Kazara Aşk.

Konu: Kazara Aşk. Ptsi Haz. 06, 2011 2:35 am

Geç kalkmanın verdiği sersemliği üzerimden atamamıştım. Uzandığım yataktan kalkmak istemiyordum. Herkes derse gitmişti ama ben burada uyuklamayı tercih etmiştim. Başıma bela olabilirdi bu, umurumda olsaydı. Eğer kulübeden çıkmayacaksam bir gün daha göremeyecektim onu. Dayanabilecek miydim? Bunu düşünmek canımı yakmaktan başka bir işe yaramıyordu. Dikkatimi dağıtmalıydım ama nasıl? Komidinin üzerinde bulunan telefonuma uzandım. Biraz şarkı dinlemek iyi olabilirdi. Şarkı listesini biraz kurcaladıktan sonra bu fikrin iyi olmadığına karar verdim. Komidinin çekmecesini açtım, bulduğum ilk tokayı alıp saçlarımı topladım. Oldukça dağınık bir topuz olmuştu ama düzeltme ihtiyacı duymamıştım. Yatağın altında bulunan kitaba uzandım. Hermes oğlunun ısrarla tavsiye ettiği bir kitaptı, normalde de okuduğum türde bir kitap olmasına rağmen hiç fırsatım olmamıştı.
Kapağını araladım. Kitap okumayı gerçekten özlemiştim ama şuan ki ruh halime hiç hitap etmiyordu nedense. Derin bir nefes aldım ve satırlarda ilerlemeye başladım;

“…Parmaklarını kapı boyunca dolaştırdı. İmkansız. Kaplama tahtalarını sökmek için yeri eşeledi. Boşuna. Kafasını yukarı kaldırdı ve sımsıkı palmiye yapraklarından oluşan tavana baktı. Nefes almayalı ne kadar zaman olmuştu? Bir dakika? İki dakika?

İçerisi iyice ısınmaya başlamıştı. Suratı ter içerisindeydi. Bütün dikkatini içinde kapalı olduğu bölüme verdi: en küçük aralık bile rotang sicimiyle sıkı sıkıya kapatılmıştı. Bu sicimlerden birini çözmeye çalıştı; yapacak bir…”

Çalınan kapı ile sıçramıştım. Kimdi gelen? Kitabı ters bir şekilde yatağa koydum ve kapıya gittim. Yatağın yanında duran dal parçasını ıskalayarak geçmiştim. Ondan en kısa zamanda kurtulmalıydım. Saçlarımı salıp kapının yanına gittim. Derin bir nefes aldıktan kapıyı açtım.

Kapıda duran… nefes almayı unutmuştum bile. “Ash… Ashton? Merhaba.” Şaşkınlığıma engel olamamıştım. İçimi kaplayan duygu seline kapılmıştım sanki. Yüzüme şapşal bir gülümseme yerleştirdikten sonra kenara çekildim. “Hadi, gel içeriye.” Teklifimi kabul ederek içeriye girdi. Ashton’ı görmek gerçekten çok iyi gelmişti. “Eğitimde yoktun, merak ettim.” Beni mi izliyordu? Hem de o? Utanmıştım. Çok utanmıştım. Vücudumdaki bütün kanın yüzüme hücum ettiğini hissedince kafamı yere eğdim. Ashton içeriye girince kapıyı arkasından kapattım.

