeye karar verdiğimde ensemde bir elektriklenme olmuştu. "Garip... Çok garip..." Plaja doğru yürürken adımlarımı sıklaştırmıştım. Plaja vardığımda ise hayal kırıklığına uğramıştım. Burada hiçbir şey yoktu ki... "Sanırım yalnız kalmak artık bende bir hobi oldu. Neyse, sorun değil..." Kumlara uzandım ve denizi seyretmeye başladım. Jüpiter çocuğu olmama rağmen denize karşı her zaman ilgi duymuştum. Hafif dalgalı denizde bir silüet gördüğümde ise şaşkınlığımı gizleyememiştim. Şayet etrafta beni görebilecek birileri de yoktu zaten. Biraz dikkatle baktığımda bir kızın yüzdüğünü görebilmiştim. Ensemde yeniden bir elektrik oluştu. "Bu kızda garip bir şeyler var. Ya da sanırım... Neyse, yakından gidip görsem iyi olacak." Bu sırada hem kendime, hem de kıza güzel bir sürpriz hazırlamak için kafamda plan yapıyordum.

Konu: Geri: İlk Görüş. Perş. Haz. 16, 2011 1:47 am

Sadece bu hafta sekizinci kez kabus görmenin etkisiyle yataktan yere yuvarlandım. Ayağa kalkmaya çalıştım ama yapamadım. Yerde kısa bir süre oturdum. Güneş daha yeni doğmuştu, tüm kardeşlerim uyuyorlardı. Bir kez daha ayağa kalkmaya çalıştım ve banyoya gittim. İçimde garip bir yalnızlık duygusu vardı. Kampta pek çok arkadaşım vardı, kardeşlerimin neredeyse hepsiyle çok yakındım ama yalnız hissediyordum kendimi. Yüzümü yıkadım ve ortak salona geçtim. Elime bir kitap alıp okumaya başladım ancak bir türlü konsantre olamadım. Bu yalnızlık duygusunu kısa süre de olsa atlatmam gerekiyordu. Sonunda sabah plajda yüzmenin bana iyi geleceğini düşünerek odamdan bikinimi ve havlumu almaya gittim. Üzerimi bir çırpıda değiştirdim ve hızlı adımlarla plaja yöneldim. Plaja yaklaştıkça içimde tuhaf bir his belirdi. Kalbim deli gibi çarpıyordu. Sebepsiz yere bir heyecan hissi vardı içimde. Sonunda plaja vardığımda etrafıma bakındım. Kimse yoktu. Havlumu yakın bir yere bıraktım. Poseidon çocuklarının suya girip ıslanmama özelliği vardı ama ben ıslanmayı seviyordum. Bu yüzden bu özelliği hiçbir zaman kullanmıyordum.
Suya girmek beni rahatlatmıştı. Ama geçmesini beklediğim o yalnızlık duygusu daha da artmıştı. Üstelik kalbim artık deli gibi çarpıyordu. Aldırış etmemeye çalıştım ve yüzmenin keyfine baktım. Bir süre sonra bana farklı gelen bir rüzgâr hissettim. Ürperdim ama ilginç bir şekilde iyi gelmişti bana. Arkama, plaj tarafına döndüm. Plajdan biraz uzaklaşmıştım ama O’nu çok rahat görebiliyordum. Kalp çarpması ve heyecanım durdurulamaz hale gelmişti. Sudan hızla çıkıp havlumu üzerime aldım. Çocuğu çok daha yakından görüyordum artık. Yanına doğru gittim. Onda beni çeken bir şey vardı. Yanına gittikçe nefes alamaz oldum. Salak gibi göründüğüm emindim. Çocuk çok yakışıklıydı ve sanırım ondan hoşlanmıştım. Evet, ilk görüşte aşka hiç bir zaman inanmamıştım ama farklıydı bu. Kekeleyerek “Merhaba” dedim. Yüzüme bir gülücük yerleştirdim. Çocukta bana gülümseyerek “Merhaba ben Marcus. Jüpiter’in oğlu” dedi. Gözlerini şimdi yakından görebiliyordum. Lacivertti ve yıldırım kadar da keskin bakışları vardı. Gözlerim gözlerine kenetlenip kalmıştı. Kendimi onun gözlerinden aldığımda “Ben de Luna. Poseidon’un kızıyım” dedim. Şapşal gibi göründüğüme emindim. Kumların üzerine oturdum. O da yanıma oturdu. “Burada yeni misin? Daha önce seni kampta hiç görmemiştim” Kafamı salladım. Benden sonra birkaç melez daha gelmişti ama sonuçta geleli yaklaşık bir ay olmuştu. “Evet, yeniyim. Görmemiş olman doğal. Genelde kulübemden dışarı çıkmam” dedim. Ona her baktığımda elim ayağım bir pabuca giriyordu.

