Zor bir gün oldu ha?
Kolay olmasını bekleyen kimdi ki? Evde oturmuş sırf bir kaç kilo almamak için enerji içeceğini ve en çok sevdiği şu yağsız mısır cipslerinden yerken, kendini bir anda hala gerçek olduğuna inandıramadığı bir kampta bulmuştu. Gerçi kamp dediğin nedir ki? Basit spor yarışmalarından oluşan ve düğümlenmiş bir halatı bitiş çizgisine kadar çekebilmek için yarışan gençlerin yaz geldiğine yapacak bir şeyleri olmadığından boş yere para harcadıkları gereksiz bir aktivitedir fakat ödülü unutmamak gerekir; belki bir rozet verebilirler. Kafasını yerden kaldırabilirse eğer, etrafına bakacak ve göreceği şey basit spor aktivitelerinin olmadığı aksine tehlikeli bir yerde bulunduğunu görecekti. İlk günlerde kendini hep yalnız hissetmişti denemez çünkü zaten genel olarak yalnız olmaya alışmıştı. Bir kaç yakın dostu vardı elbet, bu grup sadece okulda birilerini dövmeye yarıyordu ve bunu iyi başarıyorlardı. Bunun Daemon'ın iri yarı veya güçlü olmasıyla alakası yoktu. Eğer arkadaşlarıyla sürekli birilerini dövüyorsa bunun sebebi arkadaşlarına güveniydi. Ardında bıraktığına üzüldüğü tek şeydi dostları. Nedense şimdi, pek yakın dostu olmayacak gibi hissediyor, hiç sevilmeyeceği gib gereksiz bir paranoya yapıyordu. Kardeşleri her ne kadar ona sıcak davransada ve onu rahatlatmaya çalışsalar da bunun yararından çok zararı oluyordu. Onlarla konuşmaya çekiniyordu. Neden? Hiç tanımadığın, hiç görmediğin belkide hiç karşılaşmadığın birine nasıl abim veya kardeşim diyebilirsin ki... İşte bu yüzden bu tür ortamlardan sakınıyor alışana kadar pek kardeşleriyle takılmayı istemiyordu. Yine de bu onları sevmediği anlamına gelmezdi çünkü ona ilk gününden çok yardımcı olmuşlardı ve buda Daemon'ın hoşuna gitmişti.
" Evet, öyleydi. "
Dedi kardeşine, yüzüne yerleştirdiği sahte ama sıcak görünen gülümsemesiyle. Kendini yatağın üzerine bırakmasıyla kardeşlerinin dışarıya çıkmak için hazırlandıklarını farketmesi bir olmuştu. Kafasını onlara çevirdiğinde ne bir cevap alabilmiş ne de bir davet. Yemek vakti gelmiş ve kardeşleride yemeklerini yemek için masaya gidiyorlardı. Bir an için kalkmayı düşündü fakat canı nedense kalkmayı pek istemiyordu. Aslında gözden kaybolan kardeşlerinin ardından bir tanesi tekrar kapıda belirip gelmesini işaret etmişde olsa kafasını hayır dercesine salladı ama bu sefer yüzüne oturttuğu sahte bir gülümseme değil hatta tam tersi çok sıcak bir gülümsemeydi. Kulübede tek kaldığında onların karınlarını doyurmak için gidip gitmediklerini düşündü. Evet yemek vaktiydi fakat yemekler nerde yenir, kim yapar, ne zaman yemek zorundasın gibi kuralları pek bilmiyordu. Bu yüzden kardeşlerinin nereye gittikleri şimdi kafasında bir soru işareti oluşturmuş ve merak uyandırmıştı. Kapıya doğru ağır adımlarla ilerleyip merdivenlere geldiğinde dışarıda kimsenin olmadığını anladı. Basamaklara oturup etrafı izlerken bugün yaşadıklarını düşündü. Okçu mu olacaktı yoksa kılıç kullanımında ders mi alacaktı. Boyunun uzun olması kılıç kullanımında dezavantaj sağlayabilirdi ama uzak saldırılarda ona göre değildi. Evet, kesinlikle kılıç kullanacaktı. Ayağa kalkıp yatağına giderken bugün gezdiği yerleri birbir aklına getirdi ki unutup yanlış bir şey yapmak istemiyordu. Yatağına yattığında acıkmaya başlamış olduğunu hissetti ama artık yiyemezdi çünkü yatağa girdi mi kolay bir şekilde kimse onu çıkartamazdı.
Konu: Zor Bir Gün 
Ptsi Mayıs 30, 2011 8:56 am