Konu: Geri: Kazara Aşk. Salı Haz. 07, 2011 9:31 am

“Ash… Ashton? Merhaba.” Kulaklarında çınlıyan bu sesin ardından gülümsedi. Belki de şuanlık duymak istediği tek sesti. İç çekti; Kendine hakim olmalıydı. Yani o Ares oğluydu? O kadar kolay aşık olacak biri değildi. Büyük bir uğraş sonrası gözünü Camillia'dan ayırarak etrafı inceledi; Bildiğiniz bir kulübeydi işte. Her tarafın çiçeklerle kaplı olması dışında. Normalde olsa itiraf etmezdi lakin kulübe oldukça iyi gözüküyordu. “Hadi, gel içeriye.” Bu teklifinin ardından tekrar gülümsedi. Belki de bunu söylemesini bekliyordu. Camillia'nın gözünün ona kenetlendiğini görebiliyordu. Evet, aklında bir sürü soru vardı Ashton'ın gibi. Söyleyeceklerini zihninde her ne kadar toparlamaya çalışsa da çokda başarılı olduğu söylenemezdi. Doğrusunu söylemek gerekirse gelmesinin sebebini, o bile bilmiyordu. Sadece Camillia'yı görmek istemişti; Tabii böyle bir şeyi ona söyleyemezdi ya! Yutkunarak Camillia'ya döndü. “Eğitimde yoktun, merak ettim.” İtiraf etmesi gerekirse söylediği cümlede doğruluk payı yokta değildi. Merak etmişti, evet. Sadece... Ah! Gözlerini ondan bile ayıramıyordu. Tahmin etmesi güç bile olsa kendini fazlasıyla kaptırmıştı bu kıza... Tabi, en çok korktuğu şey ise bu ihtimalin gerçekleşmiş olmasıydı. Bu tür konularla ilgili daha önce çok fazla tecrübesi olmuştu; Bunu yapmaması gerekirdi. Aynı şeylerin olabileceği düşüncesi bile onu korkutsa da, onunla sadece arkadaş olarak kalmaktanda korkuyordu. Bu da onu bir karara doğru sürüklüyordu mecburen... Oturmak ister misin?" Bir yandanda yüzüne bir gülümseme yerleştirme çabasındaydı. Lakin aklındaki milyonlarca duygu ve düşünceye karşın bunu yapabilmekte pek mümkün görünmüyordu. Gözünü Camillia'ya doğru kaydırmamaya çalışıyordu her ne kadar zorda olsa; Böyle işleri daha da mahvedeceği biliyordu nasıl olsa. Camillia'nın onaylarcasına başını salladığını hissetti; Ne diyeceği hakkındaysa hiçbir fikri bile yoktu. Yardım beklercesine Camillia'ya baktı. Tek umudu, Camillia'nın onun dikkatini dağıtabilecek bir konu bulmasıydı.

Konu: Geri: Kazara Aşk. Çarş. Haz. 08, 2011 5:50 am

Ashton’ın yüzündeki çarpık gülümseme ile büyüleniyordum sanki. Yatağın yanında bulunan sandalyelerden birine oturmuştu. Bir sandalyeyi çekip iyice yaklaştım. Bu yaptığımın doğru olmadığını bildiğim halde yapıyordum, karşı koyamıyordum. Bir müddet ona bakmaya devam ettim. Ne kadar sürdüğünü bilmiyordum; belki yarım saat, belki daha fazla. Dalmış bir şekilde Ashton’a bakmaya devam ediyordum ki onun da bana baktığını farkettim. Ne zamandır bana bakıyordu? Normal rengine dönen yüzüm tekrar yanmaya başlamıştı. Ellerimi birleştirip parmaklarımla oynamaya başladım. Gözler. Yüzümde hala gözlerin gezdiğini hissedebiliyordum. Hep böyle mi sürecekti? Ben kaçarken o izleyecek yada tam tersi? Ashton hiç kaçırmazdı gözlerini, Ares oğlu olduğu her halinden belliydi. Acaba diğer Ares çocukları da bu kadar sessiz miydi? Yada o bu kadar sessiz miydi? Belki de benimle konuşmak istemiyordu.

Üzüntüyle alnımı ovdum. Kafamı kaldırdığımda odayı incelediğini gördüm. Ani bir hareketle yerimden kalktım. “Kötü bir kulübe sahibiyim. Hiçbir şey vermedim sana.” Ne verecektim peki? Yatağın altında sakladığım şaraplardan biri olabilirdi? Saçmalama. Dolapların olduğu bölmeye gittim. Çiçekleri incitmeden iterek birkaç kurabiye ve kek aldım. Küçük bir tabağa koyarak sandalyelerin olduğu yere doğru ilerlemeye başladım.

