Kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Kampa geleli daha iki gün oldu ve ben kendimi çok yalnız hissediyorum. Ailemi çok yakından tanıyamadım. Hep bir olay oldu.
Sabah çok erken kalktım. Daha güneş bile doğmamıştı. Midem çok kötüydü, temiz havanın iyi geleceğini düşünerek üzerimi değiştirip kulübeden çıktım. Sabahın karanlığında yürümeye başladım. Göl kenarında biraz oturdum. Dryadlar ile sohbet ettim. Bana buraya çabuk alışacağıma, herkesin çok sevecen olduğunu söyledi. Belki de haklılardı ama ben nedense inanmak istemiyordum. Onlarla konuştuktan sonra ormana doğru yürümeye başladım. Çilek kokuları, nergis ve diğer çiçek kokularına karışıyordu. Midem hala çok kötüydü ama kokular çok iyi gelmişti, beni adeta apayrı bir yere götürmüştü. Etrafımda dönüyordum. Kokulara kuş sesleri de girdi. Güneş doğuyordu, kısaca hayat mide bulantısı dışında harikaydı.
Bir ara etrafıma baktım. Aman tanrılarım! Kaybolmuştum, kokulara, kuş cıvıltılarına öyle dalmıştım ki ormanın derinliklerine kadar gitmiştim. Daha yeniydim bu yüzden hiçbir yeri bilmiyordum. Ve şimdi kaybolmuştum. Korkuyordum ama panik yapmamaya çalıştım – bu tip zamanlarda soğuk kanlı olamam-.
Yürüdüm, yürüdüm, yürüdüm…
Ancak hiçbir şekilde yolumu bulamadım. Yorulmuştum, üstelik acıkmıştım da. Bir kayanın üstüne oturdum. Etrafta sadece çiçekler ve ağaçlar vardı. Kulübeme gitmek istiyordum. Henüz tanıyamadığım kardeşlerime sımsıkı sarılmak istiyordum. Etraf çok sessizdi. Ne yapacağımı bilemiyordum. Oturdum, ağlamaya başladım. Gözyaşlarım artık çıkmak için direnemiyorlardı. Yavaş yavaş pürüsüz tenimden akmaya başladı. Burada sonsuza kadar kalacaktım sanırım. Ne yapacağımı bilmiyordum artık.
Orada sessizce ağlamaya devam ederken bir şey omzuma dokundu. El olmadığı kesindi, fazla tüylüydü. Arkama baktım. Karşımda bembeyaz, kanat,yele ve kuyruk uçları altın renkli bir pegasus –yada kanatlı at diyin- duruyordu. Hayranlıkla ona baktım “ Merhaba canım, sen de mi yolunu kaybettin? Ben Daphne ve yolumu kaybettim.” Dedim. Bir at ile konuşuyordum. Bunu da gördüm artık bir yorum yapamıyorum kendime.
At gözümden akan yaşı burnu ile sildi. ‘ Bana biner misin?’ gibi bir işaret yaptı. “ Yolu biliyor musun? Beni bu ormandan çıkarıp melez kampına götürebilir misin?” dedim. At evet manasında başını salladı. Sırtına bindim. Yüksekten aşırı korktuğum için ona sımsıkı sarıldım. Havalanmaya başladık. Midem iyi iken şimdi yeniden alt üst olmuştu. Ama manzara olağan üstüydü. Masmavi gökyüzüne kuşlar, pegasuslar asılı gibi duruyordu. Çilek ve çiçek. defne ve sedir ağaclarının kokuları insanı sarhoş ediyordu. Ben Persephone kızıyım, tabii ki bu kokulara hayranım.
Kısa bir süre sonra Büyük Evin önüne geldik. Pegasustan indim. Onun için bir çiçek yarattım, afiyetle yedi. Demeter kulübesinden arkadaşım olan Ann, “ O pegasus kimsenin değil. Bence onu sahiplenmelisin.” Dedi. Aslında bunu çok istiyordum ona baktım. Masmavi gözleriyle bana bakıyordu. “Tamam, adın İtalyancada ‘Topaz’ anlamına gelen ‘Topazio’ olsun. “ Topazio sevinçle şaha kalktı.
Onu ahırlara götürdüm. Ann’in yaptığı çikolatalı kurabiyelerden verdim. Daha sonra taradım. Gitme vaktim gelmişti artık. Tam ahırdan çıkıyordum ki Topazio tişörtümü ısırdı. Gitmemi istemiyordu.
“ Merak etme dostum, yine geleceğim. Şimdi uyumana bak. Yarın sana meyve ve Ann’in kurabiyelerinden getireceğim.” Dedim. Burnunun üstünden öptüm onu. O da bana yalayarak cevap verdi. Ahırın kapısını kapatmadan son bir kez ona baktım ve kulübeme doğru yol aldım.
Konu: ~Topazio~ 
Cuma Nis. 29, 2011 10:44 pm