Konu: Geri: İlk Görüş. Perş. Haz. 16, 2011 2:38 am

"Merhaba..." Kız yanıma yaklaşırken heyecanımı gizlemek için her yolu deniyordum adeta. Rüzgarla savrulan ve ahenkle dans eden saçlarına bakmamaya çalışıyordum. O kadar güzeldi ki... Aynı zamanda benim kadar heyecanlı olduğunu da ilk görüşte anlamıştım. Kalbinin atışları neredeyse benim yanımda bile duyulabilirdi. "Merhaba, ben Marcus. Jüpiter çocuğuyum." Yüzüme karşı konulamaz bir gülümseme takındım fakat bunu karşımdaki kız da yapmıştı. Göz göze geldiğimizde ise ensemin neredeyse elektrik yüzünden havaya uçacağını hissettim. Gözlerimi ayırmaya çalışsam da başarılı olamıyordum. "Lanet olsun, bana neler oluyor böyle?" Kızdan hoşlandığımı hiçbir şekilde inkar edemezdi fakat ya aşk? Böyle şeyler için sadece tek bir görüşün yeterli olmayacağını düşünmüştüm hep. Peki o zaman şu an bana olanlar neydi? Kalbim artık göğüs kafesimi zorluyordu ve yanaklarımdan tüm vücuduma yayılan bir sıcaklık hissediyordum. "Hayır, olamaz. Yanaklarım kızarmış olamaz!" En sonunda kız beni bu zor durumdan kurtarıp gözlerini ayırmıştı. "Ben de Luna, Poseidon kızıyım." Tabii ya, gayet mantıklıydı. Luna da kumlara oturduktan sonra konuşmaya başladık. "Burada yeni misin? Daha önce seni kampta hiç görmemiştim." Evet, onu görmediğime yüzde yüz emindim çünkü eğer böyle birini görseydim unutmam imkansız olurdu. "Evet yeniyim.Görmemiş olman doğal. Genelde kulübemden dışarı çıkmam." İçimden ona "Neden, neden dışarı çıkmadın? Neden bu zamana kadar seni hiç görmedim?!" demek geçiyordu fakat kendimi tuttum. Yavaşça ayağa kalktım ve üzerimdeki kumları temizledim. Luna'ya kalkmasına yardım etmek için elimi uzattım. "Şey, biraz kumsalda yürüyüş yapmaya ne dersin? Hem birbirimizi daha iyi tanıyabiliriz sanırım." Luna biraz tereddütte kalmış gibiydi fakat yine de elimi tutup ayağa kalktı. Beraber kumsalda yürümeye başladık. "Luna, ben hissettiklerimi saklamayı pek becerebilen biri değilim. Sanırım saklamayı da pek istemiyorum. Senden, seni ilk gördüğüm andan beri, hoşlandığımı inkar etmeyeceğim. Hatta, sana karşı kendime bile itiraf edemediğim duygular besliyor olabilirim sanırım. Umarım anlatabiliyorumdur..."

