En Kuvvetli Bağ

Ben, Theodor Carter, nam-ı diğer "Gülümsemeniz Dileğiyle"nin yazarı, karşınıza ikinci kez çıkıyorum. Bu seferki konum, dostluk!

Bazen, arkanı döndüğünde arkadaşlarının arkanda olduklarını göremezsin. Öfkelenirsin, yine kazık yediğini düşünürsün. Her şeyi, herkesi bir kenara itip üzülürsün. Çünkü güvenirsin birini severken, inanırsın aldatılmayacağına, ya da hiç yoktan güvenmek istersin, inanmak... Hele de arkadaşın dost haline geldiyse, hiçbir zaman kötü düşünemezsin. Çünkü insanız hepimiz, zaaflarımız var. Dostluk kurulunca iki arkadaş arasında, koparmak için derin bir yara açmak gerekir ancak. Kavga edersin, hakaret edersin, hakaret edilirsin. Darılırsın, kızarsın, düşünürsün hatam neredeydi diye. Hep kendinde ararsın suçu. Bulamadığın zamanlar olacak elbet. Ama inanmayacaksın, izin vermeyeceksin kendine dostunu suçlayabilmesi için. Acı çekeceksin, kahrolacaksın belki de...

Ama bir duygu var ki, acını günyüzüne çıkarttırmaz, kahrolduğunu belli ettirmez. Gururdur bu duygu. En ünlü romanlara da isim olmuştur, en masum insanlarda da anılmıştır. Gururun o ağır duvarını itmek zordur. Ama itilen duvarın kalıntılarını aşmak çok kolaydır. Peki ne olur duvar yıkılınca gurura? Kim bilir... O dakikadan sonra hangi dostun aklına gelir ki gururu? En güçlü bağını kurduğun insan yanındadır, gurur da laf mı? Peki bu bağ nasıl kurulmuştur en başında? Daha çocukken, dünya oyunlarını gizlerken henüz, dostunu alırsın şöyle karşına. Sana en acı veren şeyi bedel olarak sunarsın bağ oluşturmak adına: kanını dökmek. Kan kardeşi olursun dostunla, bundan ötesi de yoktur zaten çocuk aklında. Büyüdükçe, kalbin bulur bağ kurulacak kişiyi. Kimi zaman bulduğunu zannedersin, ama yanılırsın. Fakat önemli değil, insan kalbi onarılabilir. hiç bitmeyen çile görülmüş mü dünyada? Ama eğer gerçek hayat dostunu bulursan, yani hayatını, en değerli varlığını, paylaşacak kişiyi, o bağ öyle bir kurulur ki... Hayatı onunla görmeye başlarsın bir yerden sonra. Görmek önemli şeydir, keza gaflete düşürür insanı kimi zaman. Arkanı döndüğünde arkanda göremediğin arkadaşın, tam yanındadır belki de. Senden uzaklaşamamıştır, o bağı koparmaya gücü yetmemiştir belki de...

Çok kısa olmuş, farkındayımama bu seferlik böyle oldu napalım...

süper olmuş,tam bu günküler valla
teo çok saol....
çikolata yiyerek okumak iyi geldi.

Ben teşekkür ederim Lena, bu iltifatlar harika yani sonuçta çikolatayla eşdeğerde bir şey yazabilmişim, daha fazla kendimi geliştiremem ben

biraz daha gelişirsen eve nutella almam artık

OMG Nutella yasaklamak nasıl bir caniliktir Aman Zeus'um
Lena beni böyle şımartmaya devam etme bence önermiyorum

afrodit kızı olmasın
ben ikna ederim anneni
***
Nası şımartmiyim ya!
Tam olayların üzerine yazıyosun böyle
Bide söylemeden geçemicem,heres.Şu an nutella yiyorum