Konu: Geri: Kazara Aşk. Cuma Haz. 10, 2011 7:24 pm

Onun gözlerine dalmak...İşte yaptığı tek şey buydu. Herhalde Camilia, bu Ares çocuğunun şapşal bir şekilde gülümseyip gözlerine baktığını merak ediyor olmalıydı. Ama bunu durduramıyordu ki... O güzellik. Onu baştan çıkaran güzellik... Sessizce bir iç çekti. Bir partneri olmadığını öğrenmişti. Belki de şansının artabileceğini düşünmek gibi bir düşünce doğmuştu bu olayın ardından. Ama sadece saçmalıyordu. Bu Demeter kızı ondan çok daha iyilerini hak ediyordu tabii. Gözlerine baktığı zamanlar, kendini feci bir şekilde ezik hissediyordu, nedenini tam olarak anlamasa bile. Şuanda yerin altına rahat bir şekilde girebilirdi. Nefesini tutmuştu bu sefer; belki kendini öldürürse bu acı azalabilirdi. Böyle bir şey yaparsa, kalbinin yarası kapanabilirdi... Camillia'nın bu sesinin onu kendine getirmiş olmasına bir kez daha sevindi. “Kötü bir kulübe sahibiyim. Hiçbir şey vermedim sana.” Ne verecekti peki? Ah, tabii ki de şarap favorisiydi lakin böyle bir şeyinde olmayacağını biliyordu. Bırakın siz şarabı, meyve suyu bile getirmek yasaktı kampa. Tabii, bir Hermes çocuğu bulup, eline birkaç drahmi tıkıştırırsanız bu sorun rahat bir şekilde ortadan kalkıyordu. Yoksa şarapsız yaşayamazdı!

Camillia'nın ona doğru küçük bir tabakla lakin içinde daha ne olduğunu anlayamadığı bir şekilde geliyordu. Bundan birkaç saniye sonra olanlar oldukça kafa karıştırıcıydı. Ashton için bile. Ashton kendini bir anda Camillia'yı belinden tutarak bulmuş, elindeki tabak ise yerde kırık bir şekilde duruyordu. Ah, tanrım. Elleriyle daha sıkı kavradı Camillia'nın bedenini. Gözleriyse birbirleriyle buluşmuştu. İnanamıyordu... Neden hala birkaç santim uzaklağında muazzam güzellikle bir kızın durduğuna ve Ashton'ın ise sadece öyle bakmasına... İkisininde aklını karıştırmaktan başka bir şey yapmıyordu belki de. Sadece... Gülümsüyordu işte! Onun bu kadar yakınında olmasına gülümsüyordu. Biraz daha yaklaştı yüzü ona. Daha, çok daha fazla. Belki de gerektiğinden de fazla. Korkuyla ayrıldı Camillia'dan. Böyle bir şeyi yapamazdı. İstese bile... Eliyle kalkmasına yardım etti. Bir yandan da onu koltuğa doğru götürüyordu. "İyi misin?"

Konu: Geri: Kazara Aşk. Paz Haz. 12, 2011 3:22 am

Kabarmış olan tahta ayağına takılmıştı. Yürüdüğü için anlık bir hareketle kurtulmaya çalıştı sarışın ama başarılı olamamıştı. Öne doğru düşüşü sanki yavaşlatılmış bir çekimle gösteriliyordu. Bu süre zarfında nefes almayı kesmiş her şeyi unutmuştu. Kalbinin ritmi iyice bozulmuş düzeni değişmişti. Neredeyse düşecekken yardımına koşmuştu çocuk. Engel olmuştu. Belini sıkıca tutan elleri ani hareketin verdiği sertlikle ilk başta ezmişti ama kız umursamıyordu o acıyı. Daha yakın olmak istiyordu. Belini sıkı sıkıya kavrayan ellerin olduğu yerler yanmaya başlamıştı bile. Şaşkınlıkla kaldırdı kafasını, hala nefes almıyordu.