Konu: Geri: İlk Görüş. Perş. Haz. 16, 2011 3:37 am

Bir müddet oturduktan sonra ayağı kalktı. Gidecek diye ödüm kopmuştu. Burada onunla saatlerce hatta günlerce kalmak istiyordum. Neyse ki gitmedi. Hiç beklemediğim bir şey yapıp elini uzattı. "Şey, biraz kumsalda yürüyüş yapmaya ne dersin? Hem birbirimizi daha iyi tanıyabiliriz sanırım." dedi. Bu ana kadar yanaklarımın kızarmaması için süper bir çaba harcamıştım ama daha fazla dayanamadım. Yanaklarım sıcacık oldu. Kısa bir an durdum. Yoğun duygular besliyordum ona ama bu kadar kolay olamazdı bu. Daha önce hiç hissetmediğim bir duygu hissediyordum onun yanında, üstelik beni benden alan yalnızlık duygusundan eser kalmamıştı. Elini tuttum ve ayağa kalktım. Eli sıcacıktı ve güven doluydu. Sahilde yürümeye başladık. Arada konuşuyorduk ama genelde sessizdik. Sessizliği bozan Marcus oldu. "Luna, ben hissettiklerimi saklamayı pek becerebilen biri değilim. Sanırım saklamayı da pek istemiyorum. Senden, seni ilk gördüğüm andan beri, hoşlandığımı inkar etmeyeceğim. Hatta, sana karşı kendime bile itiraf edemediğim duygular besliyor olabilirim sanırım. Umarım anlatabiliyorumdur..." dedi. Ağzımı bile açamıyordum. Gerçekten bunu demiş olabilir miydi? Yoksa kulaklarım bana bir oyun mu oynamaya karar vermişti. Yüzüne baktım. Yine gözleri beni esir almıştı. Ciddiydi, gözlerinden bile okunuyordu bu. O cesur davranmış olabilirdi ama ben çok utangaç biriydim. Onu sevdiğimi ona asla söyleyemezdim. Gözlerinden kendimi kurtarmaya çalıştım ama bu kez olmadı. Kitlenip kalmıştım. Dayanamadım, derin bir nefes aldım ve sonunda söyledim. “ Evet, anlayabiliyorum. Çünkü ben de aynı duyguları hissediyorum. Seni orada gördüğüm andan beri hoşlanmaktan çok daha öte şeyler hissediyorum, buna aşk denir mi bilemem. Ama hoşlanmaktan çok daha öte olduğunu söyleyebilirim Marcus” dedim. Daha da kızarmıştım ama bu kez yalnız değildim. Marcus da benim gibi kızarmıştı. Gülümsedim. Elimi güven verecek şekilde tuttu. Kalbim deli gibi atıyordu. O da bunu hissetmişti. “Eee… yani?” dedim. Gülümsedi. Gülümseyişi çok sıcaktı. “ Benimle çıkar mısın?” dedi. Hayatımdaki en sevecen gülümsemeyle ona baktım ve “Elbette seninle çıkarım” dedim. Fazla basit bir söz olmuştu ama o anda bunu önemsemiyordum. Başımı omzuna dayadım ve sahilde yürümeye devam ettik.

