İlk mücadelem...

3- 'İlk gününün sonu'nu anlatan bir rp yazacaksın, kampla ilgili ilk izlenimlerin, ilk maceraların...
Mekan: Melez Kampı içindeki herhangi bir yer.
Katılacaklar: Serbest.

Poseidon'la konuşmamızdan sonra elimde kılıcımla kampa geri dönmüştüm. İşin aslı ilgi odağı olmayı her zaman sevmişimdir, çünkü genelde pek olamam ama bu sefer belki de her şeyin çok hızlı geliştiğinden olacak, insanların bana bakıp durmasından çok rahatsız oluyordum.

Nerede olduğumu bilmiyordum, amaçsızca yürüyüp duruyordum. Tabi kendimi arenada bulunca oldukça şaşırmıştım. Sanırım kulübemin yolunu şaşırmıştım.

Benim arenada belirmem oradaki melezlerin geri çekilmesine sebep olmuştu. Sanrım benim çok iyi olduğumu düşünüp korkuyorlardı. Tabi ki yanıldıklarını öğrenmelerine izin vermeyecektim, sonuçta ben Zeus'un kızıysam, en iyi olmam gerekir, değil mi?

Yine de kahraman olmaya takmış bir iki ufaklık her zaman olur. Sanırım bu seferde öyle bir kız çocuğu benim karşıma çıkmış ve bana meydan okumuştu. Kıza sadece gülümsedim. Ondan korktuğumu öğrenirse tüm kampın alay konusu olurdum ve daha ilk günden bu yapmak isteyeceğim son şeydi. Kızın kocaman bir kafası ve çok iri bir yapısı vardı. Elleri kocamandı ve tuttuğu kılıcı öyle sıkı sarmışlardı ki kılıcın ucu görünmüyordu bile. Ayakları büyük ihtimalle 50 numaraydı ve aynı bir zürafa gibi uzun olan boynu o koca kafasının altından görünmüyor gibi bir şeydi. Kendimi tutamadım ve:

"O kocaman kafanı gerçekten nasıl taşıyorsun sen ya?"

Tahmin edeceğiniz gibi kız bundan pek hoşlanmadı.

"Bana bak ukala, istersen Kronos'un kızı ol, umrumda bile değil! Benim adım Fransis ve Ares'in kızıyım, büyük ihtimalle de senin havanı söndürecek tek kişiyim! Şimdi gerçekten Zeus'un kızına yakışır bir şekilde savaşacak mısın, yoksa tavuk gibi kaçacak mısın?" dedi. Bu lafa çok sinirlenmiştim. Daha ne yaptığımı anlayamadan kızın üzerine atladım ve onun kılıcını elinden düşürerek kılıcımı kızın boynuna doğrulttum.

"Daha konuşacak mısın? Yoksa savaşacak mıyız?" dedim ve kızın kılıcını yerden almasına izin verdim. Birkaç saniye sonra etrafımızı melezler sarmıştı ve hepsi de nefeslerini tutmuş bizi izliyorlardı. Ben ne yaptığımı bilmiyordum, bir anda tüm bu şeyleri nasıl yaptığımı da ama oluyordu işte! İçimden babama teşekkür ettim.

Kız beni zorlamıyordu bile!

"Artık gerçekten savaşacak mıyız? Çok sıkıldım Franci!" dedim. Kız öfkeyle aynı bir boğa gibi ayağını yere vurdu ve bağırarak üzerime doğru gelmeye başladı. Saldırısını savurma zahmetine gireceğime sadece yana çekildim ve onun düşmesine izin verdim. Ardından da onun yere düşen kılıcını elime aldım ve ikisini birden ona doğrulttum.

"Oyun bitti!"

Sonra da bana yol açan çocuklara gülümseyerek kulübeme yöneldim.

Akşam yemeğinden sonra Tanrılara bir adak sunmamız gerektiğini söylemişlerdi. Yediğim yemeğin hepsini ateşe attım, çünkü babama bir teşekkür borçlu olduğumu biliyordum.

Akşam yatağıma yattığımda tüm başıma gelenleri düşündüm. Ne öğrenmiştim? Ha, evet, bir Ares çocuğu her zaman saçmalar. Ayrıca Poseidon denizlerin tanrısıdır. Yeni ve keskin bir kılıcım olmuştu ve bu da bir şeyler öğrenmek sayılırdı. Ayrıca en önemli şeyi atlıyordum: benim babam Zeus'tu! Göklerin ve şimşeğin efendisi! Bu müthiş bir şeydi. Belki de hayatımda ilk defa kendimi ait olduğum bir yerde gibi hissediyordum...