Gözlerim, Ashton’ın gözlerine dokununca vücudumdan çekilen ruhum geri dönmüştü. Korku dolu bir nefes aldım. Kayboluyordum gözlerinde. Kokusunu içime çektikçe başım iyice, iyice dönüyordu. Ashton’ın tereddüt dolu gözleri beni iyice gerse de umursamıyor, dışarıya vurmamaya çalışıyordum. Birden gözlerim dudaklarına kaydı. Gülüyordu. Gülümsüyordu. Büyülendiğimi hissediyordum. Karşı koymak bütün enerjimi harcamıştı. Dayanamamak korkutuyordu beni. Karşılıksızdı işte. Öyle olmasaydı durmazdı böyle, değil mi? Aramızdaki birkaç santimdi bizi uzak tutan. Çok acımasızca. Birden yanıyormuşçasına uzaklaştı Ashton. Ateşten kaçar gibi. Elini belimden çekil kolumdan tuttu ve yürümem için birkaç adım attı. Hissettiğim hayal kırıklığı ve acı ile yanında ilerlemeye başladım. Üzüntümü bastırmayı zor da olsa başardım. “İyi misin?” Kafamı kaldırıp ona konuşmadan onayladım. Sesimin çatlaması gerçekten çok kötü olabilirdi. Koltuğa birkaç adım kala kurtuldum ellerinden. Tuttuğu yerler alev alıyordu sanki. Kıpkırmızıydı, sıktığından ya da acıttığından değil sadece dokunmasıydı sebebi. Kendimi sert bir şekilde koltuğa bıraktım, canımın yanacağını düşünmeden. Yanıma oturdu. Kalp atışım gene bozulmuştu, bugün normale döneceğini de sanmıyordum doğrusu. O yanımda olacak ben rahat olacağım? İmkânı yoktu, o farklıydı sonuçta. Çok farklıydı. Korkularımı bir kenara bırakıp gülümsedim gözlerinin içine. Karşılık vermesi biraz zaman alsa da gerçekleşmişti. “Teşekkür ederim. O cam kırıklarının üzerine düşmek istemezdim.” Omzuna yakın bir yeri tutarak söylediğim cümlemi dinlememişti sanki. Sadece elime bakıyordu. Yada bana mı öyle geliyordu?

Konu: Geri: Kazara Aşk. Çarş. Haz. 15, 2011 2:59 am

“Teşekkür ederim. O cam kırıklarının üzerine düşmek istemezdim.” Söylediklerini pek önemsemiyordu Camillia'nın. Düşündüğü tek şey elleriydi. O kadar doğal ve güzellerdi ki... Ona gerçeği açıklamayı o kadar çok istiyordu ki. Ona olan aşkını o kadar çok haykırmak istiyordu ki... Bunu yapması için zamanın uygun olmaması konusunu aklına götürmemeye çalışarak, ellerini Camillia'nınkilere doğru götürdü. Belki de bunu yapabilirdi. Hadi ama, bunu söylemekten korkuyor muydu? Camillia'nın ona nasıl baktığını görmüştü. Tek taraflı olmadığını biliyordu kendisine duyduğu aşkın. Camillia'nın kampa geldiğinden beri sürekli yanında olmuştu. İster istemez, Ashton arkadaş olamayacaklarını anlamıştı. Çünkü onunla hiçbir şey olmadan konuşmak, ona acı veriyordu... Belki gereğinden de fazla. Bunu itiraf edemiyordu çünkü, Camillia hep onu arkadaşı olarak görmüştü. Bunlara rağmen, gerçeği şimdi öğrense bile bunu yapmaya korkuyordu. Daha önce birkaç kız arkadaşı olmuştu tabii; Ama bunların hiçbiri Camillia gibi değildi. Onlara, Camillia'ya olduğu kadar bağlanamamıştı. Gülümsedi tekrar; Bu gülümsemeyi çok iyi biliyordu aslında. Normalde en son böyle gülümsediği zaman, bir benzin istasyonunu havaya uçurmuştu. Derin bir nefes aldı; Her şey normalmiş gibi, gidemez miydi yani? Aslında bunu yapamayacağı çok iyi biliyordu. Elleri Camillia'ya değdiği zaman tuhaf bir ürperti hissetti. Doğrusunu isterseniz, bunun nedenini bile öğrenmek istemiyordu. Bakışlarını zorda olsa Camillia'nın ellerinden ayırdı ve sadece yeşil gözlere sabitledi. Ah, onu büyülüyorlardı...