Konu: Geri: İlk Görüş. Perş. Haz. 16, 2011 5:16 am

"Evet, anlayabiliyorum. Çünkü ben de aynı duyguları hissediyorum. Seni orada gördüğüm andan beri hoşlanmaktan çok daha öte şeyler hissediyorum. Buna aşk denir mi bilemem ama hoşlanmaktan çok daha öte olduğunu söyleyebilirim Marcus." Evet, bunlar da duymak istediğim sözcüklerdi zaten. Sonunda yalnız kalmayacaktım artık. Beni anlayan ve birbirimize karşı aynı duyguları hissettiğimiz bir kişi vardı. İkimiz de daha çok beklemek istemiyorduk. Yanaklarımın kızardığını artık onun suratına bakarak bile anlayabiliyordum. Luna'nın ellerini tuttum. İkimiz de yavaşça titriyorduk. "Luna, benimle çıkar mısın?" Bunu söylediğime inanamıyordum fakat zaten olacağı belliydi. Luna da şaşırmıştı fakat ani bir tepki vermemişti. Birkaç saniye duraksadı. Bir an telaşa kapıldım. Ya beni reddederse? Gözlerimiz birbirinden bir saniye bile ayrılmamıştı. En sonunda Luna yüzüne beni benden alan bir gülümseme kondurdu. "Elbette seninle çıkarım." Tamam, bu tam da beklediğim gibi bir kabul etme cümlesi olmamıştı fakat her şey o kadar çabuk olup bitmişti ki! Birbirimize bir kez daha gülümsedik ve Luna başını omzuma dayadı. El ele sahilde yürümeye devam ediyorduk. O kadar mutluydum ki zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştım bile. Artık yorulmaya başladığımı hissediyordum. Haftalarca mutsuz ve umutsuz bir biçimde yatan vücuduma bu kadar yürüyüş, heyecan ve mutluluk fazla gelmişti. Bünyemin zorlandığını hissedebiliyordum. "Ya ayrılırsak?" diye düşündüm. "Ya tanrılar bize mutluluğu çok görürse?" Bunları söylemek için çok erken olduğuna inandırdım kendimi. Önümüzde çok fazla gün vardı beraber olacağımız. Onun yanındayken kendimi daha cesur hissediyordum sanki. Kısık bir sesle "Bizi tanrılar bile ayıramaz." dedim. "Eğer denerlerse bile hepsini öldürürüm!"

Konu: Geri: İlk Görüş. Perş. Haz. 16, 2011 6:02 am

İçimdeki yalnızlık hissinden eser yoktu. Uzun zamandan sonra ilk kez bu kadar yorgundum. Bu kadar mutluluk bana ağır gelmişti. Neyse ki Marcus’un omzundaydı başım, yoksa dengemi sağlayamayıp yere düşebilirdim. Vakit su gibi akıp gitmişti. Hiçbir şey söylemeden plajda geziyorduk. Kısık bir sesle Marcus "Bizi tanrılar bile ayıramaz." dedi. "Eğer denerlerse bile hepsini öldürürüm!" Gülümsedim. Aklıma o korkunç düşünceyi hiç getirmemiştim. Ayrılık. Ya bir gün bir şey olursa ve ayrılırsak? İşte o zaman kalbimden devasa bir parça giderdi. Kendimi toparladım. “Bizi kimse, hiçbir güç bizi sonsuza dek ayıramayacak” dedim. Etraf yavaş yavaş hareketlenmeye başlamıştı. Saat kaç olmuştu ki? Plajda birkaç melez belirince öbür tarafa doğru yürümeye başladık. Etraf hareketlendiğine göre artık derslere girme vaktiydi. İsteksizce başımı omzundan kaldırıp ona baktım “ Sanırım şimdilik veda etme vakti geldi. Üzerimi değiştirip derslere girmem gerek” dedim. Suratını astı, bir insan böyle bakarken bile bu kadar yakışıklı olabilir miydi? “En azından seni kulübene kadar bırakayım” dedi. Tamam dedikten sonra havluma iyice sarınıp kulübeme doru yola çıktık. Hayatımın en muhteşem sabahını yaşamıştım. Bize merakla bakan melezleri umursamadan kulübeme kadar sarılarak gittik. Ondan enerji alıyordum, yoksa şimdiye çoktan düşüp bayılmıştım. Veda vakti geldiğinde yüzümü hafif bir hüzün kapladı. Sanki onu hiç göremeyecekmişim gibi hissettim.“ Akşam plajda buluşalım mı?” dedim. Sanırım orası benim en sevdiğim yer olmuştu. “O zaman orada görüşürüz ” dedi. Son kez ona baktıktan sonra kulübenin kapısını kapattım. Neyse ki kardeşlerim kulübede değillerdi. Kalbim hala deli gibi çarpıyordu ve yüzüm kıpkırmızıydı. Onu düşünmeden duramıyordum . Bir süre kapıda öylece kala kaldım. Yavaş adımlarla odama gidip üzerimi değiştirdim ve kardeşlerimi bulmaya gittim.