Yine en beyendiğim yer burası

Bazen, arkanı döndüğünde arkadaşlarının arkanda olduklarını göremezsin. Öfkelenirsin, yine kazık yediğini düşünürsün. Her şeyi, herkesi bir kenara itip üzülürsün. Çünkü güvenirsin birini severken, inanırsın aldatılmayacağına, ya da hiç yoktan güvenmek istersin, inanmak... Hele de arkadaşın dost haline geldiyse, hiçbir zaman kötü düşünemezsin. Çünkü insanız hepimiz, zaaflarımız var. Dostluk kurulunca iki arkadaş arasında, koparmak için derin bir yara açmak gerekir ancak. Kavga edersin, hakaret edersin, hakaret edilirsin. Darılırsın, kızarsın, düşünürsün hatam neredeydi diye. Hep kendinde ararsın suçu. Bulamadığın zamanlar olacak elbet. Ama inanmayacaksın, izin vermeyeceksin kendine dostunu suçlayabilmesi için. Acı çekeceksin, kahrolacaksın belki de...

Ama bir duygu var ki, acını günyüzüne çıkarttırmaz, kahrolduğunu belli ettirmez. Gururdur bu duygu. En ünlü romanlara da isim olmuştur, en masum insanlarda da anılmıştır. Gururun o ağır duvarını itmek zordur. Ama itilen duvarın kalıntılarını aşmak çok kolaydır. Peki ne olur duvar yıkılınca gurura? Kim bilir... O dakikadan sonra hangi dostun aklına gelir ki gururu? En güçlü bağını kurduğun insan yanındadır, gurur da laf mı? Peki bu bağ nasıl kurulmuştur en başında? Daha çocukken, dünya oyunlarını gizlerken henüz, dostunu alırsın şöyle karşına. Sana en acı veren şeyi bedel olarak sunarsın bağ oluşturmak adına: kanını dökmek. Kan kardeşi olursun dostunla, bundan ötesi de yoktur zaten çocuk aklında. Büyüdükçe, kalbin bulur bağ kurulacak kişiyi. Kimi zaman bulduğunu zannedersin, ama yanılırsın. Fakat önemli değil, insan kalbi onarılabilir. hiç bitmeyen çile görülmüş mü dünyada? Ama eğer gerçek hayat dostunu bulursan, yani hayatını, en değerli varlığını, paylaşacak kişiyi, o bağ öyle bir kurulur ki... Hayatı onunla görmeye başlarsın bir yerden sonra. Görmek önemli şeydir, keza gaflete düşürür insanı kimi zaman. Arkanı döndüğünde arkanda göremediğin arkadaşın, tam yanındadır belki de. Senden uzaklaşamamıştır, o bağı koparmaya gücü yetmemiştir belki de...

Böö.Mark gene aynı şeyi yapmışsın bi dur de.Eskidi bu ayaklar Theooooo bu çok manyak olmuş Anlatabildiysem ne mutlu bana

Öhöm.Bu arada hiç aşiretin kalanına çekmemişsin.Seni ayakta alkışlamak isterdim ama yine de 'Carter'sın (Bkz:Alttan alttan carter düşmanı olduğunu anlatmak)

Teooo manyak ötesi olmmuş bu muhteşem olağanüstü harikasın ya ellerine, kollarına, klavyene sağlık

Verfilius Heres Subduce demiş ki:

Artık para biriktiriyorum kendim alacağım. Bu arada bana büyükonuş özelliği olan bir afrodit çocuğu lazım annemi ikna edeceğimde.

hem Afrodit kızıyım hem büyükonuş yeteneğim var hıh istersen sanada yardım edebilirim

Marville, seninle kulübede görüşürüz Adya'yı unutmayın ya, genelleme yapmayın!

Çok iyi.

Mark sağol dostum, ben de en çok orayı yazarken hislenmiştim

Marveille, gayet iyi anlattın valla çok teşekkürler
Not: Carter olmak bir ayrıcalıktır, bu yüzden hiç de üzülmüyorum

Teşekkürler Clay, senin de kullandığın sıfatlar harika

KB yazıma yorum yapmamışsın ama

Son olarak sana da teşekkürler Ashley