Sersemlemiş bir şekilde cevap verdi Camillia'ya. "İyi olmana sevindim..." Zaman durmuştu onun için adeta. Yeşil gözlerinin sonsuzluğunda kaybolmuş gibiydi; Kendini hiç olmadığı kadar özgür hissediyordu. İçinde bir cesaretin var olduğunu farketti şaşkınlıkla. Başını Camillia'ya doğru yaklaştırdı. Galiba nefes almayı unutmuştu, ama bu çok büyük bir sorun değildi onun için. Asıl düşündüğü şey doğaçlama takılmaktan vazgeçmesi gerekmesiydi. Eğer böyle daha fazla yaklaşırsa...Aman tanrım. Ne yapıyorum ben? Bunlara rağmen başını Camillia'ya doğru yaklaştırmaya devam etti. İçindeki korkunun yerini sadece mutluluk almıştı. Bir kez olsun akışına bırakmak... Evet, bu fikir gözünde çok daha iyi gözükmeye başlamıştı şimdi.

Konu: Geri: Kazara Aşk. Çarş. Haz. 15, 2011 9:43 pm

Eli… Elini elimin üstüne koyacağını zannetsem de kısa bir tereddütten sonra geri çekmişti. Vazgeçmişti. Mesafesini koymuştu işte. Apaçık ortadaydı. İstemiyordu, sadece kendimi kandırıyordum. Yüzüme bakmayışı benim için büyük bir avantajdı doğrusu. Az önce ki küçücük tereddüt yüreğimi param parça etmişti. Bu, yüzümde büyük bir acının kol gezmesine neden olmuştu ve bu ifadeyi birinin görmesini asla istemezdim; Özellikle de Ashton’ın.

Yüzünde dalga dalga gezen duygular. Saniye saniye değişen mimikleri. Kendimi izlemekten alamıyordum. Kusursuzdu. Dalmış, iyice sersemlemiş bir şekilde yüzünü incelerken kaldırdı kafasını. Ansızın yaptığı hareket şaşırtmıştı beni. Sonra… sonra elini elimin üstüne koydu ve yavaşça avucunun içine aldı. Yada bana öyle geliyordu. Mutluluk, vücudumu ele geçirdikten sonra hissetme özelliğimi kaybetmiştim. Hayır, hissediyordum; onu. Yanılmamıştım. Seviyordu işte. Sadece elimi tuttu –dokundu- diye düşündüklerine bak! Saçmalık! Çok kez tutmuştum elini ama bu farklıydı. Diğerlerinde arkadaşçaydı amaç belki ama bu farklıydı. Duygu farklıydı, dokunuşu bile apayrıyken nasıl arkadaşça dokunduğunu düşünebilirdi ki?

Bir şeyler mırıldanır gibi oldu Ashton. Duyuyordum ama algılayamıyordum. Başım dönüyordu, delicesine atan kalbim göğüs kafesimden çıkacaktı sanki. Ashton yaklaştıkça atışlar hızlanıyordu. Yaklaşmak? Evet, aramızdaki mesafe giderek azalıyordu. Ne elimi çekebiliyordum ne de bir şey söyleyebiliyordum. Aramızda birkaç santimden başka bir şey kalmadığında nefesi yüzümdeki her zerreye ulaşıyordu. Gözlerimi kapatıp kokusuna teslim olmak istiyordum. Aslında bu hayalime çok bir şey kalmamıştı.

