Pegasuslarımızı Seviyoruz!

Sabah uyanma sebebim Kamp'ta herkesin koşuşturmakta olmasıydı. O kadar çok gürültü vardı ki sonunda pes edip yataktan kalktım. Dışarı çıkıp baktığımda birçok melezin üzgün ve telaşlı olduğunu gördüm. Neler olduğunu çok merak ettiğim için oradan geçen birini çevirdim. Bu melezi daha önce görmüştüm ama adını bilmiyordum. "Pardon, bir şey soracaktım. Neden herkes bu kadar gergin?" dedim. O da bana "Çünkü Kamp'taki herkesin Pegasus'ları ortadan yok olmuş." dedi. Bir an neye uğradığımı şaşırdım. Hatta o kadar ki az kalsın yere yığılıyordum. Paris'in beni terk ettiğini düşünmek bile çıldırmama neden olabilirdi. Sadece gördüğüne inanan biri olduğum için koşarak Ahırlar'a gittim. Kapıyı açtığımda Paris'in durduğu yerde sadece elma çöpleri olduğunu fark ettim. İçeride sadece bir melez vardı. Bu da Zeus kulübesinden Adyali'ydi. Onunla daha önce tanışmıştık ama fazla yakın değildik. Onun kendi Pegasusunun olduğu yerde ağladığını görünce hemen yanına gittim. Benim geldiğimi fark edince hemen gözyaşlarını sildi. "Ad, merak etme, eminim bütün Pegasus'lar geri dönecektir. Onlar bizi terk edemezler. Biz onlarsız yaşayamayacağımız gibi onlar da bizsiz yaşayamazlar." dedim. Adyali "Umarım haklısındır Teo. Çünkü Royces olmadan hayat çok sıradan ve kötü olur. Onsuz hiçbir şey eski tadında olmaz." dedi. O sırada dışarıdan tanıdık bir ses duyuldu. Kheiron bir konuşma yapıyordu. Adyali ile hemen dışarı çıktık ve Kheiron'un bulunduğu yere koştuk. Kheiron her zamanki gibi ciddi bir yüz ifadesiyle konuşuyordu. "Melez Kamp'ı sakinleri, bu sabah kalktığınızda büyük bir şokla yüzleştiğinizin farkındayım. Fakat Athena ve ben bunun için bir çözüm yolu bulduk. Kamp'taki bütün Poseidon çocukları Athena da yanlarında olmak üzere Pegasusları bulup buraya geri getirmek üzere yola çıktılar bile. Eminim çok kısa bir sürede Pegasuslarınıza kavuşacaksınız."

Bu duyurudan sonra, çoğu melez sakinleşmişti. Ben ise memnun değildim. ''Haydi canım, kim bilir ne zaman gelirler! Ben Royces'umu istiyorum!'' Hem sinirli hem de şimarık bir şekilde ellerimi belime koydum. Theodor bu halime güldü sadece. ''Haydi ama Teddy, Kheiron ne zaman kötü şeyleri bize yumuşatmayarak söyledi, artık her söylediği şeyde şüpheliyim ben!'' Theodor bana ters ters baktı. ''Teddy mi?'' Derin bir nefes alıp sakinleşmeye çalıştım. ''Söylediklerimin içinden bir tek bunu mu yakaladın yani?'' Theodor Apollon çocuklarına özgü gülümsemesiyle gülümsedi. Babasına oldukça benziyordu bu haliyle. Tabii bunu ona söylemeyecektim. Hemen şimarırdı yoksa, onun hakkında birkaç şey duymuştum. Çoğu da Arry'dendi gerçi, onun söylediklerine göre ön yargılı davransaydım Theodor şu anda baş düşmanım olurdu tabii. Hem sevip hem nefret etmek böyle olsa gerek, onların arkadaşlıklarını hiç anlayamayacaktım. Bir kayaya oturup iç çektim. ''Böyle bekleyemem ben... Belki de Royces'u kendim bulmalıyım.'' diye geçirdim içimden. Theodor'un bana baktığını görünce pek de içimden geçirmediğimi farkettim.

