Biz Aşağı İniyoruz!

62. Nakil Sırasında Ölüm Plakçılık'da bir macera yaşa.
Mekan: Nakil Sırasında Ölüm Plakçılık
Katılacaklar: Serbest.

Ben,Sat,Marry ve Phi kamptan kaçmıştık ve sonunda bir yerde durmuştuk. Los Angeles'da. Yaya gelmiştik buraya kadar ve sırt çantaları ile dolaşan garip kızlar görüntüsünü oluşturuyorduk. Phil önden önden ilerliyordu. Sonunda adını okumakta zorlandığım bir dükkanın önüne geldik.

Niye hep arkaya atarlardı ki beni? Olaya yabancı kalıyordum. Amacımız yer altına inmekti. Tabii heyecanlıydım. Kendimi ölecekmiş gibi hissediyordum. Zaten yer altına inecek olmam bir nevi ölmeye gitmek ile aynıydı.

Çok pişman olacakmış gibi hissediyordum kendimi. Bu yaşadığım diğer maceralardan çok farklıydı. ellerim terliyor ve her şeyi sonradan duyuyordum. Girdiğimiz yer çok kalabalıktı. Sat'e yaklaşıp aklımda kalan ismi söyledim "Burası Ölüm Kalım Plakçılık mı canım?" Sat yüzündeki gerginik arasında bir kahkaha patlatmamak için kendini zor tutarak güldü. "Evet canım burası orası."

Girişin önünde bekleyip aramızda konuşmaya başladık. "Birbirimizden ayrılmayalım ne olursa olsun!" dedi Sat. "Ne yani önümüze gelene bin tekme hesabı mı takılalım?" dedim. Bu gerginlik beni saçma saçma konuşmaya yöneltiyordu. "Gerekirse evet." dedi Maria. Hiç heyecanlı değilmişiz gibi yetkili abiye benzeyen kişiye doğru ilerledik tek sıra halinde. Oradaki ölüler bize tip tip bakıyorlardı.

Ölüm Plakçılık gitmekten hoşlanmadığım bir yerdi. Ama söz konusu dostlarımla eğlenip biraz kafa dağıtmak olunca elbette ki onları kıramıyordum ve bu iğrenç yere gitmek bile benim için bir zevke dönüşüyordu. California'dan dönen ve gerçekten çok özlediğim biricik cadaloz Alex, kışın kampta sırdaşım bir tanecik arkadaşım ve en değerlim haline gelen Maria ve kampa yeni gelmesine rağmen çabuk kaynaştığını düşündüğüm ve bu macerada bize önemli bir katkı sağlayacak olan Phil ile beraber muhteşem bir macera yaşayacaktık. Oraya vardığımızda hepimiz birbirimize bakıyorduk, ne yapacağımızı bilemez bir haldeydik. Birbirimizle konuşuyorduk, girişimizi yavaşlatmak adına gereksiz sorular soruyorduk karşılıklı olarak. Karşımızda Charon'u gördüğümde ona doğru ilerlemeye başladım, daha doğrusu Phil önden biz de arkadan yürümeye başladık. Charon'u tanıyordum ona el salladım. O, buranın görevlisiydi ve birkaç drahmi karşılığında bizi yeraltına indireceğinden emin olduğum kişiydi. Ona el salladım. "Selam Charon." dedim gülümseyerek. O ise beni ve yanımdaki arkadaşlarımı gördüğüne pek memnun olmamış gibiydi. Tek kaşını kaldırdı, benden bıktığını ima edercesine ama benim pek de umrumda değildi. İçimizden birinin öne çıkıp ona derdimizi anlatacağı umuduyla beklemeye başladım.

Sat'in durumunu görünce seke seke Charon'un yanına gittim. Phil benim yanımdaydı, Alex ise biraz gerimizdeydi. Hades beni severdi, yani çocukları olmayan diğer melezlere nazaran. O benim Üç Büyükler'den en sevdiğim tanrıydı, her ne kadar ilk önce ondan ölesiye korksam bile sonra insan dayısına alışıyor canım. Tatlı bir şekilde gözlerimi kırpıştırıp Charon'a baktım. ''Merhaba Charon, bugün ne kadar da iyi görünüyorsun böyle?'' İlgisini Sat'ten uzaklaştırmaya çalışıyordum. Charon gülümsedi. Eliyle takım elbisesini düzeltti. ''Sağol minik, bu yeni.''

Sat eliyle ne yapıyorsun dercesine cimcikledi. Onun gücü karşısında hafifçe inlesem bile tatlı tatlı gözlerimi kırpıştırmayı sürdürdüm.
''Senden bir şey rica edebilir miyim yüce Charon?'' Reklamlardaki oyuncak bebekler gibi iki yana sallandım. Charon'un yüzünde hafif bir gülümseme göründü, ama sadece bir an. Söyle bakalım, dercesine elini salladı. Son anda aklıma gelen bir fikirle Phil'i önüme ittim. ''Bu şeker kız Hades'in kızı ve babasını çok ama çok özlemiş.'' dedim acı bir ifade takınarak. Phil ne döndüğünü anlamıştı, o da benim gibi gözlerini kocaman açıp uzun kirpiklerini kırpıştırdı.''Bir seferlik onun geçmesine izin verebilir misin diye soracaktım yüce Charon.'' En tatlı sesimi kullanıp sorarcasına bir mırlama çıkardım. Charon bize baktı. Phil de ben de bir tatlılık abidesiydik şu an. Charon yeraltına açılan asanörün kapısına kaçamak bir bakış attı ve başını salladı. ''Sadece bir seferlik. Haydi haydi, çabuk olun.'' Phil'le Sat'i ittire ittire bir kere daha gözlerimizi kırpıştırdık ve asansöre bindik. Kapı tam kapanacakken içeri Alex sıvıştı. ''İyi iş kızlar.'' dedi gülerek. Göz kırptım. Drahmi vermekten iyiydi.

Maria'nın muhteşem fikri sayesinde yeraltına inmeyi becerebilmiştik, sayılırdı. Geriye sadece asansörle aşağıya inmek ve yeraltına varmak kalıyordu. Tabi daha Cerberus'u geçmemiz, babamın sarayına gitmemiz falan gerekiyordu ama daha oralara vardı, önce bu korku dolu yolculuğu atlatmamız gerekiyordu. Kayığa binecektik şimdi. "Maria, sen gerçekten zekisin kızım." dedim gülerek. Ardından asansörle kayığa doğru gitmeye başladık. Nedense bir an içim ürpermişti. Bir Hades kızı olabilirdim belki ama daha önce yeraltına inmemiştim. Bundan utanıyordum ama yeni olduğum bahanesiyle sıyrılabilirdim. Asansörle yolculuktan sonra kayığa varmıştık. Etraftaki ölü insanların bakışları beni rahatsız etmese de diğerlerini rahatsız ettiği yüzlerinden anlaşılıyordu. Gölge yolculuğunu öğrenebilseydim, bundan önce en azından bir kereliğine deneyebilseydim seve seve onları bu eziyetten kurtarırdım fakat bilmediğim bir şey için onları tehlikeye atmak da saçma olurdu. Temkinli bir şekilde kayığa oturduktan sonra derin bir nefes aldım. Bu bir Hades kızının ilk yeraltına inişiydi. Gerçekten hem yeraltı dünyası için, hem de benim için muhteşem bir olaydı. Bunu arkadaşlarımla yaşamanın verdiği haz da, paha biçilemezdi.