Yapabilir miydim? Onu… öpebilir miydim? Ya da o yapabilir miydi? Onu tanımak gerekiyordu. Herkesin ön yargıyla yaklaştığı bir Ares Oğlu’ydu o. Sert görünüşlüydü ama bu yönünü bilmeyen için. Duruyorduk öylece. Ne o son adımı atıyordu ne de ben. Son cesaret kırıntıları da yok olmuş gibiydi. Cesaretlendirmek bana mı düşüyordu? Pekala.

Kaç dakika, saat sürmüştü? Yoksa zaman mı durmuştu? Kimin umurunda. Ona olan duygularım karşılıksız değildi işte. Düşünmesi bile mükemmeldi. Onu gördükten sonra geçmişimin yok olması gibi şimdi ve mekan da yok olmuştu. Zamanın yada mekanın neresi olduğu umurumda değildi; O yanımda olduğu sürece. Düşündüğüm tek şey, her zamanki gibi, Ashton’dı. Birden bir şeyler mırıldandığımı fark ettim. Hala duyamıyordum ve şuursuzca söylediklerimle her şeyi mahvedebilirdim. Yoksa o bir şey söylemişti, ben de cevap mı veriyordum? Ters bir şey söylüyor olabilirdim ama yüz hatlarım olduğundan daha yumuşaktı. Her şey yolunda. Her şey.

Konu: Geri: Kazara Aşk. Çarş. Haz. 15, 2011 10:30 pm

"Seni seviyorum." Yüzünde küçük bir tebessüm oluşmuştu. Ona bu kadar yakın olmak... Durmak bilmeyen kalp atışları arasında boğulmak... Ama içinde korkudan çok rahatlıkda vardı; Bunu söyleyebilmiş olmak, ona bu rahatlığı veriyordu. Belki de sadece zihninin içinde yaşanıyordu bunlar... Gerçekten bunu diyebilecek kadar cesareti var mıydı? Bu soruyu defalarca kendine sormuştu. Lakin bulabildiği tek cevap, bir hiçlikti. Bunlara rağmen umudunu hiçbir zaman yitirmemişti. Camillia'ya olan aşkından bir kez olsun şüphe etmemiş, aksine, bu aşkını çok daha ileri taşımak istemişti. Önüne çıkan lanet olası sorunlarla baş etmek yerine, sürekli onlardan kaçmış, Camillia'yla olan arkadaşlık rolünü devam ettirmişti. Lakin bir şeyin farkına varmıştı artık. Bu şekilde, Ashton çok daha fazla acı çekiyordu. Aşık olduğu kıza dokunamamak, sarılamamak... Ona bu acıyı veriyordu. Sürekli sıradan bir arkadaşı gibi davranmak acıtıyordu kalbini. Bunun böyle devam etmeyeceğinin farkında olmasına rağmen sürekli kaçmıştı. Ama şimdi, ona olan aşkını itiraf ettikten sonra bile içinde bazı şüpheler yok değildi.

Bunlardan da mı kaçacaktı peki? Camillia'nın vereceği cevabı hiç düşünmemişti o a na kadar; Ah! Aynı şeyleri hissetmiyorlarsa? Evet, öyleyse ne yapacaktı? O lanet olası utanç duygusunun vereceği panikle ve korkuyla birlikte, Camillia'ya olan sonsuz aşkını hiçe sayarak ve arkadaşlığını bile tehlikeye atacak şekilde kaçacak mıydı? Camillia'yı orada öyle bırakacak mıydı? Yoksa, bunun vereceği acıyla birlikte kahrolacak mıydı? Eh, nasıl olsa her iki seçenecekte de acı çeken yalnızca o olacaktı. Bu yüzden hiçbir sorun yoktu yani (!) Peki ya, ilk adımı kim atacaktı? Bu korkunun aşılması gerektiğinin farkındaydı lakin, yapamıyordu işte... Doğaçlama takılmak bile işe yaramamıştı! Ah, kapa çeneni Ashton.