Şaşkın bir şekilde Adya'ya bakıyordum. Dediği şeyi gerçekten düşünerek mi söylemişti yoksa çaresizlikten mi söylemişti emin olamamıştım. Bu yüzden "Adya, yanlış mı anladım yoksa sen gerçekten de elimizde hiçbir Pegasus ve hatta uçmaya dair yapabileceğimiz hiçbir şey yokken Royces'u nasıl bulmayı planlıyorsun?" dedim. Adya ilk başta biraz alınmış gibi göründü. Yine dilime sahip çıkamadığım için pişmanlık duymaya başlayacaktım ki "Of, sanırım haklısın Ted. Bir anlık galeyana geldim. Üstelik bunu sesli söylemeyi planlamamıştım bile." dedi ve gülmeye başladı. O böyle gülünce ben de kendimi tutamadım ve kahkaha atmaya başladım. Biraz sonra etraftakiler bize garip bakmaya başladığı için kendimizi durdurmayı başardık. O sırada da birkaç kanat sesi duydum. Hemen açık bir alana çıktım ve karşıma onlarca Pegasusun uçtuğu bir gökyüzü çıktı. Hayranlık dolu bir ifadeyle Pegasusları izlerken Paris'i gördüm. Yanında da siyah tüylü bir Pegasus vardı. Onu daha önce Paris'in yanındaki bölmede görmüştüm. Dur bir dakika, yani bu Royces'tu. Hemen Adya'nın yanına koştum ve ona Royces'u gösterdim. Adya sevinç çığlıkları attı ve teşekkür etti. En baştaki beş Pegasus'ta Posiedon çocukları vardı. Nereden geldiğini anlamadığım Kheiron onlara bağırarak "Hey çocuklar, bu kadar Pegasus'u ahırlara sokmak çok zor olacak. En iyisi Orman'da bulduğunuz bir açıklığa doğru uçun." dedi. Bunu duyan bütün melezler de Pegasuslarıyla buluşmak amacıyla onları takip etmeye başladı. Tabi bunların arasında ben ve Adya da vardık.

Pegasusların geldiğini öğrenince çok mutlu olmuştum. Sonunda Royces geri dönmüştü! Ona ne kadar bağlı olduğumu anlamamı sağlamıştı bu olay. Pegasuslar yavaşça uzaktaki bir alana inerken sahipleri onlara yaklaşmaya başlamıştı bile. Pegasusların heyecanlı kanatları altında kalmak istemeyenler biraz uzakta dursa da, ben onca pegasusun arasına dalmıştım. Bir yandan da eşşiz pegasusumu arıyordum. ''Haydi Royces, haydi. Neredesin?'' diye mırıldandım. Sonunda bir ağacın kenarında otlayan bir pegasus gördüm. Siyah tüyleri güneş ışınlarının bedenine değdiği yerlerde parıldıyordu. Gri gözleri oldukça morlaşmıştı. Bir sevinç nidası atıp pegasusa doğru koştum. Normalde böyle sevgi küpü bir kız değildim. Kimseye samimi davranmazdım. Ama sahip olduğum şeyleri de oldukça iyi korurdum. Royces benim bu kamptaki ilk dostumdu, Zeus çocuğu olduğum ortaya çıkmadan önce bile, bana iyi davranan canlılardandı. Onu kaybedersem ne olacağını düşündüm. Tamam o yaşlı bir pegasustu ama... Kollarımı Royces'a dolarken havaya baktım. ''Buna izin vermezsin değil mi baba? Ölmesine? Ona bir şey olmaz değil mi?'' diye fısıldadım. Buna cevaben yüzüme bir yağmur damlası indi. İç çektim. O sırada biri omzuma dokundu. ''Adyali? Pegasuslarımızın geri dönüşü için minik bir eğlence var. Sen de geliyorsun değil mi?'' Doğrulup kollarımı Royces'tan çektim. Zayıflığımı görmesini istemiyordum. ''Tabii. Geliyorum birazdan.'' Theodor başını sallayıp uzaklaştı. Ayağa kalktım ve üstümü silkeledim. ''Dostum, ne olur beni bırakma olur mu?'' dedim pegasusuma. Ahenkli bir şekilde kişnedi. Burnumu çektim. O her zaman çok akıllı bir pegasus olmuştu zaten. Gülümseyerek Theodor'u takip etmeye çalıştım. Ne de olsa Royces kendi yolunu bulabilirdi.
-RP SONU