Eh, bir kez olsa bile haklıydı. Sadece onun gözlerine bakmak... Daha fazla düşünmemesi gerekiyordu. Her şeyi batırmadan önce davranması gerekiyordu belki de... Camillia'nın cevap verdiğini duyabiliyordu. Ashton ise ona daha fazla yaklaşıyordu. Her geçen saniye..."Be- Bende." İçine yayılan mutluluğu tam olarak hissedebiliyordu artık. Gözlerini kapatmıştı. Artık düşünebildiği tek şey Camillia'ydı, her zaman olduğu gibi. Lakin asıl tuhaf olanı, dudakları, Camillia'nınkine değerken bile olabildiğince sakin olmasıydı.

Konu: Geri: Kazara Aşk. Perş. Haz. 16, 2011 4:13 am

Her şey yerli yerine oturuyordu. Sadece inanmak istemiyordum bu olanlara. Rüya gibiydi ve ben kendi kendime mırıldanmaya devam ediyordum. Sessizce. Dudaklarımı bile kıpırdatmadan. Gerçek olamayacak kadar güzel şeyleri tekrarlıyordum durmadan. Onun bana bu kadar yakın olması gerçek olamazdı. Ya da…

"Seni seviyorum." Ashton'ın yüzündeki gülümsemeyi izlerken bakışlarının tarif edilemez bir şekilde büründüğü kusursuzluğa hayran kalmıştım. Duyduğum iki kelime belki uzun süredir beklediğim bir şey olsa gerek, biraz şaşırtmıştı beni. Kuruyan dudaklarımı açamayacak kadar. Mutluluğu tüm hücrelerimde hissedebiliyordum. Uzun süredir yaşamadığım kadar huzurla, hızlıca çarpıyordu kalbim. Uzun süredir onu beklediğimdendi belki bu mutsuzluk. Ama bitmişti işte. Benim için de onun için de. Bilmenin verdiği huzur ile hızlanıyordu kalbim. İtiraf sırasının bende olduğunu bilmek bile korkutmuyordu beni. Sadece söyleyecektim ve bitecekti. Hayır, bitmeyecekti. Yeni bir başlangıç olacaktı. Tek sorun, itiraf edebilecek cesaretin bende olmayışıydı. “Be- Ben de.” Çatlayan sesim ortamda hiçbir şeyi değiştirmemişti. Ashton’daki rahatlama haricinde. O da sesimden değil karşılığımdandı. Beklemediğim yada hazırlıksız yakalandığım bir anda dudaklarını yavaşça dokundu. Kuruyan dudaklarım aşkı bulmuştu. Uzun zamandır aradığı aşkı. Karşılık bekleyen dudaklara cevabım gecikmemişti ama bu şaşkınlığı üzerimden attığım anlamına gelmiyordu. Yanağımı okşayan yada okşamakta tereddüt eden parmakları hissedebiliyordum. Gülümseyerek uzaklaştım dudaklarından. “Özür dile- Hayır, dilemeyeceğim. Yanlış bir şey yapmışım gibi hissetmiyorum.” Gözlerine bakmaya cesaret edemiyordum. Dudaklarında oluşan yarı mahcup yarı muzip gülümsemeyi görmek yetiyordu bana. Elini yanağımdan çekip tuttum.En masum duygularımla yapmıştım bunu, zaten o duyguların sahibiydi Ashton. “Yanlış bir şey yapmadın… galiba…” Kızaran yüzümü saklamak için kafamı iyice aşağı indirdim. Bende de var mıydı yanlış yaptığım düşüncesi? Bir zerre bile yoktu.

» Kazara Lotus' ta.